ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Road salt one” – PAIN OF SALVATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: PAIN OF SALVATION
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Daniel Gildenlöw – Κιθάρες, φωνητικά, μπάσο
Johan Hallgren – Κιθάρες
Fredrik Hermansson – Πλήκτρα, πιάνο
Leo Margarit – Τύμπανα
PAIN OF SALVATION ή, με άλλα λόγια, το τελευταίο prog metal συγκρότημα που με άγγιξε στo πρώτο άκουσμα όσο οι DREAM THEATER και που άνοιξε νέους ορίζοντες σε μια περίοδο που άπειρες μπάντες ακούγονταν ακριβώς όπως οι THEATER λες και είχαν εξαντληθεί με τους Νεοϋορκέζους όλα τα εκφραστικά μέσα. Η μπάντα του υπέρ ταλαντούχου Daniel Gildenlöw από τη Σουηδία αψήφησε πολλά από τα στεγανά του είδους με το δίσκο που με εισήγαγε στο μουσικό και στιχουργικό σύμπαν της μπάντας και του ίδιου του Gildenlöw, το αριστούργημα “The perfect element Pt.1” στα τέλη του 2000. Από τότε (πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια) η μπάντα δεν με έχει απογοητεύσει ΠΟΤΕ και ένας λόγος είναι γιατί μιλάμε για τις λίγες περιπτώσεις συγκροτήματος και καλλιτέχνη που θέλω να μου αρέσει ό,τι κάνει, πράγμα που δηλώνω απροκάλυπτα. Θα κάνω τα στραβά μάτια (ή μάλλον αυτιά) ακόμα και κει που είναι ηλίου φαεινότερο πως κάτι δεν πάει καλά ή ακόμα όταν μιλάμε για ξεκάθαρο στραβοπάτημα στα χρονικά της μπάντας. Για μια τέτοια περίπτωση θα σας γράψω σήμερα, μιας και έχουν περάσει δέκα χρόνια από τη κυκλοφορία του “Road salt one” που έσκασε όχι σαν βόμβα αλλά μάλλον σαν χαλασμένη κροτίδα που άφησε πολύ κόσμο με πολλές απορίες.
Αρκετά πριν την ηχογράφηση και κυκλοφορία του “Road salt one”, είχαν υπάρξει αρκετές τρικυμίες στις επάλξεις της μπάντας. Ο μπασίστας και αδερφός του Daniel, Kristoffer, είχε μετακομίσει στην Ολλανδία και δεν συμμετείχε στις πρόβες, πράγμα που ανάγκασε τον Daniel να απαιτήσει την αποχώρηση του. Πριν όμως από την αποχώρηση του Kristoffer, ο αρχικός ντράμερ των POS, Johan Langell, έφυγε οριστικά για να αφοσιωθεί στην οικογένεια του. Για τον γράφοντα, η απουσία του στα τύμπανα είναι για πάντα αισθητή. Ήταν και αρκετά επώδυνη για τον Daniel όμως μιας και έπαιζαν μαζί από τα παιδικά τους χρόνια, όταν ο Daniel ήταν ακόμα 16 χρονών και ο Johan 14. Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Daniel, ήταν ένας πολύ διαφορετικός χαρακτήρας και δεν ήταν τόσο αφοσιωμένος στη μουσική όσο στην οικογένεια του, και τον είχαν κουράσει οι περιοδείες. Σαν να μην έφταναν αυτά, το 2009, η μέχρι τότε εταιρία στην οποία ανήκε η Inside Out, η Γερμανική SPV, χρεοκόπησε, και οι PAIN OF SALVATION ήταν σ’ ένα καθεστώς αναμονής μέχρι να αγοραστεί η εταιρία από τη Century Media. Ήδη, το 2008, οι POS είχαν βγάλει στη δημοσιότητα το πρώτο single “Mortar grind” που βρίσκεται στο “Road salt two” αλλά οι ηχογραφήσεις διεκόπησαν απότομα εξαιτίας των προβλημάτων με τη δισκογραφική. Η διαμεσολάβηση ωστόσο που ακολούθησε τη χρεοκοπία της SPV επέτρεψε στη μπάντα να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του “Road salt one”.
Προτού λάβει το “one” όμως, το “Road salt” προοριζόταν ως διπλός concept δίσκος, εμπνευσμένος εν μέρει από τις θεματικές του “Perfect Element Pt.1” και τις επιλογές και τα μονοπάτια (το road του τίτλου) που οι άνθρωποι επιλέγουν στη πορεία της ζωής τους (σ’ αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο και το μονοπάτι που επέλεξε ο Johan Langell). Ο Daniel αποφάσισε να τον σπάσουν σε δύο μέρη, με ξεχωριστές ημερομηνίες κυκλοφορίας, όταν παρατήρησε πως υπάρχουν διαφορετικά στιχουργικά μοτίβα που ίσως δεν κολλάνε σε έναν μονοκόμματο δίσκο. Πριν από αυτή την απόφαση ωστόσο είχε προηγηθεί το όλο θέμα με τη δισκογραφική που στοίχισε επίσης τη θέση της μπάντας στο line-up της Progressive nation περιοδείας το 2009. Αν με ρωτήσετε προσωπικά, νομίζω πως υπήρχαν και άλλοι λόγοι που δεν κυκλοφόρησαν και οι δύο δίσκοι ως ένα “Road salt” που θα ήταν μάλλον και καλύτερο. Πάμε παρακάτω.
Στο πρώτο, ακόμα και στο χιλιοστό άκουσμα του “Road salt one”, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει τους POS που ξέραμε μέχρι τότε. Εννοείται φυσικά πως δεν έχει χαθεί η μοναδική εκφραστικότητα και γκάμα του Gildenlöw, ο λυρισμός (ειδικά στο “Sisters”), η μουσικότητα και οι trademark λυρικές και σκοτεινές μελωδίες. Ωστόσο, ο ήχος είναι αισθητά πιο ξερός και πρωτόγονος. Ο αντικαταστάτης του Langell, Leo Margarit, είναι πολύ καλός αλλά δεν καλύπτει πλήρως το κενό που άφησε ο προκάτοχος. Επίσης, θυμάμαι ακόμα που μου είχαν έρθει αναμνήσεις από το “St. anger” ακούγοντας τα ξερά τύμπανα, ειδικά έτσι όπως ακουγόταν το ταμπούρο. Παίζει και ένα θέμα με τα τραγούδια μιας και εδώ συναντάμε, για παράδειγμα, μουσική τσίρκου με το σατιρικό βαλς “Sleeping under the stars” που ναι μεν είναι μελωδικό και πιασάρικο, αλλά δεν κολλάει καθόλου με το σύνολο. Ύστερα έχεις το καθαρά blues/folk “Tell me you don’t know” που επίσης δεν κολλάει, άσχετα ότι το λατρεύω. Το εν λόγω κομμάτι μάλιστα ακούγεται σαν επί τόπου αυτοσχεδιασμός (τζαμάρισμα) παρέας γύρω από μια φωτιά σε παραλία. Το δίλεπτο gospel “Of dust” είναι υπέροχο και θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Be” όπου παίζει αρκετά το gospel ύφος. Τα δύο πρώτα τραγούδια, “No way” και “She likes to hide” έχουν διάχυτα blues χαρακτηριστικά με τον Gildenlöw να τραγουδά με νάζι, όπως γίνεται συχνά στα blues. Το πρώτο single του δίσκου, το πιο στακάτο “Linoleum”, είναι σαφώς πιο prog rock αλλά και πάλι, μιλάμε για μια πολύ πιο λιτή εκδοχή του φαινομένου PAIN OF SALVATION. Το “Linoleum” πάντως είναι εκπληκτικό ζωντανά και τρομερό crowd pleaser με το ξέσπασμα στη μέση (γενικά, από προσωπική εμπειρία, ομολογώ πως το “Road salt one” ακούγεται πολύ καλύτερο ζωντανά – είναι και που η μπάντα τα δίνει ΟΛΑ όταν παίζει live). Όλα αυτά φυσικά δεν ήταν τυχαία μιας και ο Gildenlöw ήθελε να διαλέξει ένα διαφορετικό μονοπάτι. Η, πολύ πετυχημένα δοσμένη ομολογώ, εντύπωση πως κάποια κομμάτια ήταν αυτοσχεδιασμοί ήταν εσκεμμένη, όπως και η εντύπωση πως όλα ηχογραφήθηκαν ζωντανά. Επομένως, το αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο λιτό, ξερό και old-school όπως λέει και ο ίδιος ο frontman των POS σε συνεντεύξεις του. Επιπλέον, ο Gildenlöw ήθελε να μοιραστεί την αγάπη του για άλλα είδη μουσικής όπως τη folk και γενικά να ανοιχτεί σε άλλες μουσικές επιλογές (“think out of the box” όπως λέει).
Χωρίς να θέλω να γράψω εκ νέου μια δισκοκριτική, θα έλεγα πως, φυσικά, μου αρέσει ο δίσκος (σας είπα ήδη πως είμαι προκατειλημμένος). Έχει όμως θέματα που προκύπτουν όχι εξαιτίας κάποιας απουσίας έμπνευσης (κάτι τέτοιο δε νομίζω πως μπορεί να συμβεί στον Gildenlöw), αλλά συγκεκριμένων επιλογών που δείχνουν πως η μπάντα και ο βασικός της συνθέτης βίωναν μια κάποια υπαρξιακή κρίση όσον αφορά τη καλλιτεχνική πορεία των PAIN OF SALVATION. Η κρίση αυτή φυσικά θα κορυφωθεί με την απίστευτη περιπέτεια υγείας του Gildenlöw το 2014 που ήταν, καλώς ή κακώς, αρωγός στη δημιουργία του πραγματικά ωραίου “The passing light of day”.
Did you know that:
– Σίγουρα πολλοί θα γνωρίζετε ότι με το ομώνυμο “Road salt”, ο Gildenlöw εμφανίστηκε στα προκριματικά του διαγωνισμού Eurovision το 2010 χωρίς όμως να περνάει στον επόμενο γύρο. Είχε γίνει τρομερός ντόρος την εποχή εκείνη με τόσο κόσμο να μιλά για ξεπούλημα. Ο Gildenlöw ωστόσο εμφανίστηκε πάλι σ έναν Σουηδικό διαγωνισμό τραγουδιού, το Melodifestivalen, όπου το ““Road salt” μεταφράστηκε σε “Tredje chanson” που σημαίνει “Τρίτη προσπάθεια”.
– Με την αποχώρηση του Kristoffer Gildenlöw, το μπάσο στο “Road salt one” ανέλαβε ο Daniel.
– Το concept του δίσκου αφορά τις γνωστές εμμονές του Gildenlöw γύρω από την αθωότητα, τα παιδικά τραύματα, τον έρωτα και το σεξ και διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα. Εδώ, το concept βασίζεται σε σπονδυλωτές ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν υπαρξιακή κρίσεις και γενικά πολύ έντονα συναισθήματα. Σχετικά με το σπονδυλωτό της ιστορίας, ο Gildenlöw έχει αναφερθεί στη ταινία “Magnolia” του τεράστιου Paul Thomas Anderson, στο οποίο μια πλειάδα χαρακτήρων διασταυρώνουν μονοπάτια μέσα από συχνά καταστροφικές και γενικά καθοριστικής σημασίας επιλογές.
– Στο βιβλιαράκι, υπάρχει η εξής αποποίηση ευθύνης (disclaimer): “Αυτός ο δίσκος ΔΕΝ είναι συνέχεια του Perfect element concept…θα μπορούσε άνετα όμως να είναι, σωστά; Σωστά;”
– Με το “Road salt one”, οι POS επέστρεψαν στις ΗΠΑ στις οποίες είχαν επιβάλλει εμπάργκο συναυλιών εξαιτίας των πολέμων της κυβέρνησης Bush. Με τη πρώτη νίκη του Μπαράκ Ομπάμα, είπαν να περιοδεύσουν ξανά. Πιο πριν ωστόσο, ο ίδιος ο Gildenlöw περιόδευε στην Αμερική ως session μουσικός (πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά) με τους TRANSATLANTIC. Όσοι είδατε ζωντανά τη μπάντα, θα είχατε την ευκαιρία να δείτε έναν πανευτυχή και σε τρομερή φόρμα Gildenlöw να τραγουδά στίχους για το μεγαλείο του Θεού, πράγμα που δε θα περίμενα από έναν καλλιτέχνη που έχει δηλώσει “I will never surrender to all the things you say god”.
– Το έβδομο κομμάτι, “Sleeping under the stars”, δεν αναφέρεται κυριολεχτικά σε μια βραδιά κάτω απ τα άστρα του ουρανού. Ο καυστικός στίχος μιλάει για τ αστέρια της μουσικής και του σινεμά και τις/τους groupie που «πλαγιάζουν», κυριολεχτικά, κάτω από τα αστέρια της ροκ και του Hollywood.
Φίλιππος Φίλης
