EX DEO λοιπόν. Για όσους δε γνωρίζουν, είναι project του τραγουδιστή Maurizio Iacono των KATAKLYSM (και περιλαμβάνει τη πλήρη σύνθεση των Καναδών deathsters), που στιχουργικά καταπιάνεται με την αρχαία Ρωμαική ιστορία. Έτσι, βγάζει νόημα, ο πρώτος να λέγεται “Romulus” (2009) (o εις εκ των δύο ιδρυτών της Ρώμης, Ρωμύλος), ο δεύτερος λεγόταν “Caligvla” (2012) (ο γνωστός διεστραμμένος αυτοκράτορας Καλιγούλας), ο τρίτος “The immortal wars” (2017) (αναφερόταν στους πολέμους με τον Αννίβα) και πλέον βρισκόμαστε στον τέταρτο δίσκο, που βγήκε τον Αύγουστο (στις 27 του μήνα συγκεκριμένα), και ονομάζεται “The thirteen years of Nero”. Εδώ, πιάνουμε τον παρανοϊκό αυτοκράτορα Νέρωνα, ο οποίος μεταξύ άλλων, έμεινε στην ιστορία για την καύση της Ρώμης ενώ ο ίδιος έπαιζε το βιολί του.
Αξίζει να σημειωθεί, πως προσωπικά, με προδιαθέτει θετικά, η όποια ενασχόληση με ιστορικά γεγονότα/πρόσωπα από συγκροτήματα. Θα πω εδώ επίσης, ότι ήταν ευκαιρία να ψαχτώ με το project τούτο. Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, το σκέτο “μπάντα που απαρτίζεται από μέλη μπάντας που γουστάρω” ενώ δημιουργεί αόριστα κάποιες απαιτήσεις, έλεγε από λίγα έως τίποτα για το ύφος και τη ποιότητα του δίσκου που θα έπεφτε στα χέρια μου. Έτσι κατέληγα πάντα να κρατάω μικρό καλάθι μια και πάντα άκουγα για πολλά κεράσια. Τα τότε δείγματα του ντεμπούτου των EX DEO, δεn με είχαν συγκινήσει, να το πω ευγενικά, και δεν ασχολήθηκα περαιτέρω.
Στην πορεία των προηγούμενων δίσκων ωστόσο, κατόπιν προσωπικής έρευνας, παρατήρησα σταθερή βελτίωση της ποιότητας, άρα κατ’ επέκταση, ο προηγούμενος τους “The immortal wars”, ήταν ο καλύτερος. Το πρόβλημα που είχε κυρίως ο πρώτος, ήταν η φλυαρία, και η κοινοτυπία του ύφους που δεν ξέφευγε από το μοτίβο των KATAKLYSM. To μεγάλο καλό που χτιζόταν δίσκο με δίσκο, είναι οι ωραίες αναφορές-αποσπάσματα είτε σε σειρές είτε σε ταινίες εποχής, που σε συνδυασμό με τα ορχηστρικά μέρη, δημιουργούσε μια σινεματική ατμόσφαιρα. Ο νέος τώρα δίσκος, είναι κατά 10 λεπτά μεγαλύτερος (48, έναντι 38), κάτι που μπορεί να λέει πολλά και τίποτα συνάμα. Πατάμε play, και αρχίζει το “The fall of Claudius”, ακολουθούμενο από το video clip “Imperator”. Από αυτά τα πρώτα 10 και κάτι λεπτά του δίσκου, εδραιώνεται η παραπάνω διαπίστωση περί απουσίας φλυαρίας στο υλικό των EX DEO και η εν τέλει διαμόρφωση προσωπικού ύφους με σύμμαχο την ποικιλία. Το γκάζι ανεβαίνει στο έτερο κομμάτι που βγήκε σε lyric video αυτή τη φορά, το “The head of the snake”, θυμίζοντας την μελωδική death metal σχολή του Γκέτεμποργκ στο ξεκίνημα του.
Ξεχωριστό ξεκίνημα παραγράφου για το κομμάτι με την εκλεκτή καλεσμένη Brittney Hayes από τους ανερχόμενους συμπατριώτες UNLEASH THE ARCHERS στο κομμάτι “Boudicca (queen of the iceni)” να προσθέτει μια διαφορετική νότα στο ρεφρέν του κομματιού. Σε mid-tempo πλαίσια, κινείται και το “Britannia: the 9th at camulodonum” με την ορχήστρα να κάνει αισθητή τη παρουσία της σε ένα κομμάτι που το σινεματικό στοιχείο μπορεί να αναπνεύσει παραπάνω. Να τονιστεί εδώ, πως έχει έρθει σε μια πολύ καλή ισορροπία το κινηματογραφικό στοιχείο με το μελωδικό death metal που παίζει το συγκρότημα, καθώς προχωράει κάποιος στη δισκογραφία τους από τον πρώτο ως και τον εδώ παρουσιαζόμενο δίσκο. Το ιντερλούδιο “Trial of the Gods (intermezzo)” έρχεται σοφά στη μέση, εντείνοντας την ατμόσφαιρα soundtrack του δίσκου.
Επιστροφή στη κανονική ροή του δίσκου με το “The fiddle & the fire”, σε ένα επικό και αργόσυρτο κομμάτι με την ορχήστρα να χρωματίζει μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά, του δίσκου. Ένα επικό ύφος, που συνεχίζεται στο “Son of the deified”, με τον εμβατηριακό ρυθμό στα τύμπανα, να ταιριάζει γάντι, δείχνοντας πως ανέκαθεν θα έπρεπε να παίζει το συγκρότημα, και να μη χρειαστεί να φτάσει στον τέταρτο δίσκο για να το χτίσει. Ωστόσο, κάλλιο αργά, παρά ποτέ! Κερασάκι στη τούρτα το άκρως γουστόζικο κιθαριστικό solo. Επιστροφή γκαζιών στο “What artist dies in me…”, παρόλο που έχουμε μια έντονα ορχηστρική στιγμή στο τέλος του, η οποία συνεχίζεται στο μεγάλο φινάλε του δίσκου “The revolt of Galba”, που είναι στις πλέον συμφωνικές στιγμές του δίσκου. Ενδιαφέρον κλείσιμο αν μη τι άλλο.
Δε θα πω ψέματα, ούτε στον εαυτό μου, ούτε σε σένα που έχεις φτάσει ως ετούτο το σημείο στο κείμενο. Δεν είχα προσδοκίες από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία όταν μου την έστειλε προς παρουσίαση/κριτική το μεγάλο αφεντικό. Και οι EX DEO, κέρδισαν το στοίχημα. Κέρδισαν τη προσοχή μου, και απέδειξαν γιατί πρέπει να τους παρακολουθήσω προσεκτικά.
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
