Όνειρο θερινής νυκτός φάνταζε για τους φίλους των SAVATAGE να τους δουν για μια ακόμα φορά επί σκηνής. Ο αντίκτυπος της, προ διετίας, αποκλειστικής συνέντευξης του Σάκη Φράγκου με τον ηγέτη τους, Jon Oliva, ήταν τόσο μεγάλος σε παγκόσμιο επίπεδο και η επαναδραστηριοποίηση τους είναι πλέον γεγονός. Ο Chris Caffery στην πρόσφατη συνέντευξη το επιβεβαίωσε και η αναγγελία της εμφάνισής τους στο φετινό επετειακό Rockwave ξεσήκωσε όλους που κατέκλυσαν το Terra Republic με κάθε μέσο από κάθε γωνιά της χώρας μας.
Ευτυχώς οι καιρικές συνθήκες εκείνη τη μέρα βοήθησαν το κοινό να δει τα τρία ελληνικά συγκροτήματα να προετοιμάζουν ιδανικά τις συνθήκες για να ανέβει ο Michael Schenker με τη μπάντα του έχοντας και guest έκπληξη στο τέλος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για μια βραδιά που στιγμάτισε όσους δήλωσαν το παρόν.
Λευτέρης Τσουρέας
Ακριβείς στο λεπτό στην ώρα έναρξης, οι SIRIUS, έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή του Rockwave Festival. Παρόλο που υπάρχουν δισκογραφικά από το 2017, ομολογώ ότι δεν τους είχα ακούσει πιο πριν, πάρα μόνο όταν ανακοινώθηκε το billing που θα πλαισίωνε την πολυαναμενόμενη συναυλία των SAVATAGE στη χώρα μας.
Η προσμονή για την εμφάνισή τους προσωπικά έγινε μεγαλύτερη στην ακρόαση της περσινής τους παρθενικής full length δουλειάς “A quest for life”με την συμμετοχή σημαντικών μουσικών όπως ο Tim “Ripper” Owens και ο Derek Sherinian σε φωνητικά και keyboards αντίστοιχα, ο καθένας σε μια σύνθεση. Στην περίπου μισή ώρα της εμφάνισης τους, απέδειξαν ότι το Ελληνικό heavy metal έχει έναν ακόμα καλό αντιπρόσωπο, σε όσους αρέσκονται να ακούν ένα heavy/power συγκρότημα. Αν και στατικοί, έκαναν ότι μπορούσαν για να «ανεβάσουν» όσους ήταν προσηλωμένοι στο stage και δεν έψαχναν για σκιά, κάτι που κατάφεραν, βάση αντιδράσεων του κόσμου.
Λόγω του σχετικά περιορισμένου χρόνου της εμφάνισης τους, προτίμησαν να μην μιλάνε πολύ, μη προλογίζοντας τα τραγούδια από το άλμπουμ και ένα από το EP τους και να τα αποδώσουν με τον όσο δυνατόν καλύτερο τρόπο, κάτι που έγινε, αφού είχαν και τον ήχο σύμμαχο τους από το πρώτο δευτερόλεπτο, κάτι που δεν συνηθίζεται και τόσο συχνά. Το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου ήρθε πολύ φυσικά και χωρίς δισταγμό, από ένα γκρουπ, που αν και «άγουρο» ζωντανά ακόμα, δείχνει καλά δείγματα γιατί εκτός της μουσικής του έχει και προσεγμένο στήσιμο επί σκηνής, και στιλιστικά αλλά και με την όποια γενικότερη έννοια.
Επόμενοι στην σειρά, ήταν οι LEATHERHEAD, οι οποίοι «ανέβηκαν» στην σκηνή περίπου πέντε λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα εμφάνισής τους. Προσωπικά για τους συγκεκριμένους, είχα ακόμα μεγαλύτερη προσμονή, σχετικά με τους προηγούμενους, γιατί αφενός το πάρα πολύ καλό περσινό παρθενικό τους άλμπουμξ, αφετέρου τα θετικά σχόλια που έχουν αποκομίσει μέχρι στιγμής, ήταν πόλος έλξης για να θες να τους δεις ζωντανά. Στα περίπου 40 λεπτά που ήταν στο stage απέδειξαν ότι ό,τι έχει «ακουστεί» γι’ αυτούς είναι πλήρως αληθές. Όντας από το πρώτο δευτερόλεπτο πολύ ενεργητικοί και κινητικοί, φυσικά εξαιτίας και της μουσικής τους που είναι άκρως ξεσηκωτική, πραγματοποίησαν μια πολύ καλή εμφάνιση. Έχοντας επιλέξει να εκφράζονται μουσικά με συνθέσεις που υμνούν το Αμερικανικό speed/heavy/power metal, ακόμα και αν δεν αρέσκεσαι σε αυτό ιδίωμα, η μουσική τους δεν γίνεται να σε αφήσει ατάραχο, χωρίς να κουνάς ένα μέλος των άκρων του σώματος σου.
Παράλληλα και τα μέλη του γκρουπ, με μπροστάρη τον πολύ χαρισματικό τραγουδιστή, με την ιδιαίτερη χροιά του ο οποίος «αλώνιζε» την σκηνή συνεχώς, έκαναν ότι μπορούσαν για να συμμετείχε και ο κόσμος ενεργά στην εμφάνισή τους. Βάση τελικής εικόνας, το κατάφεραν, δημιουργώντας μια ωραία αλληλεπίδραση κοινού και γκρουπ. Δυστυχώς, παρόλο που και σε αυτούς, ο ήχος που συνόδευε τα τραγούδια τους ήταν γενικά καλός, στην αρχή λόγω του αέρα, δεν ακούγονταν πολύ καθαρά, ευτυχώς σε ένα τραγούδι, ενώ προς το τέλος πάλι κάποια μικρά τεχνικά ηχητικά προβλήματα, έστω και για πολύ μικρό χρονικό διάστημα επισκίασαν, ελαφρώς, την ομολογουμένως πολύ καλή εμφάνιση τους.
Το υλικό τους είναι πολύ καλό, κάτι που φάνηκε και από το καινούργιο τραγούδι που έπαιξαν, που κινείται στα ίδια πολύ ποιοτικά επίπεδα της παρθενικής τους δουλειάς. Οι μικρές λεπτομέρειες όμως σε ένα συγκρότημα είναι αυτές που θα κάνουν το «πακέτο» να ξεχωρίσει. Οι LEATHERHEAD έχουν και το ταλέντο και τα φόντα για να πρωταγωνιστήσουν. Σίγουρα ό,τι κάνουν αξίζει και με το παραπάνω, και με τις συνθέσεις που έχουν, το μέλλον σίγουρα τους ανήκει.
Το τρίτο και τελευταίο Ελληνικό συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι NEED, ένα σχήμα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις αφού αποτελεί ένα από τα κορυφαία σχήματα του progressive metal της χώρας μας. Φέτος «κλείνουν» 20 χρόνια παρουσίας στην σκηνή, οπότε για τα μέλη ήταν η καλύτερη ευκαιρία να το γιορτάσουν, την συγκεκριμένη μέρα. Στα περίπου 45 λεπτά που ήταν επί σκηνής απέδειξαν για ακόμα μια φορά ότι η φήμη που τους ακολουθεί μόνο τυχαία δεν είναι. Έχοντας την εμπειρία πολλών ζωντανών εμφανίσεων, ήταν πολύ άνετοι, αποδίδοντας τα τραγούδια τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ομολογουμένως το ιδίωμα που αρέσκονται να εκφράζονται μουσικά, δεν έχει τα τόσο ξεσηκωτικά τραγούδια που χαίρουν υψηλού tempo και ταχύτητας. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο κόσμος στην διάρκεια κάθε σύνθεσης τους ήταν στατικός στην θέση του, σχετικά με τα δυο προηγούμενα συγκροτήματα, κάθε φορά όμως που τέλειωνε ένα τραγούδι, οι αντιδράσεις του ήταν ιδιαίτερα θερμές προς αυτούς.
Οι ίδιοι όμως έχουν καταφέρει στα χρόνια παρουσίας τους, να δημιουργήσουν συνθέσεις, που και το ιδίωμα να μην είναι στα αγαπημένα σου, όπως για τον γράφοντα, αν βρεθείς σε κάποιο live τους, χωρίς να το έχεις διαλέξει επί τούτου να το δεις, θα περάσεις καλά ακούγοντάς τους. Έτσι ήταν και εκείνη η βραδιά. Από τον frontman Γιάννη Βογιαντζή λίγο βραχνιασμένο μεν, αρκετά όμως προσιτό και άνετο επί σκηνής δε, να δίνει το σύνθημα και τους άλλους να ακολουθούν, μας χάρισαν άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση, όντας όλοι σε εξαιρετική φόρμα.
Για τρίτο συνεχόμενο γκρουπ, ο ήχος που συνόδευε τις συνθέσεις ήταν τέτοιος που σε έκανε να μην ασχολείσαι με κάτι άλλο όση ώρα ήταν επί σκηνής. Όσο τους το επέτρεπε ο χρόνος που είχαν, τίμησαν έστω και με ένα τραγούδι, εκτός του άλμπουμ τους “The wisdom machine”, κάθε τους δισκογραφική κίνηση, με την μερίδα του λέοντος να κερδίζει το “Hegaiamas-A Song For Freedom”. Κάπως έτσι, οι φανατικοί υποστηρικτές τους, λογικά θα έμειναν άκρως ικανοποιημένοι, και οι υπόλοιποι απολάμβαναν ζωντανά έναν από τους καλύτερους μουσικούς πρεσβευτές που έχει η χώρα μας. Μόνο τυχαίο δεν ήταν που όσος κόσμος ήταν στο χώρο, τους χειροκρότησε πολύ «ζεστά» όταν τέλειωσαν την άκρως επαγγελματική τους εμφάνιση. Τώρα που ξαναείναι και κάπως πιο ενεργοί, μακάρι να μπουν στο studio και να κυκλοφορήσουν ένα καινούργιο άλμπουμ, γιατί σίγουρα το πολυπληθές κοινό τους αδημονεί.
Θοδωρης Μηνιάτης
Πριν ανέβουν οι SAVATAGE στη σκηνή του Rockwave, ο θρυλικός Michael Schenker ξεκίνησε το δικό του set, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με γερή δόση hard rock και classic UFO αισθητικής. Ο Schenker, αναμεσά τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες όλων των εποχών, έθεσε στο έλεός του ένα κοινό έτοιμο να απολαύσει την μαγεία της μουσικής του. Το Terra Republic, είχε ήδη πολύ κόσμο, αποδεικνύοντας πως η επιρροή του παραμένει ισχυρή και ζωντανή, μέσα από τα πολλά χρόνια της σημαντικής καριέρας του.
Ιδιαίτερο κεφάλαιο της εμφάνισης ήταν η συμμετοχή του Έλληνα τραγουδιστή Roberto Dimitri Liapakis, γνωστού ως R.D. Liapakis, που ανέλαβε το μικρόφωνο μετά την αναγκαστική αποχώρηση από την περιοδεία του Erik Grönwall. Ο Liapakis από τους MYSTIC PROPHECY με φωνητική έκταση και πάθος, κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού. Η φωνή του έντυσε πανέμορφα κομμάτια από το παρελθόν του Schenker, καταδεικνύοντας ότι ήταν η ιδανική επιλογή για αυτή τη στιγμή.
Η κορύφωση της Ελληνικής «συμμετοχής» στο live ήρθε όταν στο τέλος του σετ, όταν ο Gus G., ο διάσημος Έλληνας κιθαρίστας με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, ανέβηκε on stage για το τελευταίο κομμάτι. Ο Michael Schenker παρουσίασε ένα σύνολο επιλεγμένων κομματιών από την καριέρα του στους UFO. Το κοινό ταξίδεψε μέσα από riffs που στιγμάτισαν την ιστορία του hard rock, με το αποτέλεσμα να είναι μια περίπου ώρα ενέργειας και ηλεκτρισμού που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι headlining.
Η βραδιά, πριν από το μεγάλο reunion show των SAVATAGE, εξελισσόταν ιδανικά, με ένα κοινό που ανταποκρίθηκε θερμά. Η θέα και η παρουσία ενός πραγματικού θρύλου της σκληρής μουσικής πάνω στην σκηνή, κομμάτια που συνόδεψαν μεγάλες στιγμές όλων των παρευρισκομένων, χάρισαν κάτι παραπάνω από μια ακόμα συναυλιακή εμπειρία στον κόσμο. Ήταν συγκινητική και βαθύτατα ουσιαστική.
Το set του μεγάλου Michael Schenker, στάθηκε ως μία συνοπτική λόγω διάρκειας αλλά γεμάτη ένταση στιγμή σε μια ιστορική rock βραδιά. Το πρόγραμμα περιλάμβανε τραγούδια – σταθμούς. Εκτός από το πολυαγαπημένο “Doctor doctor”, ακούσαμε τα “Rock bottom”, “Lights out”, “Can you roll her”, και “Shoot shoot”, με το κοινό να συμμετέχει σε κάθε ρεφρέν. Η κιθαριστική του δουλειά παρέμεινε αψεγάδιαστη, ποιος περίμενε άλλωστε κάτι διαφορετικό; Το κοινό βίωσε όλη την ουσία του ευρωπαϊκού hard rock των ’80s, παιγμένου από τον ίδιο τον δημιουργό του.
Ο θεσμός της μουσικής συνέδεσε διεθνείς και εγχώριες δυνάμεις, με τον Schenker να αποδεικνύει γιατί θεωρείται «πατέρας» για πολλούς σύγχρονους κιθαρίστες. Το κοινό έζησε μια ισχυρότατη συναισθηματική σύνδεση, που έθεσε ψηλά τον πήχη για τη συνέχεια με τους SAVATAGE.
Το βράδυ της 28ης Ιουνίου 2025, στο Terra Republic κοντά στη Θεσσαλονίκη, οι θρυλικοί SAVATAGE έκαναν την πολυαναμενόμενη τους επιστροφή στη σκηνή μετά από 23 χρόνια απουσίας από την Ελλάδα. Η αίσθηση της δικαίωσης και της συγκίνησης ήταν ήδη ψηλά πριν ακόμη ανέβουν στη σκηνή, καθώς η είδηση ότι θα εμφανίζονταν στην χώρα μας, στην βόρεια έκδοση του Rockwave Festival, είχε ήδη συγκινήσει τους πιστούς. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Zak Stevens, το να ξαναβρεθούν μπροστά σε ένα κοινό που τους χαρακτηρίζει αποτελούσε κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Και όντως, η ατμόσφαιρα ήταν πρωτόγνωρη, σαν να ξαναζωντάνεψε ένα κομμάτι της ιστορίας και της ψυχής τους.
Η απόλυτη σύνδεση με το Ελληνικό κοινό υπήρξε συνεχές και διαχρονικό σημείο αναφοράς. Η ίδια μαγεία επανήλθε σε αυτό το live. Καλές αναμνήσεις ξύπνησαν, αλλά με νέες δόσεις ενέργειας και συγκίνησης. Η γενικότερη ατμόσφαιρα ενός festival που μεταφέρθηκε πιο…βόρεια, έκανε τη βραδιά ακόμη πιο ξεχωριστή.
Η σύνθεση που ανέβηκε στη σκηνή ήταν η εμβληματική από το “Wake of Magellan”. Zak Stevens στα φωνητικά, Johnny Lee Middleton στο μπάσο, οι κιθαρίστες Chris Caffery και Al Pitrelli και ο Jeff Plate στα τύμπανα. Ωστόσο, το βάρος της «θλίψης» για την απουσία του ιδρυτή και βασικού συνθέτη, Jon Oliva, ήταν αισθητό. O Mountain King, το Βουνό, εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων υγείας δεν κατάφερε να συμμετάσχει στην περιοδεία, η στιγμή όμως που κορυφώθηκε αυτό το συναισθηματικό κύμα ήταν στο “Believe”. Εκεί, εμφανίστηκε στην οθόνη να τραγουδά συνοδευόμενος από το πιάνο του. Η στιγμή αυτή ήταν συγκλονιστική, καθώς ο Oliva, παρά την απόσταση, είναι η σαφής συνέχεια και σύνδεση με την ψυχή των SAVATAGE. Η τεχνολογία, η καρδιά και η μουσική ενώθηκαν και δημιούργησαν μία μοναδική στιγμή. Δεν ήταν απλά μια αναφορά, αλλά μια ζωντανή επιστροφή του ιδρυτή, έστω και δι΄ αυτού του τρόπου. Φωτογραφίες του αδικοχαμένου Criss Oliva στο φόντο, έκαναν την κατάσταση ακόμα πιο ηλεκτρισμένη, με την αποφόρτισή της να έρχεται μέσα από την μουσική.
Το setlist χορταστικό, με την μερίδα του λέοντος να ανήκει στα άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν με το συγκεκριμένο line up, χωρίς φυσικά να απουσιάζουν τραγούδια από όλη την πορεία των Αμερικανών. “The Ocean”, “Welcome to the show”, “The wake of Magellan” και “Handful of rain”. “Gutter ballet”, “Edge of thorns” και φυσικά “Hall of the Mountain King”μας ταξίδεψαν μέσα στην ιστορία μίας από τις πλέον αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού κοινού, στην οποία η ιστορία χρωστάει και πρέπει να ανταποδώσει τα οφειλόμενα. Οι επιλογή αυτή των τραγουδιών, ίσως δεν ικανοποίησε άπαντες, όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να αποτρέψει ένα μεγάλο σε αριθμούς κοινό να γίνουν ξανά έφηβοι, ανταποδίδοντας στην μπάντα την αγάπη που λάμβανε.
Το συναυλιακό γεγονός αυτό δεν ήταν απλά μία ακόμα ζωντανή εμφάνιση, ήταν μια πολιτισμική στιγμή. Επαναβεβαίωσε τη θέση των SAVATAGE όχι απλώς ως θρύλων του progressive/power metal, αλλά ως ζωντανής ψυχής της μεταλλικής σκηνής, μετά από δεκαετίες. Η βόρεια μετακίνηση του Rockwave και η επιλογή τους ως headliners επιβεβαίωσε ότι η επιρροή τους είναι ακόμη δυνατή και ζωντανή. Παράλληλα, η ανακοίνωση πως εργάζονται ήδη για νέο στούντιο άλμπουμ το 2026 με τους ίδιους στην σύνθεση, ενισχύει αυτή την αίσθηση αναγέννησης, με το σχήμα να υπόσχεται ότι θα επιστρέψει στη χώρα μας, όχι μετά από δύο δεκαετίες αλλά «του χρόνου», όπως ο Zak ανακοίνωσε, ίσως με νέο υλικό στις αποσκευές του. Η βραδιά αποτέλεσε ένα σημείο καμπής. Μια μαγική στιγμή που έδωσε έμπνευση τόσο στη μπάντα όσο και στο κοινό, δείχνοντας ότι το παρελθόν και το παρόν μπορούν να συνυπάρξουν δυναμικά.
Η συναυλία των SAVATAGE στο Terra Republic δεν ήταν απλά μια επιστροφή. Ήταν ένα συγκινητικό, συλλογικό «γυρνώντας σπίτι» για μια μπάντα που ενσωματώνει ιστορική σημασία και συναισθηματική βαρύτητα και ένα κοινό που δεν ξέχασε ποτέ. Η απουσία του Jon Oliva, έστω κι αν καλύφθηκε προσωρινά με βίντεο, δεν λειτούργησε αρνητικά αλλά αντιθέτως, πρόσθεσε βάθος και συμβολισμό. Η επιλογή των κομματιών, η σύνδεση με το κοινό και η επιστροφή στη σκηνή μετά από τόσα χρόνια δημιούργησαν μια εμπειρία που θα μείνει ανεξίτηλη στη συλλογική μνήμη.
Όσοι παρευρέθηκαν, φέρουν πλέον μέσα τους αυτήν την συλλογική μνήμη, μια ανάσα ιστορίας, ενότητας και μεταλλικής μαγείας.
Υ.Γ. Σκόπιμα δεν αναφέρθηκε στο παραπάνω κείμενο τίποτα από όλα αυτά που συζητήθηκαν από το κοινό κατά τη διάρκεια του τριημέρου του Rockwave στον βορρά. Ο γράφων θα πει απλά πως ναι, περιθώρια βελτίωσης ΦΥΣΙΚΑ και υπάρχουν και ναι ελλείψεις ΦΥΣΙΚΑ υπήρξαν. Υπήρξε όμως και η μουσική, αυτή για την οποία η ταλαιπωρία καμιά φορά φαντάζει μικρή. Αν το φεστιβάλ σκοπεύει να συνεχίσει να διοργανώνει βραδιές και στον βορρά, καλό θα είναι αυτές τις ελλείψεις να τις «ακούσει» και να τις αντιμετωπίσει. Αυτό θα είναι ευεργετικό και για το ίδιο αλλά πρωτίστως για τον κόσμο ο οποίος απέδειξε ότι αυτό που αγαπάει το τιμά. Οι καλύτερες συνθήκες, θα γιγαντώσουν και το πλήθος του κόσμου αλλά και τον θεσμό τον ίδιο.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
