Υπάρχει μία κοινότητα οπαδών εκεί έξω που παραμένουν στις επάλξεις, διατηρούν την πίστη και παραμένουν νοσταλγικά προσηλωμένοι σε ένα μουσικό ιδίωμα που για δεκαετίες μας έχει χαρίσει μεγάλες χαρές και συγκινήσεις. Περί hard rock το ανάγνωσμα, λοιπόν, και με το “Shelter me” ευελπιστούμε να δείξουμε ότι αυτή η μουσική παραμένει alive and kicking με πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες, μερικές εκ των οποίων θα αναφέρουμε εδώ…let’s get rocked!
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Medusa” – RUSSELL / GUNS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2024
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Frontiers
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jack Russell/Tracii Guns
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Jack Russell
Κιθάρα – Tracii Guns
Keyboards – Alessandro Del Vecchio
Μπάσo – Johnny Martin
Drums – Shane Fitzgibbon
Official website: www.frontiers.it
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το πανηγύρι με όλα αυτά τα υποτιθέμενα supergroups που δημιουργεί ο Perugino και η Frontiers και τα οποία έχουν (σχεδόν) όλα συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Επίσης, αυτό το κακόγουστο αστείο με τον Del Vecchio να επιμελείται (σχεδόν) όλες τις κυκλοφορίες της ιταλικής εταιρείας έχει παρατραβήξει. Οι φίλοι του μελωδικού ήχου χρωστάμε πολλά στη Frontiers που διατηρεί ζωντανή τη φλόγα σε δύσκολες εποχές αλλά οι προαναφερθείσες παθογένειες σε συνδυασμό με μία…πλαστικοποίηση του ήχου σίγουρα αφήνουν αλγεινή εντύπωση. Η σύμπραξη των Russell & Guns δεν αποτελεί εξαίρεση.
Το “Medusa” είναι ένα blues-based hard rock άλμπουμ το οποίο σε σημεία θυμίζει κάτι ισχνό από την ατμόσφαιρα της περιόδου 1989-1991 των GREAT WHITE αλλά ειλικρινά δεν κατανοώ το λόγο που οι δύο αυτοί σπουδαίοι μουσικοί δέχτηκαν να μπουν στο studio και να ηχογραφήσουν ένα μάτσο μέτριων (ως ΟΚ στην καλύτερη) συνθέσεων που θα ξεχαστούν πιο γρήγορα και από τη ροή ειδήσεων του Blabbermouth. Επιπλέον, δεν γίνεται να βλέπεις τα ονόματα των Russell & Guns και ταυτόχρονα να είσαι αναγκασμένος να αποστρέφεις το βλέμμα σου λόγω του άθλιου αυτού εξωφύλλου.
Δυστυχώς 1-2 καλές στιγμές –οι μπαλάντες του δίσκου- δεν σώζουν την παρτίδα και το “Medusa” είναι ένας δίσκος που όχι μόνο θα ξεχαστεί γρήγορα αλλά δεν θα έπρεπε καν να έχει κυκλοφορήσει. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
2 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Serpent’s kiss” – COBRAKILL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2024
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Frontiers
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: COBRAKILL
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Nick Adams
Κιθάρα – Randy White
Κιθάρα – Tommy Gun
Μπάσο – Crippler Ramirez
Drums – Toby Ventura
Official website: www.cobrakillrocks.com
Βάλτε στην άκρη τα γραφικά εξώφυλλα και ορισμένους ακόμη πιο γραφικούς τίτλους κομματιών και αφιερώστε λίγο χρόνο για να ακούσετε τη δεύτερη δουλειά των Γερμανών COBRAKILL. Όλοι οι φίλοι του 80s hard n’ heavy ήχου και συγκροτημάτων όπως οι W.A.S.P., LIZZY BORDEN και γιατί όχι των DOKKEN σίγουρα θα βρουν εδώ πολλά οικεία στοιχεία για να ταυτιστούν. Έχοντας ακούσει το ντεμπούτο των COBRAKILL πριν από δύο χρόνια, οφείλω να τονίσω ότι εδώ έχουμε ένα σύνολο ακόμη καλύτερων συνθέσεων με το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώνει απόλυτα την προσπάθεια του κουιντέτου.
Αυτό που με «κέρδισε» με την πρώτη κιόλας ακρόαση του “Serpent’s kiss” ήταν η απολύτως ταιριαστή παραγωγή με το όλο ύφος των συνθέσεων. Τα κομμάτια είναι όλα προορισμένα να παιχτούν σε αρένες και η συνολική απόδοση στο studio είναι όσο…χύμα πρέπει για το ιδίωμα ώστε να διατηρηθεί ο τσαμπουκάς και ο rock n’ roll αυθορμητισμός που τόσο πολύ λείπει από την πλειονότητα των συγκροτημάτων σήμερα. Και επειδή στην εποχή μας η διατήρηση της προσοχής μας είναι μικρή λόγω των πολλών ερεθισμάτων από την τεχνολογία, δώστε βάση στα κομμάτια “Bazooka” (ναι…ξέρω, πιο γραφικός τίτλος πεθαίνεις), “Concrete jungle” και “Same ‘Ol nasty rock n’ roll” για του λόγου το αληθές.
7 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The dark horse” – RILEY’S L.A. GUNS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2024
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Golden Robot Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steve Riley
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά & Κιθάρα – Kurt Fornlich
Μπάσο – Kelly Nickels
Κιθάρα – Scott Griffin
Drums – Steve Riley
Official website: www.goldenrobotrecords.com
Δυστυχώς η εν λόγω κυκλοφορία στιγματίστηκε από τον απροσδόκητο και πρόωρο θάνατο του Steve Riley ο οποίος σκόρπισε θλίψη στους απανταχού φίλους του Αμερικάνικου hard rock. Και πέρα από την απώλεια του κλασικού drummer των L.A. GUNS, δυστυχώς μιλάμε για ένα μουσικό που είχε βρει ξανά ένα momentum με τη δική του εκδοχή των L.A. GUNS έχοντας στο πλευρό του τον Kelly Nickels από τα ένδοξα πρώτα χρόνια της μπάντας. Επειδή, όμως το “The dark horse” δεν θα πρέπει να λειτουργήσει απλώς και μόνο σαν ένας επικήδειος –όσο και αν αυτό είναι αναπόφευκτο- θα πρέπει να πούμε ότι πρόκειται για ένα αξιόλογο άλμπουμ το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Riley είχε πολλά να προσφέρει ακόμη.
Η φωνή του Kurt Fornlich είναι εξαιρετική και «δένει» υπέροχα με την ελαφρώς σκοτεινή και πιο μοντέρνα αισθητική του “The dark horse” το οποίο όμως έχει μέσα του κάτι από το DNA των ορθόδοξων L.A. GUNS. Ειδικά το ομώνυμο κομμάτι και η μπαλάντα “Sweet summer girl” είναι πραγματικά highlights ενώ σε άλλες εποχές σίγουρα θα απασχολούσαν τα ερτζιανά με το κατάλληλο promotion. Θα ήταν παράλειψη, τέλος, αν δεν έκανα ειδική μνεία στα απίστευτα μελωδικά solos του Scott Griffin που και αυτά φέρνουν στο νου άλλες εποχές από τα 3 πρώτα άλμπουμ των L.A. GUNS.
Η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι αλλά τουλάχιστον το “The dark horse” αποτελεί ένα πολύ καλό κύκνειο άσμα για τον Steve Riley και την παρέα του. Πάντως, είναι κρίμα που δεν τα βρήκε ποτέ με τους Lewis & Guns για να ξανακάνουν κάτι μαζί δίνοντας χαρά στους μακροχρόνιους fans. Όπως διαπιστώνουμε καθημερινά…η ζωή είναι μικρή!
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
