Πριν περίπου 1,5 χρόνο είχα στα χέρια μου το “Art of Loss” των REDEMPTION και με χαρά είχα επισημάνει ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο, αφού ο Adler βρισκόταν σε δαιμονιώδη φόρμα (το απέδειξε και με το αριστούργημα των FATES) αλλά και οι συνθέσεις ήταν εξίσου ποιοτικές. Δυστυχώς για την ομοιογένεια της δισκογραφίας του group, οι REDEMPTION αντικατέστησαν τον Adler με τον Tom Englund των EVERGREY και η αλήθεια είναι ότι περίμενα με σκεπτικισμό την επίδραση που θα είχε στον ήχο τους. Μετά από πολλές ακροάσεις αποδέχομαι ότι η επιλογή ήταν σωστή και λογική, όμως στοιχίζει τρομερά στους REDEMPTION όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα. Η μουσική τους ανέκαθεν βρισκόταν πολύ κοντά σε αυτό που έπρατταν οι EVERGREY, την μίξη του δυναμικού heavy metal των SYMPHONY X με το λυρικό progressive metal των DREAM THEATER, με συνέπεια πλέον οι διαφορές μεταξύ των δύο σχημάτων να είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες.
Το “Long Night’s…” επ’ ουδενί δεν είναι ένα κακό άλμπουμ και μάλιστα μπορώ να πω ότι το απόλαυσα περισσότερο από την τελευταία κυκλοφορία των EVERGREY. Ο Nick van Dyk αποδεικνύεται άξιος συνθέτης, με τις περισσότερες εκ των συνθέσεων να διαθέτουν το minimum βάθος κι εάν μπορούσε να τους προσδώσει και μια πιο περίτεχνη όψη, ίσως να μιλάγαμε για ένα διαφορετικό άλμπουμ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Impermanent”, που πλήθος από ενδιαφέροντα riffs και solos διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς κάποια προσπάθεια σύνδεσης, χωρίς να εντάσσονται σε ένα συγκεκριμένο πλάνο (μάλιστα το εν λόγω τραγούδι διαθέτει και όμορφο refrain). Κάπως έτσι χάνονται αρκετές ευκαιρίες για τους REDEMPTION, που φαίνονται να ακροβατούν στην έμπνευση και την μεταλλάδικη τσαπατσουλιά.
Όμως υπάρχουν και συνθέσεις που διατηρούν την ποιότητα υψηλή και το συνολικό πρόσημο, θετικό. Τα “Indulge in Color”, “Little Men” και “Noonday Devil” διαθέτουν λιγότερα θέματα, άρα ακούγονται λιγότερο μπερδεμένα, με ευδιάκριτα τα στοιχεία που τα αποτελούν, χωρίς κιθαριστικές πολυλογίες και αχρείαστα, ασύνδετα περάσματα. Α!!! Υπάρχει και μια διασκευή στο New Year’s Day των U2, που καλό θα ήταν να λείπει, γιατί οι λαρυγγισμοί του Englund δεν είναι και ότι καλύτερο έχω ακούσει (για να το θέσω κομψά).
6 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
