Εδώ είμαστε, για άλλη μια φορά, στο γνωστό μας ραντεβού με τους Ιρλανδούς post rockers, να ανοίξουμε τις καρδιές μας, να μάθουμε τα νέα τους, να πούμε κι εμείς σε τι φάση βρίσκει τη ζωή μας η νέα τους κυκλοφορία. Ναι, τέτοια σχέση έχουμε δημιουργήσει με τους GIAA, τόσο εγώ προσωπικά μέσα από τις διαδικτυακές σελίδες του Rock Hard, όσο και οι GIAA με όλους μας μέσα από την εικοσαετή και πλέον δισκογραφική πορεία.
To “Embers” πρόκειται για την τέταρτη κυκλοφορία μέσω της Napalm Records, με τους αδελφούς Torsten και Niels Kinsella να είναι και πάλι εκεί, να κάνουν τα μαγικά τους ώστε να βγει ακόμα ένας αυθεντικός GIAA δίσκος. Και είναι σημαντική η αναφορά της κυκλοφορίας μέσω της Napalm, καθώς έτσι παίρνει την μορφή της κανονικότητας, αφού το ακριβώς προηγούμενο άλμπουμ κυκλοφόρησε ανεξάρτητα, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην μπάντα να περιπλανηθεί σε άλλα μουσικά μονοπάτια που δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχουν. Η αλήθεια είναι ότι το συγκρότημα δεν περιπλανήθηκε απλά στις αχανείς εκτάσεις του ambient μέσα στο “Somnia” (2022), αλλά χάθηκε μέσα σε αυτές. Είναι απορίας άξιο πως μια μπάντα με τέτοια παράδοση στο song writing κατέληξε σε μια τόσο αφαιρετική δουλειά. Εντάξει τα κομμάτια του δίσκου αποτελούσαν μια «διαφορετική ματιά» σε ήδη υπάρχοντα κομμάτια μέσα από την δισκογραφία τους, ωστόσο η προσέγγιση ήταν τόσο αφαιρετική που μετά βίας ακούμε πέμπτη νότα σε κάθε κομμάτι.
Αλλά ας γυρίσουμε στο “Embers”. Θα έλεγα ότι έχουμε να ακούσουμε κάτι τόσο ζωηρό από την εποχή “Helios/Erebus” (2015), αναφερόμενος πάντα στον ίδιο τρόπο ανάπτυξης των συνθέσεων, καθώς το αιρετικό “Origins” (2013) που προηγήθηκε ήταν το ίδιο up tempo αλλά το περιεχόμενο του δίχασε τους οπαδούς. Εδώ, στο “Embers”, δεν υπάρχει καμία διάθεση από το συγκρότημα να δημιουργήσει την παραμικρή αμφιβολία αν πρόκειται για έναν παραδοσιακό ή όχι δίσκο. Η αντιπαραβολή με το “Origins” είναι τόσο συνηθισμένη πια, όσο και η σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν της μπάντας. Έτσι λοιπόν, συναντάμε ξανά το παραδοσιακό χτίσιμο των κομματιών, αλλά με μια ανανεωμένη ματιά. Αν αυτό παραμένει θελκτικό για όσους ακολουθούν την μπάντα από το “All is violent, all is bright”, τότε αυτό είναι σεβαστό από μένα. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι οι αφοί Kinsella έχουν φτάσει σε ένα τέλμα ως προς το δομικό κομμάτι. Από εκεί και πέρα, το “Embers” βρίσκεται πολλά επίπεδα πάνω από τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες, “Ghost tapes #10” (2021) και “Epitaph” (2018), καθώς μέσα υπάρχουν κομμάτια, όπως τα “Apparition” και “Embers”, που θα μπορούσαν να σταθούν επάξια ανάμεσα στα πλέον κλασικά τους.
Αναμφίβολα το παρελθόν είναι το μεγάλο βαρίδι της μπάντας. Ο δίσκος που τους καταξίωσε είναι κι αυτός που τους στοιχειώνει όλα αυτά τα χρόνια σε ό,τι κι αν κάνουν. Όσοι έχουν αποδεχθεί ότι ένα τέτοιο άλμπουμ δεν μπορεί να ξαναβγεί (γιατί έτσι είναι), τότε ακούνε κάθε νέα κυκλοφορία με μια λυτρωτική ελευθερία. Το “Embers” είναι ο δίσκος που αξίζει να πάρει ακροάσεις και είμαι σίγουρος ότι θα δικαιώσει τις όποιες προσδοκίες.
7,5 / 10
Νίκος Ζέρης
