ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Kaleidoscope” – TRANSATLANTIC
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 2014
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – TRANSATLANTIC
ΕΤΑΙΡΙΑ – InsideOut
ΣΥΝΘΕΣΗ
Neal Morse – φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα
Roine Stolt – κιθάρες, φωνητικά
Pete Trewawas – μπάσο, φωνητικά
Mike Portnoy – τύμπανα, φωνητικά
27 Ιανουαρίου σήμερα και κλείνουν δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ των TRANSATLANTIC, “Kaleidoscope”. Για όσους δεν γνωρίζουν, η μπάντα ήταν ένα από τα πρώιμα project του Mike Portnoy που ιδρύθηκε το 1999 από τον ίδιο και τον στενό του φίλο και επί χρόνια συνάδελφο και συνοδοιπόρο στη μουσική, Neal Morse. Τα άλλα δύο μέλη που συμπληρώνουν το line-up αυτού του super group ήταν οι Roine Stolt (THE FLOWER KINGS) στη κιθάρα και ο Pete Trewawas (MARILLION) στο μπάσο. Η μπάντα ήταν πραγματικά ο ορισμός της «καβάτζας» μιας και μετά από κάθε άλμπουμ ήταν πάντοτε αβέβαιο πότε θα βρεθούν οι τέσσερις τους ώστε να γράψουν ένα ακόμα, ειδικά επειδή τους χώριζε ένας ωκεανός αλλά και επειδή είχαν τόσες άλλες υποχρεώσεις με τις κύριες μπάντες τους.
Μάλιστα, διαλύθηκαν το 2002, μετά από δύο επιτυχημένα άλμπουμ, και επανενώθηκαν το 2009 όταν και κυκλοφόρησαν το αριστουργηματικό “The whirlwind”. Από τότε, έγραψαν άλλα δύο και πλέον, με την πρόσφατη επιστροφή του Portnoy στους DREAM THEATER μετά από δεκατρία χρόνια, είναι σχεδόν σίγουρο πως TRANSATLANTIC τέρμα. Επομένως έχει εξέχουσα σημασία που τους τιμάμε σήμερα έστω και για την επέτειο του κατ’ εμέ πιο αδύναμου άλμπουμ τους.
Το “Kaleidoscope” αποτελείται, ως είθισται, από λίγα τραγούδια (το “Whirlwind” είναι η εξαίρεση) με δύο prog έπη και τρία πιο σύντομα τραγούδια και συνολική διάρκεια 75 λεπτά. Ο δίσκος ξεκινά με το «πιο YES πεθαίνεις» “Into the blue” που φανερώνει, για πολλοστή φορά, τις τυπικές εμμονές τους NEAL MORSE ή, αν θέλετε, τους MORSE-ισμους του που τον καθιστούν απόλυτα αναγνωρίσιμο… και παράλληλα κουραστικό αφού επαναλαμβάνεται ακόμα και όταν έχει ξεπεράσει το σημείο κορεσμού. Ενίοτε τον αγαπάμε γι’ αυτό και, ενίοτε, τον βλαστημάμε. Παρομοίως και στο στιχουργικό κομμάτι αφού και εδώ διαπραγματεύεται την πνευματική υπόσταση της ζωής του ως “born again” χριστιανός.
Το πρώτο κομμάτι λοιπόν, διαρκεί 18 λεπτά και το ομώνυμο, που κλείνει το δίσκο, μισή ώρα. Ναι, καλά διαβάσατε. Και ενώ υπάρχουν διάσπαρτα μέρη και στα δύο που βρίσκω ξεσηκωτικά και πολύ όμορφα, οφείλω να ομολογήσω πως είναι, ειδικά το “Kaleidoscope”, ένας αχταρμάς που κουράζει. Στη μέση βρίσκουμε το «πιο GENESIS πεθαίνεις» “Black as the sky” (λέγε με Tony Banks), το Floyd-ικο “Shine” και την πατροπαράδοτη ακουστική μπαλάντα “Beyond the sun” στο οποίο ο Morse τραγουδά για το πώς θα συναντήσει τον «πατέρα» του μια μέρα, πέρα από τον ήλιο. Το όλο πακέτο θα ήταν σχεδόν αδιάφορο αν δεν υπήρχε η ειδική έκδοση με τις, επίσης πατροπαράδοτες, διασκευές στις αγαπημένες μπάντες της τετράδας (δείτε παρακάτω), που πάντοτε μου κινούν την περιέργεια με τις ασυνήθιστες επιλογές και εκτελέσεις (ο Portnoy για παράδειγμα δεν παίζει μόνο τα τύμπανα στο “Indiscipline” αλλά τραγουδάει επίσης, βγάζοντας έτσι το απωθημένο του ως τραγουδιστής παγιδευμένος στο σώμα ενός ντράμερ).
Δεν χρειάζεται μάλλον να σας πω πολλά περισσότερα για τον άλμπουμ όσον αφορά την ποιότητά του. Προφανώς και οι τέσσερις είναι τεράστιοι και καταξιωμένοι μουσικοί αλλά, ίσως όταν βρίσκονται μαζί ως TRANSATLANTIC, βγαίνει αυτή η υπερβολή του prog rock που παρατηρώ τουλάχιστον σε τρία από τα πέντε άλμπουμ τους. Ίσως γι’ αυτό και προτιμώ το “Whirlwind” και το τελευταίο και πραγματικά πολύ καλό “The absolute universe” με το οποίο μας αποχαιρέτησαν.
Did you know that:
- Ορίστε και οι διασκευές στο δεύτερο CD του δίσκου
“And you and I” (YES)
“Can’t get it out of my head” (ELO)
“Goodbye yellow brick road” (ELTON JOHN)
“Tin soldier” (SMALL FACES)
“Sylvia” (FOCUS)
“Indiscipline” (KING CRIMSON)
“Nights in white satin” (THE MOODY BLUES) - Φυσικά και υπήρξαν καλεσμένοι στο δίσκο, όπως ο Daniel Gildenlow στα φωνητικά (παλιότερα είχε περιοδεύσει μαζί τους και ήταν για ένα διάστημα κάτι σαν το πέμπτο μέλος των TRANSATLANTIC).
- Και πάλι, όπως μας είχαν συνηθίσει, κυκλοφόρησε άλλο ένα live άλμπουμ από την ευρωπαϊκή και αμερικάνικη περιοδεία, το “Kaleivoscope”.
- Μπορεί να παραπονιέμαι για τον άλμπουμ, αλλά βραβεύτηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 ως δίσκος της χρονιάς στα Progressive Music Awards.
Φίλιππος Φίλης
