Σήμερις θα μιλήσουμε, όπως σωστά καταλάβατε, για το Γαλλικό death/thrash. Μια σκηνή που δε πήρε ιδιαίτερα εύσημα, καθόσον underground δυναμικής κατά κύριο λόγο. Ωστόσο, δε πρέπει να προσπερνάμε τους MASSACRA (“Final holocaust”, “Enjoy the violence”, “Signs of the decline” – φόνος εν βρασμώ ψυχής, τρις ισόβια), τους πρώτους deathsters της χώρας LOUDBLAST (“Sensorial treatment”, “Disincarnate”, “Sublime dementia” και δεν είμαι καλά!), τους AGRESSOR (“Neverending destiny”, “Towards beyond” και διασχίζω τον Σηκουάνα mosh-άροντας!) τους MERCYLESS (“Abject offerings”, “Coloured funeral” – μανούλα μου τα ούλα μου!) και τέλος το αντικείμενο του τωρινού κειμένου. Τους NO RETURN.
Παρότι δεν αποτέλεσαν τη πρώτη γραμμή της σκηνής τους, οι τύποι είναι στρατιώτες. 1989 έτος ίδρυσης, και δεν σταμάτησαν στιγμή να δισκογραφούν (εν αντιθέσει με τους παραπάνω συμπατριώτες τους που είχαν ή ανάπαυλες ή διαλύθηκαν τελείως), από τις πρώιμες μέρες τους με τα “Psychological torment” (1990), “Contamination rises” (1992) ως και σήμερα. Φτάνουμε με τα πολλά και με τα λίγα στον δίσκο υπ’ αριθμόν έντεκα, με τίτλο “Requiem”. Οι NO RETURN πλέον εδώ και 7 χρόνια αποτελούν μέλος του δυναμικού της Mighty Music, μετρώντας μαζί με το “Requiem” 3 δίσκους μαζί της. Μπαίνει που λέτε το “The only one” αγκαζέ με το “Killing machines” και έρχομαι σε επαφή με ένα μοντέρνου τύπου μελωδικό death/thrash, σαν DEW-SCENTED με περισσότερες μελωδίες.
To ύφος της μπάντας συμβαδίζει με την εποχή που βγήκε, και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μελωδικά death metal riffs επιθετικά στη φύση όπως του “Affliction” δείχνουν πως αυτή η μπάντα ήθελε να φέρει τον ήχο της στο σήμερα, με τα blastbeats του με τα όλα του, με τη μοντέρνα προσέγγιση στα φωνητικά. Και κομμάτια τύπου “No apologies”, “Nobody cares about you” αποτελούν απτές, απτότατες αποδείξεις της φιλότιμης προσπάθειας της μπάντας να παίξει καλά και σωστά. Και σταματάω εδώ γιατί μόλις είπα τη λέξη κλειδί. Φιλότιμη. Αυτό θα μπορούσε να περιγράψει με μια λέξη την κυκλοφορία των NO RETURN. Ένα φιλότιμο άλμπουμ,μα όχι ένα αποτέλεσμα που να ενθουσιάζει ή να δημιουργεί νέο ρεύμα οπαδών.
Ακριβώς επειδή υπάρχουν μπόλικες πιο εμπνευσμένες μπάντες που παίζουν σε αυτό το μοτίβο, και όχι απαραίτητα νεότερες. Πάρτε παράδειγμα τους ύστερους KREATOR φερ’ ειπείν, που καταφέρνουν και ενθουσιάζουν, κερδίζουν οπαδούς και επεκτείνουν εμπνευσμένα τον ήχο τους, μένοντας μοντέρνοι, φρέσκοι και επίκαιροι. Ε, κάτι τέτοιο οι NO RETURN δε θα μπορέσουν να κάνουν με τον ίδιο τρόπο. Γιατί ναι μεν είναι καλοί, χρυσοί, αλλά χωρίς τόσο υψηλού επιπέδου τραγουδοποιία. Το κλείσιμο με το “The black wolfs kingdom” που αποτελεί και την πιο περιπετειώδη σύνθεση του δίσκου, αναλαμβάνει να κλείσει με μια πιο ενδιαφέρουσα νότα το άλμπουμ, ωστόσο, όχι να το ανεβάσει επίπεδο.
Εν κατακλείδι, μια ευχάριστη κυκλοφορία στα όρια του καλού στο χώρο του thrash, χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά χωρίς και να σπαταλάει άδικα το χρόνο μας. Ως εκ τούτου, παίρνει και την ανάλογη βαθμολογία. A tout à l’heure!
7 / 10
Γιάννης Σαββίδης
