Θα πρέπει να νιώσω εκ νέου το συναίσθημα της απογοήτευσης που οι πάλαι κραταιοί και ιδιαιτέρως αγαπητοί εντός των στενών underground prog/power metal τειχών , LEVIATHAN, δείχνουν μία επαναλαμβανόμενη συνθετική αδυναμία; Σημάδια των καιρών. Πως θα επέτρεπα άλλωστε στον εαυτό μου να αναμένει το sequel εκείνης της μαγικής πρώιμης δισκογραφικής τετράδας; Θα ήταν άδικο για την ίδια την μπάντα. Αλλά όχι μόνο. Έχει να κάνει με το πόσο ψηλά τοποθετούμε τον πήχη για καλλιτέχνες που προ πολλού έχουν απωλέσει το status της αστείρευτης συνθετικής έμπνευσης. Και αν υποθέσουμε ότι –εν γνώσει μας- αποκλείουμε κάθε συζήτηση περί προσδοκιών, οραμάτων, φιλοδοξιών, δεύτερων ευκαιριών και λοιπών ουτοπικών φαινομένων, το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι το εξής. Έχουμε πραγματικά ανάγκη τους (underground) ήρωες των εφηβικών μας χρόνων προκειμένου να κρατήσουμε ζωντανές μνήμες και θύμισες του παρελθόντος; Με το βλέμμα στο μέλλον, η απάντηση είναι προφανής. Διερωτώμαι τι είναι εν τέλει προτιμότερο εφ’ όσον η πολυπόθητη γη της επαγγελίας αποτελεί προνόμιο των λίγων και εκλεκτών. Οι LEVIATHAN του αυτοχρηματοδοτούμενου νέου τους άλμπουμ “Mischief of malcontent” που αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να επανατοποθετήσουν το όνομα τους στις καρδιές των απανταχού “στενοκέφαλων” σαν του λόγου μας που ονειρευόμαστε ακόμα τα μεγαλεία των 90s για τον συγκεκριμένο ήχο; Με ένα μέρος μόνο όλων εκείνων των συστατικών που τους είχαν αναγάγει σε μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ιδιώματος; Με ύφος “παλιακό” που αρνείται να ξεκολλήσει την βελόνα ενός “πατενταρισμένου” τρόπου γραφής και ενορχήστρωσης στα όρια του λιτού ακόμα και για progressive μπάντα;
Άπαντες έχουν το δικαίωμα να μην τα παρατούν. Θεμιτό και εκτιμητέο. Εφ’ όσον καταδεικνύουν διάθεση και καταθέτουν αυταπάρνηση, οφείλουμε αν μη τι άλλο να παρακολουθούμε στενά την πορεία τους. Και το “Mischief of malcontent” που μας έρχεται δύο χρόνια μετά τον προκάτοχό του, το μετριότατο “Words waging war”, δείχνει τους LEVIATHAN σε ελαφρώς ανώτερο συνθετικό επίπεδο, που τους επιτρέπει να ανακτούν ένα μικρό μέρος της ιδιαιτερότητας και της μαγείας που τους ακολουθούσε πιστά στην δεκαετία του ’90. Ο κιθαρίστας John Lutzow, ιθύνων νους των Αμερικανών, συνθέτει μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, με αποκορύφωμα όλων το 13λεπτο “The world is watching”, που του επιτρέπουν να ξεδιπλώσει όλο του το ταλέντο τόσο σε ριφ όσο και σε solos, πολύπλοκα σημεία που αναδεικνύουν την υψηλή τεχνική κατάρτιση όχι μόνο του ιδίου αλλά και των υπολοίπων μελών αλλά και έντονη αίσθηση της μελωδίας που συμπληρώνουν με σχετική επιτυχία το παζλ των πέντε τραγουδιών του άλμπουμ. Το στοιχείο, όμως, που επιδέχεται αισθητής βελτίωσης, έχω την αίσθηση πως είναι η ερμηνεία του Βραζιλιάνου τραγουδιστή Rafael Gazal… Απαιτείται περισσότερο “βάθος” και πολύπλευρη έκφραση που δεν υφίσταται στον βαθμό που θα άλλαζε δραστικά το υλικό και θα το αναβάθμιζε ώστε να θεωρούσαμε απαραίτητη την απόκτηση του. Δεν είναι άσχημο άλμπουμ, απλούστατα θα συγκεντρώσει τα βλέμματα των γνωστών “σεσημασμένων” του χώρου που θα θυμηθούν κάτι από τα νιάτα τους αλλά γρήγορα θα στρέψουν αλλού την προσοχή τους…
6,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
