a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “FWX” – FATES WARNING
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jim Matheos / Ray Alder
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ray Alder – φωνητικά
Jim Matheos – κιθάρες, πλήκτρα
Joey Vera – μπάσο
Mark Zonder – τύμπανα
Σε αντίθεση με το προηγούμενο άρθρο που μου ανατέθηκε και δυστυχώς πιστόλιασα λόγω προσωπικής χαροπάλης ως σύγχρονος Αισχύλος (δηλαδή τραγικός), αυτό το συγκεκριμένο το ζήτησα παθιασμένα, για διάφορους λόγους. Θες γιατί λατρεύω το άλμπουμ; Θες γιατί αυτά που θα διαβάσεις στο σημερινό επεισόδιο του “A day to remember” τα έχω μέσα στο κεφάλι μου 20 χρόνια και ήθελα να τα βγάλω να ησυχάσω; Ό,τι θες.
Και μιας και είπα 20 χρόνια, μπουμ! Ακόμα ένα κλασικό συναίσθημα γήρατος! Είναι αυτό που βάζεις να ακούσεις έναν οποιονδήποτε δίσκο που δεν έχει 199κάτι μπροστά στο έτος κυκλοφορίας, ειδικά όταν η μπάντα συμπληρώνει σιγά σιγά και 40 χρόνια ζωής (!) και λες, έλα ρε, αυτό είναι “από τα καινούρια”… ΜμμναιΟΧΙ. Αυτό δεν είναι καινούριο κι εσύ είσαι γέρος δικέ μου.
Σαν σήμερα λοιπόν, οι αγαπημένοι μας prog heroes FATES WARNING κυκλοφορούν τον 10ο δίσκο τους και χωρίς να κάτσουν να ζαλίσουν ιδιαίτερα τα μέζεά τους, του δίνουν τον τίτλο “FWX”, δηλαδή FATES WARNING X, σύμβολο του 10 στα λατινικά.
Ορισμένα στοιχεία άξια αναφοράς στα του δίσκου, είναι η τελευταία συμμετοχή του Mark Zonder στα τύμπανα, όπως επίσης και η τελευταία κυκλοφορία (πριν ξαναυπογράψουν εκεί το 2019) μέσω της Metal Blade Records.
Με την ολοκλήρωση του “Disconnected”, του προηγούμενου δίσκου τους το 2000, το αφεντικό της μπάντας Jim Matheos μπλέχτηκε σε ένα σωρό side projects, από solo δουλειές μέχρι και το all star group OSI. Πιο συγκεκριμένα, το 2003 κυκλοφορεί όχι έναν, όχι δύο, αλλά τρεις δίσκους, με OSI, με GORDIAN KNOT αλλά και με τον John Arch, original τραγουδιστή των FATES WARNING, ο οποίος είχε να ασχοληθεί σοβαρά από το 1987, όταν και είχε φύγει από το συγκρότημα! Εκεί οφείλεται λοιπόν και η περίοδος των 4 ετών για να βγει το “Χ”.
Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί οι οπαδοί της μπάντας θεωρούν το “Χ” σαν αποπαίδι. Σαν να μην έχει πάρει την προσοχή που του αξίζει. Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι FATES δεν έχουν βγάλει πατάτα. Δεν έχουν απογοητεύσει. Έχουν αριστουργήματα, έχουν πολύ καλούς ή καλούς δίσκους, αλλά η ποιότητα και η αισθητική παραμένουν πάντα σε υψηλά επίπεδα. Για παράδειγμα, μετά από αυτό, έπρεπε να περάσουν 9 χρόνια για το επόμενο, πράγμα το οποίο εμένα μου λέει ότι ας πούμε πως δεν ήθελαν να βγάλουν κάτι έτσι απλώς για να βγει. Θέλει να έχει κάτι συγκεκριμένο να πει ο Τζιμάρας. Αν δεν, δεν, τι να κάνουμε.
Πάμε όμως λίγο να δούμε τι γίνεται εδώ μέσα. Αρχικά, οι συνθέσεις είναι εξ ολοκλήρου του Matheos. Είναι αισθητά λιγότερο πολύπλοκο από το “Disconnected” και από το “A pleasant shade…”, πράγμα το οποίο δεν είναι κακό γιατί στην προκειμένη ακούγεται πιο άνετα και εύκολα. Κι όμως, το μυαλό και η τεχνική του αρχηγού, σε κάνουν να καταλάβεις ότι είναι κλασικό FATES WARNING και Jim Matheos. Δεν έχει τα βιρτουόζικα κιθαριστικά solo, δεν έχει δαιδαλώδη keyboards, έχει μια κάποια industrial αισθητική με διάφορα ηλεκτρομπλιμπλίκια διάσπαρτα μέσα στα κομμάτια, εγώ “παίρνω” και κάποια doom στοιχεία λόγω των low/mid tempo συνθέσεων, και όλα αυτά δεν τα λέω ως αρνητικά, το αντίθετο μάλιστα!
Είναι μεγάλος παίχτης ο Matheos. Έχει αυτό το άγγιγμα το πεντακάθαρο, τόσο στην ηλεκτρική όσο και στην ακουστική κιθάρα που σε υποχρεώνει να τον παραδεχτείς. Εδώ συγκεκριμένα έχει παίξει και όλα τα πλήκτρα που υπάρχουν, ίσως γι’ αυτό έχουν και αυτά μινιμαλιστικό χαρακτήρα.
Άξιος συμπαραστάτης σε όλο αυτό ο αγαπημένος μου Ray Alder, που ποτέ δεν έχω κρύψει πως συγκαταλέγεται εύκολα μέσα στους προσωπικούς μου vocal heroes. Περισσότερα γι’ αυτό σε άλλο επεισόδιο… Εδώ λοιπόν εκτός από την απίθανη ερμηνευτική του ικανότητα, έχει βάλει το χεράκι του και στιχουργικά σε 3 κομμάτια και φυσικά στην παραγωγή παρέα με τον Matheos. Την ομάδα συμπληρώνουν ο τεράστιος Joey Vera (γίγαντας!) και ο αμφιλεγόμενος πλέον Mark Zonder στην τελευταία του όπως προαναφέρθηκε συμμετοχή. Για να προλάβω εμπάθειες και αναγούλες, το “αμφιλεγόμενος” δεν αναφέρεται σε καμία περίπτωση στο αν είναι καλός ντράμερ (αλίμονο!) ή στην γενικότερη προσφορά του, αλλά στην νοοτροπία του και στις επιλογές του αφού άφησε τους FATES WARNING.
Την εποχή που βγήκε το “Χ” ήμουν φοιτητής και μου έσκασε στη μάπα με όλη του τη δύναμη. Μπορεί να μην είναι φυσικά ο καλύτερος δίσκος των FATES WARNING, βασικά δεν είναι καν το αγαπημένο μου, κι όμως, έτσι, με τον τέρμα απλοϊκό τίτλο του, το σχεδόν generic και “βαρετό” εξώφυλλό του, αποτελεί μέρος της ψυχοσύνθεσής μου κι αυτό είναι αρκετό για να το αγαπώ πολύ. Για την ακρίβεια, όταν ανοίγω τον φάκελο “Fates Warning”, ασυναίσθητα είναι το πρώτο κλικ που πατάω.
Και επειδή άρθρο χωρίς προσωπικό βίωμα/ιστορία δεν φτάνει στο email του Φράγκου, άκου κι αυτά.
Λάρισα, φοιτητής, δανεικό ΙΧ μάρκας Opel Corsa, έχει μόλις εγκατασταθεί ολοκαίνουργιο mp3 player με ψηφιακό καντράν να δείχνει τους τίτλους του τραγουδιού. Στικάκι φουλ (μπορεί να ήταν και 512 ολόληρα μεγαμπάιτ!) μουσική, για κάποιον λόγο έχω στη θέση του συνοδηγού ράντομ “θεία” συγγενική, καρφώνω και ξεκινάει αυτός ο δίσκος. Είμαι σε διασταύρωση, στο καντράν δείχνει Left here, οπότε γυρίζει η θεία και λέει, “πωωπωω εξέλιξη… Το ΤΖΙΠΙΕΣ σου λέει να στρίψεις αριστερά!”. “Left here” είναι ο τίτλος του 1ου κομματιού του δίσκου… Περίοπτη θέση στην καρδιά μου θα έχει πάντα το “River wide, ocean deep” με το οποίο έχω κάψει το γούφερ του συνοδηγού του εν λόγω οχήματος, τραγούδι το οποίο είναι ο ορισμός του less is more, με δυόμιση νότες και τις οκτάβες τους στην ουσία, αλλά απίστευτο ξεδίπλωμα δομή και κορύφωση. Σε αυτήν την κορύφωση έσκασε και το γούφερ, τα ηχεία στο 28-30 ήταν οριακά ανεκτά, πολύ δυνατά, γύρω στο 34-35 άγγιζες την κώφωση, το γούφερ έσκασε στο 41-42… Totally worth it. Πολύ αγαπώ επίσης και το “Another perfect day” που μου θυμίζει το αγαπημένο μου κυανόλευκο πανί που έβλεπα στο Καυτατζόγλειο κρεμασμένο από τους οπαδούς του Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Τέλος, κάτι χαζά δικά μου, στο “Heal me”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, όταν τελειώσει η μακροσκελής εισαγωγή και η ακουστική κιθάρα παίξει την τελευταία νότα, μεσολαβούν 17 “βήματα” μέχρι να μπει κανονικά το κομμάτι. Άμα δείτε κανέναν σταματημένο στο φανάρι να μετράει μόνος του και ξαφνικά να κοπανάει το κεφάλι του στο τιμόνι, αυτό θα άκουγε. Πιθανότατα όχι, αλλά οκ, προχωράμε.
Συνοψίζοντας.
Είναι καλό το “FXW”…;
Αν έχεις φτάσει μέχρι εδώ την ανάγνωση, βάλε τα 5 πρώτα τραγούδια να παίξουν σερί κι έλα στα γνωστά λημέρια να μου πεις ότι έχω άδικο. Δεν έχω, γιατί εγώ τρελός δεν είμαι.
Μίμης Καναβιτσάδος
