Πιστοί στο ραντεβού με τους οπαδούς τους, οι Ιρλανδοί post-rockers επιστρέφουν μετά από τρία χρόνια με το σκοτεινό “Epitaph”. Πρόκειται άλλωστε για μία μπάντα-σταθμός στο είδος, που δύσκολα προσπερνάς κάθε της κυκλοφορία. Μπορεί, μετά το ομότιτλο δίσκο πριν από δέκα χρόνια, η δισκογραφική πορεία του συγκροτήματος να δίχασε το κοινό του, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να εγείρονται αμφιβολίες για το ποιοι πραγματικά είναι GOD IS AN ASTRONAUT.
Πρώτα πρώτα, οφείλω να δηλώσω ότι ήμουν από εκείνους που βρήκαν δεόντως ικανοποιητικό το “Origins” (2013). Αυτή τους η προσπάθεια να βάλουν σε καλούπια την μουσική τους και να γίνουν επιτέλους τραγούδια, ήταν πέρα από δελεαστικό και αρκούντως (θεωρώ σε αντίθεση με τους πολλούς) επιτυχημένο. Αυτή η διαφορετική οπτική γωνία της μουσικής τους διήρκησε μόνο για έναν δίσκο, αφού το “Helios/Erebus” (2015) που ακολούθησε έβαλε πάλι στις, γνωστές, ράγες το συγκρότημα. Οι αχανείς συνθέσεις, που απαρτίζονται από τις συνεχείς εναλλαγές των ηχητικών τοπίων ήρθαν ξανά σιγά σιγά στο προσκήνιο, ενώ στο “Epitaph”, πλέον, έχουν εγκαθιδρυθεί όλα εκείνα τα γνώριμα και αγαπητά στοιχεία της “All is Violent, All is Bright” (2005) εποχής.
Το ζητούμενο είναι αν μαζί με τα τοπία, έχουν επιστρέψει και τα χρώματα στις συνθέσεις. Τα στοιχεία εκείνα δηλαδή που δίνουν την ανάλογη ομορφιά. Κάπως έτσι λοιπόν, οι GOD IS AN ASTRONAUT άφησαν τις ζωηρές και φωτεινές αποχρώσεις των παλιών χρόνων να ξεθωριάσουν, συνθέτοντας μέσα στο ημίφως έναν δίσκο σκοτεινό, σχεδόν μελαγχολικό. Η θλίψη που διακατέχει όλο τον δίσκο αποτυπώνεται άλλωστε στο εξώφυλλο και στον τίτλο, ενώ η αιτία έγινε αργότερα γνωστή, μιας και οι Torsten και Niels έχουν επηρεαστεί δεόντως από τον θάνατο του εφτάχρονου ξαδέλφου τους. Έτσι λοιπόν, αντί ο δίσκος να μας θυμίσει MOGWAI και LONG DISTANCE CALLING, έρχεται πιο κοντά μελαγχολικούς ήχους των GY!BE.
Αλλά ρόλο δεν παίζει μόνο η παλέτα των χρωμάτων αλλά και το σχέδιο. Εδώ το ιρλανδικό τρίο φαίνεται πως μένει μετεξεταστέο. Μπορεί να τολμάει κάποιες φορές μέσα στον δίσκο να βάλει λίγο περισσότερο γκάζι στις κιθάρες (βλέπε “Mortal Coil”), ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος του, το “Epitaph”, ακολουθεί το αργόσυρτο τέμπο ενός πραγματικού επιτάφιου. Πρόκειται για μια από τις πιο ambient προσπάθειες της μπάντας, που δεν ξέρω αν με συγκινεί με τον ίδιο τρόπο που με συγκινούσε παλιότερα. Όχι, δεν έχουν μεταστραφεί σε κάτι καινούριο, απλά οι μνήμες του παρελθόντος δεν γράφονται από πάνω, σαν μια ξεχασμένη κασέτα στο ξεχασμένο βίντεο του σπιτιού.
Το “Epitaph” είναι ένας δίσκος που έχει γραφτεί ξανά και ξανά, όχι μόνο από τους GOD IS AN ASTRONAUT, αλλά από μια πλειάδα συγκροτημάτων του χώρου. Σαφώς δεν περίμενα την μπάντα να σπάσει τα στεγανά που περιορίζει το είδος πάνω από μια δεκαετία, ωστόσο είχα την ελπίδα ότι δεν θα πνιγούν σε αυτό το αεροστεγώς κλεισμένο δωμάτιο, που γεμίζει με νερό χρόνο με τον χρόνο. Το “Epitaph” αποτελεί εξαιρετικό για background χαλί, κατά την συγγραφή διπλωματικής ή άλλης εργασίας. Έως εκεί.
7/10
Νίκος Ζέρης
