Σαν σήμερα πριν 17 έτη κυκλοφόρησε ο πέμπτος δίσκος των συμπατριωτών μας FIREWIND, το “The premonition”. Όντας ο διάδοχος του πολύ καλού “Allegiance”, οι προσδοκίες για αυτό ήταν αρκετά μεγάλες. Προσωπικά θεωρώ ότι η μπάντα κερδίζει αυτό το στοίχημα, καθώς αυτό το άλμπουμ είναι τουλάχιστον ισάξιο, αν όχι καλύτερο από τον προκάτοχό του.
Το “The premonition” μουσικά συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το “Allegiance”, εξελίσσοντας περαιτέρω τον προσωπικό ήχο των FIREWIND. Εδώ έχουμε μεγαλύτερη χρήση των πλήκτρων και περισσότερες δισολίες μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων. Τα φωνητικά του Apollo είναι πιο μεστά, αισθητά βελτιωμένα και ταιριάζουν γάντι στα τραγούδια του δίσκου, δείχνοντας ότι στον δεύτερο δίσκο του με τη μπάντα έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Η κιθαριστική δουλειά του Gus G. είναι για άλλη μια φορά πάρα πολύ καλή χαρίζοντάς αξιομνημόνευτες μελωδίες και τραγούδια που πλέον θεωρούνται κλασσικά και αποτελούν βασικό συστατικό των ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας.
Γενικά το “The premonition” σου δίνει την αίσθηση ότι η μπάντα βρίσκονταν σε καλό φεγγάρι εκείνη την περίοδο, κάτι που είναι ενδεικτικό της πολύ καλής χημείας που υπήρχε στην μπάντα. Αυτό βέβαια μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι οι FIREWIND είχαν για πρώτη φορά σταθερό line-up για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο. Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι ότι μας χάρισαν, αν όχι τον κορυφαίο, έναν από τους κορυφαίους δίσκους της καριέρας τους.
Ας περάσουμε όμως στην προσωπική μου κατάταξη των τραγουδιών του δίσκου, από το χειρότερο προς το καλύτερο.
“The premonition” countdown:
- “Life foreclosed” (4:55)
Το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο είναι και το πιο «αδύναμό» του. Mid-tempo με συμπαθητικό ρεφραίν, αλλά μέχρι εκεί.
- “Remembered” (3:39)
Ανεβασμένες ταχύτητες, καλπάζοντα riffs και solo και ένα ωραίο ρεφρέν συνθέτουν το συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο δεν είναι άσχημο, αλλά υστερεί από τα επόμενα στη λίστα.
- “The silent code” (4:49)
Ίδια κατάσταση με το προηγούμενο τραγούδι στη λίστα, αλλά με πολύ καλύτερο βασικό riff.
- “Angels forgive me” (4:58)
Εμφανής η συμβολή του Κατσιώνη στο συγκεκριμένο κομμάτι. Τα πλήκτρα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ, με κάποια σημεία να φέρνουν στο μυαλό τις καλές στιγμές των STRATOVARIUS.
- “My loneliness” (4:05)
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν το power ballad του δίσκου. Ξεκινάει σε σχετικά χαμηλές ταχύτητες και καταλήγει σε ένα πολύ καλό mid-tempo ρεφραίν. Ξεχωρίζει η πολύ καλή ερμηνεία του Apollo.
- “Circle of life” (4:49)
Αυτό τραγούδι αποτελεί την προσωπική μου αδυναμία από το “The premonition”. Πολύ ωραίες μελωδίες, πολύ καλό σόλο και ένα ρεφραίν που σου μένει κολλημένο στο μυαλό, συνθέτουν αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι.
- “Into the fire” (6:31)
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η τελευταία τετράδα είναι επιπέδου Champions League ή Final Four της Euroleague αν προτιμάτε, όποτε η επιλογή είναι πολύ δύσκολη και εντελώς υποκειμενική. Και ο κλήρος πέφτει στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Μετά την σύντομη ήρεμη εισαγωγή ακολουθεί ένας power metal ορυμαγδός που σε βάζει για τα καλά στο κλίμα του δίσκου! Αυτό το τραγούδι έχει όλα όσα θέλουμε από ένα power metal κομμάτι. Υψηλές ταχύτητες, catchy riffs και ρεφραίν, δισολίες, εναλλαγές στα solo μεταξύ κιθάρας και πλήκτρων. Τα πάντα όλα!
- “Mercenary Man” (3:27)
Το πιο εμπορικό κομμάτι του δίσκου κερδίζει στα σημεία το “Into the fire”. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη βασική μελωδία του τραγουδιού και στο πολύ καλό ρεφραίν του, όπου ο Apollo δίνει ρέστα με την ερμηνεία του.
- “Maniac” (4:56)
Η επιτομή της διασκευής! Η μπάντα παίρνει ένα κλασικό τραγούδι των 80’s και το φέρνει στα μέτρα της! Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, με το σόλο του Gus να αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, και το τραγούδι να αποτελεί ένα από τα highlight της καριέρας της μπάντας.
- “Head up high” (3:48)
Και τελευταίο και καλύτερο δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Head up high”. Όταν σε ρωτάνε τι είναι οι FIREWIND, τους βάζεις να ακούσουν αυτό το τραγούδι. Τόσο απλά. Ίσως το καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει η μπάντα, πλέον θεωρείται κλασικό. Είναι αψεγάδιαστο από την αρχή ως το τέλος, με ένα φανταστικό ρεφραίν που πραγματικά το απογειώνει. Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί στις φανταστικές δισολίες και τις solo μάχες μεταξύ του Gus και του Bob που δίνουν άλλη διάσταση στο τραγούδι.
Γιώργος Βογιατζής
