Η τελευταία φορά που έβγαλαν νέο δίσκο οι αγαπημένοι μου Σουηδοί ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ, ήταν πίσω στο 2012 και συγκεκριμένα τον εκπληκτικό “Dead end kings”. Έχω μια ωραία ανάμνηση από την ακρόαση του συγκεκριμένου άλμπουμ, μιας που η γυναίκα μου ήταν εγκυμονούσα στον κανακάρη μας και όταν είχα λάβει το promo, το ακούσαμε ξαπλωμένοι και χαμογελούσαμε από το πόσο καλό ήταν. Θετική ενέργεια για τον αγέννητο γιο μου! Βέβαια, αυτά τα τέσσερα χρόνια, μόνο ανενεργοί δεν ήταν. Το 2013 κυκλοφόρησαν μία ας πούμε ακουστική έκδοση του “Dead end kings”, με τίτλο “Dethroned & uncrowned”, που και αυτή ήταν κορυφαίου επιπέδου. Η συγκεκριμένη δουλειά έγινε και live DVD, με τίτλο ”Sanctitude”, το οποίο γυρίστηκε στο επιβλητικό Union Chapel του Λονδίνου. Στις 20 Μαΐου, κυκλοφορούν (επιτέλους) τη νέα τους δουλειά, που τιτλοφορείται “The fall of hearts”.
Σε αυτή την τετραετία είχαμε και σημαντικές αλλαγές στο line up. O κιθαρίστας Per “Sodomizer” Eriksson, αποχώρησε από τη μπάντα και τη θέση του πήρε ο Roger Öjersson (TIAMAT), κάτι που νομίζω ότι δεν επηρέασε το συγκρότημα. Η σημαντική αλλαγή όμως, ήταν η φυγή του επί πάνω από μία δεκαετία drummer τους, Daniel Liljekvist, ο οποίος ενσωματώθηκε στο ρόστερ των IN MOURNING, ενώ στους ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ αντικαταστάθηκε από τον Daniel Moilanen. Ο Liljekvist σαφώς προσέφερε πολλά στη μπάντα, ενώ ήταν κοινώς αποδεκτό ότι οι ικανότητές του στα drums ήταν εξαίσιες. Μεγάλη απώλεια.
Ας πάμε όμως στο κυρίως πιάτο, που δεν είναι άλλο από το “The fall of hearts”. Εν αρχή όλα καλά, όταν η μπάντα έδωσε στη δημοσιότητα το “Old heart falls”, μέσα από ένα εκπληκτικό και πρωτότυπο lyric βίντεο. Το τραγούδι είχε μέσα ότι ακριβώς πρεσβεύει η μπάντα. Μελαγχολία, μελωδία, σκοτάδι, εξαίσιους στίχους, με μία ελαφρώς αλλαγμένη παραμόρφωση. Πάρα πολύ καλό τραγούδι και κολληματικό. Η συνέχεια ήταν το ίδιο καλή με το “Serein”, το οποίο αρχικά δε με τρέλανε, λόγω του drumming, αλλά με 2-3 ακούσματα το λάτρεψα, με τη μελωδία να μου κολλάει στο μυαλό. Το χαμόγελο ήταν μεγαλύτερο από του Joker… ώσπου ήρθε στα χέρια μου το promo.
Μετά την πρώτη ακρόαση, είχα το κλασικό poker face. Τι έγινε ρε παιδιά; Αυτό δε μου έχει συμβεί με αυτή τη μπάντα. Πάντα με κέρδιζαν από την αρχή. Είναι prog ο δίσκος, όχι λίγο… πολύ! Θέλει άκουσμα σκέφτηκα. Δεύτερη φορά, τρίτη… το στομάχι άρχισε να πονάει (μη γελάτε!). Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί που απογοητεύθηκε από το δώρο του. Τραγούδια μεγάλης διάρκειας, ελαφρώς ασύνδετα, υπερβολικής ταχύτητας για τη μπάντα (κατά το πλείστον) και solos! Ε, τι solos; Τι κάνεις ρε Anders; Δίνεις περισσότερη σημασία στα solos παρά στα δακρύβρεχτα riffs; Δε μπορώ! Ο δίσκος είναι 80% prog και 20% ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ (μη πω λιγότερο). Όσες φορές και να τον ακούσω, δε μπορώ να το χωνέψω. Οργασμός από ιδέες riff, πλήκτρων και samples, αλλά στην τελική χωρίς νόημα. Τι είναι και αυτό με τα drums; Δίκαση; Λατρεύω τη δίκαση. Δεν κολλάει εδώ! Δεν του τράβηξε κανείς το αυτί; Ή μήπως τους άρεσε; Επίσης, το παρακάνουν με την ποικιλία στα samples. Όλα αυτά επισκιάζουν την πολύ καλή απόδοση του Jonas.
Ειλικρινά, δε μπορώ να καταλάβω, για πρώτη φορά στα 20 χρόνια που ακούω τους Σουηδούς, τι σκεφτόντουσαν! Πέρα από τα δύο τραγούδια που προανέφερα, τα οποία κατ’ εμέ είναι τα κορυφαία του δίσκου, μου άρεσε το “Decima”, το “Recidual” και το “Shifts”… άντε και το “Pale flag”, στο οποίο με χαλάει το τουμπερλέκι (Jonas ηρέμησε με δαύτο). Με δυσκολία δηλαδή το μισό άλμπουμ. Αυτά τα κομμάτια «είναι» ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ. Να σημειωθεί ότι στο δίσκο βρίσκεται το χειρότερο τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ από τη μπάντα, που δεν ειναι άλλο από το “Passer”. Το «διαγράφω». Ακόμα και το “Epistel” από το “For funerals to come” μου ακούγεται καλύτερο!
Πέρασαν 23 χρόνια και 10 δίσκοι για να βγάλουνε μία κυκλοφορία που πραγματικά δε με ενθουσίασε. Μέχρι τώρα είχαν το απόλυτο (βάζοντας και τις extra κυκλοφορίες). Ένας δίσκος που δεν αντιπροσωπεύει τη μπάντα, είναι λογικό κάποια στιγμή να υπάρξει. Αυτό που με φοβίζει, είναι να μην είναι αυτός ο ήχος που επιλέγουν από εδώ και πέρα. Γιατί μιλάμε για στροφή καριέρας. Κρατάω ορισμένα τραγούδια που πραγματικά ήταν καλά, αλλά τα υπόλοιπα δε νομίζω να τα ξανακούσω ποτ. Δυστυχώς αυτός ο δίσκος ήταν πραγματικά… the fall of hearts.
6.5/10
Γιώργος Δρογγίτης
