Είναι απλά τα πράγματα, παιδιά. Κάποια πράγματα δεν υπόκεινται σε κριτική, σε αμφισβήτηση, ούτε καν σε υποψία αμφιβολίας αφού γνωρίζεις εκ προοιμίου ότι αυτό που θα ακούσεις είναι όχι μόνο καλό αλλά –και κρατήστε το αυτό, σας παρακαλώ- θα σε γεμίσει περηφάνια. Ειλικρινά, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο μακρινό 1983 για να εντοπίσουμε το τελευταίο δείγμα ενός δίσκου του Alice Cooper που για σωρεία λόγων δεν…βρήκε στόχο. Δηλαδή, μιλάμε για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες πίσω!
Ελπίζω να μην ακουστεί αλαζονικό αλλά ήμουν 100% σίγουρος ότι το “Detroit stories” θα ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Δεν είναι μόνο ότι μιλάμε για τον Alice Cooper αλλά και μόνο που διαβάζεις τον τίτλο, βλέπεις το εξώφυλλο, μαθαίνεις τους συντελεστές και τους δημιουργούς του δίσκου… Ε, καταλαβαίνεις ότι το αποτέλεσμα μόνο καλό θα είναι. Η καλή μέρα είχε φανεί κάποιους μήνες νωρίτερα με την κυκλοφορία του EP “Breadcrumbs” που λειτούργησε, τρόπον τινά, σαν προπομπός του “Detroit stories”. Και αν δεν έχετε υποψιαστεί τη μουσική κατεύθυνση του νέου δίσκου, να πούμε απλώς ότι είναι ένας αγνός φόρος τιμής στην πιο rock n’ roll πόλη της Αμερικής. Και μπορεί η original ALICE COOPER BAND να μην έκανε τα πρώτα της βήματα στο Detroit αλλά εκεί βρήκε τα πραγματικά της πατήματα και γιγαντώθηκε. Περίπτωση όμοια με τους KISS. Το “Detroit stories” είναι λοιπόν ένα άλμπουμ που σου δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε κάλλιστα να γράφει πάνω σαν ημερομηνία κυκλοφορίας το 1971 και όχι το 2021. Γνήσιο, ανόθευτο και απενοχοποιημένα απλό (αλλά μαγικό) το “Detroit stories” είναι ένα ταξίδι στο μοναδικό ήχο του Detroit όπως αυτός έγινε γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 από τους MC5, STOOGES, Ted Nugent κ.α. Μέσα από original συνθέσεις και ορισμένες διασκευές σε VELVET UNDERGROUND, Bob Seger, MC5 ο δίσκος σε τηλεμεταφέρει χωροχρονικά θυμίζοντας μας πόσο μας λείπουν τέτοια μουσικά πονήματα.
Μη σκεφτείτε όμως ούτε για ένα λεπτό ότι πρόκειται για ένα μονοδιάστατο δίσκο που στοχεύει σε ένα νοσταλγικό συναίσθημα και πουθενά αλλού. Ούτε καν. Για παράδειγμα το “Go man go” θα μπορούσε να ανοίγει ένα από τα τρία τελευταία άλμπουμ των PEARL JAM λόγω της garage rock n’ roll αισθητικής του ενώ η κομματάρα “$1000 high heel shoes” συναντά τη soul αλλά με έναν πολύ χαρακτηριστικό Alice Cooper τσαμπουκά. Περιττό να τονίσουμε την απίστευτη παραγωγή του θρυλικού Bob Ezrin ο οποίος είναι άλλωστε αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας του Alice ή την παρουσία των αυθεντικών εν ζωή μελών της μπάντας, μία κίνηση που μας δίνει πάντα μεγάλη χαρά τα τελευταία χρόνια.
Ο Alice Cooper δεν επέστρεψε με το “Detroit stories”…ο ήχος του Detroit επέστρεψε με τον Alice Cooper! Όλοι οι οπαδοί του Alice και του rock n’ roll αισθανόμαστε δικαιολογημένα περήφανοι. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» δεν αρκεί. Ειδικά στην εποχή μας…
8,5 / 10
Σάκης Νίκας
Δεν θα συμφωνήσω σε όλα. Υπάρχουν καλά κομμάτια αλλά ένα 40% δεν πέτυχαν, να συμβαδίζουν με το “παρελθόν”που περιγράφετε. μέτρια κομμάτια χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. (προσωπική μου πάντα άποψη). Είναι κακό άλμπουμ; όχι. Είναι απλά μέτριο. 6.6/10