“Legions return”
Με τον Chris Caffery, κιθαρίστα των SAVATAGE, είχαμε μία πολύ καλή επαφή τα χρόνια που έβγαζε σόλο δίσκους με την Black Lotus, αλλά στην πορεία χαθήκαμε. Η επιστροφή των SAVATAGE στο προσκήνιο και η επερχόμενη εμφάνισή τους στο Rockwave στο Terra Republic, το Σάββατο 28 Ιουνίου, ήταν και η αφορμή για τη συζήτησή μας. Ξαφνιάστηκα όταν ξεκινώντας, μου είπε ότι ήμουν η αιτία για την επανασύνδεση του σχήματος, εξαιτίας της συνέντευξης που είχα κάνει με τον Jon Oliva (Part 1 & Part 2). Στην πορεία, βγήκαν πολλές και ωραίες ατάκες, λίγες «οχλήσεις» από τον σκύλο του που ζητούσε απεγνωσμένα προσοχή, αλλαγή περιβάλλοντος για να έχουμε ησυχία (θα διαπιστώσετε ότι στη μέση της συνέντευξης, από το δωμάτιό του, βρέθηκε στο υπόγειο στούντιό του) και πολλά πολλά off the record πράγματα. Ακολουθούν σχεδόν 3800 λέξεις για τους λατρεμένους SAVATAGE, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…
Θα πρέπει να σου δώσω credits για πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν στους SAVATAGE αυτήν την περίοδο, αφού από την επόμενη μέρα που έκανες αυτή τη συνέντευξη με τον Jon Oliva, άρχισα να δέχομαι τηλεφωνήματα και emails που μου έλεγαν «οι SAVATAGE θα βγάλουν καινούργιο δίσκο, αυτό είναι σπουδαίο» κι εγώ τους απαντούσα «θα βγάλουμε δίσκο;». Χαχαχαχα. Μιλούσαμε γι’ αυτό, αλλά δεν υπήρχε κάποιο πλάνο. Από τη στιγμή όμως που έκανες αυτή τη συνέντευξη, άρχισα να επικοινωνώ με το Μεξικό, τον Καναδά, τη Νότια Αμερική, ο manager μας άρχισε να δέχεται προτάσεις για να παίξουμε σε φεστιβάλ… Νομίζω ότι αυτό που έκανες, έδωσε την αφορμή να ασχοληθεί ξανά ο κόσμος μαζί μας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Πέρσι, τέτοιον καιρό περίπου, μας κάλεσε ο Kenny, ο manager μας σε conference call και μας ανακοίνωσε ότι είχε μερικές πολύ καλές προσφορές για φεστιβάλ κι εγώ στην κυριολεξία άρχισα να κλαίω. Όπως όλοι ξέρουν, περίμενα κάτι τέτοιο για πάνω από είκοσι χρόνια. Το έλεγα σε συνεντεύξεις, ότι η συνέντευξη στο Rock Hard Greece ήταν αυτή που έδωσε το έναυσμα για όλο αυτό που συμβαίνει με τους SAVATAGE, αλλά δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ. Πραγματικά, όλος ο κόσμος μιλούσε γι’ αυτήν τη συνέντευξη!!! Κοίτα λοιπόν από τότε, που είμαστε τώρα!!!
Ξέρεις κάτι; Ήταν φοβερό αυτό που συνέβη με τη συνέντευξη, γιατί μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε να βγάλει αυτά τα πράγματα από μέσα του κι εγώ να είμαι ο αγγελιοφόρος… Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τα email που μου έστελνε λέγοντας πόσο συναισθηματικά φορτισμένος ήταν με τα άπειρα μηνύματα που είχε λάβει από γνωστούς και άγνωστους, οι οποίοι έβλεπαν ότι οι SAVATAGE, έστω και με κάποιον τρόπο, υπήρχαν.
Εγώ πάντα το έβλεπα αυτό, επειδή ήμουν πολύ ενεργός στα social media εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μια-δυο φορές το χρόνο, δεχόμουν μηνύματα από φεστιβάλ που μου ζητούσαν να κάνουμε διάφορα πράγματα και τους απαντούσα ότι δεν έχω νέα και πως όταν έχω, θα ενημερώσω τον κόσμο. Έβλεπα όμως τη δίψα του κόσμου. Είχα μαθητές κιθάρας 17 χρονών, που έπαιζαν διασκευές SAVATAGE, παρότι είχαμε σταματήσει να παίζουμε προτού εκείνοι γεννηθούν. Αυτό δείχνει ότι η μουσική που δημιούργησαν ο Criss, ο Jon και ο Paul O’Neill είναι διαχρονική. Και είναι πολύ σημαντικό να έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε αυτή τη μουσική όχι μόνο για ανθρώπους –όπως ακόμα κι εγώ- που θέλουν να ακούσουν ξανά τα τραγούδια μας, αλλά και για παιδιά που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μας δουν ζωντανά. Ξέρεις, ποτέ δεν διαλυθήκαμε. Βλέπω τόσον καιρό να γράφεται ότι είμαι πρώην μέλος των SAVATAGE, αλλά ποτέ δεν διαλυθήκαμε, απλά σταματήσαμε να παίζουμε. Ήμασταν όπως στην ταινία του Austin Powers που είχε παγώσει για πολλά χρόνια (γέλια). Μου είχε λείψει πολύ όλο αυτό. Να ασχολούμαι, να παίζω με τους SAVATAGE.
Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω με λόγια πόσο μου έλειπε αυτό. Ήταν η πρώτη μπάντα που μπήκα, όταν ήμουν 19 ετών. Είμαι ευλογημένος να έχω παίξει σε σπουδαία συγκροτήματα, όπως οι TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA και μάλιστα από την αρχή τους, αλλά υπάρχει κάτι με τους SAVATAGE που είναι προσωπικό, ιδιαίτερα απέναντι στον Criss και τον Jon, που μου έδωσαν την ευκαιρία να είμαι σ’ ένα συγκρότημα. Αυτός ήταν και ο λόγος που έβγαζα σόλο άλμπουμ αυτόν τον καιρό και δεν ήθελα να μπω σε κάποιο άλλο σχήμα, επειδή στο μυαλό μου ήμουν ακόμη στους SAVATAGE. Πίστευα ότι αν είχα ασχοληθεί full time με κάποιο συγκρότημα, θα ήταν η ταφόπλακα των SAVATAGE. Περιόδευσα με τη Doro, με τους METAL CHURCH, έλαβα μέρος σε διάφορα projects, έκανα σόλο δίσκους, αλλά ποτέ δεν έβαλα τον εαυτό μου ως μέλος σε άλλο συγκρότημα, εκτός από τους TSO που ήταν ο Paul, ο Jon και όλη η οικογένεια των SAVATAGE.
Από την εμφάνισή μας στο Wacken το 2015, ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε ο χρόνος… Πέθανε ο Paul δύο χρόνια αργότερα και αυτό μας χτύπησε σαν τούβλο στο κεφάλι. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει τον θάνατό του. Ξέρεις πόσο μου λείπει που υπό φυσιολογικές συνθήκες, τώρα θα σχεδιάζαμε μαζί την περιοδεία; Ήταν πολύ άσχημο που έχασα τον Criss, αλλά ακόμα πιο άσχημο όταν έφυγε ο Paul, γιατί ήταν αυτός που πήγαινα να μιλήσω όποτε είχα κάποιο πρόβλημα. Ο κόσμος αντέδρασε πάρα πολύ έντονα όταν ανακοινώσαμε τις πρώτες εμφανίσεις μας κι έτσι ακριβώς αισθανθήκαμε κι εμείς, οπότε υπάρχει μία ισορροπία. Όταν κάναμε το πρώτο μας soundcheck στο Monsters of Rock, δεν φαινόταν ότι είχε περάσει τόσος καιρός, για κανέναν λόγο και όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε, ήταν λες και είχαν περάσει ένα-δύο χρόνια… Τόσο περίεργο… Όταν έπαιξαν οι SCORPIONS μετά από εμάς, ξεκίνησαν με το “Coming home” και ακριβώς έτσι αισθάνθηκα κι εγώ.
Έχω τόσα πολλά να σε ρωτήσω, αλλά ας πάμε στις συναυλίες. Πως καταλήξατε να παίζετε αυτή την εκδοχή του “Believe”, όπου φαίνεται ο Jon Oliva στο video, ο οποίος παίζει το πρώτο κουπλέ κάτι που το κάνει πολύ συναισθηματικά φορτισμένο;
Εγώ ήμουν αυτός που ήμουν πιο … «υπερκινητικός» σε σχέση με το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε μαζί μας τον Jon. Σκεφτόμουν μέχρι και να τον βάζαμε σ’ ένα δωμάτιο με κάμερα να παίζει κι εμείς να παίζουμε live ταυτόχρονα. Χαχαχαχα. Όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες και είδαμε το video με τον Jon, ενθουσιαστήκαμε και ήταν πολύ δίκαιο, γιατί ήταν μαζί μας από την πρώτη στιγμή στην οργάνωση της περιοδείας, έβγαζε το setlist, συζητούσαμε τα πάντα σε σχέση με τις συναυλίες, αλλά δεν μπορούσε σωματικά να δώσει το παρόν. Δεν είχα δει ολόκληρο το video και την πρώτη φορά που παίξαμε live και είδα τις εικόνες του Criss στο σόλο, άρχισα να κλαίω… Εκείνος ήταν ο λόγος που ήμουν σ’ εκείνη τη συναυλία. Είχε δημιουργήσει τη θέση για μένα. Αυτό λέω και σε όσους μου λένε ότι δεν υπάρχει κανένα αυθεντικό μέλος τώρα που δεν παίζει ο Jon, ότι κάνουν λάθος. Οι SAVATAGE ήταν ένα γκρουπ με τέσσερα μέλη μέχρι που πήγα εγώ, που είμαι ο αυθεντικός Chris Caffery! Δεν πήρα ποτέ τη θέση κάποιου που έφυγε από το συγκρότημα, αλλά η θέση δημιουργήθηκε για μένα. Από τεχνικής άποψης, λοιπόν, είμαι ο αυθεντικός Chris Caffery. Χαχαχαχα.
Από τεχνικής άποψης, θα συμπλήρωνα εγώ, όλα τα μέλη που παίζουν τώρα, έχουν παίξει ο καθένας για πάνω από 10 χρόνια στο συγκρότημα. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι αυτοί δεν είναι οι SAVATAGE. Εκτός αυτού, είστε μαζί στους TSO για τόσα χρόνια και μάλιστα παίζετε και τραγούδια των SAVATAGE.
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που να σκέφτονται έτσι. Στις μέρες μας, όταν στους 1000 ανθρώπους υπάρχουν δύο που γκρινιάζουν ή έχουν αρνητική άποψη, η προσοχή δίνεται στους 2 κι όχι στους 998. Κάποια στιγμή, υπολογίσαμε ή για την ακρίβεια αθροίσαμε τα χρόνια που όλοι μας που παίζουμε τώρα, είμαστε μαζί στους SAVATAGE και το αποτέλεσμα ήταν 170 χρόνια!!! Αν δεν είναι αρκετά, δεν ξέρω τι να πω! Όπως είπα, ο Jon είναι εκεί κάθε δευτερόλεπτο που μπορεί να είναι κι εμείς περνάμε τόσο καλά στα Night Castle Studios που κάνουμε πρόβες, κάνουμε πλάκα, είναι σαν να μην έχει περάσει μία μέρα. Μάλιστα, μιλώντας με τον Jon, του είπα να μην με ρωτάει για το setlist, γιατί εγώ θα έβγαζα ένα που θα παίζαμε πέντε ώρες! Ανυπομονώ να επιστρέψουμε στην Ευρώπη και να μπω σ’ ένα tour bus με τους SAVATAGE. Στη Νότια Αμερική, ταξιδεύαμε με αεροπλάνο και μέναμε σε ξενοδοχεία, στην Ευρώπη όμως τώρα, θα παίξουμε σε οχτώ χώρες και θα είμαστε όλοι μαζί σε tour bus. Αυτό είναι περιοδεία. Χαχαχα. Θα περάσουμε τέλεια. Ανυπομονώ να έρθω και στην Αθήνα, που είναι ένα πολύ special μέρος για μένα κι έχω να έρθω πολλά χρόνια.
Παίζοντας πάλι τα τραγούδια, ένιωσες ότι έπρεπε να τα μάθεις και πάλι από την αρχή;
Άκου αυτό το περίεργο. Έπαιξα ολόκληρο τον κατάλογό μας. Ήξερα τραγούδια στα οποία δεν είχα παίξει, αμέσως. Όταν έστειλα στον Zak Stevens τα μέρη μου για να κάνουμε τις πρόβες, μου έλεγε ότι ακούγονται ΑΚΡΙΒΩΣ όπως στον δίσκο. Και μου έβγαιναν φυσιολογικά. Δεν χρειαζόταν καν να κάνω πρόβα. Εκτός από το “Morning sun”, που είναι ένα κομμάτι που το έγραψα εγώ και δεν θυμόμουν τι έπαιζα. Χαχαχα.
Ναι, αλλά θυμόσουν τα μέρη του Criss…
Ακριβώς! Έχει πλάκα, αλλά ας το θέσω ως ότι μου είναι πιο εύκολο να παίζω αυτά τα μέρη πλέον.
Πόσο διαφορετικό είναι να παίζεις τραγούδια των SAVATAGE με τους TSO, αφού όλοι σας παίζετε εκεί;
Ήμασταν όλοι τόσο περήφανοι που ήμασταν μέλη των SAVATAGE και τα περισσότερα τραγούδια τα παίζαμε την περίοδο του “Dead winter dead” και του “The wake of Magellan”. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι που παίζαμε αυτά τα τραγούδια σε μία παραγωγή τέτοιου επιπέδου… Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι μακάρι να έβλεπα το πρόσωπο του Criss Oliva, όταν παίζαμε, για παράδειγμα, το “Prelude to madness” στη μέση μίας κατάμεστης αρένας, με μία τεράστια παραγωγή… Έχουμε επανηχογραφήσει το “Believe” για έναν δίσκο των TSO, έχουμε παίξει μία ακουστική εκτέλεση του “When the crowds are gone”. Δεν μπορείς να μην σκέφτεσαι, βέβαια, πόσο οραματιστής ήταν ο Paul O’Neill, αφού γυρνούσα με τη μνήμη μου πίσω στο 1990 όταν γυρίζαμε το video για το κομμάτι αυτό, το “When the crowds are gone”, και είχαμε μία μικρή ορχήστρα, θέλοντας να ενώσει μία rock μπάντα με ορχήστρα και κοίτα που μερικά χρόνια αργότερα, τα κατάφερε. Αυτό που έγινε, βέβαια, στο Wacken, που παίξαμε σε δύο σκηνές, ήταν τρελό και με τα πυροτεχνήματα στον εξωτερικό χώρο.
Δεν είχατε συζητήσει την πιθανότητα να επανενωθείτε μετά τη συναυλία του Wacken, το 2015;
Φυσικά και το είχαμε συζητήσει και ο Paul ήθελε πάρα πολύ να το κάνουμε σ’ αυτό το φορμάτ, δηλαδή με δύο σκηνές και να πάμε να παίξουμε στις πυραμίδες της Αιγύπτου ή στην Ελλάδα, σε αρχαία μνημεία. Όταν όμως το συζητούσαμε, γιατί το ήθελε πολύ κι εκείνος, δυστυχώς πέθανε… Είχαμε παγώσει για κάποια χρόνια και το μόνο που θέλαμε είναι να κρατήσουμε το δημιούργημά του, τους TSO, ζωντανούς για να τιμήσουμε τη μνήμη του. Έπειτα είχαμε τον Covid που μας τράβηξε πολύ πίσω και με αυτά, πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια… Όλα αυτά τα χρόνια, χάσαμε φίλους, συγγενείς και αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα να μην σπαταλάμε το χρόνο μας. Ο Paul πάντα έλεγε ότι ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό και θέλουμε λοιπόν να τον εκμεταλλευτούμε. Ανυπομονούμε να παίξουμε στην Ελλάδα. Μου είπαν μετά την συναυλία μας, που είναι η τελευταία, να ξυπνήσω στις 6 το πρωί, για να πάρω το αεροπλάνο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Θα πάω μία μέρα στην Αθήνα, να δω τους φίλους μου και θα επιστρέψω από εκεί.
Ναι, άλλωστε πριν από 20-21 χρόνια ήσουν τακτικός επισκέπτης της χώρας μας, αφού είχες βγάλει σόλο δίσκους σου με την Black Lotus Records και βγαίναμε αρκετές φορές παρέα.
Ναι, ερχόμουν συνέχεια εκείνον τον καιρό. Θυμάμαι μία φορά που είχα πάει και σ’ ένα μικρό νησί, τις Σπέτσες…
Καλά… Τότε, είχαμε κανονίσει να βγούμε για ποτά, το ακυρώσαμε κι εντελώς τυχαία, βρεθήκαμε στις Σπέτσες, να μένουμε στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο ο ένας από τον άλλον. Χαχαχαχα.
Θα ήθελα πολύ να μιλήσω στον Αντρέα και τον Γιώργο, πάντως, από την Black Lotus…
Πάμε στον δίσκο. Θα ονομαστεί τελικά “Curtain call”;
Δεν ξέρω. Ο Jon προσπαθεί να κρατήσει τον τίτλο. Γράφουμε πολλά τραγούδια, σίγουρα για παραπάνω από έναν δίσκο και προφανώς αυτό θα κρατήσει περισσότερο από απλά αυτή τη στιγμή. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το “Poets and madmen” και η κουρτίνα σηκώνεται, δεν πέφτει κι εγώ θέλω να το δω ως το ξεκίνημα ενός νέου κεφαλαίου κι όχι ως το τέλος των πάντων και νομίζω ότι όλοι μας νιώθουμε το ίδιο. Δεν νομίζω ότι ο Jon γνώριζε τι να περιμένει όταν άρχισε να σου μιλάει γι’ αυτό και αυτός ήταν και ο λόγος που σου είπε ότι ήθελε να κάνει έναν τελευταίο δίσκο.
Ναι, αλλά τώρα έχει υλικό για τέσσερις δίσκους.
Αυτό λέω. Τον ξέρω τον Jon. Χαχαχαχα. Παίρνω τα πάντα μέρα με τη μέρα και είμαι πολύ χαρούμενος αυτόν τον καιρό. Αν υπάρχουν απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, συνήθως ο κόσμος τις γνωρίζει πριν από εμένα, όπως και να έχει. Χαχα. Ο κόσμος είναι πάντα χαρούμενος να βλέπει νέα για τους SAVATAGE και είναι τρελό να βλέπει κανείς το συγκρότημα να έχει τόση δραστηριότητα ξανά. Η σελίδα μου στο Instagram τον Απρίλιο και τον Μάιο είχε δύο εκατομμύρια επισκέψεις. Αυτό είναι απίστευτο. Τουλάχιστον διπλάσιος κόσμος σε σχέση με πριν. Πάντα μιλούσα με τους οπαδούς όμως και μοιραζόμουν όσα ήξερα για τους SAVATAGE, παρότι ήξερα ό,τι κι εκείνοι.
Πως είναι η υγεία του Jon; Τον είδαμε σε φωτογραφίες από μία εκδήλωση στα Morrisound Studios και μου φάνηκε πολύ καλύτερα…
Ναι, τον είχα δει στο τέλος Μαρτίου με αρχές Απριλίου, όταν κάναμε πρόβες, ήταν καλά, αλλά βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες, μου φάνηκε ακόμα καλύτερα και πιο υγιής. Το Νοέμβριο που ήμασταν μαζί με τους TSO, τον βοήθησα να πάει στο δωμάτιό του, επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει και του είπα ότι δεν πρόκειται να κάνω τίποτα με τους SAVATAGE χωρίς εκείνον και γύρισε και μου είπε: «τράβα παίξε αυτά τα γαμ**ένα τραγούδια».
(κάπου εδώ έγινε αλλαγή χώρου και πήγε στο υπόγειο στούντιό του ώστε να μη μας ενοχλεί ο φοβερός γερμανικός ποιμενικός σκύλος του, εξ ου και το διαφορετικό background)
Με τους TSO να είναι ένας τόσο μεγάλος οργανισμός, πως μπορείτε να εντάξετε στο πρόγραμμα και τους SAVATAGE και να μην συμπίπτουν τα προγράμματά σας;
Ο οργανισμός των TSO τρέχει τόσο καλά, όλοι οι άνθρωποι από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο είναι τόσο καλοί σε ό,τι κάνουν και μπορούν να λειτουργήσουν σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να είχαν και δέκα μπάντες το χρόνο. Το management μας έχει δουλέψει με καλλιτέχνες όπως οι AC/DC, AEROSMITH, DEF LEPPARD, SCORPIONS, Ted Nugent, οπότε γνωρίζουν πολύ καλά πώς να διαχειριστούν τους καλλιτέχνες. Με τους SAVATAGE νιώθουμε πολύ τυχεροί που έχουμε αυτόν τον «μηχανισμό» πίσω από τις πλάτες μας και όλα τρέχουν τόσο ομαλά, όσο ήθελε και ο Paul… Έχουμε μαζί μας και αρκετό κόσμο που δουλεύει με τους TSO, οι οποίοι είναι πιστοί σε μας και είμαστε πολύ τυχεροί που τους έχουμε γιατί όλο αυτό είναι μία γιγαντιαία οικογένεια και φροντίζουν για εμάς. Είναι και ο Jon Oliva που φροντίζει τα πάντα για τις περιοδείες, όπως σου είπα, μία τεράστια οικογένεια και δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα ήμασταν τόσο λειτουργικοί αν δεν είχαμε τους συγκεκριμένους ανθρώπους στις συγκεκριμένες θέσεις.
Πιστεύεις ότι με τους TSO να είναι ένα Χριστουγεννιάτικο project, που περιοδεύει σχεδόν ένα μήνα, αυτό περιορίζει την όλη φάση, που αρχίζει να ανακυκλώνεται; Θα μπορούσαμε να πούμε κρίνοντας από το γεγονός ότι οι TSO παίζουν και μερικά τραγούδια των SAVATAGE, ότι ύστερα από την επανένωσή σας μετά από τόσα χρόνια, ότι «οι νέοι TSO είναι οι SAVATAGE»;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Πρώτα απ’ όλα, οι TSO είναι μία ιδέα που είχε ο Paul πολλά χρόνια πριν ξεκινήσει να δουλεύει με τους SAVATAGE. Και το λέω επειδή μου το είχε πει πολύ καιρό πριν, ότι ήθελε να δουλέψει με μία μπάντα που είχε απεριόριστες δημιουργικές πιθανότητες. Μπαίνοντας στους SAVATAGE είδε ένα σχήμα που είχε πολλές από τις ιδέες που εκείνος είχε για ένα σχήμα σαν τους TSO στο μέλλον. Το “Christmas Eve/Sarajevo” ήταν ένα τραγούδι που το είχα ακούσει από τον Paul, πριν αρχίζει να το δουλεύει με τους SAVATAGE.
Δεν έχει να κάνει με τα Χριστούγεννα, λοιπόν, αλλά με όλο το marketing plan που είχε κάνει όταν ασχολούνταν με την Joan Jett, που την έβαλε να παίξει το “Little drummer boy” και την έπαιζαν όλα τα rock ραδιόφωνα. Είχε την ιδέα, λοιπόν, να μπει και στον heavy metal κόσμο με το “Christmas Eve/Sarajevo”, που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα παιζόταν τόσο πολύ όσο παίχτηκε. Τότε ο Paul, βρήκε πρόσφορο έδαφος να παρουσιάσει την ιδέα του για τους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA. Δεν είχε να κάνει με τις διακοπές, αλλά με την ιδέα του rock θεάτρου και από τότε δούλευε πάνω στον δίσκο των Romanov (σ.σ. αυτό το άλμπουμ θα στοιχειώσει, πραγματικά), που ήταν προορισμένος να γίνει στην πραγματικότητα ο πρώτος δίσκος εκείνης της ιδέας του.
Όταν ξεκινήσαμε, στο πρώτο μέρος παίζαμε την Χριστουγεννιάτικη τριλογία αλλά το δεύτερο μέρος ήταν ένα arena rock show, με είκοσι φορτηγά για την παραγωγή και στην πορεία προσθέταμε περισσότερα τραγούδια των SAVATAGE. Κάτι που ήταν φυσιολογικό για τον Paul, ο οποίος ήταν ένας hard rock/heavy metal παραγωγός. Έτσι λοιπόν, τώρα έχουμε την ευκαιρία, οι SAVATAGE να είναι SAVATAGE και οι TSO να είναι TSO. Δεν γίναμε ξαφνικά TSO. Είναι τρελό όμως, αφού μιλάμε για δύο διαφορετικές οντότητες, που είχαν πάντα τις ίδιες δημιουργικές αλλά και επαγγελματικές μηχανές, έτσι η ίδια προσωπικότητα έβγαινε από διαφορετικά στοιχεία του συγκροτήματος. Όταν ξεκίνησαν οι TSO, ήμασταν όλα τα μέλη των SAVATAGE, απλά και μόνο επειδή ήμασταν η μόνη μπάντα που είχε ο Paul. Χαχαχα.
Οι επανακυκλοφορίες των βινυλίων των SAVATAGE, ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να ξαναρχίσει η συζήτηση και το ενδιαφέρον γύρω από το όνομα και την κληρονομιά των SAVATAGE. Ποιο είναι το feedback που είχες; Πρέπει να ξέρεις, μάλιστα, ότι σχεδόν όλοι τους, μπήκαν στο Top-10 των ελληνικών charts.
Ναι, νομίζω ότι πήγαν αρκετά καλά στη Γερμανία και σε κάποια άλλα μέρη. Νομίζω ότι πήγαν καλά, επειδή υπήρχε πολλή ιστορία πίσω από τις επανακυκλοφορίες. Το management μας έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά ώστε να δείξει ότι αυτές οι επανακυκλοφορίες είναι κάτι πραγματικά special, κάτι σαν μουσείο των SAVATAGE. Είχαν επιπλέον κομμάτια, φωτογραφίες, προσεγμένο artwork, στίχους χειρόγραφους, κάτι σαν ένα γιγαντιαίο ιστορικό βιβλίο των SAVATAGE. Κάθε φορά που λάμβανα κι έναν δίσκο που έβγαινε, είχε πολύ πλάκα γιατί είχα συνεισφέρει πράγματα που είχα, πάσα, εισιτήρια, φωτογραφίες και ό,τι άλλο μπορούσα να προσφέρω, αλλά δεν έβλεπα το τελικό προϊόν μέχρι την ώρα που έφτανε στο σπίτι μου.
Ποιο τραγούδι σας βρίσκεις ότι είναι το πιο υποτιμημένο σε ολόκληρο τον κατάλογό σας;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν νομίζω ότι είχαμε ποτέ κάτι υποτιμημένο, αλλά τραγούδια που δεν ήταν όσο αναγνωρισμένα έπρεπε. Για παράδειγμα, το “When the crowds are gone”, με τον Jon Oliva που έβαλε το πιάνο στο heavy metal, ήταν μία πολύ σημαντική στιγμή για το heavy metal γενικότερα. Ναι, υπήρχαν οι QUEEN παλαιότερα που είχαν πλήκτρα στη μουσική τους, αλλά δεν υπήρχαν συγκροτήματα που να είχαν πιανίστα, κάτι που στην ουσία ήταν ο Jon Oliva, στη σύνθεσή τους. Υποτιμημένο θα μπορούσες να πεις και το “Gutter ballet”, το τραγούδι, που ήταν μία μοναδική ένωση του πιάνου με το heavy metal. Αν κοιτάξει κανείς και τα video clip αυτών των τραγουδιών, δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο, όπου ορχήστρα να παίζει μ’ ένα metal συγκρότημα. Μπορεί να έχει ξαναγίνει, δεν θέλω να πάρουμε credit χωρίς να το αξίζουμε, αλλά εγώ προσωπικά, δεν το είχα ξαναδεί μέχρι τη στιγμή που το κάναμε. Τώρα, πλέον, το βλέπει κανείς σε φεστιβάλ, στην τηλεόραση και σε πολλές περιπτώσεις να υπάρχουν τέτοιου είδους συγκροτήματα μαζί με ορχήστρα. Γι’ αυτό σου λέω για τη διαφορά ανάμεσα σε υποτιμημένο και όχι τόσο αναγνωρισμένο τραγούδι. Όταν άκουγε κάποιος κιθαρίστας για πρώτη φορά τον Criss Oliva, καταλάβαινε αμέσως πόσο ξεχωριστός είναι. Από την άλλη, υπάρχει το “Beyond the doors of the dark”, όπου ο Jon Oliva, έχει μία από τις καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του heavy metal, για ένα τραγούδι, από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχε τόσα διαφορετικά στοιχεία, οκτάβες και τόσα πράγματα που έκανε σε ένα και μόνο τραγούδι, που με κάνουν να πιστεύω ότι είναι μία από τις πιο υποτιμημένες φωνητικές ερμηνείες όλων των εποχών.
Ποια θα ήταν η μία συμβουλή που θα έδινες στον 18χρονο Chris Caffery σήμερα, μετά από τόση εμπειρία που έχεις πλέον;
«Μην ακούς τον αδερφό σου». Χαχαχα.
Γιατί; Τι σου έλεγε;
Ήταν εκείνος που μου έλεγε να παρατήσω τη δικιά μου μπάντα για να πάω να παίξω μαζί του. Εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν «αποδεκτό» να είσαι σε περισσότερα από ένα συγκροτήματα. Θα έλεγα επίσης, ότι πρέπει να ακολουθείς το ένστικτό σου. Δεν ήμουν εγωιστής όταν πήρα εκείνη την απόφαση. Το ένστικτό μου, έλεγε ότι πρέπει να μείνω στους SAVATAGE. Είχα βασανιστεί πάρα πολύ για να πάρω εκείνη την απόφαση, επειδή κιόλας ο αδερφός μου είχε βαριά κατάθλιψη εκείνον τον καιρό, σε σημείο να σκέφτεται την αυτοκτονία. Αυτό που θα έλεγα στον 18χρονο Chris Caffery, θα ήταν να σκέφτεται λίγο περισσότερο, προτού πάρει πολύ σημαντικές αποφάσεις.
Βλέπεις ρεαλιστικά να υπάρχει καριέρα για τους SAVATAGE από δω και πέρα ή είμαστε σε μία φάση, πάμε και βλέπουμε;
Όπως είπα, πάω μέρα με τη μέρα. Ό,τι και να γίνει, γνωρίζω ότι σε λίγες μέρες θα είμαι στη Γερμανία και θα κάνω πρόβες με τους SAVATAGE για να παίξουμε σε μία σειρά συναυλιών. Ένα χρόνο πριν, ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου. Στον τέλειο κόσμο του Chris Caffery, θα ήθελα να είμαι 80 χρονών σαν τον Mick Jagger και να παίζω με τους SAVATAGE, αλλά δεν το βλέπω να συμβαίνει. Χαχαχα. Είμαι εδώ όμως, είμαι ευτυχισμένος που παίζουμε πάλι μαζί, ευγνώμων που οι οπαδοί μας είναι ακόμα εκεί, ευγνώμων και για τις οικογένειες O’ Neill και Oliva, που έκαναν τα πάντα για να ξανασυμβεί αυτό. Ας συμβεί ό,τι είναι να συμβεί και μην ξεχνάς ότι εσείς θα τα ξέρετε όλα πριν από μένα!
Ένα μήνυμα για τους Έλληνες οπαδούς που ανυπομονούν να σας δουν;
Έχει περάσει τόσος χρόνος… Μην με αφήσετε να πιώ τόσο ούζο, όσο είχα πιεί στο περασμένο Rockwave που είχαμε παίξει. Χαχαχα! Είχε πλάκα, γιατί είχαμε παίξει και δεν είχα ιδέα πόσο δυνατό είναι το ούζο. Είχα πιεί ένα τεράστιο ποτήρι ούζο με παγάκια, μετά βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο με τους CRADLE OF FILTH και ήμουν τόσο χάλια που νομίζω ότι με είχαν βγάλει και σε κάποιο από τα DVD τους! Χαχαχα! Πήγαινα στον Dani Filth και τον κορόιδευα για τα μάτια του και όταν γύρισα στο δωμάτιό μου, λιποθύμησα. Στις 6 το πρωί, ξύπνησα και πήγα σ’ ένα στούντιο για ένα τηλεοπτικό γύρισμα και στις 8 το πρωί ήμουν στην τηλεόραση. Με έβλεπαν οι υπόλοιποι στην τηλεόραση κι έτριβαν τα μάτια τους, πώς είχα καταφέρει να σηκωθώ τόσο νωρίς και να βγω στην εκπομπή. Ανυπομονώ να δω τους οπαδούς μας ξανά. Προσπαθώ να συγκρίνω την ενέργεια που έχουν οι Έλληνες οπαδοί μας και μπορώ να πω ότι μόνο στη Νότια Αμερική ίσως μπορούν να συγκριθούν. Βέβαια, οι Έλληνες είναι λίγο πιο τρελοί! Είστε τόσο ενθουσιώδεις… Έχω περάσει 15 χρόνια μένοντας με Έλληνα, έχοντας Έλληνες σπιτονοικοκύρηδες, με ελληνική δισκογραφική εταιρία… Έχω βρεθεί ακόμα και να πανηγυρίζω την κατάκτηση του Euro 2004 στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, μαζί με τρελούς οπαδούς και μάλιστα είχα κάψει το χέρι μου μ’ ένα καπνογόνο! Χαχαχα. Ανυπομονώ να σας δω και να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί.
Σάκης Φράγκος
