a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Strange beautiful music” – JOE SATRIANI
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joe Satriani, John Cuniberti, Eric Caudieux
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Joe Satriani – κιθάρες, μπάσο
Jeff Campitelli – τύμπανα
Gregg Bissonette – τύμπανα
Matt Bissonette – μπάσο
Οι αναγνώστες του Rock Hard έχετε πλέον πάρει χαμπάρι πως έχω μια κάποια εμμονή με τον Joe Satriani αφού, ουκ ολίγες φορές, έχω επαναλάβει πόσο τον θαυμάζω. Έχω καταντήσει μάλλον γραφικός, αλλά θα το ξαναπώ πως ο Satch είναι ο guitar hero των απανταχού guitar heroes – από τον Steve Vai στους πιο νέους που πάντοτε πρέπει να κοιτάνε στο παρελθόν για να πιαστούν από κάπου. Χωρίς να υπερβάλλω, πιστεύω πως ο Satriani είναι ο Jimi Hendrix της γενιάς του, πολύ διαφορετικός από τον Eddie Van Halen αλλά γνήσιο τέκνο του Hendrix τον οποίο έχει επίσης επανειλημμένως ονομάσει ως κύρια επιρροή του, κυρίως επειδή πήγε τα μπλουζ δέκα σκαλιά πιο πάνω, πράγμα που ο Satch κάνει από την αρχή της καριέρας του. Ο Αμερικάνος ωστόσο έχει δημιουργήσει μια ολοδική του σχολή και αποτελεί ίνδαλμα και άπιαστο όνειρο για πολλούς βιρτουόζους «παπατζήδες» που γονατίζουν στις απλές αλλά μοναδικές ΜΕΛΩΔΙΕΣ του Satriani, το κύριο στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει από τις μάζες, δηλαδή μια άποψη πάνω στο μελωδικό παίξιμο, που όμοιό του έχω ακούσει μόνο στον Vinnie Moore. Τέλος πάντων, σταματώ εδώ με την εμμονή μου και την εισαγωγή και ας προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα για σήμερα που είναι τα είκοσι χρόνια από έναν πολύ ιδιαίτερο και διαφορετικό δίσκο του Satch, το “Strange beautiful music” που κυκλοφόρησε στις 25 Ιουνίου 2002.
Είναι ο δεύτερος δίσκος του στη νέα χιλιετία αφού είχε προηγηθεί το αμφιλεγόμενο “Engines of creation” στο οποίο καταπιάστηκε με την ηλεκτρονική μουσική, πράγμα που φυσικά δίχασε τους σκληροπυρηνικούς που τον ήθελαν κολλημένο στη μανιέρα των πρώτων δίσκων. Ακόμα πιο πριν, το 1998, κυκλοφόρησε το “Crystal planet” που φανέρωνε τα πρώτα σημάδια όχι κούρασης, τουναντίον, μιας ανάγκης να αλλάξει μανιέρα, μια αναζήτηση που πιστεύω δεν έχει σταματήσει από τότε, με αρκετές αστοχίες (βλέπε “Super colossal”) αλλά και αρκετές κορυφαίες στιγμές (“Is there love in space”, “Shockwave supernova”). Το “Strange beautiful music” είναι μια τέτοια κορυφαία στιγμή που παραμένει αναλλοίωτη είκοσι χρόνια μετά. Είναι και όπως προανέφερα, ένας αρκετά διαφορετικός δίσκος, με λιγότερη έμφαση στα μπλουζ που αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό τη βάση των μεγαλύτερων του επιτυχιών από το “Surfin’ with the alien” μέχρι το “Engines of creation” (είπαμε, ο άνθρωπος έχει μια σταθερή εμμονή με τον Hendrix). Στο δίσκο αυτό έπιασε στα χέρια του για πρώτη φορά επτάχορδη για δύο κομμάτια, τα “Mind storm” και “Seven string”, που είναι ξεκάθαρα ότι πιο βαρύ και στακάτο είχε γράψει μέχρι τότε ο Satch (την επτάχορδη θα την πιάσει πάλι στο αμέσως επόμενο άλμπουμ με εξίσου ωραία αποτελέσματα). Το πρώτο ειδικά δεν μοιάζει σε τίποτα με τον κλασσικό Satriani που ήξερα μέχρι τότε… είναι σκοτεινό, βαρύ, με prog διάθεση αλλά και την κλασσική δομή μελωδίας που λειτουργεί ως ριφ και επωδό. Η πρώτη μεριά του δίσκου είναι σίγουρα γεμάτη εκπλήξεις όπως πιο mid tempo κομμάτια, ανατολίτικες μελωδίες αλλά και το “Starry night” ένα αργό και groovy κομμάτι καρφί μπλουζ που θα γίνει παράδοση από δω και μπρος στη πρώτη πλευρά σχεδόν κάθε δίσκου. Το “Chords of life” φανερώνει για πρώτη φορά κάποιες επιρροές από κλασσική μουσική και, πάλι, μια πιο prog όψη που δεν γνωρίζαμε. Η παραγωγή είναι επίσης πιο ογκώδης από ποτέ, χάρη στη συνεργασία με τον σταθερό παρτενέρ του Satch τον Καναδό Eric Caudieux όπως και τον John Cuniberti που είχε ξαναδουλέψει στη παραγωγή για το “Crystal planet”. Κλείνοντας να πω πως το “Strange beautiful music” είναι το δεύτερο άλμπουμ στο οποίο τύμπανα και μπάσο μπαίνουν σε ρουλέτα με τον Jeff Campiteli και τον Gregg Bissonette να μοιράζονται τα τύμπανα και τον Matt Bissonette με τον Satriani στο μπάσο.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν που το άλμπουμ αυτό πυροδότησε μια τεράστια περιοδεία που τον έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Πέτρας στις 3 Ιουλίου του ίδιου έτους, όπου τον απολαύσαμε για πάνω από δύο ώρες στα απόλυτα ντουζένια του. Και μάλιστα μια όμορφη μέρα σαν σήμερα όταν γινόταν ο κακός χαμός στους δρόμους της Αθήνας με ελικόπτερα και περιπολικά παντού αφού είχαν βρεθεί οι φημισμένες γιάφκες της 17 Νοέμβρη εκείνη την ημέρα. Ακόμα θυμάμαι που βρισκόμουν στο κέντρο της Αθήνας, έχοντας μόλις τελειώσει το λύκειο και να παίρνω ταξί ενώ γινόταν όλη αυτή η φασαρία. Για τον γράφοντα, είναι μια αξέχαστη μέρα και μια από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου.
Did you know that:
- Το “Starry night” ήταν υποψήφιο για καλύτερο instrumental rock κομμάτι στα Grammy awards του 2003.
- Ο δίσκος αυτός είναι και ο πρώτος με διασκευή και μάλιστα σε ένα κάπως απροσδόκητο κομμάτι, το νωχελικό και ρομαντικό “Sleep walk” των Νεοϋορκέζων Santo και Johnny Farina από το 1959. Εδώ επίσης κάνει guest συμμετοχή ο Robert Fripp των KING CRIMSON που είναι στενός φίλος του Satriani (έχει παίξει και σε ένα από τα G3 in concert).
- Guest συμμετοχή κάνει και η γυναίκα του Steve Vai, Pia, στο “Chords of life” στο οποίο παίζει άρπα!
- Ο τίτλος του δίσκου αποτελεί επίσης μια έμμεση αναφορά στο θρυλικό “Third stone from the sun” του Jimi Hendrix από το “Αre you experienced?”. Συγκεκριμένα, στο κομμάτι αυτό ο Hendrix τραγουδά τα λόγια εξωγήινων που βλέπουν τη Γη και αναφωνούν “Strange beautiful grass is green”.
- Strange beautiful music είναι επίσης ο τίτλος του εκδοτικού οίκου του Satriani!
Φίλιππος Φίλης
