a
To “Εάλω” ήταν ο δίσκος που είχε τον πολύ δύσκολο ρόλο να διαδεχτεί το “Theogonia”, του οποίου ο αντίκτυπος ήταν τρομακτικός. Ο Σάκης Τόλης έπρεπε να βρει την μαγική συνταγή με την οποία θα προχωρούσε την μπάντα του ένα βήμα παραπέρα και το κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο. Με την εισαγωγή των Πλειάδων στα φωνητικά και την εκτεταμένη χρήση ελληνικών παραδοσιακών οργάνων όπως η τσαμπούνα. Κατάφερε έτσι να εμπλουτίσει την καθιέρωση των χαρακτηριστικών στοιχείων τους όπως το κοφτό ρυθμικό παίξιμο στην κιθάρα, έχοντας τον γνωστό ξερό ήχο που έχουν μέχρι και σήμερα. Θυμάμαι ακόμα πως είχα σαστίσει στην προακρόασή του, που απλώς ψέλλισα «καταφέρατε να μοιάζει το “Theogonia” με rehearsal”! 13 χρόνια έχουν περάσει από τότε και όποτε το βάζω νιώθω το ίδιο σοκ και δέος που μας οδήγησε σε μια πολύπλευρη συζήτηση από κοντά με τον Σάκη μιλώντας μόνο για τον δίσκο, γεμίζοντας 6 ολόκληρες σελίδες του, τότε, έντυπου περιοδικού μας. Είναι, για εμένα, ο πληρέστερες και πιο κομβικός δίσκος της ύστερης εποχής τους, έχοντας κομμάτια που δεν είναι όμοια μεταξύ τους, διαμορφώνοντας ένα παζλ τόσο ιδιότυπο όσο και το εξώφυλλο του που είναι τόσο ελληνικό όσο και τα στοιχεία που το συνθέτουν – όσοι τυχεροί έχετε την πρώτη έκδοση σε βινύλιο είμαι σίγουρος ότι το ξεχωρίζετε για το artwork του! Το να μπει κάποιος στη διαδικασία να ιεραρχήσει τα κομμάτια αυτού του έργου – είναι πολλά παραπάνω από απλά ο δέκατος full length δίσκος τους – είναι ένας τρόπος για να τολμήσει να αποδομήσει το 50λεπτο μυθικό σύνολο το οποίο δικαιούται, για εμένα, τον απόλυτο βαθμό μαζί με το “Thy mighty contract”.
The “Aealo” countdown
- “Nekron iahes…”
Οι Πλειάδες ολομόναχες δίνουν ένα εκπληκτικό πολυφωνικό κρεσέντο διάρκειας ενός λεπτού προετοιμάζοντας ιδανικά το “…Pir threontai” που ακολουθεί. Χωρίς αυτό το πολυφωνικό σύνολο το album θα είχε χάσει το στοιχείο που στο εξωτερικό θεώρησαν ως ethnic, αλλά εμείς οι Έλληνες ξέρουμε ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν απλώς για να εμπλουτίσουν, αλλά για να καθορίσουν με την παρουσία τους όλα τα σημεία που κλήθηκαν να χρωματίσουν με τις φωνές τους.
- “Orders from the Dead” (Diamanda Galás cover)
Και μόνο η παρουσία της ιέρειας του σκότους στην αποφώνηση του δίσκου, ανεβάζει το επίπεδο σε δυσθεώρατα ύψη. Θα φαντάζεστε πόσοι θα ζήλεψαν τη συμμετοχή αυτή που ακόμα και σήμερα συζητιέται από συναδέλφους τους αλλά και από τους οπαδούς τους. Η εκφορά των ελληνικών της Diamanda σίγουρα ξενίζει, αλλά είναι τόσο αλλόκοτη όσο και όσα καταμαρτυρεί από την καταστροφή της Σμύρνης το 2022. Ήταν η στιγμή στη, μέχρι τότε, δισκογραφία τους που με ανάγκασε να ρωτήσω τον Σάκη αν θα τολμούσε να κάνει έναν solo δίσκο. Ήταν κάτι που το σκεφτόταν έντονα και τότε, αλλά έγινε πρόσφατα με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που προμήνυε ο μινιμαλιστικός ήχος και συνθετική προσέγγιση που είχε αυτό το κομμάτι-διασκευή από το δίσκο της, “Defixiones – Will And Testament”.
- “Santa muerte”
Μονοκόμματο, με γρήγορο tempo και τελείως old school στην προσέγγιση του, είναι το αντίβαρο στο μυστηριακό κλείσιμο του δίσκου με το “Orders from the dead”. Θαρρώ πως είναι το κομμάτι που έγραψε τελείως αβίαστα ο Σάκης δίνοντας και τον τίτλο στα ισπανικά (Άγιος Θάνατος).
- “Thou art lord”
Ήταν η στιγμή που το θρυλικό project θα γινόταν και τίτλος κομματιού. Είναι σίγουρα ένα κομμάτι «εκτός κλίματος» από τον υπόλοιπο δίσκο κυρίως λόγω του mid tempo ρυθμού του, των απόκοσμων δεύτερων φωνητικών στην αρχή του και της συνέχισης του που θυμίζει ακόμα και τον τρόπο σύνθεσης του “A dead poem”, ειδικά με την επιλογή της μελωδίας στην κιθάρα.
7. “…Pir Threontai”
Ίσως το κομμάτι που βασίζεται όσο κανένα άλλο πάνω στη βασική μελωδία της κιθάρας που κλιμακώνεται και έχει ως γέφυρες το ανατροφοδοτούμενο κοφτό ρυθμικό παίξιμο. Είναι σίγουρα το πιο ξεκάθαρο σε δομή τραγούδι από άποψη σύλληψης. Το solo στην κιθάρα χωρίς να προκαλεί έκπληξη, είναι ένα στοιχείο που δεν υπάρχει διάχυτο στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου.
- “Aealo”
Η πρώτη επαφή με τον δίσκο είναι τουλάχιστον σοκαριστική αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι το opening track του δίσκου και οι Πλειάδες πρωταγωνιστούν! Οι ρυθμοί του εναλλάσσονται μοναδικά, καθιστώντας το ένα κομμάτι τόσο ξεχωριστό όσο και συντελεστές του.
- “Eon Aenaos”
Το κομμάτι που επιβεβαιώνει γιατί ο Σάκης ήθελε με τις κοφτές ρυθμικές κιθάρες να περάσει το καρδιοχτύπι του πολεμιστή, κάτι που σίγουρα το κατάφερε εδώ με τον καλύτερο τρόπο. Τρομερή μελωδία που διαπλέκεται μοναδικά με την τσαμπούνα και τους ρυθμούς του που είναι καταιγιστικοί.
- “Dub–saĝ-ta–ke”
Ο σαρωτικός τρόπος που ξεκινάει και οι αλλεπάλληλες κλιμακώσεις το καθιστούν ένα πραγματικό διαμάντι που τίμησαν για πολλές περιοδείες. Οι Πλειάδες ακολουθούν τις φωνητικές γραμμές τραγουδώντας μοναδικά και οι μελωδία στην κιθάρα δείχνουν πόσο πολύ δουλεμένο album είναι το “Aealo”.
- “Noctis era”
Κάπου εδώ ο ρυθμός παίρνει μορφή με τα δεύτερα πολεμικά φωνητικά, κάτι που συνεχίζεται εκτεταμένα και στους επόμενους δίσκους. Καθόλου τυχαία το επέλεγαν για κλείσιμο των συναυλιών τους – ποιος θα ξεχάσει το τρίωρο του 2013 στο Fuzz club της Αθήνας που έγινε και live album υπό τον τίτλο “Lucifer over Athens”; Η μελωδία του είναι καταλυτική για να το ανεβάσει στην εκτίμηση όλων μας!
- “Demonon vrosis”
Κυριαρχείται από μια κεντρική μελωδία στην κιθάρα που στοιχειώνει από την πρώτη ακρόαση του. Αναμφίβολα το πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, που παραμένει για πολλούς το πιο αγαπημένο τους από το album. Η ευφυής τοποθέτηση των υμνικών φωνητικών του καθιστούν ως ένα κομμάτι με μοναδική ατμόσφαιρα, κάτι που φάνηκε όποτε το είχαν στο setlist των συναυλιών τους.
1.“Fire, death and fear”
Είναι το κομμάτι με τους πιο περίπλοκους ρυθμούς, παύσεις και επιλογή φωνητικών γραμμών σε όλο τον δίσκο! Οι κοφτοί ρυθμοί στην κιθάρα – σήμα κατατεθέν του δίσκου – διαπλέκονται σε υψηλές ταχύτητες με τις Πλειάδες και ο Θέμης στα drums αγγίζει τα όρια του prog παιξίματος για πρώτη και μοναδική φορά στη δισκογραφία τους. Απλά εκπληκτικό σαν αποτέλεσμα και απόδειξη ότι ο Σάκης όταν πειραματίζεται δίνει τέτοια διαμάντια στους δίσκους τους!
Λευτέρης Τσουρέας
