a
Οι DEF LEPPARD είναι μία από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες αγάπες μου από την εποχή που πρωτάκουσα το “Pyromania”, αρκετές δεκάδες χρόνια πίσω. Από τα μέσα των 90s και μετά, έχουν βγάλει ενδιαφέροντες δίσκους, πραγματικά καλούς, αλλά και μετριότητες. Αυτό που τους αναγνωρίζω όμως, είναι ότι πάντα προσπαθούσαν να μην ακούγονται δεινόσαυροι, αποκομμένοι από την εποχή τους κι έχοντας πάντα τα trademark στοιχεία τους (με κορυφαίο όλων τα φοβερά δεύτερα φωνητικά και την αψεγάδιαστη παραγωγή) και πάνω απ’ όλα, αξιοπρέπεια.
Έχουν ήδη περάσει 7 ολόκληρα χρόνια από το πραγματικά πολύ καλό “Def Leppard” και η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο όσο μαθαίναμε τα πρώτα νέα για το “Diamond star halos”. Το πρώτο single, το “Kick”, είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό DEF LEPPARD τραγούδι που θα μπορούσε να είναι στο “Euphoria” ή στο “Songs from a sparkle lounge”. Το “Take what you want” ακολούθησε, όμως, (δεύτερο single, πρώτο στο tracklisting του δίσκου), μας αναστάτωσε, με… την καλή την έννοια. Αναβίωση ημερών του “Pyromania”, ξεκάθαρα! Με το “Fire it up”, δεν ξετρελάθηκα, να σας πω την αλήθεια…
Τι συμβαίνει όμως από εκεί και πέρα; Διότι το “Diamond star halos”, περιέχει 15 (!!!) τραγούδια!!! 15 τραγούδια, που φανερώνουν, αρχικά, έκδηλα τις επιρροές τους, όπως τις είχαν εκφράσει στο άλμπουμ διασκευών τους, το “Yeah!”. Δηλαδή μπόλικο glam rock των 70s, MOTT THE HOOPLE, T-REX, David Bowie, αλλά πάνω απ’ όλα, πολλά στοιχεία από παλιές δουλειές του ίδιου του συγκροτήματος, που μου δείχνει να κάνει μία αναδρομή στην καριέρα του, με το άλμπουμ αυτό.
Δεν υπάρχει άλμπουμ των DEF LEPPARD, που να μην έχει ωραίες μπαλάντες. Και τούτο εδώ, έχει καλό υλικό… Το “This guitar”, αγγίζει πιο country περιοχές, με τη συμμετοχή και της Alison Krauss (που είχε συνεργαστεί και με τον Robert Plant), το “Goodbye for good this time”, που θα μπορούσε να είναι ο δικός τους φόρος τιμής στον Elton John (με τη συμμετοχή του πιανίστα του David Bowie, Mike Garson) και το “Angels (can’t help you now)”, που έχει μερικά ωραία ορχηστρικά σημεία και δεν είναι μία συνηθισμένη μπαλάντα.
Από εκεί και πέρα, το “SOS Emergency”, είναι ένα από αυτά τα κλασικά midtempo τραγούδια των LEPS που λατρεύουμε, το “U Rok Mi”, αν εξαιρέσει κανείς τον ανεκδιήγητο τίτλο του, έχει μία ωραία funk/pop ροή (μ’ ένα σημείο που ακούγεται σαν το “Pour some sugar on me”), το “All we need” έχει ένα ελαφρύ vibe από το “Hysteria” και το “Open your eyes”, με το μπάσο να το οδηγεί, θα μπορούσε να είναι το “Man enough” του δίσκου.
Συνεχίζοντας, υπάρχει το “Gimme a kiss”, που έχει ευθεία παραπομπή στο “Make love like a man” και γενικότερα την ατμόσφαιρα του “Adrenalize”, το σαφώς πιο pop “Lifeless”, με τη δεύτερη συμμετοχή της Alison Krause και το πιο «επικό» “From here to eternity from here to eternity” (δεν ξέρω αν είναι ορθογραφικό λάθος στο link που μου έστειλαν. Έτσι μου το έστειλαν, έτσι σας το γράφω!). Το κομμάτι αυτό, που κλείνει το δίσκο, είναι η δική τους ωδή προς τους BEATLES και το “I want you (she’s so heavy)”.
Συμπερασματικά: Το “Diamond star halos”, βρίσκεται ποιοτικά, πολύ κοντά στο “Def Leppard”. Λίγο καλύτερο ή λίγο χειρότερο, θα δείξει ο χρόνος. Εσωκλείει πολλές από τις στιγμές που αγαπήσαμε από το συγκρότημα σε όλα τα χρόνια της καριέρας τους (ΟΚ, όχι από τα δύο πρώτα άλμπουμ), έστω κι αν μας πάει λίγο «μονόπατα» συνθετικά, αφού φαίνεται πως είναι σχεδόν αποκλειστικό δημιούργημα του Joe Elliott. Εννοείται, πως 15 τραγούδια είναι πάρα πολλά και δεν θα με χάλαγε καθόλου αν έμεναν έξω τραγούδια όπως το “Liquid dust”, για παράδειγμα, αφού προς το τέλος, φαίνεται μία ελαφριά κάμψη. Εφτά χρόνια χωρίς δίσκο, όμως, είναι πάρα πολλά, ακόμη και για τους DEF LEPPARD, τους masters των καθυστερήσεων ανάμεσα σε δίσκους και το “Diamond star halos”, έρχεται να δείξει ότι τα «γερόντια», βάζουν για μία ακόμη φορά τα γυαλιά στη νεότερη γενιά, που πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να φτάσει το μεγαλείο αυτών των συγκροτημάτων. Μετά τους SCORPIONS, άλλο ένα «δεινοσαυρικό» σε ηλικία συγκρότημα, καταφέρνει άνετα να περάσει το όριο του «αξιοπρεπούς» και να φτάσει στο «πραγματικά καλό». Χαλάλι τα εφτά χρόνια αναμονής…
8 / 10
Σάκης Φράγκος
