a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Metal” – MANILLA ROAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1982
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadster Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: John Miller, Larry Funk
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mark Shelton – Κιθάρα, φωνητικά
Scott Park – Μπάσο
Rick Fisher – Τύμπανα
Στο επετειακό κείμενο για τα σαράντα χρόνια του “Invasion”, είδαμε πως η αρχική μουσική προσέγγιση των MANILLA ROAD, αυτή των πρώτων δύο δίσκων τους, δηλαδή του “Invasion” και του “Mark of the Beast” (αυτό είναι στην ουσία το δεύτερο album του group) ήταν διαφορετική, λίγο έως πολύ, από αυτή που τους έκανε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο επικό heavy metal. Το επικό στοιχείο δεν υπήρχε παρά σε μικρό βαθμό και «φορώντας» τη «φορεσιά» της ψυχεδέλειας. Κάτι που δε θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση, αν αναλογιστούμε πως ο αρχηγός και βασικός συνθέτης Mark Shelton ήταν ένας μουσικός που μεγάλωσε με late 60s και 70s rock/metal ακούσματα, οπότε αυτά θα αποτύπωνε στο δικό του πεντάγραμμο.
Οι βασικές του επιρροές λοιπόν ήταν οι BLACK SABBATH του δεύτερου μισού της Ozzy εποχής, όταν έγιναν περισσότερο τεχνικοί και «φευγάτοι», οι JUDAS PRIEST του “Rocka Rolla” και του “Sad wings of Destiny”, μπάντες όπως οι BUDGIE και οι BLUE OYSTER CULT και φυσικά οι RUSH, ομοίως των πρώτων τους albums και κυρίως του “Caress of Steel”. Τραγούδια όπως το “Centurian war games”, το “The Empire”, το “Mark of the Beast” ή το “Avatar”, μπορεί να είχαν περισσότερο «ταξιδιάρικο» παρά ηρωικό ύφος, μπορεί να σου άνοιγαν πολύ πιο εύκολα πόρτες για να μπεις σε κόσμους μαγευτικούς, τους οποίους θα παρατηρούσες εκστασιασμένος, παρά σε ωθούσαν να σηκώσεις το σπαθί, αλλά δεν ήταν αμελητέες ποσότητες. Κάθε άλλο, δεν τους έλειπε καθόλου η ποιότητα.
Την ίδια «συνταγή», αλλά σαφώς βελτιωμένη, ακολουθεί και το “Metal”. Οι αληθινές δυνατότητες του Shelton αρχίζουν να φαίνονται πλέον πεντακάθαρα και το πρώτο σοβαρό δείγμα της ικανότητάς του να γράφει τεράστια έπη, παρουσιάζεται εδώ, με το σπουδαίο “Cage of mirrors”. Σχεδόν εννιά λεπτά μυστικισμού και ηρωικής ψυχεδέλειας, μέσω μιας έντονης και χαρακτηριστικής, όταν μιλάμε για Shelton, αφηγηματικότητας, συνιστούν το μακράν καλύτερο τραγούδι των MANILLA ROAD σ’ αυτά τα πρώτα χρόνια της «ζωής» τους. Τον προπομπό όλων των “Dreams of Eschaton” και “The Ninth Wave” που «γεννήθηκαν» μετά. Σε αξία ακολουθούν το ομώνυμο τραγούδι, το “Enter the Warrior” καθώς και το “Queen of the Black Coast” (τραγούδι για την Belit αποκλείεται να ήταν κάτι άλλο από τουλάχιστον «καλό»).
Άλλα στοιχεία που αξίζει να παρατηρηθούν και να σημειωθούν, είναι πως οι χρόνοι έχουν γενικά μειωθεί, οπότε η αμεσότητα κερδίζει τον ακροατή και πως η μπάντα ακούγεται καλύτερη από κάθε άλλη φορά όσον αφορά το εκτελεστικό κομμάτι. Τόσο ο Mark (φωνητικά και κιθαριστικά), όσο και το πάρα πολύ καλό rhythm section των Park και Fisher, οι οποίοι δείχνουν τι μπορούν να κάνουν και θα το πιστοποιούσαν στο “Crystal logic”, έναν χρόνο αργότερα. Επίσης, το επαναηχογραφημένο “Far side of the Sun” είναι βελτιωμένο από κάθε άποψη. Δεν είναι πλέον υπερβολικά μεγάλο, όσο στο ντεμπούτο και η παραγωγή είναι πολύ καλύτερη. Άλλη μια απόδειξη του πόσο διαφορετική, προς την σωστή κατεύθυνση, παρουσιάζεται εδώ η μπάντα.
Έτσι ολοκληρώνεται η πρώτη, αναγνωριστική περίοδος των MANILLA ROAD. Η περίοδος που μπορεί να μη δύναται να συναγωνιστεί αυτή που ακολούθησε (1983-1990), αλλά που δε θα πρέπει να αγνοείται ή να λησμονείται. Γιατί; Πρώτον γιατί έχει αρκετές αξιόλογες στιγμές και δεύτερον και κυριότερον γιατί, στο κάτω-κάτω της γραφής, χωρίς αυτή, δε θα υπήρχε η λαμπρή συνέχεια. Τιμούμε λοιπόν τα «θεμέλια» του θεόρατου οικοδομήματος που ονομάζεται “MANILLA ROAD” και ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για την είσοδό μας στην Νεκρόπολη…
Δημήτρης Τσέλλος
