Οι CYCLOPEAN WALLS είναι μια νεοσύστατη μπάντα που ιδρύθηκε συγκεκριμένα το 2019 από τον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη Γιάννη Τζιάλλα που ανέλαβε επίσης το μπάσο και τα πλήκτρα. Πρόκειται για μια μπάντα διεθνούς χαρακτήρα, με τον Τζιάλλα να συνεργάζεται με καταξιωμένους session μουσικούς σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Παρέα με τους Raphael Gazal, των progsters LEVIATHAN, στα φωνητικά και τον Sean Lang στα τύμπανα, κυκλοφόρησε το 2020 το πρώτο EP ως CYCLOPEAN WALLS με τον τίτλο “Embrace the mythos”. Η συνέχεια δεν άργησε πολύ μιας και το EP οδήγησε σε συμβόλαιο με την Steel Gallery Records και το πρώτο LP των CYCLOPEAN WALLS που λέγεται “Enter the dreamlands” και στο οποίο επίσης συμμετέχουν οι Andrea Krux (γυναικεία φωνητικά), Hugo Lee (σαξόφωνο), Στυλιανός Αμοιρίδης και Στέλιος Ανατολίτης στις κιθάρες και, τέλος, ένα κουαρτέτο εγχόρδων! Μιλάμε, ξεκάθαρα, για ένα φιλόδοξο project που, με το καλημέρα, υπόσχεται και ρισκάρει πολλά.
Ύστερα από αρκετές ακροάσεις και έχοντας τσιτώσει καλά τα αυτιά μου, διότι το “Enter the dreamlands” απαιτεί αρκετές προσεχτικές ακροάσεις, κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι CYCLOPEAN WALLS παίζουν μια αρκετά προσωπική εκδοχή αυτού που λέμε US power metal: στιβαρό, γρήγορο, με το βάρος στη κιθάρα, μελωδικό και μ’ έναν τραγουδιστή με αρκετά τσιτωμένη φωνή που φέρνει σε John Arch στα πιο ψηλά και θεατρικά σημεία. Παράλληλα, είναι σκοτεινό ακόμα και μοχθηρό, με εναλλαγές, κινηματογραφικό εύρος και αρκετά σημεία που αιφνιδιάζουν τον ανυποψίαστο ακροατή όπως prog περάσματα με σαξόφωνο και πλήκτρα που φέρνουν σε DREAM THEATER. Και αν σας ακούγεται πολύπλοκο και πλούσιο το όλο πακέτο τότε αναλογιστείτε πως στα 44 λεπτά του δίσκου έχουμε και ένα κουαρτέτο εγχόρδων που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Είναι φανερό πως ο Τζιάλλας είχε πάρει μπρος ύστερα από την επιτυχία του EP. Το ακούς σε όλο το δίσκο μιας και υπάρχει πολλή μουσική, ορμητικότητα, πολλές ιδέες, εναλλαγές και αντικρουόμενες τάσεις που συναντιούνται με μαεστρία σ’ ένα άλμπουμ που ξεκάθαρα προσπαθεί να αφήσει ένα γερό στίγμα και να αρθρώσει τη δική του άποψη πάνω στο US metal. Από την αρχή γίνεται ολοφάνερο αφού το “Polaris”, που ανοίγει το δίσκο, είναι ένα ορχηστρικό κομμάτι παιγμένο αποκλειστικά από το κουαρτέτο εγχόρδων “Esession quartet”. Είναι, αν μη τι άλλο, τολμηρό να ανοίγεις έναν heavy metal δίσκο με μια τέτοια σύνθεση που περισσότερο για soundtrack κάνει… κι όμως. Κολλάει άψογα με το σκοτεινό κλίμα και το σκέλος των CYCLOPEAN WALLS που το λες συμφωνικό power metal. Προσωπικά αιφνιδιάστηκα αλλά γρήγορα ένιωσα συνεπαρμένος από το πόσο υπέροχη είναι αυτή η μουσική (και πως δεν ακούστηκε σαν κάποιο κλισέ από κείνα που μας έχουν μάθει οι RHAPSODY OF FIRE). Σαν εισαγωγή, λειτουργεί άψογα και μακάρι να υπήρχε τουλάχιστον ένα ακόμα που να κλείνει, για παράδειγμα, το δίσκο.
Το “Dagon” που ακολουθεί σπάει την φαινομενική ηρεμία με το μελωδικό και δυναμικό power metal που θυμίζει ελαφρώς SYMPHONY X και παλιούς FATES WARNING. Στο “Festival”, η πλοκή γίνεται ακόμα πιο πυκνή μιας και το συμφωνικό power/prog σπάει ένα σχεδόν avant-garde σαξόφωνο που αρχικά ένιωσα πως δεν κολλάει καθόλου – σκέψη που πέρασε μετά από τις πολλές απαραίτητες ακροάσεις. Είναι όντως ασυνήθιστο αλλά, ακόμα και αν για κάποιους δεν κολλάει, δεν γίνεται να μην εκτιμήσει ο ακροατής την εφευρετικότητα του Τζιάλλα. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα κομμάτια όπως το “The church of starry wisdom”, όπου το φλάουτο προσθέτει πινελιές που σε πρώτη φάση ακούγονται ξένες αλλά εν τέλει απαραίτητα μέρη ενός γενικότερου συνόλου, ένα σύνολο που δουλεύτηκε πολύ για να χωρέσει πολλές τάσεις, ήχους και εναλλαγές. Αν έχω κάποιες παρατηρήσεις, αυτές θα ήταν πως θα ήθελα να ακούσω τα guest όργανα σε περισσότερα κομμάτια – αν είναι να φέρεις ένα σαξόφωνο στο άλμπουμ, δώστου χώρο. Επιπλέον, κάποια κομμάτια τελειώνουν απότομα και αφήνουν ένα αίσθημα ανικανοποίητου πράγμα που θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Επομένως, μιλάμε για έναν δίσκο που εκπλήσσει υπακούοντας παράλληλα σ’ ένα είδος και σε οικίες τάσεις χωρίς όμως να επαναλαμβάνεται και να κουράζει (τα 44 λεπτά είναι όσα πρέπει). Περιέχει τα εχέγγυα ενός συγκροτήματος που ξέρει και παίζει ποιοτικό heavy metal και ακόμα ποιοτικότερο στο μέλλον αφού είμαι σίγουρος πως σ’ επόμενους δίσκους θα ακούσουμε μια ακόμα πιο ώριμη εκδοχή των CYCLOPEAN WALLS.
7,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
