ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken” – HAMMERFALL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Charlie Bauerfeind
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Joacim Cans
Κιθάρες: Oscar Dronjak
Κιθάρες: Stefan Elmgren
Μπάσο: Magnus Rosén
Τύμπανα: Anders Johansson
Πριν μιλήσω για το δίσκο να ξεκαθαρίσω ότι οι HAMMERFALL κατά τη γνώμη μου αποτελούν μπάντα που ανήκει στο Top-5 της power σκηνής και οι πρώτοι τους δίσκοι βοήθησαν τα μέγιστα στην αναβίωση του ήχου στα late 90s. Γνωρίζω ότι στην χώρα μας δεν εκτιμήθηκαν όσο θα έπρεπε συγκριτικά με άλλα σχήματα της ίδιας εποχής, αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την αξία τους ούτε μειώνει τη προσφορά τους. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ήδη από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του τέτοια μέρα το 2006 θυμάμαι καθαρά ότι ήταν ο πρώτος δίσκος τους (μετά την θρυλική τετράδα “Glory to the Brave”, “Legacy of Kings”, “Renegade” και “Crimson Thunder”) που έδειξε εμφανή σημάδια κόπωσης αναφορικά με την συνθετική έμπνευση των τραγουδιών. Μάλιστα επειδή είχα γράψει την κριτική σε webzine της εποχής και είχα πάρει συνέντευξη από τους Cans/Dronjak (που είχαν έρθει στην Αθήνα στο πλαίσιο του promo tour για τον δίσκο), θυμάμαι ότι η ίδια αίσθηση επικρατούσε και στους περισσότερους από τους οπαδούς/φίλους τους.
Όπως συχνά λέω, έρχεται πάντα εκείνο το άλμπουμ στην ιστορία κάθε μεγάλου/επιτυχημένου συγκροτήματος που σηματοδοτεί το τέλος της κύριας δημιουργικής του περιόδου και την εισαγωγή στην εποχή της «ωριμότητας», όπου κάθε νέο άλμπουμ αν και περιλαμβάνει πολλά καλά στοιχεία θα μπορούσε κάλλιστα να απαλειφθεί από οποιαδήποτε μελλοντική αναφορά στα κορυφαία τους. Εν ολίγοις, από το “Chapter V…” και μετά θεωρώ ότι το συγκρότημα βρίσκεται στην ίδια ακριβώς φάση (και μάλιστα όχι για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά για περίπου δύο δεκαετίες) κυκλοφορώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα πολύ καλούς δίσκους που περιλαμβάνουν τουλάχιστον 4-5 εξαιρετικά τραγούδια, ταυτόχρονα όμως δεν δύνανται να φτάσουν στον τομέα της δημιουργίας/έμπνευσης την καλύτερή τους περίοδο.
Θα μπορούσαν να είχαν σταματήσει μετά το “Crimson Thunder”; Ή, για να το διατυπώσω με μεγαλύτερη ακρίβεια, αρκεί το υλικό από τα πρώτα 4 HAMMERFALL άλμπουμ να δώσει την πλήρη εικόνα της ηχητικής τους ταυτότητας; Η απάντηση είναι μάλλον θετική, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε δίσκος των Σουηδών πάντα έχει να προσθέσει μερικά όμορφα νέα τραγούδια στο γνώριμό τους στυλ, επομένως μας αρκεί και με το παραπάνω η συστηματική τους δισκογραφική επανεμφάνιση και βέβαια οι ευκαιρίες να τους δούμε live στην εκάστοτε περιοδεία (παρεμπιπτόντως, έχουμε καιρό να τους δούμε από τα μέρη μας).
Ο δίσκος ξεκινά με το φοβερό “Secrets”, το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ένα κλασικό HAMMERFALL ύμνο με εξαιρετική δουλειά στις μελωδίες και την ενορχήστρωση. Στην ποιότητα της σύνθεσης συνεισφέρει και η πιο neoclassical κατεύθυνση που επιχείρησαν να προσθέσουν στο χαρακτηριστικό παραδοσιακό heavy/power metal ήχο τους. Το “Blood Bound” που ακολουθεί αποτελεί ένα από τα κορυφαία singles της δισκογραφίας τους με το τρομερό ρεφραίν και τις catchy μελωδίες του. Στο “Fury of the Wild” εμφανίζεται το πρώτο δείγμα της κόπωσης που ανέφερα παραπάνω, όχι ότι το τραγούδι δεν είναι καλό, απλώς δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω στο δίσκο. Το “Hammer of Justice” ανεβάζει ξανά τον πήχη ένα επίπεδο πάνω, ενώ η μπαλάντα “Never, Ever” παρότι ακολουθεί την κλασική τους συνταγή στις μπαλάντες, είναι εμφανές πως δεν φτάνει σε καμία περίπτωση τα αντίστοιχα άσματα των προηγούμενων δίσκων (π.χ. to “Always will be” ή έστω το “Dreams come true”).
Παντελώς αδιάφορο το ανέμπνευστο “Born to Rule” το οποίο όμως παραδίδει τη σκυτάλη στο υπέροχο “The Templar Flame”, ένα πραγματικά σπουδαίο στακάτο heavy/power ύμνο με φοβερό ρεφραίν. Οι συγκινητικές μελωδίες του ακουστικού “Imperial” ανατριχιάζουν και σου θυμίζουν γιατί οι HAMMERFALL -σε αντίθεση με πολλούς άλλους- ξέρουν να γράφουν μεγάλες μελωδίες. Συνέχεια με το δυναμικό “Take the Black” που βρίσκεται και αυτό στην θετική πλευρά από πλευράς ποιότητας. Ο δίσκος κλείνει με το 12λεπτο “Knights of the 21st Century”, από το οποίο είχα μεγαλύτερες προσδοκίες όταν είχε ανακοινωθεί το tracklist του δίσκου πριν τη κυκλοφορία του, αλλά όταν το άκουσα τελικά κάτι δεν μου κόλλησε καλά. Παρά την έντονη ατμόσφαιρα και την καλή ενορχήστρωση του λείπουν θεωρώ οι καλές μελωδίες, ενώ το αργόσυρτο tempo σχεδόν σε όλη την διάρκειά του κάπως κουράζει.
Συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω: Το “Chapter V…” άφησε πίσω του ένα φοβερό single και 4-5 εξαιρετικά HAMMERFALL κομμάτια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Δημήτρης Μελίδης
