ΑΛΜΠΟΥΜ: “Slowly we rot” – OBITUARY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Scott Burns
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Tardy – Φωνητικά
Trevor Peres – Κιθάρες
Allen West – Κιθάρες
Daniel Tucker – Μπάσο
Donald Tardy – Τύμπανα
Κάτω από τον καυτό ήλιο της Florida, κάτω από τόνους ιδρώτα και από αμέτρητες τρίχες που κάλυπταν τα αμούστακα πρόσωπα των «εγκληματιών» της ιστορίας που θα διηγηθούμε, υπέβοσκε κάτι το οποίο ήταν γραφτό να γράψει ιστορία (ή όπως είπαν κάποιοι που το άκουσαν τότε από τις demo εκδόσεις του ακόμα…Obi-story). Tο όνομα των πέντε ανίερων κάφρων που έμελλε να αλλάξουν τη μοίρα του ακραίου ήχου και τον μετρητή βαρύτητας ήταν άλλο από αυτό που οι πολλοί τους γνώρισαν και τους προσκύνησαν. Οι XECUTIONER, διότι περί αυτών ο λόγος, περιγράφονταν ως η ιδανική μίξη της ξεραϊλας των CELTIC FROST με την ταχύτητα/τραχύτητα των SLAYER μόνο που αυτό που παίζανε ήταν τόνους ΒΑΡΥΤΕΡΟ. Η θρυλική demo κασέτα τους έφτασε στα αυτιά ανθρώπων που οι νεαροί τότε Φλοριδιανοί δεν θα υποπτευόντουσαν, από τον Ozzy Osbourne που του το βάλανε να το ακούσει κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής συνέντευξης με την περιβόητη ατάκα του double O “Χριστέ μου, πως παίζουν έτσι; Αυτοί είναι θεότρελοι» μέχρι και τους BAD COMPANY οι οποίοι μετά βίας κατάφεραν να αρθρώσουν λέξη. Κι όμως ο δαιμόνιος Monte Conner της Roadrunner που τους υπέγραψε, έβαλε το χεράκι του για να αλλάξουν τα πράγματα τόσο ώστε να γραφτεί η ιστορία με διαφορετικό τρόπο.
Έτσι οι XECUTIONER έγιναν OBITUARY και η ώρα του παρθενικού τους δίσκου με τον τίτλο “Slowly we rot” είχε έρθει. Όπως είχε έρθει η ώρα όλων να γνωρίσουν και το βαρύτερο και πιο δολοφονικά ακραίου σχήματος που είχε εμφανιστεί μέχρι τότε. Οι OBITUARY θα έπιαναν εξ’απίνης τον κάθε ανυποψίαστο, όπου μετά από μία υποχθόνια εισαγωγή, ένα στιβαρό γύρισμα τυμπάνων, μπήκε ΑΥΤΗ Η ΦΩΝΗ που στοίχειωσε τον καθένα. Το πλέον χαρακτηριστικό λαρύγγι όλων των εποχών σε όλα τα είδη μουσικής, αυτό του θεόθεου John Tardy, θα γρύλιζε τόσο πειθήνια ώστε να παγώσει το αίμα όλων. YEEEEEEEEEEURGHHHHHHHH! Παύση πάντων, τέλος όλων όσων είχαν γίνει γνωστά μέχρι τότε. Πανγρήγοροι, βαρύτεροι από μία σακούλα γεμάτη… όρχεις γαϊδάρου (όπως εύστοχα χρησιμοποιήθηκε σαν σλόγκαν για την καμπάνια προώθησης του δίσκου) και τόσο μα τόσο ανήμποροι να μπουν σε καλούπια παρότι παίζανε όσο απλά γινόταν, που έγιναν πολύ σύντομα συνώνυμο λατρείας σε όλο τον ακραίο ήχο, προκαλώντας ίδια –αν όχι ανώτερη- φρενίτιδα με αυτή των επίσης πρωτοεμφανιζόμενων MORBID ANGEL. Οι OBITUARY δεν είχαν ούτε την πρωτοκαθεδρία όπως οι DEATH, ούτε ήταν παιχταράδες όπως οι MORBID ANGEL, ούτε ήταν τρομακτικοί όπως οι AUTOPSY ή υπερηχητικοί όπως οι Αγγλικές grind μπάντες της εποχής (NAPALM DEATH, CARCASS, BOLT THROWER).
Είχαν όμως αυτή την καταστροφική ορμή στις συνθέσεις τους η οποία και ήταν καθ΄ όλα ικανή να σε κάνει δέσμιο τους και να σου προκαλέσει τα πλέον βίαια ένστικτα. Κι όλα αυτά ενώ μιλάμε ακόμα για το μπάσιμο του “Internal bleeding”. Που είχαμε μείνει λοιπόν; Α ναι! YEEEEEEEEEEEEEEEURGHHHHHHHHHHH! ΚΑΝΕΙΣ δεν είχε ακουστεί έτσι, αυτός ο βρυχηθμός λιονταριού εν ώρα οργασμού ενώ έχει κλειδώσει το θύμα του στα σαγόνια-γκιλοτίνες του, αυτό το «βασανισμένοι που παρακαλάνε να τελειώσει το μαρτύριο» ουρλιαχτό που έβγαινε από το λαιμό του ψηλού αλλά λεπτοκαμωμένου John Tardy έγερνε καθαρά την πλάστιγγα υπέρ τους. Στα συν αυτού, η καταστροφική κιθαριστική επίθεση από τα riff-λεπίδες του τρομακτικού στην όψη Trevor Peres και τα άρτια καταρτισμένα αλλά πάντα ουσιώδη σόλο του Allen West, ενίσχυαν το βάρος του παιξίματος τους. Ένα παίξιμο που βασιζόταν στη δύναμη, την απλότητα (ή απλοϊκότητα αν θέλετε), την πολλαπλή επανάληψη των θεμάτων στην κιθάρα (επανάληψη μήτηρ μαθήσεως ανέκαθεν) και συνοδευόμενα από μία μετρονομική ρυθμική βάση, με τον Daniel Tucker στο μπάσο (νυν NOCTURNUS) στο μοναδικό του άλμπουμ με τη μπάντα και στα τύμπανα τον έτερο αδελφό Tardy (Donald) και εκ των κορυφαίων ντράμερ του ακραίου ήχου μέχρι και σήμερα, ο τρόπος με τον οποίο κρατάει τα μπόσικα στις συναυλίες είναι αξεπέραστος.
Φυσικά και δεν επρόκειτο για τέρας τεχνικής όπως ο Pete Sandoval ή οδοστρωτήρα όπως ο Chris Reifert, αλλά ο άνθρωπος έπαιζε και παίζει ΔΥΝΑΤΑ όσο ελάχιστοι. 12 κομμάτια με μόλις 35’ διάρκεια, όπου δεσπόζει η σχιζοφρένεια του “Godly beings” (116 δευτερόλεπτα αφαλοκοψίματος), του “’Til death” που ήταν το πρώτο κομμάτι που γράψανε ποτέ, του συγκλονιστικού ομότιτλου που κλείνει ακόμα και σήμερα τις συναυλίες τους και φυσικά του καθηλωτικού διδύμου “Words of evil”/”Suffocation” όπου όλα όσα περιγράφονται παραπάνω συναντώνται στην πλέον ξεχειλωμένη υπερβολή τους. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε δύο περιόδους, με τα κομμάτια 1-8 να ηχογραφούνται μέσα στο 1988 και τα κομμάτια 9-12 να ηχογραφούνται τον Μάρτιο του 1989. Μάλιστα, οι OBITUARY κατά κάποιο τρόπο ευθύνονται και για την ανάδειξη σε κορυφαίο παραγωγό του είδους του Scott Burns. Εμπιστεύτηκαν έναν άπειρο παραγωγό (ήταν η πρώτη του παραγωγή, για να καταλάβετε τα μεγέθη, η δεύτερη ήταν το “Beneath the remains”). Το εξώφυλλο ήταν ήδη έτοιμο από καιρό, αλλά με το λογότυπο των… XECUTIONER, άρα έπρεπε να αλλαχτεί την τελευταία στιγμή, και γι’ αυτό και η κυκλοφορία του δίσκου πήγε κάπως πιο πίσω. Η υποδοχή του τύπου ήταν αποθεωτική και όλοι μιλούσαν για μία από τις ελπίδες του ολοένα και ευρύτερα αυξανόμενου σε επιρροή ακραίου ήχου.
Το “Slowly we rot” παραμένει μέχρι και σήμερα, 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ένα από τα πλέον επιδραστικά, αψεγάδιαστα και καταστροφικά ντεμπούτα όλων των εποχών του μεταλλικού ήχου γενικότερα. Ειδικότερα όμως για τον ακραίο ήχο, ήταν φάρος που έδειχνε το δρόμο, αλλά όσο κι αν πολλοί προσπάθησαν να αντιγράψουν αυτό τον ήχο, κανείς δεν τα κατάφερε με τον τρόπο που το έκαναν οι παλιόγεροι (όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν φίλοι και οπαδοί) OBITUARY. Οι ίδιοι, όσο κι αν με τα χρόνια γίνανε πιο ενδιαφέροντες και λίγο πιο μουσικοί, δεν μπόρεσαν ποτέ να επαναλάβουν αυτή την απόδοση και τραχύτητα. Μία τραχύτητα που θεωρούν πολλοί ότι το αποτέλεσμα της αλλοιώθηκε όταν απλώθηκε σε 24 κανάλια ήχου, σε σχέση με την αρχική 8κάναλη ηχογράφηση, η οποία έπιανε πλήρως το συναίσθημα της λύσσας τους. Οι OBITUARY πέτυχαν να συμπεριληφθούν στους πολύ ΜΕΓΑΛΟΥΣ του death metal, επειδή είχαν αυταπάρνηση που υπερέβη την έλλειψη ταλέντου και πειθώ που υποσκέλισε την μη καινοτομία στον ήχο τους. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι εκεί έξω θα πέθαιναν να είχαμε περισσότερες ξεροκέφαλες και μινιμαλιστικές μπάντες γύρω μας. Αλλά και έτσι να ήταν τα πράγματα, στην καρδιά των περισσότερων από μας υπάρχει χώρος για μία τέτοιου είδους μπάντα. Φοβού τα Ομπιτσουαρόσκυλα και λαιμούς δαγκώνοντες!
Άγγελος Κατσούρας
