Αγαπητοί! Μαζευτήκαμε εδώ για να αποχαιρετήσουμε τον αγαπημένο μας… ώπα κάτσε κάτσε (που λέει και το Μαρινάκι)! Συγνώμη, παρασύρθηκα από το ύφος της βραδιάς και πήγα να γράψω επικήδειο! Αστειεύομαι φυσικά. Το περασμένο Σάββατο έμελλε να βρεθούμε στο An Club, να παρακολουθήσουμε το live των αγαπημένων γερόλυκων doom/deathsters DECEMBERANCE, στο οποίο θα παρουσίαζαν το τελευταίο τους πόνημα “Implosions”, το οποίο κυκλοφόρησαν πριν περίπου ένα χρόνο και κατ’ εμέ συγκαταλεγόταν στα καλύτερα άλμπουμ του 2023. Μαζί τους θα βρίσκονταν οι Αθηναίοι blacksters ELDINGAR και οι Γερμανοί funeral doom/deathsters URZA.
Γύρω στις 21:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι ELDINGAR, δυστυχώς μπροστά σε πολύ λίγα άτομα. Βλέπετε είχε και τον τελικό κυπέλου στο ποδόσφαιρο! Ξεκίνησαν με κάποια προβλήματα στον ήχο, από έναν ενισχυτή που δυστυχώς, ταλαιπώρησε μουσικούς και κοινό όλο το βράδυ. Ωραίο, μη τυπικό black metal, με βιρτουόζικα παιξίματα σε κιθάρα και μπάσο, ενώ και τα ντραμς έδιναν το δικό τους στίγμα. Ορεξάτος frontman που χαιρόταν το live, ιδίως προς το τέλος, που είχε αυξηθεί αισθητά η προσέλευση του κόσμου. Απείχαν γενικά από το ύφος της βραδιάς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν άρεσαν.
Ακολούθησαν οι URZA, οι οποίοι ήταν πολύ πιο κοντά στον ήχο της βραδιάς. 100% funeral doom, αργόσυρτα riffs και ολίγα lead (εδώ με χάλασαν), με σκοτεινό “χαλί” πλήκτρων. Τα μηδαμινά ξεσπάσματα, δεν βοήθησαν ιδιαίτερα την εμφάνιση τους και παρόλο που έπαιζαν με πάθος, δεν συγκίνησαν. Ίσως αν ήταν όλα τα τραγούδια τους όπως το τελευταίο που έπαιξαν, να ήταν κάπως καλύτερη η γνώμη μου. Το ύφος τους δεν ενδείκνυται για live.
Επιτέλους, έφτασε η ώρα να ανέβουν στη σκηνή οι headliners της βραδιάς DECEMBERANCE. Ως λάτρης των cult ταινιών, ο ιθύνων νους και ιδρυτής της μπάντας, Γιάννης Φιλιππαίος, επέλεξε για intro του setlist αποσπάσματα από τις ταινίες «Το μωρό της Ρόζμαρι» παιγμένο ανάποδα και από πάνω τη φωνή του Χάρρυ Κλυν από το «Αλαλούμ». Αυτές οι πινελιές που βάζει η μπάντα, πάντα με ενθουσιάζουν.
Πρώτο τραγούδι ήταν το 37λεπτο “Shrouds”. Δεν είναι διόλου εύκολο να παίξεις τόσο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, όμως οι DECEMBERANCE, έχουν αποδείξει ότι μπορούν. Εδώ εμφανίστηκαν τα προβλήματα που προανέφερα με τον ήχο, με τον τσελίστα να προσπαθεί, μέχρι να τα καταφέρει. Ευτυχώς προς το τέλος φτιάχτηκε ο ήχος. Επόμενο ήταν το ακουστικό instrumental “The blue thread”. Προς έκπληξη όλων, ο Γιάννης άφησε το drumkit και κατέβηκε να παίξει ακουστική κιθάρα πλάι στον Χρήστο Μαρκόπουλο. Πριν ξεκινήσουν είπε πως δεν ενδείκνυται για live το κομμάτι, αλλά και γενικά το στυλ της μπάντας. Εδώ θα διαφωνήσω, αφού διαχρονικά η μπάντα έχει δώσει δείγματα ότι περνάει το mood του ύφους της στο κοινό, ενώ τα πολλαπλά ξεσπάσματα, πάτα ανάβουν τα αίματα και ας είναι doom. Ήταν μια πολύ καλή εκτέλεση, γεμάτη συναισθήματα, ενώ φυσικά τη παράσταση έκλεψε το τσέλο.
Ακολούθως, γυρίσαμε 7 χρόνια πίσω στο δίσκο “Conceiving hell”, απ’ όπου έπαιξαν το μοναδικό “Departures”. Εδώ να πρέπει να πω πως το τωρινό line up της μπάντας, όντας αρκετά χρόνια μαζί, είναι ότι καλύτερο έχουμε δει διαχρονικά στη μπάντα, βάζοντας όλοι το λιθαράκι τους στο τελικό αποτέλεσμα. Είτε στο στούντιο, είτε στα live. Τη βραδιά έκλεισαν, με το κατά τη γνώμη μου, καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει η μπάντα στην 25χρονη ιστορία τους, που δεν είναι άλλο από το “Scaffold”. Το μόνο που με χάλασε είναι πως δεν ακουγόταν ο μονόλογος του Βασίλη Ανδρεόπουλου, από τη ταινία «Ένας νομοταγής πολίτης» (1974). Ωστόσο μας αντάμειψε το τρομερό σόλο του Χρήστου και το επαναλαμβανόμενο riff στα τελευταία λεπτά του κομματιού. Δεν θα υπερβάλω αν πω ότι και άλλα 10 λεπτά να έπαιζε το συγκεκριμένο riff, δεν θα με χαλούσε!
Πάντα αδημονώ και θα αδημονώ για τις συναυλίες των DECEMBERANCE και άλλων όμορων μπαντών και ο λόγος φάνηκε και πάλι. Δίνουν και τη ψυχή τους στη σκηνή, σε ένα όχι και τόσο εύπεπτο ύφος. Όταν φεύγεις με χαμόγελο… από μία doom συναυλία, κάτι γίνεται σωστά! Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται.
Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
