a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Still climbing” – CINDERELLA
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Mercury
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Duane Baron, John Purdell
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Tom Keifer – φωνή, κιθάρα
Eric Brittingham – μπάσο
Jeff LaBar – κιθάρα
Τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από τον τρίτο, μέχρι τον τέταρτο δίσκο των CINDERELLA ήταν μια αιωνιότητα για τα δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Από τον Νοέμβριο του 1990 και το “Heartbreak station” είχαν αλλάξει πολλά δεδομένα, με κυριότερο την μόδα της grunge και ταυτόχρονα, τον παραγκωνισμό του glam (των προηγούμενων), αλλά και του μελωδικού blues-rock.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους. Το συγκρότημα είχε ένα ονειρικό ξεκίνημα δισκογραφικά, αφού το ντεμπούτο του έφτασε το νούμερο 3 στις ΗΠΑ, ενώ η δεύτερη δουλειά του, πάτησε το ΤΟΡ 10 δυο χρόνια αργότερα. Το… «κακό» τρίτωσε με το “Heartbreak station”, που μπορεί να έμεινε στο ΤΟΡ 20, όμως και πάλι πούλησε κάτι εκατομμύρια αντίτυπα το 1990 κάνοντας το 3 στα 3, με τους CINDERELLA να έχουν επίσης εδραιωθεί συναυλιακά.
Κάπου εκεί όμως, ξεκίνησε η κατηφόρα. Η αποχώρηση του Fred Coury δεν ήταν τίποτα, μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα υγείας του ηγέτη τους, του Tom Keifer. Ο τραγουδιστής, έχασε την φωνή του και χρειάστηκε απανωτές επεμβάσεις, προκειμένου να επανέλθει, κάτι που όπως αποδείχτηκε, αποτέλεσε τροχοπέδη για το συγκρότημα. Η σύνθεση και παραγωγή του άλμπουμ καθυστέρησε και όπως ανέφερα και παραπάνω, η μουσική πραγματικότητα είχε αλλάξει τόσο, που οι CINDERELLA ακουγόταν τουλάχιστον… αταίριαστοι.
Αυτό που εκτιμώ στον Tom Keifer, είναι πως έκανε μουσικά αυτό που πραγματικά αγαπούσε εξ αρχής. Μπορεί ο Jon Bon Jovi (που ουσιαστικά ήταν αυτός που τους υπέγραψε) να καλογυάλισε το “Night songs” για να το φέρει στα μέτρα του pop metal το 1986, αλλά σταδιακά ο ήχος των CINDERELLA, είχε μπολιαστεί με περισσότερο blues και slide guitar από τον Αμερικάνικο νότο. Στο “Still climbing” ο Keifer δεν απαρνήθηκε τον χαρακτήρα του συγκροτήματος, δίνοντάς μας άλλη μια φοβερή δουλειά και κάνοντας το 44 στα 4, ποιοτικών, δυνατών και καλογραμμένων δίσκων.
Για άλλη μια φορά, δεν υπάρχουν άχρηστες συνθέσεις. Τώρα γιατί μπορεί οι πολλοί να μην έχουν ασχοληθεί με το “Still climbing”, είναι εύκολο να απαντηθεί. Σίγουρα όμως, δεν είναι λόγω έλλειψης ποιότητας. Ασχέτως πιο από τα πρώτα τρία αγαπάτε περισσότερο, εδώ θα βρείτε τραγούδια που θα σας κερδίσουν. Κάποια πιο δυνατά και γρήγορα, όπως το “Freewheelin’” με τους ανάλαφρους στίχους και την έντονη Blackmore πινελιά. Το “Bad attitude shuffle” θα μπορούσε να βρίσκεται στο προηγούμενο, δίπλα στο “The more things change”, ενώ το “Talk is cheap” είναι ύμνος που φέρνει περισσότερα στα πρώτα δύο άλμπουμ. Άλλωστε, υπήρχε για χρόνια στην βαλίτσα τους, απλά δεν είχε συμπεριληφθεί σε κάποιο από τα προηγούμενα.
Βέβαια οι CINDERELLA είχαν έφεση στις μπαλάντες και μετά το “Nobody’s fool” και το “Don’t know what you got (till it’s gone)” είχαν κερδίσει πολλές καρδιές (και πωλήσεις) σε όλο τον κόσμο. Έτσι κι εδώ, ο Keifer δίνει πόνο, τόσο στο υπέροχο “Hard to find the words” αλλά και στο κορυφαίο “Through the rain”, που μπορεί να είναι μακριά στυλιστικά από τις προαναφερθείσες, όμως ανήκει κι αυτό στις κορυφαίες τους μπαλάντες. Τα “Blood from a stone” και “Easy come, easy go” είναι επίσης κομματάρες.
Ηχητικά το “Still climbing” είναι πιο σκληρό, λόγω της εποχής, όμως αυτό δεν μειώνει τις μελωδικές γραμμές του Keifer και τα καλά ρεφρέν. Βέβαια το 1994-95, οι Αμερικάνοι δεν είχαν την υποστήριξη του MTV, το οποίο είχε παίξει κομβικό ρόλο στην εμπορική επιτυχία τους παλαιότερα. Ακόμα και η νέα ηχογράφηση του “Hot & bothered”, που είχε μπει στην ταινία “Wayne’s world”, δεν είχε ανταπόκριση.
Αυτός είναι και ο τελευταίος δίσκος των CINDERELLA. Τέσσερα στα τέσσερα από ένα συγκρότημα με πολλές δυνατότητες, αρκετές επιτυχίες, αλλά σύντομη διαδρομή. Σίγουρα, ήταν σοβαροί, ώστε να θεμελιώσουν την υστεροφημία τους. Με τον Tom Keifer να περιοδεύει ακόμα, παίζοντας τις περισσότερες επιτυχίες του συγκροτήματος, η μουσική της Σταχτοπούτας εξακολουθεί να ακούγεται. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία, έτσι και με το συγκρότημα, το τέλος (δηλαδή το άλμπουμ αυτό) ήταν σαν ένα …
«ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα…»
Did you know that:
- Παρόλο που ο Andy Johns ήταν ο βασικός παραγωγός των CINDERELLA, στο τελευταίο τους άλμπουμ η παραγωγή ανατέθηκε στο δίδυμο των Duane Baron, John Purdell. Οι επιτυχημένοι παραγωγοί που έβαλαν την στάμπα τους από το ντεμπούτο των FIREHOUSE, μέχρι το “No more tears” του OZZY και το “Images and words” DREAM THEATER.
- Η τριάδα των Tom Keifer, Eric Brittingham και Jeff LaBar παρέμεινε ίδια. Όμως στα τύμπανα, για πρώτη φορά δεν ήταν ο Fred Coury (παρά μόνο στο “Hot & bothered”) κι έτσι προσλήφθηκε ο τεράστιος Kenny Aronoff, ο οποίος όμως δεν έμεινε για τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ο Aronoff είναι από τους πιο επιτυχημένους drummer, που δεν ανήκει σε κάποιο συγκρότημα, έχοντας παίξει με τους πάντες. Από τον John Mellencamp, τον Bob Dylan, μέχρι το “Blaze of glory” του Jon Bon Jovi, τον Neil Diamond, τον Meat Loaf, το προσωπικό άλμπουμ του Ιommi, τον Alice Cooper, ακόμα και τον Sammy Hagar και τον Joe Satriani και σε περιοδεία των SMASHING PUMPKINS. Ο ίδιος λέει ότι οι κυκλοφορίες στις οποίες συμμετέχει, έχουν ξεπεράσει τα 300 εκατομμύρια αντίτυπα. Μόνο….
Γιώργος “Still climbing” Κουκουλάκης
