Aς είμαστε ειλικρινείς. Τα τελευταία 10-12 χρόνια, ο Matt Bellamy το είχε παρακάνει (σχεδόν κάψει) με τις θεωρίες συνωμοσίας. Και αν θέλει να έχει αυτές τις απόψεις δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, αλλά το κακό ήταν πως κάποιες από αυτές τις απόψεις κατέληγαν σε στίχους των MUSE. Αποτέλεσμα: Ακόμα και να σου άρεσε μουσικά κάποιο album τους, δύσκολα θα “μιλούσε” μέσα σου. Στο “Will of the people” όμως, το νέο τους 9ο album, η (στιχουργική) προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική. Στίχοι για την πανδημία, τα lockdowns και τις επιπτώσεις τους, τις ανθρώπινες σχέσεις και γενικότερα ένα πιο “γήινο” attitude, που πολύ πιο εύκολα μπορεί να ταυτιστεί η πλειοψηφία. Άλλωστε η πραγματικότητα τα τελευταία 2 και βάλε χρόνια ξεπέρασε και το χειρότερο δυστοπικό Bellamy σενάριο.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, θυμόμαστε πως σε προηγούμενα albums οι MUSE (έστω και σε μικρό βαθμό) ενσωμάτωναν στοιχεία από μουσικά subgenres που θεωρήθηκαν hype κατά καιρούς (βλέπε Dubstep παλιότερα και Synthwave πιο πρόσφατα, στο “Simulation theory” για παράδειγμα). Στο “Will of the people” δεν τους βλέπουμε να κάνουν κάτι παρόμοιο (ίσως επειδή δεν υπάρχει πλέον και κάποιο αντίστοιχο κυρίαρχο μουσικό είδος). Παρόλα αυτά, η ποικιλομορφία είναι αυτή που ξεχωρίζει για άλλη μια φορά. To “Will of the people” (το είχαμε ακούσει και ως 3ο single, προάγγελο της κυκλοφορίας) είναι ένας Glam Rock ύμνος, το “Compliance” σε βυθίζει σε μία 80s Synth νοσταλγία, το “Liberation” είναι το “πιο Queen πεθαίνεις” track του δίσκου, το “Won’t stand down” (το θυμόμασταν και ως πρώτο single τον Ιανουάριο) είναι κλασικό MUSE κομμάτι φτιαγμένο για στάδια, το pop “Ghosts (How can I move on” , αν αφαιρέσεις τα φωνητικά , θα μπορούσες άνετα να φανταστείς την Adele να το τραγουδάει, αλλά το καλύτερο τραγούδι του album έρχεται ακριβώς μετά: “You make me feel like it’s Halloween”. Μπλέκουν εκκλησιαστικό όργανο, Alt Rock κιθάρες και Synths με ένα ρεφρέν- ξέσπασμα που θα τραγουδάς (με falsetto) ξανά και ξανά και με σαμπλαρισμένο Vincent Price στο outro. Άσε που είναι ιδανικό και για τα dj sets μου στο Χοροστάσιο.
Στο “Kill or be killed” τα πράγματα σκληραίνουν όμως (ίσως και από τα πιο heavy κομμάτια των MUSE ever) που θα μπορούσε άνετα να ήταν στο “Origin of symmetry”. Tα “Verona” και “Euphoria” (ειδικά αυτό θα γίνει το νέο απόλυτο MUSE hit) είναι συνθέσεις που θα βρίσκουν τον δρόμο πάντα σε μελλοντικά MUSE setlists και το album κλείνει εμφατικά με το “We are fuckin fucked”.
Στα αρνητικά τώρα, αυτός ο δίσκος θα έλαμπε πολύ περισσότερο αν η παραγωγή δεν ήταν τόσο επιτηδευμένα βρώμικη και full σε μουντάδα. Δεν υπάρχουν όμως μέτρια, άσχημα τραγούδια ή fillers στο album. Είναι ένας σφιχτοδεμένος δίσκος 10 τραγουδιών σε 37 λεπτά. Κάποιους μπορεί να τους ξενίσει (ή να τους κουράσει) όλη αυτή η ποικιλομορφία -εγώ την βρήκα απολαυστική- ακριβώς επειδή για να κάνεις κάτι τέτοιο (να ακροβατείς στα subgenres δηλαδή) πρέπει να έχεις και τις ανάλογες ικανότητες για να το κάνεις.
Με άλλα λόγια, το “Will of the people” φιλοδοξεί με τον τρόπο του να επανασυνδεθεί με τον μέσο MUSE fan ή (και) με κάποιους από τους παλιούς fans που είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους για αυτούς μέσα στα χρόνια. Και μάλλον θα το καταφέρει.
8 / 10
Γιώργος Φακίνος
