Προσγείωση αστρόπλοιου στη Γη, ή απογείωσή του προς άγνωστους γαλαξίες; Και οι δυο εκδοχές είναι σωστές, στην περίπτωση των Γερμανών power/speed metallers SCANNER. Και κάθε ευκαιρία που μας δίνεται για να τους δούμε από κοντά, οι οπαδοί τόσο του group όσο και του ήχου γενικότερα, (θα έπρεπε να) προσπαθούμε να μην τη χάνουμε. Την προηγούμενη την είχαμε το 2015, συνεπώς έπρεπε να περιμένουμε ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά εννιά ολόκληρα χρόνια, για να απολαύσουμε ξανά το υπερηχητικό μέταλλο του Axel Julius και της παρέας του επί σκηνής. Μαζί με τους SCANNER, δύο δικά μας συγκροτήματα. Οι βετεράνοι power/progsters FORTRESS UNDER SIEGE και η αλλαγή της τελευταίας στιγμής, μιας και οι ROCK N ROAD που θα άνοιγαν τη βραδιά σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα αδυνατούσαν λόγω ασθενείας μέλους τους να δώσουν το «παρών», οι ILLUSIVE MIRRORS. Ας περάσουμε όμως στο «ψητό»…
Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 19:00, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Φτάνω στις 19:30 στο Κύτταρο και το βρίσκω με ελάχιστο κόσμο, να περιμένει απ’ έξω. Κι όταν λέω ελάχιστο, εννοώ ελάχιστο. Αποκαρδιωτικό το θέαμα… Προς τιμήν τους, περίπου δέκα λεπτά πριν τις 20:00, οι ILLUSIVE MIRRORS πατούν σκηνή και ξεκινούν. Δεν τους ήξερα, ιδέα δεν είχα περί του τι πρεσβεύουν μουσικά και πριν τους ακούσω και τους δω, ανέτρεξα στο βιογραφικό τους για τις πρώτες πληροφορίες. Αυτές τους θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως “alternative/heavy rock” μπάντα, αλλά προσωπικά, πλην κάποιων στιγμών, άκουσα μελωδικό, αμερικανικό hard ‘n’ heavy ως και heavy metal.
Alternative, δεν άκουσα πουθενά. Ειδικά η προσέγγιση της κιθάρας, κυρίως στα leads, ουδεμία σχέση είχε με τον ήχο αυτό. Δεν ξέρω πως το κατάφεραν, δεν με απασχολεί, καταγράφω όσα άκουσα. Φυσικά θέλουν πολλή προπόνηση ακόμη, μιας και είναι «νέοι στο κόλπο», αλλά έδειξαν δυνατότητες και ελπίζω σε μια καλή συνέχεια. Νικώντας το άγχος της ξαφνικής εμφάνισης, του άχαρου ρόλου του opening act και του περίπου άδειου χώρου, στο τέλος χειροκροτήθηκαν από τους παρευρισκομένους…
… δίνοντας τη θέση τους στους FORTRESS UNDER SIEGE. Αυτή τη μπάντα τη θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια. Ήμουν από τους τυχερούς που είχε τότε στα χέρια του το πρώτο τους EP, τι να λέμε τώρα… Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Υπήρξε διάλυση, επανασύσταση δώδεκα χρόνια μετά και πλέον το group μετρά δεκατέσσερα έτη συνεχούς παρουσίας, δείχνοντας πως έχει βρει τα πατήματά του. Το ύφος του, διαφέρει πια από εκείνο του πρώτων του κυκλοφοριών. Τότε οι Αθηναίοι μου θύμιζαν τους DREAM THEATER του ντεμπούτου και τους SHADOW GALLERY, τώρα πατούν πολύ περισσότερο στο power metal σχημάτων όπως οι ANGRA.
Σαφέστατα μιλάμε για ένα πολύ ικανό συγκρότημα, με πολύ καλούς μουσικούς και καλό υλικό, κάτι που το καταλάβαμε όλοι όσοι ήμασταν «από κάτω». Δεν τους ήταν δύσκολο να «γεμίζουν» την σκηνή ως σεξτέτο που είναι και στηριζόμενοι κατά βάση στο υλικό των δύο τελευταίων τους δίσκων, έδωσαν ένα αξιολογότατο show. Πρέπει όμως να επισημάνω πως ο κόσμος, αν και έδειχνε να δέχεται καλότροπα τα τραγούδια τους, δεν ήταν και τόσο εξοικειωμένος με αυτά. Λόγω του «φόρτου» της μουσικής τους δεν είχαν τόσο καθαρό ήχο όσο οι προηγούμενοι, αλλά εντάξει, στο Κύτταρο είσαι, τι μπορεί να πάει στραβά από πλευράς ηχητικής; Συνολικά, οι FUS έδωσαν μια καλή εμφάνιση, χωρίς όμως εξάρσεις.
Και φτάνουμε στην ώρα του headliner, στην ώρα των SCANNER. Με πρόσφατο δίσκο στις αποσκευές τους τον οποίο και άκουσε ο καλός συνάδελφος Θοδωρής Μηνιάτης, οι Γερμανοί με Έλληνα τραγουδιστή ήρθαν με σκοπό να παρουσιάσουν στο κοινό κυρίως το νέο τους υλικό, χωρίς φυσικά να λείπουν κλασσικές στιγμές του παρελθόντος. Μπήκαν φουριόζοι και όλα έδειχναν πως θα βλέπαμε ένα εξαίσιο live… μέχρι που ξεκίνησαν τα τεχνικά προβλήματα. Στην αρχή η κιθάρα του Axel Julius έμενε πίσω, μέχρι που τα «έφτυσε» εντελώς. Εκεί το live σταμάτησε, «κρέμασε» και το καταλάβαμε θαρρώ όλοι. Παρόλα ταύτα, η μπάντα προσπάθησε και κέρδισε όσο γινόταν από το χαμένο έδαφος.
Ο frontman Ευθύμης Ιωαννίδης ήταν κινητικότατος και άκρως επικοινωνιακός, συνδυάζοντας την φιλική, «χύμα» προσέγγιση με το επαγγελματικό στήσιμο. Ομοίως καλοδεμένοι ήταν και οι υπόλοιποι, με τον αρχηγό Axel να κρατά χαμηλό προφίλ και να κερδίζει την συμπάθειά μας. Όπως υποθέσαμε όταν συντάσσαμε τη χαρακτηριστική δεκάδα τραγουδιών τους η αρχή έγινε με το “The Earth song”, το οποίο μαζί με άλλες δύο ή τρεις στιγμές από το “The cosmic race”, αποτέλεσαν την ομάδα εκπροσώπησής του. Τα κομμάτια του “Hypertrace” και του “Terminal Earth” έτυχαν του μεγαλύτερου ενθουσιασμού από τον κόσμο, λογικό αυτό, ειδικότερα ο ύμνος των ύμνων “Warp 7” όπου ακόμη και ο πιο χαλαρός και μετριοπαθής παρασύρθηκε, ενώ θέση στο set βρήκε και το “The Judgement”, με τα “Mental reservation” και “Ball of the damned” να αγνοούνται σχεδόν ολοκληρωτικά (καλά, για το “Scantropolis” ούτε λόγος). Η εμφάνιση τελείωσε με το “Across the universe” όπου κόσμος και κοσμάκης ανέβηκε στην σκηνή, για να τραγουδήσει και να μοιραστεί ωραίες στιγμές με τη μπάντα.
Κάνοντας τώρα τον απολογισμό, θα πω ότι έφυγα από το Κύτταρο με την αίσθηση του ανικανοποίητου, σαν να ήταν όλα ημιτελή. Η εμφανέστατη καθυστέρηση στο πρόγραμμα, οι τεχνικές δυσκολίες των SCANNER και το κουτσουρεμένο τους set (πρέπει να παίχτηκαν 5-6 τραγούδια λιγότερα σε σχέση με όσα τσέκαρα εγώ πριν ξεκινήσει το live), ήταν ανασταλτικοί παράγοντες για να ευχαριστηθώ την συναυλία στον απόλυτο βαθμό. Επίσης, δε βοήθησε καθόλου η απελπιστικά μικρή προσέλευση του κοινού. Πολλές, πάρα πολλές οι συναυλίες, πού να πρωτοδώσει ο οπαδός λεφτά; Προσμέτρησε σε όλα αυτά και την Κυριακή σαν ημέρα, η οποία ανέκαθεν, όπως όλα έχουν δείξει, δεν είναι καθόλου καλή για live. Ειδικά τώρα που λόγω του καλοκαιριού που μας χτυπά την πόρτα κι ο καθένας προσπαθεί να βρει ανάσα δροσιάς στις παραλίες, γίνεται ακόμη πιο «δύσκολη». Μήπως να το ξανασκεφτούν οι διοργανωτές;
Αυτά… Ίσως την επόμενη (;) φορά, να πάνε όλα καλύτερα. Μακάρι!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
