Αγαπημένη μπάντα οι ELUVEITIE. Μπορεί σε κάποια άλμπουμ να μη μας τα είπαν και τόσο καλά, αλλά έχουν δώσει και τουλάχιστον 3 εξαιρετικά άλμπουμ και δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε και άδικο που είναι στις κορυφαίες θέσεις των folk metal συγκροτημάτων. Από τα πολύ σημαντικά χαρτιά των Ελβετών και ίσως η πλέον συμπαθητική φιγούρα τους, ήταν η Anna Murphy. Τόσο επειδή έπαιζε το χαρακτηριστικό hurdy-gurdy, όσο επειδή και η γλυκιά της παρουσία είχε δημιουργήσει ολόκληρο fan-club, αλλά και επειδή από τότε που ξεκίνησε να κάνει και main φωνητικά στο σχήμα τραγουδώντας σε μερικές από τις κορυφαίες επιτυχίες τους, η φήμη της απογειώθηκε ανάμεσα στους οπαδούς της μπάντας.
Η Anna Murphy όμως έφυγε από τους ELUVEITIE και μαζί της έφυγαν άλλοι δύο πολύ καλοί μουσικοί, ο κιθαρίστας Ivo Henzi και (κυρίως) ο εξαιρετικός drummer Merlin Sutter, επίσης από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στους οπαδούς των ELUVEITIE. Οι τρεις τους λοιπόν, αναζήτησαν κάτι το διαφορετικό και η μπάντα τους ονομάστηκε CELLAR DARLING. Και όσοι πιστεύαμε ότι θα γυρνούσανε στον πιο πρώιμο ήχο των ELUVEITIE ή ότι θα ήταν κάτι μεν παρόμοιο, απλά με λίγες διαφοροποιήσεις, πέσαμε όσο πιο έξω γινότανε.
Οι CELLAR DARLING, στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, “This is the sound”, δεν έχουν καμία επαφή με τους ELUVEITIE. Πέραν δηλαδή των μελών, της φωνής της Murphy και της χρήσης του hurdy-gurdy, η οποία όμως είναι πάρα πολύ περιορισμένη εδώ.
Η μουσική της μπάντας, αν θέλουμε να την κατηγοριοποιήσουμε κάπου, είναι πολύ κοντά σε μία μίξη διαφόρων σχημάτων με γυναικεία φωνητικά και με πολύ έντονο το άρωμα των τελών των 90s και των αρχών των 00s, με το folk στοιχείο να είναι πολύ πίσω και να περιορίζεται κυρίως σε κάποιες πιο ethnic μελωδίες στα φωνητικά, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Γιατί η μπάντα πατάει γερά πάνω στον alternative rock ήχο και ας το λένε όπως θέλουνε είτε οι ίδιοι, είτε από την εταιρεία τους. Ambient στοιχεία εδώ κι εκεί, groove, όχι τσίτα τα γκάζια αλλά ούτε και ύπνος, αρκετά απελευθερωμένο song-writing (το βασικότερο ατού τους για μένα), χώρο στα φωνητικά της Murphy τα οποία ακούγονται πιο ώριμα και ωραία από ποτέ, ωραίες εναλλαγές και ιδέες, αρκετή ποικιλία στα κομμάτια και ένα όμορφο σε στιγμές μπαστάρδεμα, με επιρροές από διάφορα σχήματα. Ποια είναι αυτά; Sorry, αλλά εγώ ακούω από THE GATHERING της μετα-“How to measure a planet” εποχής και μέχρι την αποχώρηση της Anneke, μέχρι GARBAGE, SKUNK ANANSIE, CRANBERRIES, κάτι ψιλά EVANESCENCE εδώ κι εκεί, λίγο ANOUK, μέχρι και AMBEON (ναι, εκείνης της μπάντας-project του Arjen Lucassen), άντε και κάτι ψιλά AYREON εκείνων των πιο χαλαρών, λυρικών και εννίοτε folk στιγμών τους. Δεν αντιγράφουν συγκεκριμένη μπάντα, αλλά παντού υπάρχουν στοιχεία από τη μία ή την άλλη και αρκετές μαζί μερικές φορές από τις αναφερθείσες μπάντες. Είναι ωραίο αυτό το κράμα; Σε κάποια κομμάτια τους έχει βγει πολύ καλά! Σε κάποια όμως καθόλου και αρκετά αδιάφορο. Και ο δίσκος έχει συνολικά 14 τραγούδια, εκ των οποίων τα μισά αξίζουν και τα άλλα μισά περνάνε και τα ξεχνάς. Αν είχα να διαλέξω τα τρία καλύτερα του άλμπουμ, αυτά θα ήταν τα “Challenge”, “The hermit” και το αγαπημένο μου “Fire, wind & earth”. Αλλά δυστυχώς, δεν είναι όλα τα κομμάτια έτσι και σε ένα σύνολο 14 τραγουδιών το να έχεις τα μισά καλά και μετά στιγμές, δεν είναι αυτό που περιμένεις από μουσικούς που έχουν ήδη αφήσει τα διαπιστευτήριά τους και περιμένεις στην τελική ακόμα περισσότερα πράγματα.
Δε με χαλάει καθόλου η απόφαση της μπάντας να παίξει κάτι τελείως διαφορετικό και από τη μία είναι και δείγμα πίστης στον εαυτό τους όταν αποτραβιούνται τόσο πολύ από το ύφος που τους έκανε γνωστούς και τους έδωσε άλλωστε τη δυνατότητα να κάνουν ντεμπούτο άλμπουμ μέσω του κολοσσού που ακούει στο όνομα Nuclear Blast Records. Και να παίξουν μάλιστα και πράγματα που είναι συντριπτικά περισσότερο προς τον alternative rock ήχο, παρά στο metal. Με χαλάει ότι περίμενα πολλά περισσότερα και όχι κάποια κομμάτια. Ελπίζω σε καλύτερη συνέχεια γιατί πραγματικά είναι μουσικοί που μπορούν καλύτερα και υπάρχουν δείγματα στο δίσκο που το αποδεικνύουν. Όχι ο δίσκος όμως.
6/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
