ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Primal Fear” – PRIMAL FEAR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Matt Sinner
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Ralph Scheepers – φωνητικά
Tom Naumann – κιθάρα/πλήκτρα
Matt Sinner – μπάσο
Klaus Sperling – τύμπανα
Frank Rossler – πλήκτρα
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, επικρατούσε ένας αναβρασμός άνευ προηγουμένου, όσον αφορά την εξάπλωση και εδραίωση του ευρωπαϊκού power metal. Οι BLIND GUARDIAN κυκλοφορούσαν το “Imaginations from the other side” και σκορπούσαν πανικό και δέος, οι SCANNER με το “Mental reservation” εδραίωναν το όνομά τους, οι STRATOVARIUS ετοίμαζαν το τρομερό “Episode”, οι ELEGY έβαζαν μια progressive αισθητική στο ήδη καταπληκτικό υλικό τους και άλλα πολλά και εκλεκτά ετοίμαζαν το έδαφος για μια πραγματική ηχητική επανάσταση. Αυτό όμως που έλειπε για να δώσει το τελικό χτύπημα, σχεδιαζόταν στο Αμβούργο. Στους GAMMA RAY ο βασικός τραγουδιστής Ralph Scheepers έστελνε υλικό ώστε να δοκιμαστεί από τους JUDAS PRIEST, οι οποίοι περίπου ανεπίσημα ακόμη, σχεδίαζαν την επιστροφή τους. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Kai Hansen που ήδη εξέφραζε τη θέληση να ξαναπιάσει το μικρόφωνο μαζί με τη κιθάρα. Καθώς λοιπόν όλα τα «γραφεία στοιχημάτων» (αν υπήρχε τότε το «Πάμε Στοίχημα» θα έδινε απόδοση 1,10) θεωρούσαν ως απόλυτο φαβορί για τη θέση τον Scheepers (με επόμενους επιλαχόντες τους DC Cooper, Tim Owens, Tim Lachmann) το «διαζύγιο» ήρθε ομαλότατα και φυσικότατα. Ο Kai ως κιθαρίστας – τραγουδιστής κυκλοφορεί το τιτάνιο “Rebellion in Dreamland” και ο Ralph; Από demo σε demo και στο «περίμενε». Ώσπου η είδηση του τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια. Νέος τραγουδιστής τους JUDAS PRIEST ο Tim Owens και ο Γερμανός μόνος και έρημος. Πιθανότητα επανόδου στους GAMMA RAY; Μηδαμινή. Οπότε;
Οπότε μοιραία, ξεκίνησε η αναζήτηση συνεργατών για μια νέα αρχή. Αυτοί βρέθηκαν στα πρόσωπα των Matt Sinner (ο αρχηγός των SINNER), Tom Naumann (της ιδίας μπάντας) και Klaus Sperling, με τη συμμετοχή και του Frank Rossler ως session πληκτρά. To αποτέλεσμα; Η άσβεστη αγάπη μαζί με το παράπονο του Scheepers για τον Ιερέα Ιούδα. Το απόλυτο υποκατάστατο τότε, για όσους αδυνατούσαν να δεχτούν το “Jugulator”. Ένα «κάτι σαν». Το εξώφυλλο κάτι σαν αυτό του “Screaming for vengeance”. Το “Chainbreaker” που ανοίγει ιδανικά το δίσκο, κάτι σαν “Jawbreaker”. To “Dollars” κάτι σαν το “Devil’s Child” ας πούμε. “Running in the dust” το πνευματικό τέκνο του “Some heads are gonna roll” και του “Rock hard ride free”. Το πανέμορφο λυρικό “Tears of rage”, παρουσιάστηκε τότε σαν ο διάδοχος του “Touch of evil” (το ξέρω, βαριά κουβέντα, αλλά ακούστε το). Από εκεί και πέρα, ο δίσκος παρουσιάζει τo πολύ κοντά στους early 90’s GAMMA RAY “Silver and gold” και τα “Promised land” και “Battalions of hate” (ανελέητο κοπάνημα σε ένα πραγματικά “in your face” κομμάτι), που θα ταίριαζαν σε κάποιον από τους καλούς δίσκους που κυκλοφόρησαν οι SINNER εκείνη τη περίοδο (εγκυκλοπαιδικά μιλώντας, αναφέρομαι στο “Judgement day” και στο “The nature of evil”). To “Thunderdome” που κλείνει το δίσκο, θαρρείς πως είναι ο προπομπός των όσων καταπληκτικών θα ακούγαμε από τον Halford μόλις δύο χρόνια αργότερα, με το “Resurrection”. Προσωπικό αγαπημένο όμως, θα παραμένει για πάντα το συναισθηματικό – ερωτικό speed metal (!) του ύμνου “Nine lives”. Τι, νομίζετε πως σας κοροϊδεύω; You bet!
Ο Scheepers ακούγεται σχεδόν “σεληνιασμένος», λες και θέλει να βουλώσει στόματα. Το καταφέρνει πανεύκολα, καθώς είμαι σίγουρος πως ακόμη και ο Glenn Tipton θα ένιωσε προς στιγμήν άβολα… Ακούστε τον την ώρα που μπαίνει στο “Chainbreaker” και τραγουδά “Out of this world in another dimension, two thousand lightyears from home, defending the faith, he fights for a mission but he is standing alone” και αν δεν αναφωνήσετε “Rob Halford!” εγώ θα τα παρατήσω και θα ακούσω electro pop από τη Μοζαμβίκη. Σίγουρα σε τούτο το τευτονικό ατσάλι, βρίσκει κανείς τις καλύτερές του ερμηνείες από το ντεμπούτο των GAMMA RAY. Η μπάντα που έχει γύρω του τρομερή, ιδιαίτερα ο Tom Naumann ο οποίος στις κιθάρες είναι όνειρο, ο δίσκος αναβλύζει μια, ακόμη και σήμερα, μοντέρνα 80’s αισθητική μέσα από μια εξαιρετική παραγωγή και μετά τους μεγάλους Βρετανούς, οι επόμενοι που έρχονται αμέσως στο μυαλό ως επιρροή, κυρίως στα riffs, είναι οι ACCEPT.
Τώρα πια αισθάνομαι δικαιωμένος που ανάγκασα άπαντες φίλους και γνωστούς στη γειτονιά μου τότε να τον αγοράσουν (μιλάμε για τρομοκρατία, όχι αστεία). Τότε ήταν το αποκούμπι μου ως εξαρτημένος Priest-άκιας. Τώρα, ένας δίσκος – απόκτημα, που μπορώ να πω πως είναι σχεδόν «σκαμμένος» από την υπερβολική χρήση, αν και σε μορφή CD. “Primal Fear” ή αλλιώς, ένα 90s metal μνημείο.
Did you know that:
– στο δίσκο συμμετέχει σε τρία τραγούδια ο Kai Hansen;
– για τη προώθησή του, οι PRIMAL FEAR μας επισκέφθηκαν το Μάιο του ιδίου έτους σε Ρόδον και Μύλο για δύο εκπληκτικές συναυλίες (από τις καλύτερες στους συγκεκριμένους χώρους), ανοίγοντας για τους θεούς SKYCLAD;
– η αρχική ιδέα ήταν να υπάρχει στο δίσκο η διασκευή του “Metal Gods”, αλλά για να μη γίνει πια τόσο έντονη συσχέτιση με τους JUDAS PRIEST, προτιμήθηκε το “Speed king” των DEEP PURPLE. Το “Metal Gods” όμως αποτέλεσε μέρος του setlist της περιοδείας, και ηχογραφήθηκε αργότερα.
Δημήτρης Τσέλλος
