Τα έγραψαν εννιά συντάκτες του Rock Hard για το “Quadra” των SEPULTURA που βγαίνει σε λίγες μέρες, ευκαιρία να εμπεδώσουμε τι εστί SEPULTURA, στην στήλη μας, “Band of the week”, όπου και όλοι εσείς μπορείτε να ψηφίσετε το αγαπημένο σας άλμπουμ από τους Βραζιλιάνους thrashers.

Λίγα πράγματα για το τι σημαίνουν για εμένα οι SEPULTURA:
Ο φίλος του αδερφού μου, που έφερε μια κασετοσυλλογή με ακραία σχήματα από τη Νότια Αμερική με κάτι γκρουπ από Κολομβία, Βραζιλία κτλ, ανάμεσά τους και τους SEPULTURA (τότε δεν καταλάβαινα και πολλά, καθότι μιλάμε για “Morbid visions” που δεν μου άρεσε ποτέ, πόσο μάλλον στα 12-13 μου).
Την εισαγωγή του “From the past comes the storms” που τότε όλοι γουστάραμε το thrash μας, να ξεκινά με ακουστική κιθάρα και να διαλύει το σύμπαν στη συνέχεια.
Το βινύλιο του “Beneath the remains”, που το ακούγαμε στο σπίτι του φίλου μου του Γιάννη, καλοκαίρι, βγάζοντας στην αυλή τα στρώματα του κρεβατιού και κάνοντας “stagediving”!!!
Την τρομάρα της μαμάς μου, όταν –Μεγάλη Παρασκευή θυμάμαι- είχα κατέβει να πάρω το “Arise” την πρώτη μέσα της κυκλοφορίας του και βάζοντάς το να παίζει, δεν άκουγα την εισαγωγή και δυνάμωσα το στερεοφωνικό στο τέρμα. Ακόμα με κυνηγάει για την τρομάρα που είχε πάρει…
Η πρώτη συναυλία τους, τον Μάιο του 1992, όπου μπήκα στο «Ρόδον» με το γυαλάκι μου, κύριος, και όταν άνοιξε η πόρτα να μπω μέσα (που λέει ο λόγος, αφού ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτο που ήταν αδύνατο να μπεις), θόλωσαν οι φακοί από τους υδρατμούς και το μόνο που θυμάμαι, είναι ότι προσπαθούσα να σώσω τη ζωή μου από τον πανικό!!!
Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά ακόμα, αλλά δεν θέλω να καταχραστώ τον χώρο. Έχω γράψει αναλυτικά την άποψή μου, πολλές φορές για το σχήμα και την πορεία του μετά την φυγή του Max και του Igor στην ομαδική κριτική του “Quadra”, αλλά και στο “One way or another – SEPULTURA vs CAVALERA BROTHERS”.
Υ.Γ. Να μην ξεχάσω ότι το “Under a pale grey sky”, είναι το κορυφαίο live άλμπουμ στον ακραίο ήχο, ηχογραφημένο τη βραδιά που πλακώθηκαν στο ξύλο κι έφυγε ο Cavalera. Βγήκαν και τα ισοπέδωσαν ΟΛΑ. Ναι, για εμένα, πάνω και από το “Decade of aggression”.

Σάκης Φράγκος

Πως να γράψεις κείμενο, για ένα συγκρότημα που του χρωστάς τόσα; Έρχονται οι λέξεις, έρχονται οι αναμνήσεις, έρχεται και η ίδια επιθυμία να γκαρίξεις το όνομα τους, ενώ μοιράζεις σφαλιάρες σε όποιον δεν τους σέβεται. SEPULTURA ρε παλιοχαρακτήρες! Από τη χώρα του καφέ, της samba, του capoeira και του ποδοσφαιρικού οργασμού (παλαιά, ορθόδοξη Εθνική Βραζιλίας, που μοίραζε μαγεία… όχι τα σημερινά χάλια), κατευθείαν μέσα από τις φαβέλες, 4 αλητο-τσογλάνια που μαγεύτηκαν από τη λύσσα των VENOM/MOTORHEAD, και θέλανε να πάνε παραπέρα την ηχητική επανάσταση των HELLHAMMER / CELTIC FROST / POSSESSED / SLAYER, έπιασαν όργανα και άρχισαν να προκαλούν σαματά! Τα δύο αδέρφια της “παρέας”, ανέλαβαν τύμπανα (Igor Cavalera) και ρυθμική κιθάρα/φωνητικά (Max Cavalera), ο λιγότερο ταλαντούχος (αλλά τιμιότατος, και διαρκώς βελτιούμενος Paulo Xisto Jr.) το μπάσο και ο Jairo Guedz την lead κιθάρα. Αυτό το line up, δημιούργησε τη πρώιμη μορφή των SEPULTURA (με όνομα από μετάφραση του “Dancing on your grave” των MOTORHEAD στα Πορτογαλικά: Dançando na sua sepultura), που κυκλοφόρησε τα “Bestial devastation”/”Morbid visions”. Το λες death/thrash, το λες black/thrash, το λες πολλά πράγματα, αλλά η άγρια γοητεία του, αποτελεί επιρροή μέχρι και σήμερα για τον ακραίο ήχο, αποτελώντας μέρος της σκηνής που αγκάλιασε με το τρόπο της, η θρυλική Cogumelo producoes (ATTOMICA, DORSAL ATLANTICA, MUTILATOR, SEXTRASH, PSYCHIC POSSESSOR, RATOS DE PORAO, SARCOFAGO, VULCANO…και άλλοι πολλοί).
Στον επόμενο δίσκο, ο Jairo αποχωρεί έχοντας συνθέσει το υλικό μαζί με τον Max, με την μεταγραφή αεροδρομίου, να τους ανεβάζει πάνω από την προαναφερθείσα cult σκηνή: Andreas Kisser. Στα μάτια και του ίδιου του Max, ήταν ο παίκτης που τους πήγε στο επόμενο επίπεδο, γι αυτό και το “Schizophrenia” άλλαξε κατά πολύ προς το καλύτερο τη μπάντα παικτικά/συνθετικά. Τόσο, που η Roadrunner ενδιαφέρθηκε στο να τους υπογράψει και να το επανακυκλοφορήσει κάποια χρόνια μετά. Η δισκογραφική πορεία που ακολούθησαν υπό τη σκέπη της, τους πήγε στη κορυφή του κόσμου. “Beneath the remains” (top 3 thrash δίσκων του γράφοντα), “Arise” (τα λόγια περιττά, μόνο ανατριχίλες), “Chaos A.D.” (κάποιες δεκαετίες μπροστά…) και τέλος της πορείας αυτής, το “Roots”. Το κύκνειο άσμα του ενός Cavalera, μετά το βρωμόξυλο που έπεσε σε εκείνη τη συναυλία στο Λονδίνο. Πολλοί λένε για την Gloria, και το πως “φούσκωσε” τα μυαλά του Max. Αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια, μιας και τα μυαλά σου φουσκώνουν μόνο αν είσαι ΕΣΥ δεκτικός στο να φουσκώσουν.
Έτσι, η “παρέα” σπάει. Ο Max Cavalera, παίρνει και το management και την εμπιστοσύνη της δισκογραφικής στους SEPULTURA και φτιάχνει τόσο τους SOULFLY (με τους οποίους τη πρώτη δεκαετία μεγαλούργησε, στην ίδια εταιρεία με τους πρώην συμπαίκτες του), με τους SEPULTURA, να πρέπει να χτίσουν από την αρχή, με τον Derrick Green στο μικρόφωνο, ο οποίος ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος. Με τα “Against” και “Nation” να λαμβάνουν μικτές κριτικές, και τη μπάντα να έχει πεισμώσει, τα πράγματα βελτιώνονται στη πορεία: “Roorback”, “Dante XXI” (τελευταίος δίσκος με Igor στα τύμπανα), “A-Lex” και η εμπιστοσύνη στη μπάντα επιστρέφει σιγά σιγά. Οι οπαδοί έχουν αποδεχτεί πλέον τους τώρα SEPULTURA και τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες (το μεγάλο, με τον Max μαζί με τον Igor στην “αντίπερα όχθη” να φτιάχνουν τους CAVALERA CONSPIRACY και να κερδίζουν μερίδιο εντυπώσεων, από τους υπέρμαχους του πολυπόθητου reunion. Στη στροφή της δεκαετίας του ‘10, τα πράγματα έρχονται με το μέρος των SEPULTURA: “Kairos”, “The mediator between the head and hands must be the heart”, “Machine messiah”. Η μπάντα, έχει μεστώσει, και γίνεται και πιο προοδευτική, διατηρώντας στοιχεία από τις “Arise”/“Chaos A.D.”/”Roots” μέρες, έχοντας πλέον μεγαλύτερη δύναμη από ποτέ. Την ίδια στιγμή, ο Max έχει “καεί” τόσο από τη διαρκή δισκογραφική/συναυλιακή δραστηριότητα, όσο κι από νοσταλγικές αρπαχτές (“Max and Igor return to the Roots”….ούτε απ’ έξω!) που δεν τιμούν κανέναν, πόσο δε μάλλον, έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του.
Με τη στροφή της δεκαετίας του ‘20, έχουμε το καταπληκτικό “Quadra” από τους SEPULTURA, επ’ αφορμή του οποίου γράφονται αυτές οι γραμμές. Η καλλιτεχνική ελευθερία της μπάντας, έχει φτάσει στο ζενίθ, η ομάδα πετάει 3-0 και 4-0 από τα αποδυτήρια και οι συνθέσεις κυλούν αβίαστα και άκοπα. Εγώ αυτό, το λέω δικαίωση προς τον αρχηγό και υπόδειγμα τσίπας Andreas Kisser, ο οποίος αρνήθηκε ως άλλος Οδυσσέας τις σειρήνες του reunion, δείχνοντας πως τέτοια πράγματα, δεν τα έχει ανάγκη όποιος έχει πράγματα να πει, και πλέον, τρόπο να τα πει. Για να κλείσω αυτό το παραλήρημα, ας πάμε πίσω στο χρόνο, στο απόλυτα αγαπημένο μου κομμάτι από τον απόλυτα αγαπημένο μου δίσκος τους. “Beneath the remains” και “Lobotomy”! “Now I live my life with indifference, I torture without remorse, I slaughter without fear…”

Γιάννης Σαββίδης

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι Βραζιλιάνοι SEPULTURA θεωρούνταν οι διάδοχοι των SLAYER. Και όχι άδικα. Μέχρι και το “Arise” η πορεία τους ήταν ένας οδοστρωτήρας που ισοπέδωνε τα πάντα στο πέρασμα του. Μετά όμως άρχισαν σιγά σιγά οι αναταράξεις που οδήγησαν στις επισοδειακές αποχωρήσεις των αδερφών Cavalera, πρώτα του Max και αργότερα του Igor. Η αντικατάσταση του Max από τον Derrick Green προκάλεσε ενστάσεις από τους οπαδούς, ενώ και η συνθετική τους πορεία δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, για να το θέσω διακριτικά. Παρόλα αυτά, τελευταία οι SEPS δείχνουν να ξυπνούν από τον συνθετικό λήθαργο των τελευταίων χρόνων, o Andreas Kisser, δείχνει να αρχίζει να ξεκολλά από τις εμμονές του,(συνθετικά μιλάμε, μην περιμένετε επανασυνδέσεις…)  ενώ σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ με τίτλο “Quadra” για το οποίο θα διαβάσετε τη γνώμη μας στην ομαδική κριτική που έχουμε ετοιμάσει. Μέχρι τότε, κάτι από τα παλιά!

Θοδωρής Κλώνης

SLAYER ή SEPULTURA; SEPULTURA ή SLAYER; Αυτό ήταν το μόνιμο debate, η μόνιμη συζήτηση όταν πήγαινα σχολείο (έπρεπε να ξεκινήσω βέβαια την παράγραφό μου με την φράση «τω καιρώ εκείνω», αλλά δεν βαριέσαι). Τώρα θα μου πείτε, «πού κολλάει αυτό το debate ρε Μήτσο». Εννοείται πως έχετε δίκιο, αλλά εννοείται πως τότε δεν είχαμε τέτοια θέματα εμείς και συγκρίναμε και MANOWAR με METALLICA άμα λάχει. Τέλος πάντων, εγώ σε αυτό το καταπληκτικό θέμα προς συζήτηση (not), πάντα ψήφιζα SLAYER, αλλά φίλε μου οι SEPULTURA ήταν κάποτε τεράστια μπάντα. Είχαν έναν από τους καλύτερους ήχους στην πιάτσα, είχαν πάθος, κάψα, οργή που ξεχείλιζε και θέληση να καταπιούν τον κόσμο. Όλα αυτά σε μόλις δύο δίσκους, το “Beneath the remains” και το “Arise”. Πιο πριν δεν υπήρχε ο θεϊκός ήχος, αλλά υπήρχαν όλα τα υπόλοιπα συν μια έμφυτη, πηγαία θα έλεγε κανείς «ουγκανίλα», μια «σατανίλα» και μια «μπουρτζίλα» (όσοι πήγατε φαντάροι ξέρετε τι σημαίνει αυτό). Πιο μετά, χάλασαν τα πράγματα. Μπήκαν τα κρουστά στην μέση, το μοντέρνο (τότε) metal, οι groove και nu αηδίες… καταστράφηκε η μπάντα. Όχι, ούτε το “Chaos A.D” μου αρέσει. Τι να μου αρέσει εκτός από το “Territory”; Καλά για μετά δεν το συζητάμε, κλαυσίγελος, με ή χωρίς τους αδερφούς Cavalera, που και αυτοί χαζομάρες κυκλοφορούν. Φέτος οι Seps κάτι πάνε να κάνουν, ο νέος τους δίσκος δεν είναι κακός, κάθε άλλο. Επιτέλους, ίσως πατήσουν το “restart” και τουλάχιστον τα στερνά τιμήσουν τα πρώτα. Ζωντανά θα ήθελα να τους δω σε ένα επετειακό live που θα παίξουν από το “Arise” και πίσω, όπως έκαναν τότε σε εκείνο το “Europe 1991”. Δείτε την συναυλία της Βαρκελώνης από εκείνη την περιοδεία. Τέτοιον «βιασμό» δεν έχει υποστεί η πόλη ούτε όταν τις κάρφωναν τα τόπια 2-2 ο Ούγκο Σάντσεζ, ο Μιγιάτοβιτς, ο Ζαμοράνο, ο Ρονάλντο. Μεταξύ του “Beneath the remains” και του “Arise” δεν μπορώ να διαλέξω αγαπημένο δίσκο, αλλά τραγούδια έχω στανταράκια αγαπημένα. Και επειδή οι καλοί συνάδελφοι θα παίξουν μπάλα ΣΙΓΟΥΡΑ από αυτούς τους δύο δίσκους κυρίως… the final command is happening here now, which I see is the ruins and warriors marching to death!

Δημήτρης Τσέλλος

Αν τις χρονιές 1989-1993 ήσουν έφηβος ή λίγο μεγαλύτερος, δεν γινόταν να μην «πέσεις» πάνω στους SEPULTURA. Εκείνα τα χρόνια ήταν το talk of the town για κάθε μεταλλά, αφού η μουσική που παρήγαγαν τους έβαλε πολύ γρήγορα στο πάνω-πάνω ράφι, κατατάσσοντάς τους ένα από τα ωραιότερα και καλύτερα thrash metal σχήματα. Όντας σχήμα δισκογραφικά από το 1986, τιμούσε στο έπακρο το μουσικό μονοπάτι που ήθελε να ακολουθήσει. Όσο όμως καλά και να ήταν τα “Morbid Visions” το 1986 και “Schizophrenia” to 1987, η προαναφερθέντα τετραετία τους γιγάντωσε. Τα τραγούδια και από τα 3 albums που κυκλοφόρησαν τότε,
“Beneath The Remains” το 1989, “Arise” το 1991, και “Chaos A.D.” το 1993 παίζονταν παντού.  Θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα την πρώτη φορά που είδα video clip τραγουδιού τους στο Headbanger’s Ball και κάθε εβδομάδα περίμενα πως και πώς να ξαναδώ κάποιο για να το «γράψω» και να το έχω σε βιντεοκασέτα. Είναι περιττό να πούμε το τι γινόταν στα τότε metal clubs. Οι SEPULTURA είναι από τα λίγα συγκροτήματα που δημιούργησαν μουσική που όντας έφηβος σκεπτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να ακούγεται από τεραστία ηχεία στους δρόμους και να υπάρχει ρήψη αντικειμένων σε μονάδες καταστολής. Το 1996 το “Roots” νομίζω έφερε επανάσταση στο τότε ήχο αφού η χρησιμοποίηση οργάνων από την Βραζιλία, την χώρα καταγωγής τους, δημιούργησε ένα ιδιαίτερο μουσικό κλίμα και κίνημα που πολλοί αργότερα υιοθέτησαν στον ήχο τους. Η εν λόγω δουλειά από την άλλη δίχασε τους οπαδούς τους, με τους πιο φανατικούς να μην μπορούν να «χωνέψουν» το υλικό του δίσκου. Δυστυχώς για μένα, μετά και από αυτό το album και με την φυγή των αδερφών Cavalera, ότι έχουν κυκλοφορήσει δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι το σχήμα θα μνημονεύεται για πάντα σαν ένα από τα κορυφαία σχήματα της thrash metal σκηνής. Για τον γράφοντα θα έχουν κάνει την καλύτερη διασκευή στην σκληρή μουσική. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να «σβηστεί» η άσχημη τροπή που έχει πάρει η μουσική τους τα τελευταία χρόνια.

Θοδωρής Μηνιάτης

Οφείλω ειδικά αυτή τη φορά να είμαι πέρα από αντικειμενικός και αλάνθαστος (όπως πάντα), πάνω απ’ όλα δίκαιος. Δεν έχουμε να κάνουμε απλά με τη μπάντα της εβδομάδας αλλά με τη μόνη μπάντα που έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών ως «μαστούρα». Επίσης δε μιλάμε για συγκρότημα αλλά για ιδέα καρφωμένη στον εγκέφαλο και την καρδιά με τον τρόπο τον οποίο άλλαξαν το παιχνίδι. Ήταν 1984 όταν οι Βραζιλιάνοι SEPULTURA ξεκινούσαν γεμάτη νεανική αφέλεια και αυθορμητισμό το ταξίδι του κόσμου που τόσο πολύ ήθελαν να κατακτήσουν. Τους πήρε 3 χρόνια και 3 κυκλοφορίες για να το κάνουν διότι τόσο το “Bestial devastation” EP όσο και το παρθενικό άλμπουμ “Morbid visions” δεν πρόδιδαν και κάνα τρομερά υψηλό επίπεδο. Η δυάδα των αδερφών Cavalera, Max και Igor αντίστοιχα χρειαζόταν ένα ακόμα βασικό γρανάζι στη μηχανή για να την κάνουν να δουλέψει σωστά, κι αυτό ήρθε την κατάλληλη στιγμή και είχε ονοματεπώνυμο: Andreas Kisser! Ο παθιασμένος και καλύτερα καταρτισμένος της χρυσής τετράδας ήταν αυτός που τους έδωσε ώθηση για να σταθεί το οικοδόμημα σε στέρεες βάσεις και με το “Schizophrenia” (1987) άρχισε το απίστευτο σερί από δεκάρια, το οποίο σε κάθε κυκλοφορία γινόταν καλύτερο. Έτσι έγιναν και η μόνη μπάντα που κόντραρε τους SLAYER.
Το “Beneath the remains” αρχικά (1989) έδειξε ότι ήταν γεννημένοι για πολύ μεγάλα πράγματα, τους έκανε να σπάσουν τα Βραζιλιάνικα σύνορα και να χαρακτηρίζονται η νέα μεγάλη ελπίδα του μεταλλικού ήχου συνολικά. Το “Arise” όμως (1991) ήταν η μεγάλη τους στιγμή και συνολικά μία από τις 5 μεγαλύτερες στην μεταλλική ιστορία (τα έχω γράψει στο αντίστοιχο κείμενο για τα άλμπουμ του 1991, μην τα ξαναλέω). Εκεί πλέον θεωρούνταν αυτοί που θα έπαιρναν τα σκήπτρα από τους METALLICA ως οι καλύτεροι του κόσμου και για μία μεγάλη περίοδο (μαζί με τους PANTERA, DREAM THEATER, PARADISE LOST) ήταν αυτοί που σαν φάρος οδηγούσαν τις εξελίξεις. Το 1993 έφερε τις πρώτες εντάσεις καθώς η αισθητική και οι αιώνες μπροστά λογική του “Chaos A.D.” δε μπόρεσε (κι ακόμα δε μπορεί απ’ ότι φαίνεται) να γίνει άμεσα αντιληπτή, έτσι έχασαν πολύ βασικό πυρήνα οπαδών που τους πλήγωσε όσο κι αν κέρδισαν πολύ περισσότερους. Η κατακραυγή τότε έγινε αιχμηρή επίθεση το 1996 με το “Roots”, ένα άλμπουμ το οποίο αντιμετωπίστηκε λες και ήταν το μίασμα του κόσμου ενώ έθεσε βάσεις να στηριχτούν νέοι ήχοι και έφερε αμέτρητο κόσμο στη μουσική μας. Σύμφωνοι, είχαν ξεφύγει πάρα πολύ από αυτό που πρέσβευαν στην αρχή, αλλά πάντα ήταν διαφορετικοί κάθε φορά.
Το μεγαλύτερο σχίσμα που έχουμε να θυμόμαστε ήταν όταν ο Max Cavalera αυτομόλησε βάζοντας Χ και φεύγοντας από την ίδια του τη μπάντα. Ο Max ήταν (δίκαια) τόσο αγαπητός που όταν έφυγε πήρε μαζί του τους οπαδούς, την εταιρεία, τα budget, τα πάντα. Δεν ξέρω αν όποιος δεν το έζησε τότε διαβάζοντας διάφορα έχει πάρει κλίμα, αλλά όσοι το ζήσαμε ακόμα μας πονάει και πάντα θα μας πονάει ο τρόπος με τον οποίο έγιναν όλα. Να βλέπεις από τη μία τον Max κι από την άλλη τους άλλους ΚΑΙ τον Igor, είναι πολύ σκληρό για τον οπαδό. Ενώ λοιπόν ο Max έκανε το κομμάτι του με τους SOULFLY και τουλάχιστον μέχρι το 2005 έβγαζε το ένα άλμπουμ καλύτερο από το άλλο, οι SEPULTURA έκαναν μία ακατανόητη επιλογή τραγουδιστή στο πρόσωπο του Derrick Green. Μέχρι να ακούσουμε το νέο άλμπουμ “Quadra” και να εκπλαγούμε πράγματι με την παρουσία του, ο άνθρωπος θύμιζε τα πάντα εκτός από τραγουδιστή. Να έχεις στους υποψήφιους για τη θέση τον Chuck Billy (TESTAMENT) και να καταλήγεις στον (συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα) Derrick, ε, απλά όχι. Το “Against” ήταν χτύπημα στα αχαμνά, τόσο που τα εξαφάνισε και έδειχνε ότι τα χειρότερα έρχονταν σαν rollercoaster και δυστυχώς όλοι επαληθεύτηκαν.
Ειλικρινά η πίκρα της κυκλοφορίας του ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει και έφερε ένα σερί από άλμπουμ που όσο και αν ήταν καλύτερα το καθένα από τον προκάτοχο του μέχρι το πάρα πολύ καλό και πλήρες “Kairos”, έτσι από το απροσδιόριστο “Nation”, το εν μέρει ποιοτικό “Roorback” και τα ενδιαφέροντα “Dante XXI”/”A-Lex”, για να φτάσουμε στο “Kairos” και να πούμε ότι είχαμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολύ καλό άλμπουμ πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Χρόνια αμφισβήτησης, χρόνια αποκαθήλωσης και απομυθοποίησης κα χρόνια που τους έπιασε στο στόμα του ο κάθε ανύπαρκτος (συνθετικά και σαν χρησιμότητα στον πλανήτη γενικότερα). Ήρθε η στιγμή που ο Igor άφησε κι αυτός το συγκρότημα έχοντας πλέον θάψει το τσεκούρι του πολέμου με τον Max και ο Kisser σε ρόλο ηγέτη (σιγά μην τον έπαιρνε τον ρόλο η αχρείαστη μουχρίτσα που ταλαιπωρεί το μπάσο μέχρι σήμερα) ήταν αυτός που συγκέντρωνε τα βέλη του κόσμου. Ο Jean Dollabella ήταν καταπληκτικός ντράμερ αλλά ακόμα καταπληκτικότερος απεδείχθη ο Eloy Casagrande, ή αλλιώς ο μικρός Igor όπως τον αποκαλούμε οι φανατικοί. Δίσκοι συνέχισαν αλλά σε πτώση ξανά “The mediator…”/”Machine messiah”) αλλά διαφαινόταν μία αισθητική που κάτι είχε να δώσει και το έδωσε τελικά στο “Quadra”, δίσκος που αποθεώσαμε (σχεδόν) σύσσωμοι στο αγαπημένο μας Rock Hard.
Χρειάστηκαν 23 χρόνια φαγούρας για να μπορούν οι SEPULTURA να κοιτάνε όλους με πραγματικά πολύ ψηλά το κεφάλι και να είναι περήφανοι γι’ αυτό που δημιούργησαν, αλλά άξιζε η αναμονή έστω κι αν εμείς κοντεύουμε 40 κι αυτοί 50+. Αυτό για το οποίο τους βγάζω το καπέλο (όσο κι αν ήθελα το αντίθετο) είναι ότι δεν φάγανε ποτέ τον παπά του reunion με τους Cavalera (ποιος δε θα το ήθελε αυτό άραγε), ότι έκαναν αποκλειστικά το κομμάτι τους πορευόμενοι ολομόναχοι, γειωμένοι από εταιρεία, οπαδούς, χορηγούς, τα πάντα τέλος πάντων και ότι στο αίμα τους (Λατινικό και παθιασμένο γαρ) κυλάει ακόμα η αναζήτηση νέων φορμών έκφρασης οι οποίες άλλες φορές απέτυχαν αντικειμενικά και παταγωδώς, άλλες φορές μπορούσαν να κάνουν κάτι αλλά δε μπόρεσαν, άλλες φτάσανε στην πηγή και δεν ήπιαν νερό και πλέον όλοι θα κάνουν κωλοτούμπα και θα τους παραδεχτούν ξανά και με μεγάλη χαρά. Το τι πρόσφεραν οι SEPULTURA ειδικά στο σερί που προαναφέρθηκε, μόνο κουφός ή επιεικώς επικίνδυνος δεν το παραδέχεται. Οι δικοί μου SEPULTURA μπορεί να ισοπεδώνουν κυβερνήσεις όπως στο περίφημο live της Βαρκελώνης (δεύτερη καλύτερη βιντεοσκοπημένη συναυλία όλων των εποχών), αλλά οι SEPULTURA του σήμερα είναι κάτι διαφορετικό που θέλοντας και μη οφείλουμε ακόμα να σεβόμαστε στοιχειωδώς για όσα πρόσφεραν.
Η άγνοια, η εμπάθεια και η αχαριστία είναι προσόντα που μπορεί να ταιριάζουν αλλού, αρνούμαι να πιστέψω και να δεχτώ πως άσχετα με το ότι έγινε για (πολλά) χρόνια, δε θα τους δοθεί η ευκαιρία να αποδείξουν αν και τι αξίζουν αυτή τη φορά. Ελπίζω η άνοδος τους να έχει διάρκεια και να κλείσει το κεφάλαιο με τσίπα και πολύ ψηλά το κεφάλι. Όσο κάποιοι αποθεώνεται μπάντες των δύο δίσκων πριν 30-40 χρόνια, όσοι τη βρίσκετε μόνο με «ΤΡΟΥ» μέταλλο ή με «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ» αντίθετη λογική αντίστοιχα, ξέρετε πολύ καλά μέσα σας ότι όσο και να κράξετε, όσο και να βγάλετε φθόνο και κόμπλεξ, όσο αντι-μεταλλικά κι αν σκέφτεστε οι τυχόν αλλόθρησκοι, οι SEPULTURA πάντα θα είναι μέρος (αν όχι το μεγαλύτερο) των πιο αποτρόπαιων εφιαλτών που δε θέλετε να γίνουν πραγματικότητα. Και μόνο για το break 45 δευτερολέπτων σε ένα από τα 10 καλύτερα κομμάτια της ύπαρξης, θα σας γλεντάμε και θα γελάμε μαζί σας με στόμφο και με πρόκληση πάνω στη δική σας πρόκληση. Απλά, λιτά, οπαδικά αλλά και αντικειμενικότατα.

Άγγελος Κατσούρας

Οι SEPULTURA ήταν τεράστιο κεφάλαιο για το extreme metal στα late 80’s/early 90’s. Τα “Beneath the remains” και “Arise” αποτελούν υπόδειγμα για το πώς παίζεται το thrash σε μια εποχή που το ιδίωμα είχε αρχίσει να κλείνει τον κύκλο του και οι νέοι μουσικοί αρέσκονταν να παίζουν death metal. Αυτό που τους έκανε, όμως, ξεχωριστούς ήταν η ικανότητα τους να ακούγονται τόσο ιδιότυποι ακόμα και όταν έπαιζαν tribal μουσική όπως στο “Kaiowas” του “Chaos A.D.” ή στο “Ratamahatta” του “Roots”. Το γεγονός ότι κατάγονταν από τη Βραζιλία και ζούσαν στην Αμερική ήταν ένας συνδυασμός που τους καθιστούσε να είναι «μέσα στα πράγματα» και ταυτόχρονα να μην ξεχνάνε τις ρίζες τους. Η φυγή του Max Cavalera τους αποδυνάμωσε εντελώς και έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια με τους δυο τελευταίους τους δίσκους για να επαναφέρουν το όνομα τους στη θέση που τους αξίζει. Μένει να δούμε ποιος θα είναι και ο αντίκτυπος του “Quadra” εν έτει 2020. Σαν κομμάτι θα διαλέξω το “Troops of doom” όπως το παρουσίασαν ΤΕΛΕΙΑ στο “Under siege – Live in Barcelona” – ένα από τα καλύτερα live που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στη σκληρή μουσική για εμένα!

Λευτέρης Τσουρέας