Ξέρεις πως είναι εκείνο το απερίγραπτο συναίσθημα, να βάζεις να παίξει ένα CD και για μισή στιγμή περίπου, να αισθάνεσαι ότι είσαι 14-15 χρονών; Να περνάει από το μυαλό σου τρέχοντας σαν φωτογραφική ανάμνηση η αντιγραμμένη κασέτα, με τις πεντάλφες ζωγραφισμένες με στυλό (μία ευκαιρία είχες δικέ μου να το πετύχεις το χαρτάκι περιποιημένο)… Φυσικά και ξέρεις. Το έχεις νιώσει. Αλλά δεν μπορείς ούτε εσύ να το περιγράψεις. Γιατί είναι προσωπικό βίωμα. Μπορεί να είναι υποκειμενικό για τον καθένα μας, αλλά ο παρονομαστής είναι κοινός. Αυτό έπαθα ξανά κι εγώ λοιπόν, τώρα που ξανάβαλα να ακούσω το “Hell Awaits”, για να το φρεσκάρω για το άρθρο. Και για καλή μου ίσως τύχη, το παθαίνω με αρκετούς δίσκους αυτό.
Worst to best έχουμε λοιπόν να κάνουμε εδώ. Οπότε το να αναλώσω χρόνο και λέξεις για να περιγράψω το πόσο σημαντική και τεράστια μπάντα ήταν οι SLAYER, προφανώς και δεν έχει νόημα. Καθολική παραδοχή, παντοτινός σεβασμός, για έναν από τους “μεγάλους” που μας χαιρέτησαν, αλλά πρακτικά μας μεγάλωσαν, μας γαλούχησαν και να το θέσω κομψά, μας πόρωσαν όσο ελάχιστοι.
Οι SLAYER λοιπόν, μετά τον πρώτο δίσκο που κυκλοφόρησαν, το “Show No Mercy” το 1983, αυτοχρηματοδοτούμενο παρακαλώ, με τις οικονομίες του Araya και ένα μικρό δάνειο από τον πατέρα του King, προκάλεσαν αίσθηση και τράβηξαν το ενδιαφέρον του Brian Slagel και με την υποστήριξη της Metal Blade Records, μπαίνουν στο στούντιο 2 χρόνια αργότερα και ηχογραφούν το “Hell awaits”. Παρόλο που πλέον θεωρείται θρυλικό ως άλμπουμ, συγκρίνοντας το με τις μετέπειτα κυκλοφορίες τους, ακόμα και τα ίδια τα μέλη λένε πως ήταν ωμό, τραχύ, με μια νεανική άγνοια κινδύνου. Σίγουρα συστατικά που το κάνουν αυτό που είναι. Φουλ επηρεασμένοι από τους μεγάλους VENOM και MERCYFUL FATE, βάζουν την γκάβλ-, εεε, τον τσαμπουκά τους και με παρέα τον Σατανά, μας κάνουν ένα tour στην Κόλαση. Thrash metal το λέγανε, και το κάνανε να φαίνεται τόσο απλό.
Επιστρατεύονται επαγγελματίες τεχνικοί ήχου, artwork designers, παραγωγοί, διανομή και υποστήριξη. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τρομερό tour παρέα με VENOM και τους κολλητούς τους, EXODUS. Αστικοί μύθοι κυκλοφορούν όσον αφορά την πρώτη φορά που μπήκαν οι SLAYER σε tour bus (των VENOM) και αναφέρουν περιστατικό όπου όντας άπαντες μπαούλα από το αλκοόλ, σε ερώτηση του Araya “που κατουράμε σε αυτό το πράγμα” η απάντηση του Cronos ήταν, “Εδώ μάγκα μου!”, δείχνοντας του το στόμα του. Ίσως ο μπάρμπα Θωμάς να το είχε πάρει κυριολεκτικά τότε. Νεανικές επιπολαιότητες.
Λοιποοοοον. Για να δούμε τι γίνεται στο track list τώρα. Βασικά, πατάς play και ακούς την Κόλαση. Έτσι απλά. Αν στεκόσουν στην είσοδο, σίγουρα θα άκουγες την εισαγωγή του ομώνυμου “Hell awaits”. Και τον Σατανά να σε προσκαλεί να πορευτείτε μαζί. Και να σε καλωσορίζει. Όλα αυτά, στα ανάποδα βέβαια. Προσωπική μου άποψη, με παρένθεση εδώ, όλο αυτό το νιώθεις καλύτερα σε μια από τις καλύτερες ζωντανές ηχογραφήσεις περιοδείας που κυκλοφόρησαν ever, το “Decade of Aggression”, όπου έτσι ξεκινάει το διπλό CD, αδυνατώ να φανταστώ τι ακολουθεί από χαμό, αλλά μετά τους παίρνει ο διάολος όλους. Κλείνει παρένθεση. Χαρακτηριστικό επίσης ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια του “Hell Awaits” έφαγαν επίσημες τροποποιήσεις από διάφορες μπάντες, μεταξύ αυτών οι CRADLE OF FILTH, BENEDICTION, SINISTER, INCANTATION, SIX FEET UNDER και άλλοι.
Εντυπωσιακό επίσης είναι και το γεγονός ότι πάρα πολλές μετέπειτα μεγάλες metal προσωπικότητες, αναφέρουν το “Hell Awaits” ως βασική επιρροή τους, από τον τρόπο που έπαιξαν κιθάρες οι Hannemann και King, από τα δαιμονιώδη τύμπανα του Lombardo, από το πως έφτυνε σατανόστιχους o Araya.
Συγνώμη Σάκη Φράγκο, έκανα και a day to remember μαζί με το worst to best. Πάμε τρέχοντας να ανακατώσουμε τα κομμάτια από το λιγότερο καλό προς το καλύτερο.
The “Hell awaits” countdown”
- “Crypts of eternity” (6.40)
Κανονίστε να αρχίσετε από τώρα τα “καλά ρε άμπαλε, τελευταίο αυτό…;;;”. Η απάντηση θα είναι πάντα η ίδια. Όποιος μπορεί καλύτερα, ας δοκιμάσει. Αυτό είναι το μόνο τραγούδι του δίσκου όπου έβαλαν το χεράκι τους τα 3/4 της μπάντας. Και από τις ελάχιστες στιγμές όπου σηκώνεται λίγο το πόδι από το γκάζι και αντί για 200χλμ/ωρα, πάμε με 175. Και είναι και το πιο μεγάλο σε διάρκεια, 6 και 40. Το λες και “απαγορευτικό” για thrash.
- “Praise of death” (5.21)
Ο μόνος λόγος που βρίσκεται σε αυτή τη θέση, είναι γιατί οπουδήποτε αλλού θα ήταν αδικία για τα υπόλοιπα. Δεν υστερεί πουθενά, έτσι κι αλλιώς όλος ο δίσκος είναι στο ίδιο pattern. Ανέλαβαν δράση οι δύο κιθάρες εδώ, ευτυχώς έχει αυτή τη παύση για θόρυβο εκεί προς το τέλος, γιατί αλλιώς θα ήταν 5μιση λεπτά συνεχόμενο ταπατούπα.
- “Necrophiliac” (3.46)
Πάλι μπινελίκια τρώω. Αναμενόμενο. Είπαμε, αν μπορείς καλύτερα, να δω τη μαγκιά σου. Δεν γίνεται ρε φίλε να είναι τόσο χαμηλά το “Necrophiliac”! Κι όμως, αν δεις τι έχει πιο κάτω, θα πεις «ε, ναι». Συνεχίζουμε δυναμικά και ήδη νιώθω τις αρτηρίες μου να σκληραίνουν.
- “Hardening of the arteries” (3.55)
Αυτό εδώ παίρνει αυτή τη θέση γιατί έχει 2 σημαντικές στιγμές. Ένα, ότι επαναλαμβάνει στο κλείσιμο του την εισαγωγή του δίσκου, που είναι ένα έπος ούτως ή άλλως, και δυο, είναι ένα από τα ελάχιστα κομμάτια των SLAYER, αν όχι το μοναδικό, που κλείνει με fade out. Fade out στο thrash μωρέ;;;
- “Kill again” (4.56)
Μου έχει μείνει το ρεφρέν σαν παιδικό τραύμα εδώ. Σαν να βιάζεται ο Araya να μας πει ότι είναι μανιακός δολοφόνος πριν τον καθίσουν στην ηλεκτρική καρέκλα. Στο τελευταίο ουρλιαχτό τα δίνει όλα. Έχει και μεγάλη εισαγωγή μέχρι να αρχίσει το κοπάνημα, αλλά μας αποζημιώνει με το παραπάνω.
- “At dawn they sleep” (6.17)
Ασημένιο μετάλλιο σε αυτό, για τους εξής απλούς λόγους : είναι ένα από τα πιο “progressive” κομμάτια των SLAYER (συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα φυσικά, όχι με την καθαρή έννοια) εξαιτίας της τυμπανικής δουλειάς του Lombardo, πράγμα το οποίο τον αναγκάζει να παραδεχτεί ότι είναι από τα αγαπημένα του. Άμα θες εσύ να πας κόντρα στον Dave, κάντο. Εγώ, νούμερο 2.
- “Hell awaits” (6.16)
Ξεκάθαρη επιλογή η κορυφή. Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται άλλο εδώ. Είπαμε και πιο πάνω στο άρθρο, δεν υπάρχει καλύτερο καλωσόρισμα μπαίνοντας στην Κόλαση. Τεράστια σε διάρκεια εισαγωγή μέχρι να ξεκινήσει ο χαμός, αλλά ειλικρινά δεν θα έκοβα ούτε ένα δευτερόλεπτο. Όλη η ατμόσφαιρα είναι τρομακτική. Ο Σατανάς να μιλάει ανάποδα, καζάνια που βράζουν, ουρλιαχτά απόγνωσης και παντοτινών βασανιστηρίων. Σίγουρα από τα απόλυτα αγαπημένα μου κομμάτια των SLAYER, ενδεικτικό είπαμε και το ότι έτσι ξεκινάει το “Decade Of Aggression”. Και όμως παραδόξως, αυτό είναι και το μοναδικό κομμάτι που παίζουν από αυτόν τον δίσκο σε εκείνη την περιοδεία. Όταν με το καλό αφήσουμε αυτόν τον μάταιο κόσμο και πάρουμε τον δρόμο που μας αξίζει, άλλοι θα εισέλθουν με VENOM, άλλοι με BATHORY, άλλοι με CELTIC FROST. Εγώ θα μπω με αυτό.
Καλησπέρα σας, καλώς σας βρήκα. Ωωωωω, κι εσείς εδώ;;;
Μίμης Καναβιτσάδος
