ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Rush” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1974
ΕΤΑΙΡΙΑ: Moon
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: RUSH
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Geddy Lee – μπάσο, φωνητικά
Alex Lifeson – κιθάρα
John Rutsey – ντραμς
Οι RUSH, είναι ένα από τα ελάχιστα σχήματα που καθ’ όλη τη διάρκεια της πλούσιας καριέρας τους, είχαν σχεδόν την ίδια σύνθεση. Και λέω «σχεδόν», διότι στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, με το οποίο ασχολούμαστε τώρα, το οποίο κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια, ντράμερ ήταν ο John Rutsey κι όχι ο Neil Peart, όπως σε όλη την υπόλοιπη καριέρα τους.
Η πρώτη κυκλοφορία των prog Θεών, ήταν ένα single, με διασκευή στο “Not fade away” του Buddy Holly και b’ side το “You can’t fight it”, το μοναδικό τραγούδι που είχε γράψει ο Rutsey. Όταν έφτασε η στιγμή να βγάλουν το ντεμπούτο τους, από τη δική τους εταιρία, πήγαν σ’ ένα στούντιο στο Τορόντο του Καναδά και για να γλιτώσουν χρήματα, ηχογραφούσαν μετά τις 2 το ξημερώματα, ώστε η χρέωση να είναι πολύ χαμηλότερη, ακόμα κι αν χρειαζόταν να πάνε ύστερα από ζωντανές τους εμφανίσεις!
Το μεγάλο πρόβλημα, ήταν πως ο άνθρωπος που επέλεξαν για παραγωγό, ο David Stock, αποδείχθηκε ο λάθος άνθρωπος στη λάθος θέση, απλά και μόνο επειδή έβγαιναν έξω και δούλευε στο γραφείο τους. Είχε κάποια εμπειρία από στούντιο, αλλά μέχρι εκεί. Η δουλειά που έκανε ήταν τόσο χάλια, που ο Alex Lifeson είχε δηλώσει: «Ηχογραφήσαμε το δίσκο σε δύο βράδια κι εκείνος τον μίξαρε σε δύο ώρες! Τα ντραμς ήταν αλλού για αλλού και νομίζω ότι ηχογραφήθηκαν σε δύο κανάλια. Έλειπαν μέρη από τραγούδια, οι ήχοι ήταν απαίσιοι και ήταν ένα πραγματικό χάλι». Τι άλλο να πω εγώ…
Ακούγοντας αυτό το χάλι, απευθύνθηκαν στον Terry Brown, άλλαξαν στούντιο, άλλαξαν ακόμα και τραγούδια, αφού στο μεταξύ είχαν γράψει κάποια καινούργια και το αποτέλεσμα ήταν σαφώς καλύτερο, παρότι ο Brown δεν ήταν ο μεγάλος και τρανός παραγωγός –ακόμα- με τον οποίο συνεργάστηκαν σε μνημειώδεις δίσκους οι RUSH μέχρι και το “Signals”.
Ο δίσκος βγήκε, αρχικά λοιπόν, από τη δική τους εταιρία, τη Moon Records, σε 3.500 αντίτυπα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Όλα αυτά όμως, μέχρι που ένας ραδιοφωνικός σταθμός στο Cleveland, έπαιζε το “Working man” πολύ τακτικά. Τότε που όταν σε έπαιζαν στο ραδιόφωνο, έκανες πραγματική επιτυχία! Ιδιαίτερα οι στίχοι του τραγουδιού, ταίριαζαν απόλυτα με τους κατοίκους της βιομηχανικής αυτής πόλης, οι οποίοι ταυτίστηκαν και το έκαναν τόσο μεγάλη επιτυχία, εξαντλώντας την πρώτη κοπή του δίσκου.
Ο νεαρός, τότε, Cliff Burnstein, (διάσημος, πλέον, manager, των METALLICA κτλ, που έχει την Q Prime), δούλευε τότε στη Mercury Records, είδε στους RUSH, προοπτική και τους έδωσε 75.000 δολάρια μπροστά και άλλα 125.000 αργότερα, για να αποσπάσει την υπογραφή τους σ’ ένα συμβόλαιο που έβαλε το συγκρότημα σε πολύ περισσότερα σπίτια, τουλάχιστον στο ξεκίνημα της καριέρας του.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το ντεμπούτο των RUSH, είναι ο λιγότερο αγαπημένος μου δίσκος από το συγκρότημα, που έχει πάρα πολύ έντονες επιρροές από τους LED ZEPPELIN και λιγότερο από BACHMAN TURNER OVERDRIVE. Τα φωνητικά του Lee πάντα έμοιαζαν, στο ξεκίνημα της καριέρας του, με αυτά του Plant, όπως και να έχει, αλλά το “Working man”, ήταν στα αυτιά μου, πάντα μία παραλλαγή του “Heartbreaker” των ZEPPELIN, για παράδειγμα. Όπως και το “Finding my way”, που άνοιγε το άλμπουμ (οι δύο μεγαλύτερες στιγμές του δίσκου), ήταν «καρφί» ZEPPELIN κι έδειχνε ότι το γκρουπ ψαχνόταν ακόμα και δεν μπορούσε να απεμπλακεί από τις έντονες αναφορές στις επιρροές του.
Επίσης, αυτό που δεν μπορούσα ποτέ να αντέξω, είναι τους RUSH να τραγουδούν στίχους όπως αυτούς του “In the mood”:
“Hey baby, it’s a quarter to eight,
I feel I’m in the mood.
Hey baby, the hour is late,
I feel I’ve got to move.”
Για όλα, βέβαια, υπάρχει εξήγηση. Είχαν αφήσει τον John Rutsey να γράψει τους στίχους, εκείνος συνεχώς καθυστερούσε και τους έλεγε ότι κοντεύει να τους τελειώσει, όταν έφτασε η στιγμή των ηχογραφήσεων όμως, τους ξεφούρνισε ότι δεν είχε γράψει τίποτα. Οπότε, μπήκαν στο στούντιο, έχοντας γράψει τους στίχους στο πόδι, λίγο πριν… Και πάλι όμως, αυτό δεν είναι RUSH…
Did you know that:
- Ο John Rutsey, έπασχε από διαβήτη και παρότι είχε πολλές απαγορεύσεις από τους γιατρούς, του άρεσαν τα party και η διασκέδαση. Παρόλα αυτά, οι περιοδείες δεν ήταν κάτι που μπορούσε να κάνει για τους προφανείς λόγους υγείας, οπότε αμέσως μετά την κυκλοφορία του ομώνυμο ντεμπούτου τους, οι RUSH υποχρεώθηκαν να τον αλλάξουν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Από έναν απλά επαρκή ντράμερ, πήραν έναν από τους πιο επιδραστικούς όλων των εποχών, τον Neil Peart. Ο οποίος έγραφε και όλους τους στίχους τους…
- Η προηγούμενη μπάντα του Peart, ονομαζόταν… HUSH!!!
- O Rutsey, πέθανε το 2008 σε ηλικία 55 ετών, από επιπλοκές που είχαν να κάνουν με τον διαβήτη…
- Μόνο σε μένα η εισαγωγή του “Before and after” μου μοιάζει υπερβολικά με το “No woman, no cry”;
- Στην έκδοση της Mercury Records, το λογότυπο του συγκροτήματος, στο εξώφυλλο, έχει διαφορετικό χρώμα από την αρχική, της Moon Records, όπου είναι ξεκάθαρα κόκκινο (μη με ρωτάτε για διαφορές σε χρώματα, γιατί δεν το έχω. Αργότερα, έγινε λίγο πιο μωβ, αν με ρωτάτε, αλλά το χρώμα αυτό, δεν το γνωρίζω ακριβώς!!!)
Σάκης Φράγκος
