Άντε τώρα. Καιρό είχα να μπω σε αυτήν τη διαδικασία και κοίτα να δεις δίσκος που βρέθηκε για να το ξανακάνω. Μεγάλη αδυναμία. Τεράστια! Ολόκληρη η solo καριέρα του Βρασίδα βασικά είναι κάτι που γουστάρω, ειδικά από όταν βρήκε γερά τα πατήματά του και μετά, δηλαδή οι 3 τελευταίοι δίσκοι, που είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Και τα 3 πρώτα μου αρέσουν, απλά έχοντας τα πάνω και τα κάτω τους το καθένα, αλλά οι 3 τελευταίοι είναι αριστουργήματα προσωπικά.
“The chemical wedding” λοιπόν, ο πέμπτος και προτελευταίος solo δίσκος (για την ώρα) του Bruce Dickinson και δίσκος που, πάντα για μένα, είναι ανώτερος και των περισσότερων των MAIDEN μετά το reunion. Γούστα είναι αυτά, όπως πάντα, αλλά τέτοια τελειότητα δεν βρίσκεις εύκολα. Δίσκο που συνδυάζει την αριστουργηματική συνθετική δεινότητα, σε συνδυασμό με την εμπορικότητα, δεν βγάζει εύκολα κάποιος, αλλά ο Bruce μαζί φυσικά με τον μέγιστο αναγεννητή καριέρων τότε (Roy Z), το έκανε και μάλιστα 3 φορές σερί. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα αγαπημένα και γνωστά τραγούδια της solo καριέρας του Bruce είναι στα 3 αυτά άλμπουμ, με το “The chemical wedding” όμως να έχει τη μερίδα του λέοντος. Από κοντά και το “Accident of birth”, ο προκάτοχός του, αλλά και το “Tyranny of souls”, ο διάδοχος, που θεωρώ ότι έχει αδικηθεί αρκετά.
Ένα κοινό που έχουν αυτοί οι δίσκοι, είναι ότι τους ακούς σερί, χωρίς χρειαστεί να πατήσεις κάποιο κουμπάκι για να προσπεράσεις τραγούδι. Και άσε το δίσκο να παίζει που λέμε. Επομένως, το να μπει σε μία σειρά το tracklisting δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, αλλά αυτό το αλατοπίπερο είναι που κάνει το μικρό Γαλατικό χωριό μας τόσο ωραίο ώρες ώρες. Αυτή η «κόντρα» της λεπτομέρεις, του γούστου, τα πάντα όλα.
Μαζί με τον Bruce, όπως και στον προηγούμενο δίσκο, είναι ο Adrian Smith στην κιθάρα (εννοείται μαζί με τον Roy Z) και ίσως δεν είναι τόσο τυχαίο ότι μετά από αυτό το άλμπουμ (ενώ την ίδια χρονιά οι MAIDEN είχαν ήδη βγάλει το “Virtual XI”), οι Dickinson και Smith γύρισαν «πακέτο» στη Σιδηρά Παρθένο. Mε μεγάλη έμπνευση λοιπόν τον Άγγλο ποιητή αλλά και ζωγράφο William Blake, είτε σε θέμα στίχων, αφού υπάρχουν πολλές αναφορές στη δουλειά του μέσα σε αυτούς, είτε για το εξώφυλλο, το οποίο άλλωστε αποτελεί πίνακά του (“The ghost of a flea”), η ομάδα του Bruce, κυκλοφορεί στις 15 Σεπτεμβρίου ένα magnum opus και πάμε να δούμε τι θα δούμε με τη σειρά των κομματιών.
The “The chemical wedding” countdown
- “Trumpets of Jericho” (5:59)
Να πω την αμαρτία μου, η αρχή μου ήταν εύκολη. Όχι πως δε μου αρέσει το τραγούδι… άλλωστε δεν υπάρχει κάτι τέτοιο σε αυτό το άλμπουμ. Απλά δίπλα στα υπόλοιπα 9, αυτό είναι το πιο αδύναμο. Rock διάθεση, groove-α, ωραίοι στίχοι (κάτι που έχει όλος ο δίσκος), αλλά ΟΚ, υπάρχουν καλύτερα και πολύ καλύτερα στο άλμπουμ.
- “Killing floor” (4:29)
Ναι, ξέρω, «ρε φίλε είχε γυριστεί και βίντεο γι’ αυτό», «είναι το ένα από τα δύο που έγραψε ο Bruce με τον Smith». Ναι, συμφωνούμε προφανώς. Αλλά τι να κάνω που έχω άλλα πολύ πιο αγαπημένα στο δίσκο; Άλλωστε το βίντεο δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ και πάμπολλα τα παραδείγματα. Το κουπλέ σε αυτό το κομμάτι είναι το αγαπημένο μου σημείο. Όπως και η περίεργη γέφυρα, ο Bruce «δίνει» στο ρεφρέν, το κομμάτι είναι μια χαρά, απλά, είπαμε, είναι τέτοια η λίστα που «αναγκάζομαι» να μπει εδώ.
- “King in crimson” (4:43)
To εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ και η αλήθεια είναι ότι σε βάζει ιδανικά στο κλίμα και την ποιότητα του δίσκου. Εξαιρετική κιθαριστική δουλειά, πολύ ωραίο ρεφρέν, κομμάτι που groove-άρει ασταμάτητα από την αρχή ως το τέλος, όλα καλά, όμορφα και όπως πρέπει για ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Γιατί τέτοιο είναι. Υπάρχουν όμως και υπερκομματάρες στο δίσκο. Επομένως…
- “Machine men” (5:41)
Dickinson-Smith συνεργασία Νο 2. Και με βαριά καρδιά μπαίνει και αυτή η συνεργασία νωρίς στη λίστα, αλλά! Πάνω κάτω, ότι ισχύει και με το “King in crimson”, τα οποία τα έχω τελείως μαζί στην προτίμηση, οπότε αύριο, μεθαύριο, μπορεί να άλλαζε η θέση. Απλά είναι αυτό το ρεφρέν του συγκεκριμένου κομματιού που μου έκανε πάντα ένα κάτι παραπάνω. “Machine men, cannibals of rust”. Πφφφ… ωραίο άσμα!
- “Gates of Urizen” (4:25)
Μπαλάντα. Και τι μπαλάντα. Άλλωστε ήδη από το προηγούμενο ειδικά άλμπουμ μας είχε πάρει και μας είχε σηκώσει με τέτοια τραγούδια ο Bruce. Βλέπε “Omega”, βλέπε “Arc of space”. Ανατριχίλες. Είμαι σίγουρος ότι για πολλούς θα είναι πιο πάνω. Ίσως και πολύ. Αλλά όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα από τόσα υπέροχα τραγούδια, κάποια ίσως αδικηθούν. Αυτό μπαίνει σε αυτήν την κατηγορία δυστυχώς.
- “The alchemist” (8:27)
Το κομμάτι που «κλείνει» το δίσκο (πριν την απαγγελία που υπήρχε σαν hidden track στην αυθεντική έκδοσή του). Mid tempo, στακάτο, λυρικό, με λίγο από όλα τα αντίστοιχα τραγούδια του δίσκου (άλλωστε έχει και μέρος του ομότιτλου τραγουδιού του δίσκου μέσα), σαν μία μίξη τους, και έναν υπέροχο Bruce στα φωνητικά. Πολύ ωραίο άσμα και αυτό. Πάρα πολύ ωραίο. Θα ήταν παραπάνω, αν δεν υπήρχαν αυτές οι ομοιότητες με τα άλλα που είναι υπερέπη. Ιδανικότατο κλείσιμο άλμπουμ.
- “Jerusalem” (6:42)
Από εδώ και πέρα, πραγματικά, πάω με μια ανάσα, χωρίς δεύτερη σκέψη (ή και περισσότερες σκέψεις) και ότι βγει, γιατί είναι τόσο αγαπημένα αυτά τα τραγούδια και στο μυαλό μου ισάξια ΕΠΗ, που δεν γίνεται να μπουν σε μία σειρά. Τι να πεις δηλαδή για το “Jerusalem”; Έχεις ξανακούσει τη λέξη “rain” πιο ανατριχιαστική σε τραγούδι; Ναι, μπορείς να πεις εσύ, εμένα όμως με «σκοτώνει» πάντα αυτό το σημείο του “Let it rain”, ο συνδυασμός της ερμηνείας του Bruce με τη μουσική και το συναίσθημα που βγάζει. Πολύ μεγάλο άσμα, υπέροχη ενορχήστρωση, εξέλιξη, solo… φανταστικό.
- “The tower” (4:45)
Η μία από τις δύο «χιτάρες» του άλμπουμ. Βίντεο, απολύτως δικαιολογήμένα. Φοβερό groove, φοβερό, υπέροχη ατμόσφαιρα, ρεφρενάρα, Bruce όπως πρέπει και ξέρουμε, όλα στη θέση τους και όλα εξαιρετικά. “Lovers in the tower, the moon and sun divided, the magician laughs”. Άνετα μπορούσε πρώτο! Όπως άλλωστε όλα σε αυτήν την ΙΕΡΗ τετράδα κομματιών.
- “Book of Thel” (8:13)
Αν στο προηγούμενο άλμπουμ είχα το “Darkside of Aquarius” στο πάνθεον, ασχέτως που και εκεί υπάρχει το ίδιο «πρόβλημα», δηλαδή 3-4 κομμάτια να κονταροκτυπιούνται για το καλύτερο, ε εδώ, το “Book of Thel” είναι ο διάδοχός του και σε ύφος και στα πάντα. Κόμματος απλά! Groove, εναλλαγές, ενορχήστρωση, παιξίματα, πότε rock πότε metal διάθεση, ένα κομμάτι διάρκειας 8:14 λεπτών που δεν σε αφήνει να βαρεθείς ή να κουραστείς ποτέ. Τιτάνιο άσμα, που άνετα μπορούσε να είναι και πρώτο. Απλά είναι εκείνο το ρεφρέν στην πρώτη θέση, που τι να γίνει! Πρώτο, δεύτερο, ανάλογα τη μέρα και την ώρα, πραγματικά!
- “Chemical wedding” (4:06)
Ίσως το πιο τραγουδισμένο τραγούδι του δίσκου από οπαδούς. Ειδικά αυτό το ρεφρέν που απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Λυρισμός, ατμόσφαιρα, ένα “Tears of the dragon” για αυτόν το δίσκο. Power ballad από τις λίγες, φανταστική ερμηνεία από τον Bruce, υπέροχο solo και μία ενορχήστρωση που δεν έχει κενό ή χάνει ούτε για μισό δευτερόλεπτο. “And so we lay, we lay in the same grave, our chemical wedding day”. Ρε φίλε, τι παίρνεις και γράφεις τέτοια ρεφρέν;;; Τα πολλά λόγια είναι φτώχια που λένε; Έτσι ακριβώς εδώ. EPOC!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
