Για πολλούς, η πέμπτη δισκογραφική δουλειά των Σουηδών, ίσως είναι το καλύτερο άλμπουμ τους. Είναι σίγουρα το άλμπουμ που τους έκανε πιο γνωστούς. Το άλμπουμ που τους άνοιξε δρόμους στα charts (αν και όχι ακόμα στα αμερικάνικα). Ταυτόχρονα όμως είναι και το πρώτο άλμπουμ που εγκαινίασε την συνεργασία τους με τον παραγωγό Steven Wilson και παράλληλα frontman των PORCUPINE TREE, αλλάζοντας τον ήχο τους και την μουσική τους κατεύθυνση για πάντα. Αυτό, για άλλους είναι θετικό και μία εξέλιξη, για άλλους όχι. Περί ορέξεως λοιπόν.
Το άλμπουμ, λειτούργησε ως μεταιχμιακό μεταξύ των ΟΡΕΤΗ της πρώτης εποχής και των ΟΡΕΤΗ του σήμερα. Ένας δίσκος μακροσκελής και παράλληλα μουντός, αλλά και τρομερά προοδευτικός και ατμοσφαιρικός. Από εδώ και στο εξής, οι ΟΡΕΤΗ παύουν να είναι μια progressive death metal μπάντα και γίνονται κάτι άλλο. Με εμφανέστατα τα σημάδια της νέας κατεύθυνσης που θέλει να ακολουθήσει το σχήμα, αυτό είναι το “Blackwater park”. Όπως πάντα, μία αξιολόγηση τραγουδιών, είναι καθαρά υποκειμενική και αποτελεί πεδίο συζητήσεων. Άλλωστε, είναι πολύ δύσκολο κάτι τόσο αριστουργηματικό, να πρέπει να μπει σε μία «σειρά». Είναι το άλμπουμ αυτό, ένα από τα καλύτερα progressive άλμπουμ όλων των εποχών; Ίσως…
The “Blackwater park” countdown
8) “Bleak” (09:16)
Με μια σειρά από ενδιαφέροντα, επαναλαμβανόμενα riff για εννέα ολόκληρα λεπτά είναι ένα καλό παράδειγμα του τι εστί OPETH της μέσης εποχής: πολύ λίγα riff τεντωμένα ως εκεί που δεν πάει, παράλληλα όμως καθόλου κουραστικά.
7) “Harvest” (06:01)
Το ίδιο ύφος με την ίδια περίπου ταχύτητα επανέρχεται ξανά, χωρίς την παραμόρφωση και το συγκρότημα προχωρά στο να παρουσιάζει συνεχόμενες πολύ όμορφες ιδέες. Οι φωνητικές μελωδίες είναι ενδιαφέρουσες, ικανές να «κουβαλήσουν» το τραγούδι και οι πρόοδοι των συγχορδιών πολύ ήπιες με δυναμική τέτοια όμως, ώστε να σχηματίσουν μια ενδιαφέρουσα βάση.
6) “Dirge for November” (07:54)
Τι είναι το “Dirge for November” αν όχι ένας τόπος τοποθέτησης ιδεών που δεν ταιριάζουν αλλού στο άλμπουμ, αλλά παράλληλα δένουν σε ένα όμορφο σύνολο; Αποτελείται από μια πολύ όμορφη εισαγωγή που κορυφώνεται από τα πιο σπαρακτικά φωνητικά του Akerfeldt στο άλμπουμ, ακολουθούμενη από ακόμα πιο σπαρακτικά riff που οδηγούν στο να κοπεί απότομα σε ένα ακουστικό outro που επαναλαμβάνεται δύο φορές πριν τελειώσει. Καθόλου κακό σαν ιδέα, φυσικά.
5) “The leper affinity” (10:23)
Ένα τραγούδι που ξεκινά κάπως πιο δυναμικά. Πέφτει σε ένα ακουστικό ιντερμέδιο στη μέση, δημιουργώντας, μία μοναδική ατμόσφαιρα. Η μερίδα του λέοντος στα riff βασίζεται σχεδόν στο ίδιο μοτίβο, καθαρό ή παραμορφωμένο και με την ομολογουμένως πιασάρικη μελωδία του ρεφρέν, το τραγούδι είναι ίσως καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, η αξιολόγηση συνεχίζει να είναι δύσκολη δε.
4) “The drapery falls” (10:54)
Όλα αναμειγνύονται σε μια αδιαπέραστη μάζα ακουστικής δουλειάς και riff που αλλού ξεκουράζονται χαλαρά, αλλού συνθλίβουν. Όμορφες στιγμές σε ένα τραγούδι στο οποίο αξίζει να ανακαλύψει κανείς όλες τις λεπτομέρειες. ΟΡΕΤΗ. Κανονικοί.
3 και 2) “Patterns in the Ivy” (01:53) και “Blackwater park” (12:08)
Λογιζόμενο ως εισαγωγή, το instrumental “Patterns in the Ivy”, οδηγεί πάρα πολύ όμορφα σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ. Το ομότιτλο κομμάτι ουσιαστικά βγάζει στην επιφάνεια μερικά από τα καλύτερα riff σε ολόκληρο το άλμπουμ, για να οδηγήσουν σε ένα άψογο ιντερμέδιο διάρκειας 2,5 λεπτών και μετά ξαναορμάει δυναμικά σαν να μην συνέβη τίποτα. Πολλή επιθετικότητα, πολλή δυναμική. Άψογο.
1) “The funeral portrait” (08:44)
Το “The funeral portrait” πρέπει να είναι το καλύτερο τραγούδι σε ολόκληρη τη δισκογραφία των OPETH. Εντάξει, ένα από τα καλύτερα έστω. Κάτι πρέπει να χτύπησε τον Akerfeldt σε αυτό, γιατί από την αρχή, το συγκρότημα μπαίνει αιφνιδιαστικά με μερικά από τα πιο πιασάρικα και εντελώς πιο βαριά riff όλης της καριέρας του. Η ορμή ανεβαίνει και ανεβαίνει, σπάει μόνο περιστασιακά για μερικές κομψές αλλαγές ρυθμού, ακουστικά τμήματα που ταιριάζουν άνετα σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Αν ψάχνετε ένα τραγούδι των ΟΡΕΤΗ για headbanging, ιδού, πάρτε το.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
