ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Drift” – FLOTSAM & JETSAM
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: MCA Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Neil Kernon
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Eric A.K. – φωνητικά
Kelly David-Smith – ντραμς
Edward Carlson – κιθάρα
Jason Ward – μπάσο
Michael Gilbert – κιθάρα
Μέσα δεκαετίας ’90, μία περίοδος όπου οι περισσότεροι μεταλλάδες ασχολούνταν με το πόσο ΜΕΤΣΟΛ ήταν κάθε δίσκος, όταν το grunge ήταν στο ζενίθ του και τα metal συγκροτήματα έψαχναν τρόπους να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας. Ιδιαίτερα τα thrash metal σχήματα, προβληματίστηκαν ακόμα περισσότερο, αφού κάποια πήγαιναν προς το death metal, κάποια προς το industrial/punk, πολλά διαλύθηκαν, αλλά το «παραδοσιακό» thrash ήταν σε παντελή έλλειψη.
Οι Τεξανοί FLOTSAM & JETSAM, έχοντας βγάλει δύο δίσκους που έκαναν πάταγο, το “Doomsday for deceiver” και το “No place for disgrace”, υπέγραψαν στην πολυεθνική MCA Records και κυκλοφόρησαν το “When the storm comes down” (έναν δίσκο που ποτέ δεν κατάλαβα πως μπόρεσαν να τον βγάλουν μετά το “No place…”, αλλά ουδείς μπορεί να μπει κολαούζος στην έμπνευση του καθενός) και το εκπληκτικό, αλλά ιδιαίτερα υποτιμημένο “Cuatro” (που στην Ελλάδα δεν μπορούσες να το βρεις με τίποτα όταν είχε βγει).
Οι συνθήκες όμως πίσω από την κυκλοφορία του “Drift” δεν ήταν και οι πιο ευνοϊκές. Αντιγράφω δηλώσεις του μπασίστα, Jason Ward: «Είχαμε επιτυχία, αλλά επίσης είχαμε να κάνουμε με θάνατο, διαζύγιο, απάτη, ανθρώπους να παίζουν με τα συναισθήματά σου, δύσκολες επαγγελματικές αποφάσεις, κακό timing, παρόλα αυτά το γκρουπ δεν πέθανε». Μάλιστα, εκείνη την περίοδο, οι FLOTS την ονόμαζαν “O-hell”.
Παρά αυτές τις δυσκολίες, αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι εντελώς διαφορετικό από παλιά. Μπήκαν σ’ ένα μικρό στούντιο σε μία φάρμα στο Texas, που τους έφερε σε μία πιο χαλαρή φάση στη σύνθεση των κομματιών. Στην κονσόλα της παραγωγής είχαν και πάλι τον σπουδαίο Neil Kernon, ενώ στη μίξη ήταν ο Michael Barbiero, που είχε δουλέψει με καλλιτέχνες όπως οι METALLICA και οι GUNS N’ ROSES.
Το θέμα με το “Drift”, είναι ότι το συγκρότημα συνέχισε ακόμα παραπέρα από τον ξεχωριστό ήχο του “Cuatro”, που λίγο θύμιζε –ούτως ή άλλως- το thrash παρελθόν τους. Οι ταχύτητες είχαν ήδη πέσει, το groove τσάκιζε κόκαλα και πλέον υπήρχαν industrial αναφορές, ακόμα και alternative και ολίγον grunge στοιχεία, αλλά πάντα με την FLOTSAM ταυτότητα.
Αυτή η φωνάρα του Eric A.K., είναι κάτι το μοναδικό. Ακόμα και τηλεφωνικό κατάλογο να διαβάζει αυτός ο άνθρωπος θα σε κάνει να ανατριχιάσεις, ενώ και το rhythm section ήταν τόσο στιβαρό που σε συνδυασμό με την ευκρινέστατη παραγωγή, γινόταν ακόμα πιο τεράστιο. Το “Me” που ξεκινούσε το άλμπουμ, θύμιζε τις παλιές μέρες του γκρουπ, αλλά ήταν η μοναδική αναλαμπή. Από εκεί και πέρα, ξεχωρίζει σίγουρα το «ανατολίτικο» “Empty air”, το “Missing” με το πολύ ωραίο «χτίσιμο» στη σύνθεση, το groovy “Blindside” και σίγουρα το πάρα πολύ ιδιαίτερο “Poet’s tell” που κλείνει το “Drift” με ξεχωριστό τρόπο και τον A.K. να χαρίζει μία ερμηνεία ανατριχιαστική.
Προσωπικά, ο δίσκος μου άρεσε και μου αρέσει. Δεν είναι στο Top-5 του γκρουπ, σίγουρα όμως δεν άξιζε τη λέζα που έφαγε εκείνα τα χρόνια και ώθησε την MCA να μην τους ανανεώσει το συμβόλαιο και να ψάχνουν εταιρία. Βλέπετε, ακόμα και σήμερα, δεν κοιτάμε αν κάτι είναι ωραίο, αλλά αν είναι αρκετά metal για τα γούστα μας… Όταν, λοιπόν, οι FLOTSAM & JETSAM υπέγραψαν στη Metal Blade αμέσως μετά κι έβγαλαν το “High” (1997), οι promo κόπιες που μας είχαν φτάσει έγραφαν το χαρακτηριστικό: “it’s metal, so f**k off!!!”
Σάκης Φράγκος
