Τρία χρόνια πέρασαν από το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους, το “The divinity of purpose” και οι HATEBREED επιστρέφουν με το έβδομο κατά σειρά δίσκο τους.
Το “The concrete confessional” το φοβόμουνα πολύ για να είμαι ειλικρινής, κυρίως λόγω του προηγούμενου δίσκου, ο οποίος ερχότανε σε συνέχεια του “Hatebreed”, συνεχίζοντας την καθοδική (δισκογραφικά) πορεία του συγκροτήματος. Ήτανε ο πάτος του βαρελιού όμως το “The divinity…” ή θα πήγαιναν πιο κάτω; Ευτυχώς δεν πήγανε πιο κάτω, αλλά όχι ότι έκαναν και φοβερά βήματα παραπάνω.
Το κακό με αυτό το δίσκο είναι ότι έχει έναν τέτοιο ξεκίνημα που σε κάνει να αναφωνήσεις “επιτέλους επέστρεψαν”! Η αρχή με το up tempo “A.D.” με τα «ξυλίκια» του αλλά και τα grooves του, το επίσης up tempo groove-άτο “Looking down the barrel of today” με το ρεφραίν που θυμίζει μέχρι και THE HAUNTED, αλλά και το mid tempo , groove-άτο και με το πολύ ωραίο ρεφραίν “Seven enemies”, δείχνει ότι η μπάντα ξαναβρήκε τη χαμένη της έμπνευση. Αλλά η συνέχεια δεν είναι η ίδια.
“In the walls” και “From grace we’ve fallen”, περνάνε και δεν ακουμπάνε, το “Us against us” το γουστάρεις με την punk-ική αισθητική του, το “Something’s off” επίσης, με κάποια περάσματα που θυμίζουν και SOULFLY αλλά και το anthemic ρεφραίν του, το “Remember when” συνεχίζει και κλείνει μία τριάδα ωραίων τραγουδιών, την οποία χαλάει το αδιάφορο “Slaughter in their dreams”. To “The apex within” με το punk-ικό κουπλέ και το sing-along θα μπορούσε και καλύτερα, το “Walking the knife” έχει και το blast-beat του, τις εναλλαγές του και μετά από αρκετή ώρα βρίσκεις ένα πολύ καλό κομμάτι, το “Dissonance” έχει τσαμπουκά και νεύρο, αλλά είναι μέτριο, ενώ τέλος το “Serve your masters” μπορεί και «χοροπηδάει» όπως πολύ καλά ξέρουν να κάνουν οι HATEBREED, έχει και τα riff του και κλείνει το άλμπουμ με ένα πολύ καλό κομμάτι.
Ο Jamey Jasta και η παρέα του, σαφώς και ξέρουν να γράφουν σπουδαία κομμάτια. Και αυτό το άλμπουμ έχει κάποια τέτοια μέσα. Όμως έχουνε πέσει οι ίδιοι σε μία λούπα επανάληψης σε κάποια πράγματα, τα οποία όταν και τα κομμάτια δεν είναι τόσο καλά, σου περνάνε αδιάφορα, γιατί τα έχεις ακούσει σε πολύ καλύτερες εκδοχές άλλες 10 φορές στο παρελθόν τους. Φαίνεται ότι αυτή η μαγική διετία 2002-2003 με τα αξεπέραστα “Perseverance” και “The rise of brutality” δεν ξεπερνιέται. Τουλάχιστον ας βγάζουν δίσκους όπως το “The concrete confessional” και καλύτερους αν μπορούν, παρά σαν το “The divinity…”.
6.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
