ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The glorious burden” – ICED EARTH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: SPV
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jim Morris / Jon Schaffer
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jon Schaffer: κιθάρες
Tim “Ripper” Owens: φωνητικά
Richard Christy: ντραμς
Ralph Santolla: lead κιθάρα
James MacDonough: μπάσο
Όπως συμβαίνει πάντα, όταν μιλάμε για ένα δίσκο που έχουν περάσει 20 χρόνια από την κυκλοφορία του, προτού ξεκινήσουμε να μιλάμε γι’ αυτόν, πρέπει να τοποθετηθεί στον χωροχρόνο. Και για τους ICED EARTH εκείνη η περίοδος ήταν λίγο «ταραγμένη», μετά από αρκετά συνεχόμενα χρόνια που ο Schaffer με τον Barlow και την παρέα τους, μας χάριζαν απίστευτες δισκάρες.
Ξεκινάμε με τα της μουσικής βιομηχανίας. Μετά από πολλά χρόνια που δισκογραφούσαν στη Century Media, αποφάσισαν να πάνε στην SPV, που εκείνη την περίοδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα (που δεν της βγήκε σε καλό), βάζοντας στο roster της γκρουπ και καλλιτέχνες όπως οι HELLOWEEN, Alice Cooper, MANOWAR, WHITESNAKE, ενώ είχε τους SAXON, MOTORHEAD και πάρα πολλούς άλλους.
Η βασική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν, όμως, ήταν η απώλεια του σπουδαίου Matt Barlow, ο οποίος αποφάσισε να γίνει αστυνομικός και να αποχωρήσει. Ενώ έγινε μία προσπάθεια να μεταπεισθεί, ηχογράφησε το άλμπουμ, αλλά ο Schaffer δεν έμεινε ικανοποιημένος από την απόδοσή του κι έψαξε αντικαταστάτη, τον οποίο βρήκε στο πρόσωπο του Tim “Ripper” Owens. Όταν ο Ripper μπήκε στο σχήμα, ήταν ουσιαστικά session, αφού ακόμα τραγουδούσε στους JUDAS PRIEST. Όταν όμως ο Rob Halford επέστρεψε στο σχήμα, τον Ιούλιο του 2003, ο δρόμος ήταν ανοιχτός να γίνει full time στο σχήμα του Jon Schaffer.
Αλλαγή είχαμε και στη θέση του κιθαρίστα, αφού ο Larry Tarnowski έφυγε και τα περισσότερα σόλο τα έπαιξε ο μεγάλος παίχτης Ralph Santolla (συν τον παραγωγό, Jim Morris, που έπαιξε το lead σόλο στο “When the eagle cries”). Στα ντραμς, όπως και στο “Horror show”, ήταν ο Richard Christy (που μας είχε θαμπώσει με το παίξιμό του, λίγα χρόνια πριν στο “Sound of perseverance” των DEATH) και στο μπάσο ο James MacDonough, που έφυγε λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου για να πάει στους MEGADETH. Άρα η σύνθεση του γκρουπ, ήταν σχεδόν all-star και περιμέναμε όλοι, ένα ακόμα αριστούργημα. Είχαν περάσει και 3 χρόνια από το “Horror show”, άρα υπήρχε αρκετός χρόνος να δουλευτούν καλά οι συνθέσεις.
Τον Οκτώβριο του 2003, βγήκε στην αγορά το single “The reckoning (Don’t tread on me)”, που προσωπικά με πάγωσε. Το ομώνυμο, ένα τυπικό IE τραγούδι, που ήταν αυτό που ήθελαν όλοι οι οπαδοί του σχήματος να ακούσουν, με το “galloping riff”, σήμα κατατεθέν του Schaffer, να δεσπόζει. Τα υπόλοιπα τρία, όμως, ήταν μπαλάντες, που μάλιστα δεν αναδείκνυαν και το ταλέντο του Ripper, ο οποίος στα πιο γρήγορα κομμάτια ήταν απλά καταπληκτικός.
Το βουλώνω και περιμένω να ακούσω το δίσκο. Ο ηγέτης των ICED EARTH, κατονομάζει τον εαυτό του, εδώ και χρόνια, ως “history buff”, όσες φορές έχουμε συζητήσει (και είναι πάρα πολλές), νομίζω όμως ότι η «αμερικανιά» που βγάζει το “The glorious burden”, ξεχειλίζει. Και μιλάμε για κακώς εννοούμενη. Βλαχοαμερικανιά! Δεν είναι και το καλύτερό μου, να ακούω διάσπαρτα μέσα σε διαφορετικά τραγούδια, μέρη του Εθνικού Ύμνου των ΗΠΑ. Όπως, επίσης, δεν θα έλεγα ότι ήταν και το καλύτερο video clip (αλλά και τραγούδι) το “When the eagle cries”, για την τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στο κόλλημα του Schaffer με τη χώρα του (γιατί θυμάμαι το ντου στο Καπιτώλιο και συγχύζομαι, μεγάλος άνθρωπος), αλλά νομίζω ότι έστω κι εκ των υστέρων κατάλαβε το λάθος του με τους στίχους και το concept και δημιούργησε τους SONS OF LIBERTY, ένα project που ασχολήθηκε αποκλειστικά με τέτοια θέματα, σε στιχουργικό επίπεδο.
Σε ότι αφορά στα τραγούδια, οι μπαλάντες είναι αδιάφορες, το εναρκτήριο “Declaration day”, κλασικό ICED EARTH, το “Attila” (που έχουν συνθέσει από κοινού οι Schaffer/Barlow) νομίζω ότι είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Συμπαθητικό το “The reckoning”, εντελώς αδιάφορο το “Red baron/Blue max” και το “Waterloo” λίγο καλύτερο (και σ’ αυτό συμμετείχε συνθετικά ο Barlow), αλλά όχι κάτι το συγκλονιστικό. Η μεγαλεπήβολη τριλογία του “Gettysburg”, που μιλά για τον αμερικάνικο εμφύλιο και διαρκεί 30 λεπτά, είναι ενδιαφέρουσα ιδιαίτερα στα σημεία που μπαίνει η συμφωνική ορχήστρα της Πράγας, αλλά τελικά ακούγεται υπερβολική σε διάρκεια, με το καλύτερο μέρος να είναι το μεσαίο, το “Hold at all costs”.
Απέλπιδες οι προσπάθειες να βαφτιστεί αριστούργημα, ένας –το λιγότερο- μέτριος δίσκος. Ταξίδεψαν για συνεντεύξεις στη χώρα μας οι Schaffer και Owens, έγινε ένας μικρός πανικός στην Ελλάδα, αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός που έχεις σχεδόν πάντα όταν βγάζει δίσκο ένα αγαπημένο σου συγκρότημα, γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση και δεν είναι τυχαίο που το “The glorious burden”, για πολλά χρόνια, σάπιζε στις προσφορές των δισκοπωλείων, με απίστευτα χαμηλές τιμές (της τάξεως των 1-3 ευρώ). Μέχρι τότε, ήταν σίγουρα ο χειρότερος δίσκος των ICED EARTH. Δυστυχώς, στη συνέχεια, δέχθηκε πιέσεις και από άλλες δουλειές του συγκροτήματος, που προσπάθησαν να διεκδικήσουν τα πρωτεία στη μετριότητα… Αυτά όμως είναι κείμενα που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια, στα αντίστοιχα επετειακά κείμενα…
Did you know that:
- Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε το διπλό DVD “Gettysburg”, που ουσιαστικά ο Schaffer μας έδειχνε για μία ακόμη φορά το πάθος του για την ιστορία, καθώς περιείχε την τριλογία «ντυμένη» με εικόνες από τη μάχη του Gettysburg, συνεντεύξεις με τον Schaffer και διάφορα τέτοια «ωραία». Εντελώς ανούσια κυκλοφορία, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχει στα ράφια της δισκοθήκης μου. Αμάν πια αυτό το συμπλήρωμα δισκογραφίας, που το έχουμε χρυσοπληρώσει…
- Το “When the eagle cries”, είτε επειδή ήταν μπαλάντα, είτε επειδή μιλούσε για την 11η Σεπτεμβρίου (είτε και για τους δύο λόγους), την έβγαλαν και σε unplugged version. Το video clip μάλιστα είχε αυτήν την έκδοση, καθώς πίστευαν ότι μπορούσε να κάνει το breakthrough. Τελικά, δεν κατάφερε τίποτα το ιδιαίτερο…
Σάκης Φράγκος
