a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “All for you” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: AFM Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρα, φωνητικά – Dave Padden
Κιθάρα, μπάσο – Jeff Waters
Drums – Mike Mangini
Στον απόηχο των τελευταίων αψεγάδιαστων δίσκων ANNIHILATOR (“Carnival diablos” / “Waking the fury”) που άνοιξαν τη νέα χιλιετία με τον ιδανικότερο τρόπο για τους αγαπημένους μου Καναδούς, έχουμε, τι άλλο; Άλλη μια αλλαγή στη σύνθεση! Στα τύμπανα ο Mike Mangini (“Set the world on fire” – αργότερα θα τον μαθαίναμε σαν drummer των DREAM THEATER βεβαίως βεβαίως), ενώ ένα νέο φυντάνι βρέθηκε στο “χαρέμι” του καπετάνιου Jeff Waters: ο κύριος Dave Padden. Κιθάρα ΚΑΙ φωνή αυτή τη φορά, μια σπάνια περίπτωση. Η δε φωνή του, πιο μοντέρνα, μελωδική αλλά και “ραδιοφωνική” με τη καλή έννοια. Αλλαγή και στη δισκογραφική, από Steamhammer σε AFM.
Προηγήθηκε το single “All for you” ένα μήνα περίπου πριν τη κυκλοφορία του, που περιείχε δύο εκδοχές του φερώνυμου κομματιού, την σαρωτική ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΑΡΑ “Weapon X” (αμαρτία αμαρτιών ω αμαρτία που δεν μπήκε “κανονικά” σε δίσκο, παρά μόνο στα bonus του άνισου “Schizo deluxe”!) και το πολύ όμορφο για εμάς τις ρομαντικές ψυχές “The one” (ναι, είμαστε τέτοιοι, τι θέτε;!). Είχε μάλιστα και videos από το Earthshaker Fest 2003, για τα “Never, neverland”, “Refresh the demon” και “Alison hell”. Μάλιστα, είχαμε και video clip για παρουσίαση του νέου line up. Ένα κομμάτι που όταν το πρωτοάκουσα, παραξενεύτηκα προσωπικά.
Όχι τόσο από τη φωνή του Padden, αλλά από τη φύση του κομματιού. Ραδιοφωνικό, γκρουβάτο, απλά όχι ότι περίμενα από ANNIHILATOR σαν στυλ κομματιού (ίσως αυτός ήταν και ο σκοπός), ωστόσο ήταν ωραίο κομμάτι, η άσχημη πλευρά μιας ρομαντικής σχέσης (“You take your orders from the queen of insanity, but the contract said it was you and me”) έχει και μια γουστόζικη μπασογραμμή, ακόμα και το απλοϊκό ρεφρέν έκανε τη δουλειά του (αν και θα ήθελα κάτι παραπάνω). Στο δίσκο είναι το θέμα, όπου σαν σήμερα κυκλοφορεί ο δίσκος με αυτό το τίτλο. Καταρχάς, από το φερώνυμο κομμάτι, φαινόταν η ελαφρά στροφή σε πιο alternative φόρμες.
Ναι, πιθανότατα για να πιάσει λίγο Αμερικάνικο airplay παραπάνω. Ας δούμε πως του πήγε αυτό. Μιλήσαμε ήδη για το ομώνυμο που ανοίγει τον δίσκο, εδώ βρίσκουμε και το “The one”, αυτό το “nananana” (σαν το “τατατατα” της Σάττι, βροχή οι μηνύσεις – καλά σκάω!) στο ρεφρέν να είχε αντικατασταθεί από ένα στίχο ακόμα, δεν θα είχα κάτι αρνητικό να του προσάψω. Μόνο βασικά αρνητικό σε αυτά, είναι το μπόλικο εφέ στα καθαρά φωνητικά του Padden που με ξενερώνει. Δεν είναι παράφωνο ρε το παιδί, μπορεί να τραγουδήσει, γιατί του το κάνατε αυτό; Ναι, θες ραδιοφωνική προσέγγιση, αλλά χωρίς να τον ευνουχίζεις διάολε!
ΟΚ, μπορεί στα γούστα μου να είναι ο λιγότερο αγαπημένος μου τραγουδιστής όλων όσων πέρασαν από τους ANNIHILATOR, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει. Το παλικάρι μπορεί, τέλος. Μια δεκαετία θα έμενε στη μπάντα άλλωστε. Επιπλέον, έχουμε το επίσης ρομαντικού περιεχομένου “Holding on” (άλλη μια μπαλάντα). Δεν έχω πρόβλημα με τις μπαλάντες (κάθε άλλο!), ειδικά των ANNIHILATOR ήταν πάντα σπουδαίες στιγμές (“Sounds good to me”, “Phoenix rising”, “It’s you”, “Innocent eyes”, “In the blood”, “Only be lonely”). Απλά αυτή είναι κάπως πιο βαρετή σαν σύνθεση. Τραγουδάει και ο Waters σε αυτό… Προσωπικά θα το έβγαζα από το δίσκο. Από εκεί και έπειτα, ακούγοντας το δίσκο, έχουμε δείγματα ότι οι πρώτες επιλογές για εκπροσώπηση του δίσκου δεν ήταν ιδιαιτέρως ενδεικτικές του περιεχομένου.
Έχουμε δύο ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΕΣ που μας θυμίζουν ποια μπάντα ακούμε και γιατί την λατρεύουμε (“Demon dance”, “Rage absolute”), έχουμε δύο πολύ καλά κομμάτια πιο “περιπετειώδη” (“Dr. psycho” και το instrumental “The sounds of horror”). Έπειτα αρχίζουν τα πειράματα με διάφορα πραγματάκια, που είναι λίγο παράξενα. Στο πολλά υποσχόμενο “Both of me” έχεις εκείνο το σημείο όπου και καλά ακούς δύο τρομαγμένους πρωταγωνιστές να μιλάνε (θεωρητικά οι δύο “χαρακτήρες” του ατόμου), αλλά τραβάει παραπάνω, ε και χάνει τον σχιζοφρενικό αντίκτυπο που θα έπρεπε να έχει. Χώρια που είναι λίγο αχταρμάς, με τις πολλές παύσεις, οπότε κουράζει. Το “The nightmare factory” δουλεύει, παρότι αρκετά διαφορετικό για ANNIHILATOR, με τα πιο σκισμένα φωνητικά του Padden να μου αρέσουν εδώ.
Ένα άλμπουμ κάπως μπερδεμένο. Θέλω να πιάσω αυτό το κοινό, θέλω να μη χάσω και αυτούς που ήδη με ακούνε. Εν κατακλείδι ωστόσο, μιλάμε για το ξεκίνημα μιας άνισης περιόδου των ANNIHILATOR που κράτησε τρεις δίσκους (“All for you”, “Schizo deluxe”, “Metal”), που όσο ωραία άνοιξε τη χιλιετία, άλλο τόσο άνισα έκλεισε την πρώτη δεκαετία αυτής. Τρία άλμπουμ, που το τελευταίο δεν θα μου έλειπε αν δεν έβγαινε και ποτέ να σας είμαι ειλικρινής, ενώ τα δύο πρώτα, αν πάρεις τις σούπερ στιγμές τους, πετάξεις μέσα και το “Weapon X” (άχτι το έχω ο καψερός να με σχωρνάτε!), φτιάχνεις ένα πολύ ωραίο άλμπουμ. Ίσως όχι στα επίπεδα “Carnival diablos” / “Waking the fury”, αλλά σίγουρα πιο συνεκτικό και ανώτερο από αυτό εδώ το απλά ΟΚ/άνισο αποτέλεσμα. 20 χρόνια μετά, αυτό έχουμε να θυμόμαστε.
Did you know that?
– Στη περιοδεία είχαμε άλλη σύνθεση πάλι: Sandor de Bretan (μπάσο), Curran Murphy (κιθάρα) και Robert Falzano (drums).
– Ωραία καλούδια περιμένουν όποιον το έβαζε στον υπολογιστή του, με multimedia section: wallpaper, screensaver, live video, video από πρόβες και τα έξι video clip της μπάντας ως τότε.
Γιάννης Σαββίδης
