ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ”Persistence of time” – ANTHRAX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Megaforce Worldwide/Island Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: ANTHRAX – Mark Dodson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Joey Belladonna
Lead & Rhythm Κιθάρες, Δεύτερα φωνητικά – Dan Spitz
Rhythm & Lead Κιθάρες, solo ”Got the time”, Δεύτερα φωνητικά – Ian Scott
Μπάσο, Δεύτερα φωνητικά – Frank Bello
Τύμπανα, Ηλεκτρική κιθάρα/ Harmonics ”Intro to reality” – Charlie Benante
Πολλές φορές, μολονότι πάντα μου αρέσει να ακούω φρέσκες κυκλοφορίες, αυτή η στήλη μου δίνει τη δυνατότητα να ακούσω και να θυμηθώ, και μάλιστα στην ολότητα τους και όχι αποσπασματικά, κάποια πολύ αγαπημένα άλμπουμ, από λατρεμένες κυρίως μπάντες. Μια τέτοια περίπτωση μπάντας, που ανήκουν στις αγαπημένες μου από τον χώρο του thrash, είναι και οι ANTHRAX και δη οι περίοδοι με τον Belladonna. Για να μην παρεξηγηθώ, εκτιμώ πάρα πολύ και λατρεύω τον γίγαντα John Bush και την φωνάρα του, όμως πάντα θα τον προτιμώ στους ARMORED SAINT και όχι στους ANTHRAX, μολονότι καλές στιγμές υπάρχουν και εκεί.
Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω και ας τα αφήσουμε αυτά για άλλη φορά και άλλη στιγμή. Το κυρίως μενού σε αυτό το κείμενο θα μας πάει 30 χρόνια πίσω στο 1990, όταν οι ANTHRAX κυκλοφορούσαν τον πέμπτο στούντιο δίσκο τους, το υπέροχο ”Persistence of time”. Μάλιστα, παρά το εξαιρετικό τελικό αποτέλεσμα, αυτός ο δίσκος έγινε κάτω από αντίξοες συνθήκες τόσο στο περιβάλλον όσο και στο εσωτερικό της μπάντας. Ένα μεγάλο πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν τον Γενάρη της ίδιας χρονιάς θα χάσουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του studio εξοπλισμού τους από μια φωτιά και καθώς η ζημιά υπερέβαινε τα 100.000$ αναγκάστηκαν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία της ηχογράφησης σε άλλο στούντιο από αυτό που είχαν αρχίσει ήδη να δουλεύουν. Ένα άλλο θέμα είχε να κάνει με τον Joey Belladonna, μιας και στο εσωτερικό τα πράγματα δεν κυλούσαν και πολύ ομαλά καθώς ο Joey είχε τα θεματάκια του γενικά με όλους. Βασική πηγή αυτών ήταν η πιο σκοτεινή και σκληρή κατεύθυνση που έπαιρνε η μπάντα και η πίεση που είχε ο ίδιος σε σχέση με το πώς θα έπρεπε να ακούγεται στα φωνητικά του, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την φυγή του από το σχήμα ένα χρόνο περίπου μετά την κυκλοφορία του… και να σκεφτεί κανείς πως ήταν υπέροχος στο τελικό αποτέλεσμα.
Μολαταύτα, οι ANTHRAX τελικώς βρίσκονται σε τέτοια συνθετική φόρμα που κατορθώνουν να γράψουν ένα φανταστικό άλμπουμ, έστω και αν μιλάμε για τον πιο σκοτεινό, βαθυστόχαστο και με έντονη πολιτικοκοινωνική στιχουργική κατεύθυνση δίσκο που έκαναν ποτέ στην καριέρα τους, ερχόμενοι σε ευθεία αντίθεση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους όπως αυτό αποτυπώθηκε στο προηγηθέν και υπέροχο ”State of euphoria” αλλά και της εν γένει πιο ανέμελης και εύθυμης λογικής πάνω στην οποία μας είχαν συνηθίσει να κινούνται. Ο thrash ήχος τους δεν κάνει εκπτώσεις και, παρά την αλλαγή τους, διατηρείται στο ακέραιο και με το παραπάνω, απλώς ποικίλουν κάπως περισσότερο οι ταχύτητες, καθώς υπάρχουν αρκετά κομμάτια που κινούνται σε πιο mid-tempo μονοπάτια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως κόβουν ταχύτητες όταν πρόκειται να κινηθούν με τέρμα το γκάζι. Ένα στοιχείο που επίσης θα συναντήσει κανείς εδώ είναι οι πιο εμφανείς από ποτέ progressive αναφορές τους, ενώ ένα άλλο είναι τα χαμηλά κουρδίσματα στις κιθάρες. Έτσι, η εξαιρετική συνθετική κατάσταση που βρίσκεται η πεντάδα θα μας προσφέρει έντεκα υπέροχα, σκοτεινά και εκρηκτικά κομμάτια που διαθέτουν, συν τοις άλλοις, και μια τρομερή συνοχή και ακολουθία μεταξύ τους. Όσο για τους στίχους, ακολουθούν και ευθυγραμμίζονται απόλυτα με το ηχητικό αποτέλεσμα, απομακρυνόμενοι από την χιουμοριστική και κόμικ θεματολογία τους, εδώ θα στραφούν σε θέματα, που πραγματεύονται το μίσος, την αποξένωση, την μοναξιά, την κατάθλιψη, τον θυμό και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα της εμμονής του χρόνου, όπως ακριβώς αναφέρει και ο τίτλος του άλμπουμ. Είναι, νομίζω, πολύ εντυπωσιακό το πώς όλα τα κομμάτια ακούγονται τόσο δεμένα μεταξύ τους που, αν το καλοσκεφτεί κανείς θα προσέξει πως, λειτουργούν μέσα στο δίσκο σχεδόν σαν μια οντότητα. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται σε ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα να πούμε για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, άλλωστε ο καθένας θα έχει και τις αδυναμίες του, όμως τα ”Time”, ”Blood, in my world”, ”Belly of the beast” (προσωπικά από τα πιο αγαπημένα κομμάτια των Αμερικανών), ”One man stands”, ”Keep it in the family” αλλά και η υπέροχη διασκευή στο ”Got the time” του μεγάλου Εγγλέζου τραγουδιστή, μουσικού και συνθέτη της Βρετανικής μουσικής Joe Jackson, είναι βέβαιο ότι θα έρθουν στο μυαλό όλων.
Η απόδοση των μελών στον δίσκο παρά τα ζόρια είναι και αυτή εκπληκτική, ο Ινδιάνος Joey Belladonna μπορεί, όπως είπαμε, να είχε τα θέματά του, όμως στην τελευταία του παράσταση για εκείνη την περίοδο με το σχήμα θα σταθεί εξαιρετικά και πίσω από το μικρόφωνο θα μοιάζει ένας πραγματικός δυναμίτης, κατορθώνοντας να περάσει όλο το συναίσθημα, την ένταση και την σκοτεινή ατμόσφαιρα που απαιτεί το υλικό του άλμπουμ. H κιθάρα του Scott Ian κάνει εξαιρετική δουλειά, προσφέροντας το εκρηκτικό rhythm που απαιτούν τα κομμάτια μέσα από ένα όργιο riff-ολογίας. Ο έτερος κιθαρίστας Dan Spitz, ξέροντας πώς πρέπει να ακουστεί, αφήνει πίσω του τον πιο εύθυμο χαρακτήρα παιξίματος του, περνάει πραγματικά σε άλλο επίπεδο, όντας εντυπωσιακός. Νομίζω δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως εδώ προσφέρει σε σύνολο την καλύτερη και πιο μεστή του απόδοση στα lead του, μιας και πολλές φορές η δουλειά του σου μοιάζει πραγματικά με ενός καθαρόαιμου shredding κιθαρίστα. O Frank Bello στο μπάσο δείχνει και με το παραπάνω την εξαιρετική του τεχνική και τον όγκο του, στέκοντας ως πελώριος βράχος στο rhythm section, ενώ όπου βρει την ευκαιρία εξαπολύει τις δικές του επιθέσεις, ώρα καλή στο ”Got The Time” που βγαίνει μπροστάρης αλλά και όχι μόνο. Για το τέλος δεν μπορεί να μην αναφερθεί και να αποδώσει τα εύσημα κανείς στην φοβερή φιγούρα, εκπληκτικό ντράμερ και εκ των θεμελίων του σχήματος Charlie Benante που το φανταστικά, επιθετικό, επικίνδυνο και τσαντισμένο σχεδόν drumming του, μοιάζει τις περισσότερες φορές σαν να θέλει με τα χτυπήματα, το double – bass και τα γεμίσματα του να γκρεμίσει τα πάντα γύρω του. Ο άνθρωπος δε είναι πάντα τόσο μετρημένος και σωστός, που δεν το παρακάνει ποτέ, απλώς λέει αυτά που θέλει να πει με τα χτυπήματα του στα τύμπανα και γεμίζει το rhythm section με μοναδικό τρόπο. Να τονίσουμε ακόμα πως ο Benante για πρώτη του φορά σε δουλειά του σχήματος θα δοκιμάσει τα χέρια του και στην κιθάρα, παίζοντας παρέα με τον Ian Scott τις αρμονικές γραμμές, στο πανέμορφο ορχηστρικό ”Intro to reality”.
Η παραγωγή του δίσκου είναι αποτέλεσμα συνεργασίας της μπάντας και του Mark Dodson, ο οποίος είχε και την ευθύνη σε αυτόν τον τομέα και προηγηθέν ”State of euphoria”. Φυσικά και αυτή είναι εξαιρετική και απόλυτα ταιριαστή με το όλο πνεύμα του δίσκου, όντας σκοτεινή, βαριά, καθαρή, δυναμική και δυσοίωνη μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Κλείνοντας να πούμε πως το ”Persistence of time” είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο δυνατό κλείσιμο της πρώτης αυτής εκπληκτικής πρώτης περιόδου των ANTHRAX. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως αυτή η περίοδος ήταν εκείνη που τους έδωσε την δυνατότητα να ενταχθούν στο λεγόμενο Big 4, ενώ μέσα από αυτήν την περίοδο κατόρθωσαν με το σπαθί τους φυσικά να κερδίσουν μια θέση στο πάνθεον τόσο στο είδος του thrash όσο και γενικότερα στο metal.
Did you know that:
– Εμπορικά το ”Persistence of time” κινήθηκε σε πάρα πολύ καλά επίπεδα, αυτό φαίνεται άλλωστε και από το γεγονός πως κατόρθωσε να μπει στο no.24 του Billboard 200 και να γίνει χρυσό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ κατάφερε πέρα από την 13η θέση των UK album charts να βρεθεί και σε καλές θέσεις στα charts διάφορων Ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Γερμανία, η Νορβηγία, η Σουηδία κ.α.
– Τρία singles βγήκαν για την προώθηση του δίσκου και τα τρία γυρίστηκαν σε video clip. Αυτά ήταν τα ”Got the time”, ”Belly of the beast” και ”In my world”.
– Το ”In my world” παίχτηκε από την μπάντα στο επεισόδιο με τον τίτλο ”My dinner with Anthrax” της πασίγνωστης Αμερικάνικης σειράς που παίχτηκε και στην Ελληνική τηλεόραση ”Married… with children”.
– Το ”Persistence of time” ήταν υποψήφιο το 1991 για βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Metal Performance.
– Ο δημιουργός του ”Got the time” όταν άκουσε την διασκευή και την προσέγγιση των ANTHRAX δήλωσε πως του άρεσε πάρα πολύ και την βρήκε πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.
– Στην Ιαπωνική έκδοση του δίσκου ως bonus track περιλαμβάνεται και μια διασκευή στο ”Protest and survive” της Εγγλέζικης hardcore punk μπάντας DISCHARGE.
Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας
