ΓΛΥΚΑ ΠΟΝΟΥΣΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΕΣΤΑΖΕ ΜΕΛΙ Η ΜΑΧΑΙΡΙΑ
Και με αυτό το στίχο του Τόλη Βοσκόπουλου, περνάμε στο σημερινό μας θέμα. Οι Γερμανοί νέοπες μακελάρηδες KNIFE. Κινούμενοι στο χώρο του black/speed/thrash τουρλομπουκίου, με ολίγη από punk μπίχλα, φυσικά κίνησαν από νωρίς το ενδιαφέρον της Dying Victims Productions. Το ομώνυμο άλμπουμ του 2021, το έλιωσα, αγάπησα, λάτρεψα, ενώ σε αυτό το μοτίβο έκανε σκόνη το (καλό, αλλά κατώτερο του προκατόχου του) “Let there be witchery” των λατρεμένων μου MIDNIGHT. Η φρεσκάδα μιας νέας μπάντας, η έμπνευση της στιγμής ή όλα αυτά μαζί; Δε ξέρω, πάντως οι KNIFE πέρασαν γρήγορα σε άλλη πίστα δημοτικότητας μέσω της Napalm Records που εξελίσσεται στην Nuclear Blast των ημερών μας, τόσες αστεράτες μπάντες που μαζεύει.
Και αρχίζουν τα όργανα με το που πατάμε play. Το “Hawks of Hades” σου δείχνει από που σταμάτησε η μπάντα αυτή στο προηγούμενο, εξελίσσοντας το ύφος της. Βαρύτεροι, ταχύτεροι, πιο συγκεντρωμένοι σε αυτό που θέλουν να κάνουν, σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, σκεπτόμενοι ότι στη βράση κολλάει το σίδερο! Τα δε mid-tempo σημεία, δείχνουν πόσο γρήγορα μεστώνει η μπάντα χωρίς να μαλακώνει ούτε για μια στιγμή (μέχρι και blasts ακούμε!). Το δε διπλό χτύπημα των πρώτων singles, ήταν σκέτη συγκίνηση και σκίρτημα καρδιάς. Πρώτο το “Night vision” με τη τσαχπίνικη μπασογραμμή του και το υπέροχο ρεφρέν του, φτιαγμένο για βουτιές από εξώστη. Χώρια το φοβερό βίντεο που χτυπιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, σκέτη απόλαυση!
Το δε ομώνυμο, όταν το πρωτοάκουσα (μια και ήταν το πρώτο δείγμα), είχα ένα πλατύ χαμόγελο σαν του Rudoph Schenker! Αν είναι δυνατόν, να μεγαλώνεις σαν όνομα και εσύ να βαραίνεις τον ήχο σου, γιατί απλά μπορείς! Προμηνύεται σφαγή σε συναυλιακό περιβάλλον με αυτό! Σφαγή την οποία συνεχίζει το φονικό “Iron sceptre”…αχ μανούλα μου, τα ούλα μου! Ο δε Vince Nihil δίνει το σύνθημα για τον ωστικό όλεθρο, με τα λυσσασμένα του φωνητικά, που δεν έχουν χάσει ούτε λίγο από το τσιριχτό χαρακτήρα τους, που ενώ έχουν αναφορές στα αντίστοιχα του Schmier στους DESTRUCTION, έχουν ένα δικό τους χρώμα και χαρακτήρα. Πολύ σημαντικό προσόν αυτό, μόνο σε καλό θα του βγει μελλοντικά.
Το “With torches they march” φέρνει στην επιφάνεια την ατόφια heavy metal φύση της μπάντας, με riffs τα οποία προσκυνάνε τους PRIEST και τους ACCEPT (ειδικά το εισαγωγικό riff θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον στρατηγό Wolf Hoffmann), με αβίαστες ΣΟΛΑΡΕΣ (πως τους πετσοκόβετε έτσι αγόρια μου;!) που σηκώνουν ό,τι τρίχα υπάρχει κάγκελο, σε μια από τις πλέον συναυλιακές στιγμές του δίσκου. Ποια δεν είναι θα μου πείτε…καταλαβαίνετε που το πάω όμως! Στο ίδιο μοτίβο το υπέροχο “The arson alchemist” με την “μαύρη” ρεφρενάρα του και τη περιπετειώδη φύση του, ενώ πιο γκαζωμένο το “Black oath and spells” επαναφέρει τη ταχύτητα και τραχύτητα στο δεύτερο μισό του δίσκου.
Ένα δεύτερο μισό που παρουσιάζει ποικιλία, γουστόζικα βαλμένη σε σημεία που δε τα περιμένεις, αλλά και πάλι βγαίνουν τόσο αβίαστα, που θαυμάζεις το συνθετικό ταλέντο των Γερμανών. Οι σφήνες black metal δυσαρμονιών και “ξυσίματος”, δίνουν πράγματα στον ακροατή που όσο περνάει ο δίσκος, δυσκολεύεται να επιλέξει αγαπημένο, καθώς κάθε σύνθεση, του προσφέρει μια μελωδία, ένα riff, ένα γύρισμα που σφηνώνεται στον εγκέφαλο, μη βγαίνοντας ούτε με λοβοτομή. Τα κομμάτια που κλείνουν το δίσκο (“Α phantom devised”, “Realm of violence”, “No gods in the dark”) φανερώνουν τη μεστότητα του συγκροτήματος, την ωρίμανση του (ειδικά το φινάλε του τελευταίου), στο δεύτερο δίσκο ήδη. Το δικό τους “Ride the lightning” θα έλεγα.
Οι KNIFE αφού με το ντεμπούτο άνοιξαν τη πόρτα εμφατικά στον μουσικό κόσμο, με το “Heaven into dust” μπαίνουν στη σύγχρονη thrash πραγματικότητα με τσαμπουκά επιβήτορα, κάθονται ανάμεσα στις πραγματικά μεγάλες ελπίδες του είδους για τη τρίτη δεκαετία του 2000, αποδεικνύοντας πέραν αμφιβολίας την μακροζωία του thrash ιδιώματος 40 χρόνια μετά την δημιουργία του. Τα καλύτερα έπονται, οι τύποι δεν αστειεύονται, ενώ στο τρίτο δίσκο κατά πως φαίνεται, θα βγαίνουμε με σημαίες στα μπαλκόνια και θα γκαρίζουμε ακατάληπτα ωσάν γορίλλες σε περίοδο αναπαραγωγής. Μέχρι τότε, το “Heaven into dust” στρογγυλοκάθεται στην τελική μου 20άδα για το 2023, με καμάρι, θράσος και αέρα πρωταθλητή.
OBEY THE KNIFE!
9 / 10
Γιάννης Σαββίδης
