Το θέμα με τον αγαπημένο μου «τρελοκαναδό» μουσικό είναι ότι όταν μιλάμε για κάποιον που έχει βγάλει κοντά στους 40 δίσκους μέσα από κάθε τύπους σχημάτων και projects, είναι πολύ πιθανό να φτάσει ένα σημείο που δεν υπάρχουν πια εκπλήξεις και όσο ρηξικέλευθος κι αν ήσουν στο παρελθόν, κάπου, κάπως, κάποτε, θα καταλάβεις ότι έχεις την δική σου μουσική ταυτότητα, την δικιά σου φόρμουλα, κι από κει και πέρα, εκτός λίγων περιστασιακών «εκτροπών» ή έστω, κάποιον λίγων καινούργιων υλικών, δεν αλλάζεις την κυρίως συνταγή, που είναι πια δοκιμασμένη και πετυχημένη. Θέλει όλο αυτό να πει ότι ο καινούργιος του δίσκος, ο εικοστός τρίτος στην προσωπική του καριέρα, είναι κακός ή βαρετός; Κάθε άλλο. Όσοι όλοι έχουμε πιεί νερό στην υγειά του γιατί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι μια ιδιοφυΐα, θα βρούμε σε αυτόν τον δίσκο, όλα αυτά τα στοιχεία που μας έκαναν να τον αγαπήσουμε. Ειρήσθω εν παρόδω, ομολογώ προσωπικά, ότι πολλά από αυτά τα στοιχεία μου έλειψαν από τον προηγούμενο δίσκο του “Lighthouse” και είχα αρχίσει να ανησυχώ.
Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να κάνει τρελό headbanging με το απίστευτα πιασάρικο τραγούδι που έχει τον ίδιο τίτλο με το άλμπουμ; Ποιος θα αρνιόταν ότι του “Falling Apart” του λείπει αυτή η αίσθηση του κοσμικού epic ήχου και που μας θυμίζει δίσκους όπως “Epicloud” (2012) ή “Transcendence” (2016); Το “Knuggledragger” έχει αυτό το παιχνιδιάρικο, τσαχπίνικο ήχο, θα τολμούσα να πω, που είναι σαν να περνάει τους ΑΒΒΑ από ένα “HevyDevy” φίλτρο. Του συγχωρώ ακόμα κι αυτά τα χίπικο-we are the world–happy flowers-υπερβατικά τραγούδια όπως “Gratitude”, “Dreams of Light” και “Ubelia”, που δημιουργούν μια κοιλιά στην μέση ακριβώς του δίσκου. Τον συγχωρώ γιατί ξέρω ότι επιτέλους βρει την ψυχική ηρεμία και την θέση του σε αυτόν τον κόσμο (είναι ο ‘Σουπερσπασίκλας’, έτσι όπως μεταφράζεται ο τίτλος του δίσκου) κι αυτά τα τραγούδια είναι ο τρόπος με τον οποίο μας το λέει.
Όπως και να έχει, τα πράγματα ξαναπαίρνουν τα πάνω τους με το “Jainism” που έχει κάτι από την εποχή των STRAPPING YOUNG LAD ενώ το “Younger Lover” έχει κάτι από τις επιδράσεις folk που είχαμε βρει σε δίσκους όπως “Synchestra” (2006) ή “Ki” (2011). “Glacier” έχει κι αυτό κάτι από τον κοσμικό epic ήχο, μάρκα κατατεθέν του Devin. To “Goodbye” εμπεριέχει στοιχεία pop, κάτι που το μετατρέπει ίσως στο πιο προσιτό, εμπορικά μιλώντας, κομμάτι του δίσκου, ενώ για το τέλος μας φυλάει το χιουμοριστικό “Ruby Quaker”, ένα μείγμα από honky tonk, rock’n’roll, folk, όπου για άλλη μια φορά εξυμνεί τις αρετές του… πρωινού καφέ (όσοι γνωρίζετε τον Ziltoid, ξέρετε την πάθος που θρέφει για τον καφέ) !
Όπως είπα και στην αρχή, δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας για όσους γνωρίζουμε καλά την ευρεία δισκογραφία του, αλλά επειδή ξέρει πολύ καλά αυτό που κάνει και πως να το προσφέρει, όσο γνώριμο και να μας ακούγεται, είναι απλά αδύνατο να του αντισταθούμε. Μένει να δούμε τα υπόλοιπα δύο μέρη αυτής της καινούργιας τριλογίας… με το δεύτερο δίσκο, την σκοτεινή όπερα “The Moth”, να την αποκαλεί ως την αποκορύφωση του έργου μιας ολόκληρης ζωής. Ίδωμεν…
8 / 10
Γιώργος Γκούμας
