a
Έχοντας ζήσει τριάντα χρόνια στο εξωτερικό, ήταν αναμενόμενο να ήθελα να δηλώσω παρόν εκείνη την κρύα νύχτα του Νοεμβρίου, γιατί θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εμβαθύνω πιο πολύ στην Ελληνική σκηνή με τρία σχήματα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα μουσικών μεταλλικών ρευμάτων.
Τους Αθηναίους BEYOND PERCEPTION ομολογώ ότι δεν τους ήξερα (είχα χάσει την ευκαιρία να τους δω ως support των CROWBAR τον Μάιο) κι ας υπάρχουν από το 2004 έχοντας κυκλοφορήσει τέσσερα LP κι ένα φετινό EP. Έχω την συνήθεια να μην ακούω από πριν της μπάντες που δεν ξέρω όταν είναι να τις δω ζωντανά, για να έχει έτσι πιο ενδιαφέρον η υπόθεση, έτσι λοιπόν έγινε και με αυτό το κουαρτέτο. Από τις πρώτες νότες κατάλαβα ότι έχουμε να κάνουμε με μουσικούς που αγαπάνε το groove, το sludge αλλά και το southern metal και θέλουν τις κιθάρες τους κουρδισμένες χαμηλά. Είναι φανερό ότι λατρεύουν μπάντες όπως LAMB OF GOD, BLACK LABEL SOCIETY, TEXAS HIPPIE COALITION και φυσικά PANTERA (κάπου ακούστηκε και το riff του “Domination”). Aξιοπρεπέστατα groovy riffs που πάνε χέρι με χέρι και με το κατάλληλο attitude μιας που σε κάποια στιγμή ο frontman (που η φωνή του έχει κάτι από Phil Anselmo) άναψε κι ένα στριφτό και το απόλαυσε μέχρι τέλους καθώς τραγουδούσε. Έκλεισαν με την διασκευή του “Territory”, αφήνοντάς μου γενικώς πολύ καλές εντυπώσεις και θέλοντας από τώρα να τους δω και σε δικό τους live.
Όσο για τους NIGHTRAGE, τι να πω; Βγήκαν στην σκηνή με την πρόθεση να τα ισοπεδώσουν όλα… και τα κατάφεραν με το παραπάνω. Πρόκειται για μια μπάντα με διεθνή προβολή μιας που είχα την τύχη να κάνω κάμποσες συνεντεύξεις με τον Μάριο Ηλιόπουλο για ξένα media, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να τους δω επί σκηνής, οπότε τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα έβλεπα. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ήταν και η επίσημη παρουσίαση του νέου τους τραγουδιστή (αν και ο φίλτατος κ. Σαββίδης μου είπε ότι ήδη είχαν κάνει λίγα live στη Γερμανία, πριν παίξουν στο Gagarin), Κόστα Τόγκα, ο οποίος απέδειξε και με το παραπάνω ότι μπορεί να βοηθήσει την μπάντα να φτάσει και σε ένα πιο ευρύ κοινό (το γεγονός ότι έχει και ένα γυμνασμένο σώμα καλυμμένο με τατουάζ, το οποίο επέδειξε από την αρχή σχεδόν της συναυλίας, όπως και να το κάνουμε, βοηθάει κι αυτό). Ξεκίνησαν με το “Abyss Rising” και για την επόμενη ώρα μας βομβάρδισαν ανηλεώς με κομμάτια όπως “Elusive Emotion”, “Affliction”, “Embrace the Nightrage”, “The Venomous”, και “Spiral”, μεταξύ άλλων. Εδώ πάλι, θα ήθελα να κάνω μνεία στον ντράμερ τους, τον Γιώργο Σταμόγλου, τον οποίον δεν τον φωνάζουν “Dino” άδικα, γιατί χτυπάει ανελέητα το κιτ με την ίδια μανία που κι ένας T-Rex κατασπάραζε τα θύματά του… ενώ την ίδια στιγμή μπορεί και να ποζάρει άνετα και για φωτογραφίες. Πρέπει να το δείτε με τα ίδια σας τα μάτια. Ευτυχώς είχαν και την κονσόλα του ήχου με το μέρος τους οπότε όταν έκλεισαν με το “The Tremor” μας άφησαν χορτάτους. Ανυπομονησία λοιπόν για το νέο τους δίσκο που είναι ήδη στα σκαριά. Ο λόγος τώρα στον φίλτατο Γιάννη.
Αφού ο Γιώργης σας περιέγραψε το ζέσταμα των BEYOND PERCEPTION και το χαμό των NIGHTRAGE οι οποίοι έπαιξαν με αέρα headliner (χρόνια εμπειρίας άλλωστε!), ήρθε η σειρά μου να περιγράψω το “κυρίως πιάτο”. Τους ELYSION. Και όχι ότι κι ότι. Εδώ μιλάμε για ΞΕΚΑΘΑΡΑ τη καλύτερη φορά από όλες όσες τους έχω δει τα τελευταία 12 χρόνια που τους ακούω. Αυτή ήταν η 5η σύνολο. Γιατί; Διότι πρώτον, επιστροφή μετά από 9 χρόνια με τέτοιο δίσκαρο (“Bring out your dead” – τα έχω γράψει, πάτα να τα δεις!). Δεύτερον, σετ με 20 κομμάτια (απειροελάχιστα κομμάτια έμειναν απέξω από τα τρία full-length της μπάντας). Είπατε κάτι; Α ωραία, γιατί θα πω εγώ. Αυτό λέγεται “σέβομαι το κοινό μου”. Για να ξέρουμε τι λέμε.
Από το προβλεπόμενο άνοιγμα με το “Blink of an eye” και “Far away” από το “Bring out your dead”, σαν καλολαδωμένη μηχανή, η μπάντα επιβλήθηκε στη σκηνή, σαν να μη πέρασε μια μέρα από το 2018 και εκείνο το Voices Of The Mist festival. Έκτοτε μεσολάβησαν πόσα πράγματα. Απλά, εμένα προσωπικά, μου απέδειξαν από το “καλημέρα”, ότι η εμφάνιση στο Release Athens την ημέρα των NIGHTWISH το καλοκαίρι, ήταν μόνο το ζέσταμα για τα όσα θα ακολουθούσαν στη συνέχεια. Και διάολε, αυτό που είδαμε ήταν αποθεωτικό πραγματικά. Ένα συγκρότημα που επιστρέφει εμφατικά από την αφάνεια, με το κόσμο του από κάτω να το ανεβάζει.
Αναγέννηση των ELYSION, που όχι μόνο πλαισιώθηκαν από σπουδαίες, ιστορικές και σοβαρές μπάντες εκείνο το βράδυ, αλλά έδειξαν για ποιο λόγο κάτι τύποι σαν και του λόγου μου τους έχουμε τόσο ψηλά. Εξαιρετικός ήχος επί σκηνής (όπως και σε όλες τις μπάντες – τα σέβη μου, από τους ωραιότερους που έχω ακούσει στο Gagarin), απόδοση – τρένο, μια Χριστιάννα που ξεσήκωνε το κοινό κατά το δοκούν. Όχι πως ήθελε και πολύ προσπάθεια, ειδικά όταν έσκασαν διαδοχικά “Dreamer” KAI “Someplace better” (ο γράφων σε αλλοφροσύνη) που τόσο έχει λατρέψει ο κόσμος. Η ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα τους φαινόταν, καθώς και η ευχάριστη έκπληξη για το ότι ο κόσμος δεν τους ξέχασε.
Άλλα δύο από το “Silent scream” (“Loss”, “Don’t say a word”), προτού επιστρέψουμε στο “Bring out your dead” με το “This time” αφιερωμένο “σε όσους θέλησαν κάποτε να σας κάνουν τη ζωή δύσκολη”. H αλλαγή από το ένα άλμπουμ στο άλλο, έδειχνε πόσο ωραία δένουν μεταξύ τους, σε συνθήκες συναυλιακές (πάρε “Made of lies”/”Walk away” σερί). Ξεχωριστή αναφορά έγινε σε ανθρώπους από την Αμερική (!) που ταξίδεψαν για να τους δουν ζωντανά και στους οποίους αφιερώθηκε το περιπετειώδες “Eternity” (καπάκια από “As the flower withers”/”Raid the universe” – τα ‘παμε!). Και κάπου εδώ, αρχίζουν οι εκπλήξεις, οι αφιερώσεις.
Κάπου εδώ, η συναυλία τους, γίνεται ένα μεγάλο πάρτι που είμαστε καλεσμένοι όλοι μας. Από την αρχή ήταν δηλαδή, αλλά τώρα ξεκινούσε το καλό! Αστειάκια και “παιχνίδια” με το κοινό να δίνουν και να παίρνουν, μια ωραία ατμόσφαιρα γενικά! Την οποία ενίσχυσε παρότι μελαγχολικό, το “The promise” (πάτωμα, λιώνω, με χάνετε) με το Gagarin να δημιουργεί μαγική ατμόσφαιρα, σε μια από τις πιο εύθραυστες στιγμές των ELYSION. Το “Bleeding” να αφιερώνεται στον Μάριο Ηλιόπουλο, ενώ στο “Our fate” ανεβαίνουν εκείνος ΚΑΙ ο Φώτης Benardo για να παίξουν μαζί με το συγκρότημα.
Πανηγύρι που κορυφώνεται στη τριπλέτα “In despair”/”Never forever”/”Crossing over” (πόσο κομμένο/ραμμένο για συναυλιακό αγαπημένο). Ε και μετά από ένα διάλειμμα, εκεί, σκάει η βόμβα: διασκευή στο “Headless cross” των Πατέρων BLACK SABBATH. ΜΟΥ. ΚΑΝΕΤΕ. ΠΛΑΚΑ. Ύμνος ύμνων, από τους πλέον υποτιμημένους των SABBATH, με τη μπάντα να το καρφώνει ασάλιωτα, τιμώντας τον και με το παραπάνω! Είχα άχτι να ακούσω κομμάτι τέτοιας περιόδου τους ζωντανά, κάπως καλύφθηκα και μπράβο στα παιδιά, άξιοι και άξια! Όπως είπαν και οι ίδιοι “για να θυμόμαστε από που ξεκίνησαν όλα”.
Φινάλε με το “Killing my dreams”/”The rules” όπου ο κόσμος παραληρεί και τα δίνει όλα, τη μπάντα να μας χιλιοευχαριστεί που ήμασταν εκεί σαν το “έκτο μέλος” όπως μας ονόμασε και το ρολόι πλέον να δείχνει 1 ώρα και 45 λεπτά από την στιγμή που ανέβηκαν στο σανίδι. Μια καταπληκτική εμφάνιση από μια δίκαια μεγάλη μπάντα. Μια μπάντα που μας άφησε με την υπόσχεση να μην αργήσουν στο επόμενο ραντεβού τους με τη δισκογραφία. Τώρα που πήραν φόρα, δεν ξέρω για εσάς, ανυπομονώ για τη συνέχεια! Εις άλλα, με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
