a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “This wicked nest” – HELSTAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2014
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: AFM Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: James Rivera, Larry Barragán, Rob Trevino, Craig Douglas, Mark Lopez
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
James Rivera – Φωνητικά
Larry Barragán – Κιθάρα
Rob Trevino – Κιθάρα
Michael Lewis – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Matej Sušnik – Μπάσο
Johanna Russell – Φωνητικά
Jeff Loomis – Κιθάρα
Δεν πέρασε πολύς καιρός που μιλούσαμε και πάλι για τους HELSTAR, σωστά; Ούτε δυο μήνες δε μας χωρίζουν από το αφιερωματικό κείμενο για το “Burning star”. Τώρα όμως δε θα πάμε τόσο πίσω, αλλά θα δούμε τι γινόταν στο Houston του Texas, πριν δέκα χρόνια. Οι HELSTAR, μετά από μια μακρά περίοδο παύσης, έχουν ήδη επανέλθει στο προσκήνιο από το 2006, με την σύνθεση (περίπου) του “Remnants of war” και έχουν κυκλοφορήσει κατά σειρά το “Sins of the Past”, μια πολύ καλή συλλογή με επανηχογραφημένα τραγούδια του παρελθόντος και τα studio albums “The king of Hell” και “Glory of Chaos”.
Η επάνοδος αυτή, τους βρήκε ακμαίους μεν, έχοντας όμως σχετικά αλλιώτικο στυλ. Το σκοτεινό και super τεχνικό power metal τους, είχε δεχτεί ένα αρκετά δυνατό «μπόλιασμα» από το thrash του Bay Area. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι HELSTAR να ακούγονται πιο επιθετικοί και οργισμένοι από ποτέ. Αλήθεια είναι πως παίζοντας έτσι βάζουν κάτω πολλούς wannabe «απειλητικούς thrashers» (γελάω), το νέο αυτό ύφος το υπηρετούσαν καλά, ωστόσο όλοι οι οπαδοί τους ξέραμε πως δεν ήταν αυτό το ζητούμενο από τους Τεξανούς. Και ευτυχώς, με το “Vampiro” που κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά, όλα μπήκαν στη θέση τους.
Το “This wicked nest” είναι ένα αρκετά καλό άλμπουμ. Κάποιοι λένε πως είναι ό,τι καλύτερο είχαν κυκλοφορήσει οι HELSTAR ως εκείνη τη χρονιά, μετά το “Nosferatu”, προσωπικά όμως, δεν θα βγάλω έτσι εύκολα από την εξίσωση το “Multiples of black”, το οποίο έχει φάει «λέζα» λόγω της άθλιας παραγωγής του. Το “This wicked nest” πάντως, εκτός από αξία μουσική, έχει ταυτότητα δική του. Μπορεί να μην πιάνει ούτε κατά διάνοια τα μεγαλεία του 80s παρελθόντος, αλλά όπως και να το κάνεις, όταν ακούς μια μίξη του ήχου (ΠΡΟΣΟΧΗ, όχι της αξίας, μην τρελαθούμε!) του “Nosferatu”, των SLAYER, των TESTAMENT και των JUDAS PRIEST του “Painkiller”, αν ο άλλος παίζει καλά, δε γίνεται να πεις κακή κουβέντα.
Το εναρκτήριο “Fall of Dominion” είναι με άνεση η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, μέχρι σήμερα αν μπει στο set ένα κομμάτι από αυτό το άλμπουμ, θα είναι το συγκεκριμένο. Πολύ δυνατά επίσης και τα “Eternal black”, το ομώνυμο και το “Souls cry”, με αξιομνημόνευτες μελωδίες, πολύ βαρύ riffing κι έναν Rivera να λυσσομανάει σαν 20άρης έφηβος. Larry Barragan και Rob Trevino κάνουν φυσικά κι αυτοί καταπληκτική δουλειά, όπως ιδανικό είναι και το rhythm section των Michael Lewis και Matej Sušnik (ο μπασίστας των Σλοβένων METALSTEEL – τί όνομα είναι τούτο, για όνομα δηλαδή, πόση ώρα ψάχνατε για να το βρείτε;)
Ο τελευταίος δεν είναι ο μόνος guest στον δίσκο. Στο ορχηστρικό “Isla de las munecas” (σημαίνει «το νησί με τις κούκλες») συμμετέχει ο μέγας και τρανός Jeff Loomis. Το τραγούδι αναφέρεται, ακόμη και χωρίς στίχους, στο ομώνυμο νησί που βρίσκεται στα κανάλια του Xochimilco. Σχετικά με αυτό το νησάκι, υπάρχουν ιστορίες για στοιχειωμένες κούκλες, γοργόνες, μυστηριώδεις θανάτους και γενικά πράγματα που κάποια στιγμή πρέπει να συλλέξει ο King Diamond και να τα κάνει δίσκο. Αν θες να μάθεις ακριβώς τι και πως και έχεις όρεξη να διαβάσεις, google is your friend.
Στον oriental δυναμίτη “Magormissabib”, ακούμε ξανά την Johanna Russell στα φωνητικά. Το περίεργο αυτό όνομα (όχι της Johanna ρε συ, του τραγουδιού), προέρχεται από την Βίβλο. Κάποτε, όταν ο προφήτης Ιερεμίας προφήτευε τα δεινά που θα βρουν το βασίλειο του Ιούδα ως τιμωρία για την επικρατούσα ανομία και την ηθική του κατάπτωση, δέχθηκε την επίθεση του αρχιερέα Πασούρ (ή Πασχούρ), ο οποίος τον συνέλαβε, τον μαστίγωσε και τον κρέμασε για μια ολόκληρη νύχτα πάνω από την πύλη του Βενιαμίν. Όταν τον κατέβασαν, ο Ιερεμίας απευθύνθηκε στον Πασούρ λέγοντας πως από τούδε και στο εξής, το όνομά του θα είναι Magor-missabib, που σημαίνει «τρόμος από κάθε πλευρά». Τελικά, ο τρόμος ήταν οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι του Ναβουχοδονόσορα.
Σίγουρα ένα ωραίο άλμπουμ, το “This wicked nest” αξίζει της προσοχής σου. Εγώ όμως που είμαι όπως πάντα ειλικρινής, θα σου πω πως στη δική μου χρονολογική σειρά ακρόασης, μετά το “Nosferatu”, προτεραιότητα έχουν πάντα το “Vampiro”, το “Welcome the End” των DISTANT THUNDER και οι δισκάρες των DESTINY’S END. Τα thrash-άδικα, έρχονται πολύ μετά… ως και καθόλου.
Δημήτρης Τσέλλος
