Ήρθε επιτέλους εκείνη η στιγμή που κάθε μπάντα προσδοκά. Όχι αυτή που το πρώτο άλμπουμ βγαίνει στις προθήκες των δισκοπωλείων, ούτε εκείνη της πρώτης καλής κυκλοφορίας που αναγνωρίζεται από κοινό και κριτικούς. Αναφέρομαι στη στιγμή της δικαίωσης και της ανταμοιβής του κόπου και του μόχθου, που πολλές μπάντες ψάχνουν σε όλη τους την μουσική πορεία να βρουν. Για τους MOTHER OF MILLIONS η στιγμή αυτή ήρθε νωρίς, μόλις στον δεύτερο δίσκο της καριέρας τους.
Το “Human”, που κυκλοφόρησε προ τριών ετών, μου είχε αφήσει μια ανάμεικτη αίσθηση κι αυτό γιατί παρά τις δυνατές συνθέσεις του, έπασχε σε θέμα ταυτότητας και παραγωγής. Δύο στοιχεία τα οποία έχουν αλλάξει άρδην στο “Sigma” με αποτέλεσμα να αναδεικνύεται το ταλέντο αυτών των παιδιών. Διότι ο Γιώργος Προκοπίου (τον βρίσκεις επίσης και στους POEM) και η παρέα είναι γνωστοί στην εγχώρια σκηνή εδώ και χρόνια.
Αλλά ας περάσουμε στα του δίσκου. Το “Sigma” ξεκινάει με μια μακρά εισαγωγή που σε βάζει στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί στο άλμπουμ. Τα samples φωνητικά, η σκοτεινή ατμόσφαιρά και το βαρύ βουητό προϊδεάζει ότι έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από ότι στο παρελθόν. Οι κιθάρες είναι σαφώς πιο πίσω, ενώ προβάδισμα παίρνουν τα πλήκτρα και η φωνή του Γιώργου. Τα τρία κομμάτια που έπονται (“Shine”, “Silence” και “Rome”) έχουν μια στιβαρή συνοχή που τα καθιστούν σχεδόν ένα στο αυτί μου. Τα ευφάνταστα riffs, οι δυνατές συνθέσεις και το ωραίο μπλέξιμο samples με μουσική, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το πως παίζεται το prog εδώ και μια δεκαετία.
Από εκεί και πέρα το πράγμα ξεφεύγει. Το “Their Passage the Light” αποτελεί το σημείο καμπής του δίσκου, είναι το μέρος όπου αλλάζει ιδεατά η μεριά του βινυλίου και περιμένεις με αγωνία τι σου επιφυλάσσει η πίσω πλευρά. Ε λοιπόν, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. Το συγκρότημα κάνει ένα τεράστιο άλμα μπροστά αποκτώντας αυτό που πάντα έψαχνε, μια αδιαπραγμάτευτη μουσική ταυτότητα που θα τους ωθήσει στα ύψη που αποζητούν. Οι μελωδίες με τις δυναμικές κιθάρες έρχονται εναλλάξ στο πεντάγραμμο, με μόνη σταθερά την εκπληκτική φωνή του Γιώργου. Είχα πολλά χρόνια να τον ακούσω έτσι σε δίσκο. Το δεύτερο αυτό μέρος του δίσκου μου θύμισε ελαφρώς TESSERACT, τόσο από άποψη παραγωγής, όσο και συνθετικά (βρίσκουμε πολλά djent στοιχεία). Η μπάντα παίζει ρυθμικά στο background, ενώ πλήκτρα και φωνή έχουν τον πρώτο ρόλο και όλο αυτό προσαρμοσμένο στα μέτρα της.
Ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και μετά από τόσα χρόνια αυτό έχει γίνει βίωμα στην μπάντα. Η συνεχής της άνοδος είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το “Sigma” (θα) είναι ο ενδιάμεσος σταθμός για κάτι πραγματικά μεγάλο. Μη παρεξηγηθώ, έχουμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο άλμπουμ και όπως είπα πιο πάνω δικαιώνει τις προσπάθειες χρόνων. Ωστόσο περιμένουμε έναν δίσκο που στο α’ και β’ μέρος θα είναι εξίσου μεγαλειώδης.
8.5/10
Νίκος Ζέρης
