ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Twisted into form” – FORBIDDEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Combat
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Rosen
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Russ Andersson
Κιθάρα – Craig Locicero
Κιθάρα – Tim Calvert
Mπάσο – Matt Camacho
Τύμπανα – Paul Bostaph
Το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται σε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ στην ιστορία της ανθρωπότητας και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται αιώνια. 30 ευλογημένα χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που η τεχνική αρτιότητα, συνδυασμένη με την προοδευτική απλότητα (Πως γίνεται; Να που γίνεται!) και την εκτελεστική δεινότητα, συναντήθηκαν στο ίδιο μονοπάτι. Οι FORBIDDEN, διότι περί αυτών ο λόγος, είχαν ένα σαν από καιρό προγραμματισμένο ραντεβού με την ιστορία και το πεπρωμένο τους και πρόσφεραν μια στιγμή που το πέρασμα των ετών όχι μόνο δε μπορεί να φθίνει, αλλά ενισχύει το τελικό αποτέλεσμα και το έχει ήδη προάγει σε αντικείμενο που πρέπει να διατηρηθεί ως πολιτιστικό κειμήλιο και να διδάσκεται σαν ιστορικό γεγονός που άλλαξε τα πάντα και για πάντα στο μεταλλικό ήχο. Το συγκρότημα ερχόταν από ένα μικρό θρίαμβο με τα υπέρτατο ντεμπούτο “Forbidden evil” του 1988, ο απόηχος του οποίου τους είχε αναγάγει σε hot όνομα στο χώρο του thrash αλλά και του γενικότερου ήχου μας, καθώς είχαν βρει πολλούς οπαδούς ακόμα και σε πιο παραδοσιακά ακούσματα, ενώ οι νεοεκκολαπτόμενοι κάφροι σέβονταν την ορμή τους. Χωρίς να διστάσουν παρότι νεοφερμένοι, βγήκαν σε περιοδεία και κάνανε τον κόσμο να παραμιλάει με τις ζωντανές τους εμφανίσεις, με πολλούς να μιλάνε για το next big thing.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Καλιφορνέζοι μοιράστηκαν τη σκηνή με μπάντες όπως οι TESTAMENT, EXODUS, HOLY MOSES, SEPULTURA, DEATH ANGEL, SACRED REICH, VOIVOD, SAVATAGE, VIO-LENCE και DARK ANGEL μεταξύ άλλων (κλάψτε ελεύθερα μαζί μου). Στο τέλος της περιοδείας για το “Forbidden evil”, υπήρξε μια αιφνίδια αλλά και καίρια αλλαγή στις τάξεις τους, καθώς ο Glen Alvelais έφυγε για να πάει στους TESTAMENT. Για κάποιο συγκρότημα με αρχική ορμή, αυτό θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο, καθώς δεν είναι ότι καλύτερο να χαλάει η χημεία από την αρχή. Η αλλαγή αυτή όμως ήταν ότι καλύτερο συνέβη στην καριέρα τους, καθώς ο αντικαταστάτης του Alvelais έμελλε να είναι το κρυφό χαρτί και μεγάλο όπλο της μπάντας. Το όνομα αυτού Tim Calvert, ένας απίστευτος παίχτης ο οποίος στο πλάι του αρχηγού και κύριου συνθέτη Craig Locicero, σχημάτισαν ένα από τα κορυφαία κιθαριστικά δίδυμα όλων των εποχών και ο απόηχος της δουλειάς τους αντηχεί περήφανα μέχρι σήμερα. Αρχικά και πριν κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος τους, το συγκρότημα κατά το ρεύμα της εποχής, έβγαλε ένα μικρό ζωντανό άλμπουμ (πανέμορφη συνήθεια των συγκροτημάτων ειδικά στο thrash) για να δείξει την ενέργεια που παρήγαγε στις συναυλίες και ως μικρό ορεκτικό πριν το επερχόμενο έτοιμο άλμπουμ τους.
Highlight της συγκεκριμένης κυκλοφορίας, η εκτέλεση του “Victim of changes”, σε μια φρενήρη απίστευτη απόδοση, η οποία τους έδωσε πόντους και φυσικά απέδειξε ότι αφού μπορούσαν να αγγίξουν αυτό το απίστευτο κομμάτι, τίποτα δεν τους σταματούσε. Μεγάλη και ιστορική είναι και η συμμετοχή τους στην συλλογή “Ultimate Revenge 2”, την οποία μάλιστα ανοίγουν και μαζί τους συμμετέχουν (με σειρά εμφάνισης) οι FAITH OR FEAR, DEATH, DARK ANGEL και RAVEN! Μάλιστα υπήρξε και σχετική βιντεοκασέτα με ακόμα περισσότερα κομμάτια από το κάθε συγκρότημα, καθιστώντας την όλη συλλογή ύψιστο collector’s item. H δεκαετία του ’80 έκλεινε για το συγκρότημα και ερχόταν αυτή του ’90 αντίστοιχα, με το μέλλον τους να διαγράφεται λαμπρό και τις προσδοκίες των οπαδών στο ταβάνι. Η φήμη τους πλέον προηγούταν των πράξεων τους και όλοι ήθελαν να δουν που μπορούσε να φτάσει η μπάντα που από το δεύτερο κύμα του είδους στην Αμερική, είχε ξεχωρίσει (μαζί με τους VIO-LENCE). Έτσι, στις 30 Μαρτίου του 1990, οι FORBIDDEN ήταν συνεπείς με την μεγάλη στιγμή που κάθε ΜΕΓΑΛΟ συγκρότημα νομοτελειακά περιμένει να του έρθει. Το “Twisted into form” –όπως ήταν ο τίτλος του δίσκου- κυκλοφόρησε και όλα έγιναν ξεκάθαρα ακόμα κι από την πανέμορφη ακουστική εισαγωγή του “Parting of the ways”.
“QUEST FOR TRUTH NEVER CEASES, AS WISDOM BRUTALLY TEACHES”…
Ο πρώτος στίχος του “Twisted into form” σε φέρνει προ τετελεσμένων γεγονότων. Το μπάσιμο του “Infinite” είναι ηγεμονικό, τα χτυπήματα του Paul Bostaph χειρουργικής ακρίβειας, πετάει πάνω στη δίκαση του, αφήνοντας τους Locicero/Calvert να κεντήσουν πανέξυπνα ριφφ, που θα ζήλευε μέχρι και ο φανατικότερος προγκρεσιβάς. Το γλυκό μπάσο του Matt Camacho σιγοντάρει τις κιθαριστικές μάχες και κερασάκι στην τούρτα, είναι ένας τρομερός Russ Andersson, ο οποίος μοιάζει να έχει καταπιεί μεγάφωνο και προσφέρει την πρώτη ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ στο σημείο “One man calls the other one a liar, there’s fire escalating HIIIIIIIGHEEEEEEEER”… Ο ακροατής σίγουρα έχει χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και ψάχνει διεξόδους διαφυγής που στα 41’ του δίσκου δε θα έρθουν ποτέ.
“LIMBO FOR ALL TIME UNLESS I CAN FIND MY WAY”…
Aν κάποιος είχε καταφέρει να πάρει ανάσα στο “Infinite”, έρχεται η ομοβροντία του Paul Bostaph στην αρχή του “Ouf of body, out of mind” να προσφέρει ένα από τα καλύτερα κατεβάσματα τυμπάνων. Ο Andersson εκτός ελέγχου, φτύνει κάθε στίχο με πειθώ και στο κόκκινο, πως γίνεται μια thrash μπάντα να έχει τόση ακρίβεια; Πως γινόταν να πετσοκόβει έτσι τον κάθε ούγκανο κατσαπλιά και να ξεφτιλίζει παράλληλα κάτι αχρείαστες ταμπέλες τύπου “intelligent metal” που δίνονταν εδώ κι εκεί χωρίς λόγο; Η ανθρώπινη ευφυΐα στο υπέρτατο όριό της. Το συγκεκριμένο κομμάτι παίχτηκε στο τέρμα την ημέρα που ήρθαν οι NEVERMORE στη Θεσσαλονίκη για την περιοδεία του “Dreaming neon black” στο κλαμπ Wizard, με τον Tim Calvert να μην πιστεύει στα μάτια του βλέποντας δεκάδες άτομα να χτυπιούνται ρυθμικά, τον κόσμο να τον τραβάει να τραγουδήσουν μαζί και στο τέλος να δακρύζει ψελλίζοντας «δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό, δεν ήξερα καν ότι είχαν διανομή τα άλμπουμ μας στην Ελλάδα».
“DON’T YOU FILL AS IF YOUR WALLS FALL IN?”…
Το μεγάλο «χιτάκι» του δίσκου έγινε το “Step by step”, το συγκεκριμένο κομμάτι γυρίστηκε και σε βίντεο κλιπ με το συγκρότημα σε απίστευτη κατάσταση να δείχνει γιατί ήταν ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό. Ένα κομμάτι που μαζί με το “World in a world” των VIO-LENCE και το “The toxic waltz” των EXODUS εκείνη την εποχή, θεωρούταν η Αγία Τριάδα που έβαζε φωτιά στις συναυλίες και τις πίστες κάθε κλαμπ που παιζόταν. Στην μουσική επανάσταση που έθεσαν οι FORBIDDEN, το “Step by step” ήταν το λάβαρο που ανέμιζε τραβώντας την προσοχή του κόσμου, φέρνοντας τον στον πλευρό του συγκροτήματος σε μια σχέση που ξέφευγε πλέον από τα όρια της αγάπης την εποχή του “Forbidden evil” και άγγιζε τα όρια του εθισμού και της πώρωσης χωρίς όρια. Από τα ουσιαστικότερα κομμάτια στην ιστορία του είδους, κι όμως από τους περισσότερους θεωρείται το συμβατικό/αδύναμο/κατώτερο του δίσκου!
“UNREAL ILLUSION OF A PERFECT WORLD”…
Ο ομότιτλος δυναμίτης που κλείνει την πρώτη πλευρά του δίσκου αρχίζει με τσαχπινιάρικο εφέ στην κιθάρα που ακούγεται σαν το ριφφ να είναι τριπλής κοπής. Τα πόδια του Bostaph το ορίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι ο Russ Andersson τραβάει την προσοχή με την εξωπραγματική του ερμηνεία. Τα ξαφνικά ξεσπάσματα και σηκώματα της φωνής του προδίδουν πηγαίο ταλέντο, το οποίο αποτέλεσε αφορμή να επηρεαστούν πολλοί μεγάλοι τραγουδιστές στην πορεία (ελέγξτε της έξτρα σημειώσεις). Και πάλι οι Locicero/Calvert κεντάνε απίστευτους ρυθμούς, ενώ όταν σολάρουν μοιάζουν τα χέρια τους με βεντάλιες που ανοιγοκλείνουν ανά πάσα στιγμή. Το κομμάτι έχει την αίσθηση του μεγαλώματος όσο περνάει η ώρα και νιώθεις ότι είναι έτοιμο να εκραγεί χωρίς καν να έχουν προσπαθήσει ιδιαίτερα, χωρίς σημάδι να πέσουν οι τόνοι.
“I AM SICKENED BY THIS ATTITUDE THAT PLAGUES THE MOTHER EARTH”…
Και τι έλειπε από το δίσκο μπροστά σε όλο αυτό που είχε ήδη συναντήσει ο ταλαίπωρος ακροατής; Ένα κομμάτι σχεδόν 8’ σε διάρκεια. Λες κι έχει κάτι από την τεχνοτροπία του “Master of puppets” και του “Darkness descends”, εκεί που το “Disposable heroes” συναντάει το “Black prophecies” αντίστοιχα, η αρχή με το μπάσο και τα τύμπανα στο προσκήνιο του “R.I.P.”, προϊδεάζει για κάτι μεγαλειώδες. Οι στίχοι απαισιόδοξοι αλλά ένδοξοι για τον οπαδό, τον κάνουν να σκεφτεί ότι έρχεται η καταστροφή αλλά ότι ο ίδιος αν βάλει το μυαλό του να δουλέψει, μπορεί να συμβάλει στο να την καθυστερήσει και γιατί όχι να την αποτρέψει. 55 δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να μπορέσει κάποιος να συνέλθει μέχρι να αναπτυχθεί ένα συγκλονιστικό κομμάτι, το χτίσιμο του είναι παροιμιώδες, η φωνητική μελωδία σχιζοφρενής, η δύναμη και ο σαρκασμός της φωνής του Andersson εναλλάσσονται σαν να είναι παιχνιδάκι και γενικά ποτέ ξανά ο επερχόμενος θάνατος δεν ακούστηκε τόσο πολύ σαν να εξυμνεί την ίδια τη ζωή.
“IF I DON’T WANT TO UNDERSTAND, WHY SHOULD I?”…
Η ύπουλη παύση του φρενήρους μοτίβο με το ακουστικό ορχηστρικό “Spiral depression” δεν είναι ικανή να αφαιρέσει σε τίποτα τη ροή του δίσκου. Αντίθετα στρώνει το έδαφος για την ίσως (;) κορυφαία στιγμή του δίσκου, εκεί που η αρχή του “Tossed away” ακούγεται λες και είναι σημείο δίσκου που παίζεται αντίστροφα. Προσπαθώντας να καταλάβεις πως έρχεται στο νου ενός ανθρώπου αυτό που παίζει ο Bostaph στο αρχικό θέμα, αυτό το αντίστροφο ριφφ που οδηγεί σε lead είναι να σε κάνει να κλαίς, είναι ιστορικό λάθος το να έχει υπάρξει τέτοιο σημείο σε κομμάτι, κι όμως το κάνανε αυτοί οι αθεόφοβοι. Και πάλι τρομερά απαισιόδοξοι οι στίχοι, τους οποίους τραγουδάς όμως με δάκρυα στα μάτια, δάκρυα χαράς και όχι πεσιμισμού, δάκρυα θριάμβου γιατί αυτό που άκουσες δε θα το ξεχάσεις ποτέ και γιατί ότι και να λέμε, στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει, είναι τα πραγματικά όμορφα τραγούδια. Και το “Tossed away” είναι εκ των ομορφότερων όλων των εποχών.
“OBSESSION,RELIGIOUS BELIED,WORSHIPPED ON SUNDAY,FORGOTTEN ALL WEEK”…
Για να μη μείνει τίποτα όρθιο στο τέλος, έρχεται το αντιφατικό “One foot in hell” για να στείλει τον οπαδό μια ώρα αρχύτερα στον παράδεισο του ακουστικού πλούτου. Ο αποκλειστικός του στόχος είναι να κλείσει το δίσκο με πειθώ, με την ένδειξη του άφθαρτου, με σκοπό να μην ξεχαστεί το οτιδήποτε ακούστηκε πιο πριν. Εδώ ο Bostaph το παίρνει λίγο πάνω του και ολοκληρώνει το δίσκο με το κύκνειο άσμα του με το συγκρότημα βαρώντας ότι υπάρχει μπροστά του τόσο δυνατά, τεχνικά και ευφάνταστα που δεν υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης. Ο δίσκος θα κλείσει με την αρχιπωρωτική κραυγή του Andersson να αναρωτιέται “WHO’S ANSWERING THE BELL?” και με το κομμάτι να είναι αυτό που θυμίζει την σκληρότητα του “Forbidden evil” όσο κανένα από τα έξι αδερφάκια του (συν τα 2 ορχηστρικά).
Ο θρίαμβος του “Twisted into form” έγινε άμεσα αντιληπτός, με το αποτέλεσμα να κατεβάζει τα σαγόνια όλων όσων το άκουσαν, με τους FORBIDDEN να θεωρούνται το μέλλον όχι μόνο του thrash αλλά και του μεταλλικού ήχου, πλάι στο “Into the mirror black” που είχε φρεσκοκυκλοφορήσει ένα μήνα πριν, λογίστηκε ως ο αντίστοιχος δίσκος που πήρε το thrash από το χέρι και του έδειξε όλα όσα θα μπορούσε να υπάρξει. Δυστυχώς αυτός ο ήχος δεν επαναλήφθηκε όχι μόνο από τους FORBIDDEN, αλλά και από κανένα άλλο συγκρότημα, όχι του είδους αλλά γενικότερα. 30 χρόνια μετά, η φρεσκάδα του είναι απαράμιλλη, κάποιοι το θεωρούν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ όλων των εποχών, άλλοι μιλάνε για την πεμπτουσία όλου του thrash, υπεράνω ακόμα και των SLAYER και όλων των υπολοίπων. Κι όμως το “Twisted into form” δίκαια έχει προκαλέσει όλα τα παραπάνω. Η μπάντα σίγουρη για το υλικό της, δε δέχτηκε να βγει εκτός περιοδείας, καθώς ήθελε να μείνει άλλους 6 μήνες στο δρόμο, με την Combat να τους πιέζει θέλοντας πωλήσεις, τις οποίες οι FORBIDDEN της πρόσφεραν με το παραπάνω.
Το συγκρότημα μένοντας πιστό στην τιμιότητά του, δεν δέχτηκε, έχοντας ως απτό το παράδειγμα των TESTAMENT που πολύ άμεσα αναγκάστηκαν να βγάλουν το “Practice what you preach” μετά το “The new order”, με το αποτέλεσμα να μην είναι ίδιο (και που μετά πάλι στο καπάκι και τελείως «καμμένοι» έβγαλαν το “Souls of black”, 3 άλμπουμ σε 29 μήνες, για να δείτε τι έκαναν οι εταιρείες τότε). Οι FORBIDDEN με την ορμή των συναυλιών τους ως σύμμαχο, άνοιξαν για τους DEATH ANGEL (περιοδεία “Act III”, ΚΛΑΙΩ) σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική, ενώ παίξανε πάλι μεταξύ άλλων με τους EXODUS, SEPULTURA, VICIOUS RUMORS, SANCTUARY, FATES WARNING, SACRED REICH, OBITUARY, MORBID ANGEL, REALM, DEFIANCE, FORCED ENTRY. Οι εσωτερικές διαμάχες δυστυχώς δεν τους κράτησαν ενωμένους όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα το 1992 ο Paul Bostaph να φύγει για την υπέρτατη τιμή να γίνει ο ντράμερ των SLAYER και το αίσθημα του ανεκπλήρωτου να πλανάται πάνω τους και το φάντασμα του “Twisted into form” να τους συνοδεύει για πάντα στην καριέρα τους.
Did you know that:
– Θα ήθελα να παραθέσω δύο αληθινές ιστορίες σχετικά με το συγκρότημα και τον δίσκο, καθώς είχα την τύχη να τις ζήσω σε πολύ τρυφερή ηλικία. Η πρώτη αφορά τη δεύτερη φορά που ήρθαν οι ICED EARTH στη χώρα μας, όπου είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε πολύ χρόνο με το συγκρότημα. Ο Matt Barlow πέρασε πολύ χρόνο με τους οπαδούς και απαντούσε σε ότι λογικό και παράλογο τον ρωτούσαν. Κάποια στιγμή ήρθε η κουβέντα σε αγαπημένο τραγουδιστή και ποιος τον επηρέασε. Ο κοκκινομάλλης frontman με αφοπλιστική ειλικρίνεια και δίχως σκέψη απάντησε: «Είναι ένας τύπος που δεν ξέρω αν τον ξέρετε στην Ελλάδα, λέγεται Russ Andersson και τραγουδάει σε μια μπάντα που λέγεται FORBIDDEN. Αυτός ο τύπος είχε μια τόσο δυνατή φωνή και τόσο πάθος μέσα του που όποτε τον άκουγα, έλεγα ότι μια μέρα θα γίνω σαν αυτόν. Δε θα γίνω ποτέ σαν αυτόν, αλλά είναι ο άνθρωπος που με έκανε να είμαι εδώ ανάμεσα σας σήμερα». Βέβαια ο Barlow ήξερε ότι είχε μεν να κάνει με τρελούς Έλληνες, αλλά δεν ήξερε ότι όταν αναφέρθηκε στους FORBIDDEN ο κόσμος θα ξεσπούσε σε χειροκροτήματα στο προαύλιο του Μύλου κι ότι θα υπήρχαν άνθρωποι (με μπροστάρη τον υποφαινόμενο) που τον παρότρυναν να τραγουδήσει κομμάτια τους. Έτσι παρότι αρνήθηκε στην αρχή γιατί θεώρησε ότι δεν ήταν σωστό, τον κάναμε να μας τραγουδήσει το ρεφρέν του “Step by step” και αφού έγινε αυτό και ο κόσμος ξέσπασε σε ουρλιαχτά χαράς, όλοι γίνανε ένα κουβάρι γύρω του φωνάζοντας ρυθμικά “FORBIDDEN-FORBIDDEN-FORBIDDEN”, με τον ίδιο τον Barlow να μας λέει ότι αυτό ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του και ότι δε θα το ξεχάσει ποτέ όσο ζει.
– Η άλλη ιστορία αφορά τον ερχομό του Tim Calvert στην Ελλάδα με τους NEVERMORE. Πιο πάνω διαβάσατε τι συνέβη όταν παίχτηκε την προηγούμενη της συναυλίας του “Out of body, out of mind”. Ο κόσμος τον «έψηνε» από την προηγούμενη μέρα και τον «έφτιαχνε», με τον Calvert γενικά να είναι πολύ προσγειωμένος και ήρεμος. Από κοντά ο Warrel Dane σιγοντάροντας τους οπαδούς, του έλεγε «δεν έχεις δει τίποτα όσο είσαι μαζί μας, αυτοί αύριο θα μας φάνε ζωντανούς και θα μας φτύσουν». Την επόμενη μέρα, έχοντας την τύχη να είμαι στο soundcheck, τον παρακάλεσα να μου δείξει το ριφφ του “Tossed away”. Μου είπε θα βάλω καλώδιο και θα το παίξω όλο, αλλά θα τραγουδήσεις κάθε στίχο, όπως και έγινε. Τη στιγμή εκείνη λοιπόν, περνούσε ο Jeff Loomis, βλέποντας έναν τρελό να παίζει και έναν πιο τρελό να τραγουδάει. Χτυπάει τα χέρια παλαμάκια και λέει «ΣΤΟΠ! Αν είναι να το κάνουμε, ας το κάνουμε σωστά»! Του λέει λοιπόν να κατέβει από τη σκηνή με την κιθάρα και να το παίξει δίπλα μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί! Όσο έπαιζε ο Tim, ο Loomis σαν άλλος die-hard μας είχε κεφαλοκλειδώσει και τραγουδούσε το κομμάτι μαζί μας. Όταν τέλειωσε το κομμάτι, ο Calvert σαστισμένος και συγκινημένος, μας είπε «δεν πιστεύω τι με έχετε βάλει να κάνω από χθες, θα σας το χρωστάω για πάντα». Ο Calvert την επόμενη μέρα που δεν σταμάτησε να μιλάει με τους οπαδούς όλη μέρα με το πρόσωπο του να λάμπει, ενώ έπαιζαν οι ANGEL DUST ως support, έλεγε «σήμερα θα τα δώσω όλα για εσάς, επειδή με κάνατε πολύ ευτυχισμένο». Αρχίζοντας η συναυλία, σάστισε από την υποδοχή του κόσμου, κουνούσε το κεφάλι δεξιά-αριστερά πηγαίνοντας προς τον Warrel Dane και τον Jim Shepard, με τους δυο τους να του κάνουν νοήματα σε στυλ «στο είπαμε». Η χαρά του δεν κρυβόταν και για 2 ώρες σχεδόν δεν σήκωσε σβέρκο, ενώ παρότρυνε τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή για stage diving και υπήρχαν σημεία που τραβούσε ο ίδιος τον κόσμο. Όταν τέλειωσε η συναυλία, κατέβηκε στο καπάκι ανάμεσα στον κόσμο με την κιθάρα πάνω του, και με σφιγμένες της γροθιές και έκδηλη την αδρεναλίνη μετά τη συναυλία, έβγαλε μια υπέροχη κραυγή που ακόμα αντηχεί στα αυτιά όλων όσων ήμασταν εκεί… “YEEEEEEEEEEEEES, YEEEEEEEEEEEEES! WE MADE IT GUYS, WE FUCKING MADE IT TODAY”!
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του υπέροχου ανθρώπου, καλλιτέχνη και πιλότου μεταξύ άλλων Timothy K. Calvert, o οποίος μας άφησε στις 30 Απριλίου του 2018 σε ηλικία 52 ετών, έχοντας την νόσο του Lou Gehrig!
ΖΕΙΣ!
Άγγελος Κατσούρας
