Η είδηση του θανάτου του κιθαρίστα και συνθέτη των MAGNUM, Tony Clarkin, μας γέμισε λύπη. Γνωρίζαμε τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν και τον ανάγκασαν να απέχει από τις ζωντανές εμφανίσεις του group, αλλά δεν περιμέναμε μια τέτοια εξέλιξη. Με αφορμή λοιπόν αυτό το τόσο δυσάρεστο γεγονός, θα τιμήσουμε, ή θα προσπαθήσουμε έστω, τόσο τον Clarkin, όσο και την ιστορική μπάντα του. Και αυτό, θα γίνει με λέξεις μακριά από την ψυχρή και ανούσια καταγραφή γεγονότων και με μια συλλογή τραγουδιών που διαλέξαμε, ενδεικτική της μεγαλειώδους, πολύχρονης πορείας τους και του μουσικού τους «αποτυπώματος».
Στα δικά μου μάτια, οι MAGNUM είναι περίπου… μυθικοί. Ήταν (δε νομίζω να συνεχίσουν μετά από τον χαμό του ηγέτη τους και θέλω να πιστεύω πως δε θα το κάνουν, γι’ αυτό και ο παρελθοντικός χρόνος) ένα σχήμα μεγαλόσχημο, αρχοντικό, παραμυθένιο. Ήταν όντως πραγματικοί παραμυθάδες, σαν αυτούς από τα στόματα των οποίων «κρέμονται» τα μικρά παιδιά, όταν αφηγούνται ιστορίες και θρύλους αλλοτινών εποχών. Δε βρήκαν μιμητές και ακολούθους (εκτός από έναν, θα τον βρεις παρακάτω) και ανέκαθεν ακολουθούσαν το δικό τους, μοναχικό μονοπάτι, ως πεισματάρηδες «ονειροπόλοι». Ίσως μάλιστα αυτό να είναι ένα ακόμη γνώρισμα της μοναδικότητάς τους.
«Ονειροπόλοι» με δίσκους διαχρονικούς, με τραγούδια κλασσικά, με φανταστικές μελωδίες που μας συντροφεύουν από την πρώτη στιγμή που τις ακούσαμε και που δεν πρόκειται να τις αποχωριστούμε ποτέ και στίχους που χαράχτηκαν μαζί μ’ αυτές στο υποσυνείδητό μας, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη διαμόρφωση του μουσικού μας χαρακτήρα. Μακριά από μόδες, τάσεις και πονηρούς σκοπούς κάθε είδους. Με πίστη στο αρχικό τους όραμα και σεβασμό στην αγάπη των οπαδών. Πόσους «τέτοιους» μπορείς να βρεις εκεί έξω;
Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας τους, ήταν που έκανε τους MAGNUM εκτός από μοναδικούς, ενωτικούς. «Παγκόσμιους», μέσα στον κόσμο του ευρύτερου rock. Και το διαπίστωσα αυτό, πέραν των όποιων θεωρητικών/φιλολογικών συζητήσεων, στη μια και μοναδική τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους, το 2018. Σε μια “once in a lifetime” εμπειρία, μια πραγματική, σε κάποιες στιγμές, «μυσταγωγία». Με τους MAGNUM να πάλλουν κάθε ευαίσθητη χορδή μας, κατά πως αυτοί θέλουν και την συναισθηματική φόρτιση να είναι τέτοια, που παραβλέψαμε ηθελημένα την αντικειμενικά, πολύ μέτρια εμφάνισή τους. Κατάπιαμε το placebo και θέλαμε κι άλλο. Με κάποιους φίλους, στο τέλος, αγκαλιαστήκαμε χωρίς να μπορούμε να πούμε μια λέξη… Λίγο το ’χεις αυτό;
Και στο κοινό…;
Στο κοινό, που δυστυχώς δεν έφτασε τα αριθμητικά νούμερα που όλοι μας περιμέναμε, έβλεπες «εραστές» του progressive, θιασώτες του hard rock και του pomp rock και, ποιος να το περίμενε, πολλούς metalheads! True metalheads, epic warriors, όλους αυτούς που έλκονται από κάθε τι το «ηρωικό». Αυτοί αποτελούσαν την πλειοψηφία! Να η «οικουμενικότητα»! Η εξήγηση, απλή…
Από τη μια έχουμε τη Μεγάλη Βρετανία, τη Μητέρα Γη, τη Motherland για τους αγγλόφωνους, του επικού ήχου. Και οι MAGNUM «μοσχοβολούν» Αγγλία, ρε φίλε! Από την άλλη, ΦΥΣΙΚΑ, υπάρχει ο Rodney Matthews (Google is your friend, αν και δεν θα έπρεπε). Ο συνδυασμός αυτών των δυο, είναι αδύνατον να αφήσει ανέγγιχτο έναν τέτοιο ακροατή. Βέβαια, θα είχα κάθε δικαίωμα να επεκτείνω την σκέψη μου και να ισχυριστώ πως οι MAGNUM δεν επιτρέπεται να ΜΗΝ αρέσουν γενικότερα σε όποιον θεωρεί εαυτόν μουσικά καλόγουστο, αλλά ποιος είμαι εγώ να κάνω τον «τροχονόμο»;
Όσο για τον Clarkin; Όλο αυτό το «οικοδόμημα», ήταν δικό του. Ήταν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο μοναδικός που υπέγραφε το σύνολο των συνθέσεων της μπάντας του. Αν λοιπόν αναλογιστούμε πως μιλάμε για 23 albums, αυτομάτως αυτό τον καθιστά ένα παραγωγικό μεγαθήριο, έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες στην ιστορία του «σκληρού ήχου» και δυστυχώς, έναν μουσικό που έλαβε πολύ λιγότερη από τη λάμψη και τη δόξα που του αναλογούσαν.
Φέτος, στη «δύση» της υπέρλαμπρης καριέρας τους, οι MAGNUM επανέρχονται με το “Here comes the rain”. Κυκλοφορεί μάλιστα μόλις δύο μέρες μετά τον θάνατο του Tony Clarkin, ως ένα πραγματικό «κύκνειο άσμα». Θα διαβάσεις για αυτόν εκτενώς από τον καλό συνάδελφο και φίλο Σάκη Νίκα. Από αυτόν τον δίσκο, δε διάλεξα κάποιο τραγούδι, σε τούτο το ανθολόγιο. Όμως οι 25 μοναδικές στιγμές που ακολουθούν, ανταποκρίνονται στον ρόλο του επίτομου έργου της «MAGNUM εποποιΐας». Για μια πρώτη, σωστή και πλήρη, όσο γίνεται, επαφή με τους Βρετανούς θρύλους, αν δεν τους γνώριζες ως τώρα και για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, εμείς που ήδη τους λατρεύουμε.
Προσωπικά δε θέλω να πω κάτι άλλο, παρά θα κλείσω το κείμενο αυτό λέγοντάς τους ένα μεγάλο, ειλικρινές «ευχαριστώ». Ο λόγος τώρα, στη μουσική…
- Kingdom of madness (“Kingdom of madness”, 1978)
Από το ντεμπούτο των MAGNUM, με το «καλημέρα σας» δηλαδή, να το πρώτο μεγάλο τραγούδι της μπάντας. Γραμμένο το 1976 και στη demo μορφή του το 1974, το ομότιτλο έπος του “Kingdom of madness” κινείται κάπου μεταξύ STYX, KANSAS και JETHRO TULL, με το θεϊκό riff του να συναγωνίζεται το φλάουτο, χωρίς νικητή. Η επανέκδοση του δίσκου, αυτή του 2005, στο bonus CD της, κρύβει μια εξίσου απολαυστική εκδοχή, χωρίς φλάουτο, με τα πλήκτρα «μπροστά». - Soldier of the line (“Chase the dragon”, 1982)
Αντιπολεμικό και ταυτόχρονα ηρωικό άσμα, από αυτά που «ξεχειλίζουν» από λυρισμό και ρομαντισμό, ένα instant classic με την πρώτη ακρόαση. Εδώ είναι που επισημοποιείται, με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, η είσοδος στο group του εξίσου σπουδαίου πληκτρά Mark Stanway, του όπως απεδείχθη καταλληλότερου ανθρώπου για να συμπληρώσει/συντροφεύσει/ανταγωνιστεί (ευγενώς) τον Clarkin, στην κοπτοραπτική των MAGNUM μελωδιών. - The spirit (“Chase the dragon”, 1982)
“The battlefield of glory pales into rust/The river flows much thicker fed by each thrust/No beast alive does compare/The spirit beside you everywhere…”. Baroque oriented έπος, αδύνατον να ξεφτίσει στον Χρόνο, από τα standards ενός “MAGNUM best of” που σέβεται τον εαυτό του. Περιττό να αναφέρω πως το “Chase the dragon” είναι το πιο πετυχημένο album της μπάντας, όσο αυτή ήταν στην σύνθεση της Jet Records, έτσι; Με τέτοια τραγούδια, το περίεργο θα ήταν να μην ήταν επιτυχημένο. - The prize (“The eleventh hour”, 1983)
Πολλές φορές, έχουμε δει συγκροτήματα και καλλιτέχνες να μας «κλείνουν το μάτι», θέλοντας να μας πονηρέψουν για το τι έχουν σκοπό να κάνουν, στην συνέχεια της καριέρας τους. Στο “The eleventh hour” οι MAGNUM μας κλείνουν το μάτι τουλάχιστον δυο φορές. Η μια συνέβη εδώ, σε ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια τραγούδια της δισκογραφίας τους. Η δεύτερη, θα συνέβαινε δυο τραγούδια πιο κάτω, στο δραματικό… - Vicious companions (“The eleventh hour”, 1983)
Βαρύ τραγούδι. Σκοτεινό και λυρικό ταυτόχρονα, με θεατρική υφή, μεγάλη ερμηνεία από τον Catley, τέλειο «πάντρεμα» ακουστικών/ηλεκτρικών κιθαρών και τα πλήκτρα του Stanway να δίνουν την απαιτούμενη μεγαλοπρέπεια. Δεν είναι από τις συνθέσεις που θα σε «πιάσουν» με την πρώτη, σαν θες να μπεις στον «MAGNUM κόσμο», αλλά προϊόντος του χρόνου, θα το λατρέψεις. Το υπογράφω. - Les morts dansants (“On a storyteller’s night”, 1985)
«Οι νεκροί που χορεύουν» ή αλλιώς, «ο χορός των νεκρών»… Ένα τραγούδι για κάποιον Βρετανό στρατιώτη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Μέγα Πόλεμο των Χαρακωμάτων, που εκτελείται από τους συντρόφους του για δειλία, κατόπιν διαταγής, διότι αρνήθηκε να αφήσει το χαράκωμά του και να εφορμήσει κατά των αντιπάλων θέσεων. Δεν ήταν όμως δειλός, αλλά είχε υποστεί το τρομερό «σοκ βομβαρδισμού» (“shell shock”, Αγγλικά), που τον είχε καταστήσει ανήμπορο ψυχικά όχι να εφορμήσει, αλλά και να κινηθεί ακόμη. Ο αρχικός τίτλος του ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΥ αυτού κομματιού, ήταν “Cannons”. - Need a lot of love (“Vigilante”, 1986)
“MAGNUM goes FOREIGNER” ή κάπως έτσι, τέλος πάντων. Άλλη μια υπέροχη, αντιπολεμική A.O.R σύνθεση, που σε μεταφέρει σε πολλά «θέατρα» του Ψυχρού Πολέμου: Από την Σαϊγκόν, στο Βερολίνο και από τον Λίβανο, στο Μπέλφαστ. Το refrain είναι τόσο «φορτισμένο» συναισθηματικά που συγκλονίζει. Ίσως γιατί πρέπει να σου μεταφέρει το συναίσθημα της αγάπης και να σου πάρει από πάνω σου αυτό του πόνου και της αγωνίας. Outsider ίσως, αλλά πρόκειται για την αγαπημένη μου “Vigilante” στιγμή, συνεπώς, δε γινόταν να μην συμπεριληφθεί εδώ. Ναι, περισσότερο αγαπημένη και από το… - Vigilante (“Vigilante”, 1986)
… το οποίο εντάξει, είναι ύμνος αιώνιος, ό,τι και να λέμε. Ο «αυτόκλητος τιμωρός» ανέκαθεν ήταν και θα συνεχίσει να είναι ένας από τους πιο τραγουδισμένους χαρακτήρες στην rock μουσική. Για τους MAGNUM συγκεκριμένα, έρχεται για να γίνει ο σωτήρας των αδυνάμων που υποφέρουν. “Hold on there’s a new way a comin’/Looks like it’s arriving tonight/There’s no more hiding or running/There’s no more walking on ice!”.
- Days of no trust (“Wings of Heaven”, 1988)
Όταν έχεις ρε παιδί μου ταλέντο, μπορείς να συνθέσεις ό,τι θες. Και η δεξαμενή ταλέντου του Clarkin ήταν ατελείωτη. Up-tempo A.O.R, από αυτά με την έντονη pop διάθεση, προορισμένο να κυριαρχήσει στα ερτζιανά. Και το έκανε, έφτασε και στο top-40, με το album επίσης να σημειώνει σπουδαίες επιδόσεις και να «χτυπά» από top-2 μέχρι top-20, σε διάφορες χώρες. Κατά τον Clarkin, είναι ένα τραγούδι όπου ο συνθέτης προσπαθεί να πει πως λίγο-πολύ, βλέποντας τι γίνεται γύρω μας και χωρίς να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε/αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. - Don’t wake the lion (‘Too old to die young’) (“Wings of Heaven”, 1988)
Εδώ, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Αν και το “Wings of Heaven” κινείται κατά βάση σε πολύ εμπορικά μονοπάτια, στο τέλος σου πετάει ένα δεκάλεπτο, αντιεμπορικό έπος και σε αφήνει με ανοικτό το στόμα. Άλλο ένα αντιπολεμικό τραγούδι, που στοχεύει όμως και στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Το ‘Too old to die young’ στην παρένθεση, δηλώνει πως, επί της ουσίας, υπάρχει και δεύτερο τραγούδι μέσα στην κυρίως σύνθεση. Και έτσι έχουν τα πράγματα, πρόκειται για το μεσαίο μέρος του “Don’t wake the lion” που μάλιστα γράφτηκε άλλη στιγμή. Εκτός όμως από το αντιμιλιταριστικό του μήνυμα, το “Don’t wake the lion” σημαίνει πως δεν πρέπει να αφήνουμε τον θυμό να μας κυριεύει, γιατί έτσι βγαίνουν στην επιφάνεια οι άσχημες πτυχές του χαρακτήρα μας. - Reckless man (“Goodnight L.A”)
Επιστροφή στην αμεσότητα και στο ραδιόφωνο, για να βρούμε τον «απερίσκεπτο άνθρωπο» και να ξαναχτυπήσουμε το πόδι στο πάτωμα, στον ρυθμό του. Τώρα, αν σου πω ότι μου θυμίζει αρκετά το “Falling” των TOBRUK; Θα παρεξηγηθώ; Μπα… ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες; Οι MAGNUM εξακολουθούν να έχουν ποιότητα στη μουσική τους και ψηλά τον πήχη, αυτό μετράει. Εντάξει, όχι τόσο ψηλά όσο στα 70s και στα 80s, αλλά σίγουρα ψηλά. - Every woman, every man (“Sleepwalking”, 1992)
Πολύ όμορφο κομμάτι, με το σαξόφωνο του Wesley Magoogan να ταιριάζει τέλεια με τη γενικότερη pop αισθητική και εξίσου υπέροχες, πολυφωνικές ερμηνείες από τον Bob Catley. Θα μπορούσε πανεύκολα να αποτελεί μέρος ενός soundtrack κάποιας ταινίας του Hollywood της εποχής. - On Christmas day (“Rock Art”, 1994)
Ακόμη και στο μάλλον πιο αδύναμό τους album οι MAGNUM, διά χειρός πάντα Tony Clarkin, έχουν τον τρόπο τους για να σου δώσουν ένα εξαίσιο τραγούδι. Μια power ballad διάρκειας επτά λεπτών, με Χριστουγεννιάτικο περιεχόμενο και μήνυμα. Σε κάποιους ίσως να ακούγεται «φλώρικο», αλλά εγώ το θεωρώ χαρακτηριστικό του ποιοι ήταν οι MAGNUM και τι έδωσαν στο rock. - Brand new morning (“Brand new morning”, 2004)
Με κοιτά τώρα το δεκάλεπτο “The scarecrow” που κλείνει τον δίσκο με ύφος απειλητικό, αλλά δε γίνεται να μη δώσω τη θέση στο ομώνυμο από το “Brand new morning”. Πρώτον είναι αυτοπεριγραφικό για τον Clarkin, μιας και το έγραψε ως τον ύμνο της δικής του επανεκκίνησης μετά το καρδιακό επεισόδιο που υπέστη το 2002 και δεύτερον, όταν ο Bruce Dickinson το άκουσε από ένα promo, πριν το album κυκλοφορήσει, ενθουσιάστηκε τόσο που το έπαιξε «ζωντανά» σε μια από τις συναυλίες του στην Ιταλία. Για τόσο καλό κομμάτι μιλάμε. - When we were younger (“Princess Alice and the broken arrow”, 2007)
Αναζωογονημένοι και με μεγάλα κέφια, μετά από ένα εξαιρετικό άλμπουμ σαν το “Brand new morning”, οι MAGNUM ξεπερνούν τις προσδοκίες και του πιο φανατικού φίλου τους, ηχογραφώντας έναν κορυφαίο δίσκο, με κεντρικό θέμα το ορφανοτροφείο «Πριγκίπισσα Αλίκη» στο Birmingham και θεσπέσια τραγούδια σαν τα “You’ll never sleep” (το Νο 2 στη δική μου ιεράρχηση), “Like brothers we stand”, “Out of the shadows” και “Dragons are real”… να χάνουν με ευκολία (!) από το καλπάζον και άκρως λυρικό “When we were younger”. Σύγχρονος ύμνος, αυτός ο χαρακτηρισμός του πρέπει. - The Moon King (“Into the valley of the Moonking”, 2009)
Ωραία blues-ιά στην αρχή, έτσι; Θα μου άρεσε να εξελιχθεί το κομμάτι εξ ολοκλήρου σε αυτό το στυλ, αλλά για τους Βρετανούς μάστορες του pomp rock μιλάμε, αργά ή γρήγορα θα ακούγαμε το γνώριμό τους ύφος. Ο Clarkin προτίμησε λοιπόν να γράψει ένα κομμάτι με εναλλαγές, πότε blues, πότε pomp, έτσι, για να μη μας αφήνει σε ησυχία και στο τέλος, να μας ξαφνιάσει εκ νέου, με το εντελώς Blackmore solo outro.
- Black skies (“The Visitation”, 2011)
Πόσες μπάντες μετά από τριάντα και περισσότερα χρόνια συνεχούς δισκογραφίας, έχουν να επιδείξουν δίσκους και τραγούδια με τέτοια «φρεσκάδα» και ποιότητα; Λίγες, είναι η απάντηση, μην σου πω ελάχιστες. Πομπώδες, μεγαλόσχημο, επικό, το “Black skies” είναι οι MAGNUM της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Οι MAGNUM που δε φοβούνται να ξεκινήσουν τον νέο τους δίσκο με μια αργή και σχετικά «δύσκολη» σύνθεση. Μπράβο τους. - Dance of the Black Tattoo (“On the 13th day”, 2012)
O Clarkin το θεωρούσε “heavy metal”. Προφανώς και είχε άδικο, αλλά καταλαβαίνω τον λόγο της δήλωσής του αυτής. Το “Dance of the Black Tattoo” είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πονήματα από την επανασύνδεση του 2002 και μετά και για αυτά που μας είχε συνηθίσει το συγκρότημα, είναι υπέρ το δέον βαρύ και σκληρό! Πες την αλήθεια και συ, δεν είναι όμορφο να σε ξαφνιάζουν οι αγαπημένοι σου μουσικοί, όταν δεν το περιμένεις; - Shadow town (“On the 13th day”, 2012)
Refrain για βραβείο Oscar, ένα Grammy από μόνο του! Και επειδή στον φίλο μου τον Νίκα αρέσουν αυτές οι περίεργες συνδέσεις και αναγωγές, αν κάποια στιγμή ο Bruce Springsteen αποφάσιζε να συνθέσει ένα «MAGNUM τραγούδι», κάλλιστα αυτό θα ήταν το “Shadow town”. Το ακούς και χαμογελάς σε χρόνο dt! - Burning river (“Escape from the Shadow Garden”, 2014)
Ακόμη ένας ύμνος της νέας εποχής, ακόμη μια περίπτωση όπου το refrain σου καρφώνεται στο μυαλό και δε φεύγει με τίποτα! Η γρεζαριστή ερμηνεία του Catley είναι απίθανη, ενώ δεν υστερεί στα πρωτεία κι ο Harry James, με το μονολιθικό, vintage, βρετανικό του παίξιμο στα τύμπανα. - Sacred blood, “divine” lies (“Sacred blood, ‘divine’ lies”, 2016)
To “Burning river”, σε νέα εκδοχή, για κάποιους αναβαθμισμένη, για όλους εμάς τους οπαδούς σίγουρα ισάξια, για τους κακοπροαίρετους μια αντιγραφή και τίποτα περισσότερο. ΧΑ! Πολύ που μας νοιάζει! Instant classic με την πρώτη ακρόαση, μπήκε στην setlist για να μη βγει ποτέ μέχρι σήμερα. Ο Bob Catley μας ενημέρωσε, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, ότι το τραγούδι δεν ασκεί κριτική στη χριστιανική πίστη, όπως το αρχικό συμπέρασμα ήθελε, αλλά επικρίνει τους ηγέτες των διαφόρων αιρέσεων που εκμεταλλεύονται την πνευματική αδυναμία των οπαδών τους. - Peaches and cream (“Lost on the road to Eternity”, 2018)
Η ζωή δεν είναι εύκολη. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να πετύχεις, όποιος κι αν είναι ο τομέας σου, όποιοι κι αν είναι οι στόχοι σου. Δεν είναι παραμύθι, δεν έχει πάντα ευτυχές τέλος. Αυτό θέλουν να μας πουν εδώ οι MAGNUM με αυτό το πανέμορφο κομμάτι, το οποίο ναι μεν δεν είναι “Sacred blood, ‘divine’ lies”, αλλά ποιος ο λόγος να το συγκρίνουμε μαζί του; Δεύτερη επιλογή από αυτό το άλμπουμ θα ήταν το “Welcome to the Cosmic Cabaret” και να ένας εύκολος, έμμεσος τρόπος να προσπεράσεις το όριο των τραγουδιών που σου έχει εξαρχής θέσει ο αρχισυντάκτης σου, κάνοντας μια ωραία ντρίμπλα. - The serpent rings (“The serpent rings”, 2020)
Με τραγούδια σαν αυτό, θυμάμαι τις παλαιές, ένδοξες μέρες των πάλαι ποτέ θεών ΤΕΝ, αυτών που, όχι τυχαία, ξεκίνησαν ως οι διάδοχοι των MAGNUM (δες ξανά την εισαγωγή του αφιερώματος) και εκνευρίζομαι! Μα την αλήθεια, εκνευρίζομαι! Και έρχονται κατόπιν οι 70άρηδες και σου γράφουν ένα τέτοιο μεγαλείο, που σε αφήνει… χαζό. Μαγεία εν έτει 2020, από μια μπάντα των mid 70s. Beat that! - Can’t buy yourself a heaven (“The monster roars”, 2022)
Δεν ήταν κάτι το συνταρακτικό το “The monster roars”, ήταν όμως ένα ακόμη ποιοτικό βήμα στον «περίπατο» του group όλα αυτά τα χρόνια. Και με το “Can’t buy yourself a heaven”, οι Βρετανοί μας έδειξαν πως τα καταφέρνουν καλά και στις πιο «λιτές» στιγμές τους, χωρίς το λούσο των πλήκτρων. Κλασσικό hard rock λοιπόν, που φέρνει στο νου τους συμπατριώτες τους και εξίσου τεράστιους THUNDER. Άρα… - How far Jerusalem (“On a storyteller’s night”, 1985)
Ξέρω πως όταν διάβασες για το “The prize”, περίμενες να ακολουθήσει αυτό εδώ κι όχι το “Le mort dansant”, αλλά η τοποθέτηση του “How far Jerusalem” στο τέλος της συλλογής δεν έγινε τυχαία, ούτε από αμέλεια. Είναι, για μένα τουλάχιστον, το τέλειο “grand finale” μιας τέτοιας ανθολογίας, το απόλυτο MAGNUM τραγούδι, το εμβληματικότερο της τεράστιας σε χρόνια και αξία πορείας τους και δε χρειάζονται λέξεις για να περιγράψει κανείς το ρίγος που προκαλείται, σε κάθε του ακρόαση. Οι νότες είναι οι αρμόδιες και κατάλληλες για αυτό. Η «Άνω Ιερουσαλήμ», διαφορετική από αυτή που περιγράφεται εδώ, είμαι σίγουρος πως ήδη περιμένει τον Clarkin, στο τελευταίο του ταξίδι.
R.I.P Tony… ήσουν πραγματικά σπουδαίος!
Δημήτρης Τσέλλος
