ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Black seeds of vengeance” – NILE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Relapse
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Karl Sanders, Bob Moore
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, φωνητικά – Karl Sanders
Κιθάρες, φωνητικά – Dallas Toler-Wade
Μπάσο, φωνητικά – Chief Spires
Drums, φωνητικά – Pete Hammoura (κομμάτι 10)
Drums – Derek Roddy (λοιπός δίσκος)
Μια φορά και ένα καιρό, ένα συγκρότημα με μαύρο αλλά φωτεινό άστρο τους MORBID ANGEL, προερχόμενο από το Greenville της Νότιας Καρολίνας των Η.Π.Α., θα έδειχνε ένα δρόμο φρέσκο και σπουδαίο με το ντεμπούτο του. Το ντεμπούτο έφερε τον τίτλο “Amongst the catacombs of Nephren-Ka”, κυκλοφόρησε το 1998, και το συγκρότημα θα έμενε γνωστό με το όνομα NILE. Με όνομα παρμένο από τον περίφημο Αιγυπτιακό ποταμό, που τόσες σελίδες έχουν γραφτεί για εκείνον, πως να μην έχει μια αύρα μυστηρίου και μεγαλοπρέπειας η μουσική σου άλλωστε; Από το πρώτο ήδη δίσκο, οι NILE έδειξαν ότι δεν ήταν “μια από τα ίδια”, και ότι κάτι θα άλλαζε στο τοπίο του death metal με τη στροφή της χιλιετίας. Αυτό που οι γνώστες του underground ήδη έβλεπαν να συμβαίνει από τα demos, επιστεγάστηκε στο ντεμπούτο, και εν τέλει επιβεβαιώθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2000.
Η ημέρα που οι NILE έσπειραν τους Μαύρους Σπόρους Της Εκδίκησης. Εκδίκηση απέναντι στη μουσική στασιμότητα. Εκδίκηση απέναντι στα τετριμμένα και στα εύκολα. Εκδίκηση απέναντι σε όσους πίστευαν ότι το death metal έπεσε σε τέλμα, και δεν θα επανέλθει. Εκδίκηση, κατευθείαν από τις κατακόμβες των Φαραώ. Εκεί που διατηρούνται οι σάρκες τους εσαεί και το πνεύμα τους στοιχειώνει την αιωνιότητα. Στα τυπικότερα τώρα, το “Black seeds of vengeance”, όπως ονομάστηκε το δεύτερο πόνημα των NILE, σημαίνει το ντεμπούτο του Dallas Toler-Wade στη μπάντα, και παρτενέρ του Karl Sanders συνθετικά για τα επόμενα 20 σχεδόν χρόνια. Εκεί, το παιχνίδι αλλάζει. Εκεί έχουμε την αρχή της υπέροχης χημείας που θα πήγαινε τρένο αυτό το σπουδαίο Αμερικάνικο συγκρότημα για τουλάχιστον μια δεκαετία.
Από την εισαγωγή “Invocation of the gate of aat-ankh-es-en-amenti” και από εκεί στο ομώνυμο ύμνο, καταλαβαίνεις την αλλαγή επιπέδου από το πρώτο υπέροχο άλμπουμ. Πιο μεστή τραγουδοποιία, πιο μυσταγωγική ατμόσφαιρα που ενισχύεται από παρεμβαλλόμενα ιντερλούδια (όπως “Libation unto the shades who lurk in the shadows of the temple of Anhur”), τα οποία σε βυθίζουν σε κάποια Αιγυπτιακή κατακόμβη, ως άλλο υπηρέτη κάποιου φανταστικού Φαραώ, που είναι υποχρεωμένος να τον ακολουθεί ακόμα και στο θάνατο. Απόδειξις αυτού και το υπέροχο ατμοσφαιρικό σημείο στο “Defiling the gates of Ishtar”, και το “The black flame” με το τρομερό ανατολίτικο riff του, πριν συνεχίζει να σε μαστιγώνει αλύπητα. Το δε “Masturbating the war god” σηκώνει τον ίδιο το Θεό του Πολέμου από τον αιώνιο ύπνο του, μοιράζοντας θάνατο σε αυτή και στην επόμενη ζωή! Να σταθούμε τώρα, στο 9λεπτο έπος “The dreams of ur” με τον αργόσυρτο ρυθμό του. Ένα κομμάτι που υποβάλλει τα σέβη του στα αντίστοιχα riffs που έγραψαν οι πατέρες του απόκρυφου και ανίερου MORBID ANGEL, στέλνοντας το ιδίωμα σε μονοπάτια που ούτε το ίδιο φανταζόταν. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι MORBID ANGEL, αποκάλεσαν τους τότε νέοπες NILE “το φως του death metal”. Και διάολε, δεν είχαν καθόλου άδικο!
Κάπως έτσι, με το τελευταίο ντουέτο “The nameless city of the accursed”/”Khetti satha shemsu” να σου δίνει το τελικό χτύπημα και να σε ρίχνει στη σαρκοφάγο, 42 λεπτά περνούν. Περνούν, με τον ακροατή να υποκλίνεται στο τέλος ταπεινά ως άλλος Αιγύπτιος θνητός μπροστά στους νέους Φαραώ του Αμερικάνικου death metal. Κάτι που έμεινε απαράλλαχτο αυτή την 20ετία που στρογγυλά συμπληρώνεται από τη κυκλοφορία του “Black seeds of vengeance”. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή, μιας ένδοξης πορείας, και μιας μακράς φιλίας μεταξύ των Sanders-Wade που θα προκαλούσαν τεχνικά ο ένας τον άλλο, σε ένα ατέρμονο γαϊτανάκι από riffs, δυσαρμονίες και αρρωστημένους ρυθμούς.
Did you know that?
-Ο τελευταίος δίσκος NILE που δεν υποστηρίχθηκε από κάποιο video clip. Από το επόμενο, και αγαπημένο του γράφοντος, “In their darkened shrines”, θα έχουμε όχι μόνο ένα, αλλά δύο video clip της μπάντας, το περίφημο “Sarcophagus” και το “Execration text”
-O drummer του ντεμπούτου, Pete Hammoura, έπαιξε τύμπανα μόνο σε ένα κομμάτι αυτού του δίσκου, το “The dream of Ur”. Το ισοπεδωτικό αποτέλεσμα που ακούτε στο υπόλοιπο άλμπουμ, είναι καρπός του κόπου του σπουδαίου Derek Roddy (HATE ETERNAL, MALEVOLENT CREATION). Στο κλείσιμο του δίσκου κιόλας, ακούμε τον έτερο σπουδαίο, Ross Dolan (IMMOLATION) ως καλεσμένο στα φωνητικά. Μέχρι το έμπα του συμπατριώτη μας Γιώργου Κόλλια στη μπάντα το 2005 για τις ανάγκες του “Annihilation of the wicked”, οι NILE θα αλλάξουν άλλο ένα drummer, τον Tony Laureano (ANGELCORPSE, DIMMU BORGIR, MALEVOLENT CREATION). Ο δε Karl Sanders, αναφερόμενος σε αυτό το φαινόμενο, είχε δηλώσει χαριτολογώντας “οι NILE τρώνε drummers για πρωινό!”
-Δεύτερος, από τους 4 συνολικά δίσκους, που έβγαλαν υπό τη σκέπη της Relapse records. Το 2007 θα βρίσκανε το σπίτι τους, στο πρόσωπο της Nuclear Blast, ως και τις μέρες μας
Γιάννης Σαββίδης
