Στη χώρα μας αγαπήθηκαν cult συγκροτήματα, ενώ άλλα με τεράστια εμπορική επιτυχία παραβλέφθηκαν. Όταν όμως ένα συγκρότημα συστηματικά κυκλοφορεί ποιοτικές δουλειές, βελτιώνεται, εξελίσσεται και ωριμάζει, αξίζει σεβασμό και την προσοχή μας, έστω κι αν στην αρχή δεν μας κέρδισε. Οι SYMPHONY X έχουν κλείσει τα εισιτήριά τους και σε μερικές ημέρες, για πρώτη φορά θα παίξουν ζωντανά στην Αθήνα. Η δισκογραφική τους πορεία, μας δίνει κάθε λόγο για να αγοράσουμε εισιτήριο και τους απολαύσουμε live. Η προσωπική μου εμπειρία, έχοντας απολαύσει την μπάντα ζωντανά, με προτρέπει να σας πείσω ότι αξίζει η παρουσία σας. Κατά πρώτο λόγο μιλάμε για άρτιους μουσικούς, φοβερούς συνθέτες που πλέον γνωρίζουν τι λειτουργεί καλά και σε συναυλιακό περιβάλλον.
Οι Αμερικάνοι βρίσκονται στο απόγειο της καριέρας τους και η εκτενής περιοδεία τους το φανερώνει. Κουβαλάνε αμέτρητα κομμάτια και σίγουρα δεν μπορούν να τα παίξουν όλα, όμως ο λυρισμός τους, η τεχνική τους και πάνω απ’ όλα, οι συνθέσεις τους θα σας χορτάσουν. Ξέρω και πόσο θέλουν οι ίδιοι να εμφανιστούν στη χώρα μας, από της οποίας την μυθολογία έχουν τόσο εμπνευστεί (“The Odyssey”, “Twilight in Olympus”, “On the breath of Poseidon”, “The eyes of Medusa”, “Prometheus”, κλπ)
Δισκογραφικά, με τον όγδοο δίσκο τους –και δίσκο της χρονιάς για μένα – έχουν περάσει πολλά στάδια. Η προσπάθειά μου να τους χωρίσω σε κατηγορίες ίσως φέρει αντιρρήσεις, αλλά με την υποκειμενική μου ματιά, σε όποιον δεν τους γνωρίζει θα πρότεινα ανεπιφύλακτα τα έξι από αυτά, με κλειστά μάτια (ή αυτιά αν θέλετε). Διαβάστε, επενδύστε, απολαύστε!
MUST HAVE ALBUMS
“The Odyssey” (Inside Out) 2002
Το συγκεκριμένο κρατά ξεχωριστή θέση στην συνείδησή μου. Σήμανε την απαρχή της δεύτερης, μουσικά πιο επιθετικής θα έλεγα περιόδου τους, αλλά και διότι τους είδα ζωντανά για πρώτη φορά. Χαρακτηριστικό του δίσκου, αποτελεί το 24άλεπτο ομότιτλο έπος, ένα τραγούδι που σημάδεψε την μπάντα και για τελευταία φορά ένωσε τους σκληροπυρηνικούς της πρώτης, με της δεύτερης περιόδου. Κατά τ’ άλλα ο δίσκος είναι άρτιος από παραγωγή, σύνθεση, εκτέλεση και φανερώνει τους SYMPHONY X απόλυτα συγκεντρωμένους στην μουσική τους! Από τις πρώτες νότες του “Inferno” καταλαβαίνεις πως η μπάντα έγραψε κομμάτια που σε ταρακουνάνε, όντας παράλληλα και συναυλιακά. Το ίδιο συμβαίνει με το πωρωτικό “Wicked”. Κάπου στην μέση έρχεται το εξαιρετικό “Accollade II” για να θυμίσει “Divine wings of tragedy” και να συνδέσει το παρόν με το προ πενταετίας άλμπουμ τους. Ο δίσκος είναι άρτιος (τα “King of terrors”, “Incantations of the apprentice” και “The turning” είναι εξίσου καταπληκτικά) και ο πρώτος στην σειρά. Τους καθιέρωσε ως σημείο αναφοράς στο χώρο και έδωσε την δυνατότητα στα μέλη να ασχοληθούν παράλληλα και με άλλες δουλειές και προσωπικά άλμπουμ.
“Paradise lost” (Inside Out) 2007
Πέρασαν πέντε χρόνια για να επιστρέψουν δισκογραφικά, αλλά όπως είχα γράψει και τότε, η αναμονή άξιζε γιατί το “Paradise lost” ήταν ένα αριστούργημα. Δεν ήταν εύκολο να ακολουθήσεις το “Odyssey” και το διάστημα που μεσολάβησε συνέβαλλε το ίδιο θετικά για κοινό και την μπάντα. Πιο σκληροί από ποτέ, με την επτάχορδη κιθάρα του Romeo να ξυρίζει και τον πιο βραχνό αλλά πάντα ανατριχιαστικό Allen να ηγείται της επίθεσης, η μπάντα γίνεται πιο μοντέρνα και ολοκληρώνει την μετάλλαξή της (αν και ξενίζοντας κάποιους από τους παλιούς φίλους της). Ο συνδυασμός μελωδίας και σκληρότητας είναι χαρακτηριστικός στα περισσότερα κομμάτια. Για εβδομάδες μου είχε κολλήσει το “Serpent’s kiss” και στο καπάκι το “Set the world on fire”. Πλέον οι SYMPHONY X βρήκαν την ταυτότητα που τους ταιριάζει και φτύνουν φωτιά με τα “Domination” “Eve of seduction” και “The walls of Babylon” σε ένα concept βασισμένο στο ομώνυμο σκοτεινό, πολυ-θρησκευτικό έργο του John Milton. Μακροσκελή συνθέσεις με όλα τα κλισέ τους, γοητεύουν, μαγεύουν, στιγματίζουν (με το “Revelation” είναι άλλη μια αναφορά στο “Divine wings of tragedy”). Το μεγαλείο του δίσκου αυτού αποτέλεσε και την αφορμή της μετεγγραφής τους. Το ζενίθ τους!
RECOMMENDED ALBUMS
“The divine wings of tragedy” (Inside Out) 1997
Όταν πλέον κυκλοφόρησε αυτό, υπέκυψα στους SYMPHONY X. Έτσι απλά! Η πρώτη περίοδος της μπάντας έφτασε το ζενίθ της με ένα διαχρονικό δίσκο, που προδίδεται μόνο από την παραγωγή του, που πλέον δεν ακούγεται τόσο σύγχρονη λόγω της καλογυαλισμένης χροιάς της και τον αφανσιμό (σχεδόν) του μπάσου. Κατά τ’ άλλα οι κομματάρες διαδέχονται η μια την άλλη. Μπορεί το ομώνυμο να τους καταξίωσε ως prog-power metallers, αλλά για μένα η μελωδία του “Out of the ashes” κόλλησε για πάντα στο μυαλό μου. Οι πινελιές του Pinella, με τα πλήκτρα του, αποτελούν το κλειδί στο άλμπουμ. Επίσης τα “Sea of lies”, Of sins and shadows”, “The accolade” παραμένουν υπέροχα και ξανακούγοντας τα άλμπουμ με τη σειρά, αμφιταλαντεύτηκα για το αν είναι ανώτερο από το “The Odyssey”. Σαφώς προτεινόμενο…
“Iconoclast” (Nuclear Blast) 2011
Όπως και με το παραπάνω, η σύγκριση του “Iconoclast” με το “Paradise lost” είναι αναπόφευκτη. Το δεύτερο για μένα κερδίζει στο νήμα, μάλλον γιατί το έχω χορτάσει, ενώ το παρόν ακόμα με κερδίζει. Το μέλλον θα δείξει, όμως η μπάντα βρίσκεται στο απόγειο της δεύτερης περιόδου της, με σκληρές κιθάρες, σύγχρονη παραγωγή, καλοδουλεμένες συνθέσεις και πιο δυνατή από ποτέ. Αν το “Paradise lost” τους εκτίναξε, τότε το “Iconoclast” αποδεικνύει πως δεν ήταν από τύχη. Θέλει κότσια για να ανοίξεις τον δίσκο με το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του, όταν αυτό ξεπερνά τα 10 λεπτά, αλλά το ομώνυμο “Iconoclast” σε κερδίζει από το πρώτο άκουσμα. Τα “The end of innocence” και “Dehumanized” προβλέπω να ακούγονται συνεχώς στις συναυλίες τους, ενώ το απίστευτο “Prometheus” συνεχίζει τις αναφορές τους στην Ελληνική μυθολογία.
GOOD ALBUMS
“Twilight in Olympus” (Inside Out) 1998
Μάλλον το τελευταίο τόσο power metal άλμπουμ τους, σε πιο κλασικό στυλ, αν και οι ρυθμοί δίνουν και παίρνουν. Οι Αμερικάνοι έχουν πλέον συγκεντρώσει τα βλέμματά μας πάνω τους και δεν απογοητεύουν. Αν είστε εξοικειωμένοι με την δεύτερή τους περίοδο, τότε το “Twilight…” είναι μάλλον το πιο κοντινό σε αυτήν, από την πρώτη τους περίοδο. Υπάρχουν καλοδουλεμένα κομμάτια και τα “Smoke and mirrors”, “Church of the machine”, “Through the looking glass” είναι κορυφαία. Κι αν το “In the dragon’s den” ή το κολλητικό ρεφρέν του “The relic” δεν φτάνουν άλλες μελωδικές τους εξάρσεις, σίγουρα δείχνει από που προήλθαν.
“The damnation game” (Inside Out) 1995
Η πρόσληψη του Russell Allen ήταν από μόνη της βελτίωση για τους “X”. Ο υπόλοιπος κορμός όμως, έχοντας ήδη δουλέψει αρκετά, είχε αρχίσει να διαμορφώνει την προσωπικότητα στο μουσικό ύφος. Άρχισαν περισσότερες εναλλαγές ρυθμών και πιο πολύπλοκες δομές να εισέρχονται, ενώ παράλληλα η ποικιλία έδωσε μεγαλύτερη ποιότητα στο άλμπουμ. Το ταλέντο του Michael Romeo εδώ άρχισε να γίνεται αισθητό. Αν ακούσετε σήμερα το ομώνυμο τραγούδι ή το “A winter’s dream” θα συνειδητοποιήσετε από που προήλθε ο σημερινός τους μουσικός χαρακτήρας τους.
MEDIOCRE ALBUMS
“V – The mythology suite” (Inside Out) 2000
Αν και πρέπει να είναι το άλμπουμ με το οποίο ασχολήθηκα το λιγότερο, παραμένει ένα μέτριο αν και ποιοτικό άλμπουμ. Για μένα οι “X” εδώ αμφιταλαντεύτηκαν με την κατεύθυνση που θα έπαιρναν και κινδύνεψαν να κλειστούν στα στενά cult σύνορα του progressive κοινού. “Evolution” “Communion and the oracle” και “Fallen” ξεχωρίζουν, όμως η διάρκεια φέρνει και μονοτονία. Ευτυχώς όμως αυτός ο δίσκος έσπρωξε την μπάντα σε περιοδείες, που συνέβαλλαν στο να δουν τι πραγματικά δουλεύει για το κοινό τους στις συναυλίες. Έτσι και ήρθε η πρόοδος.
“Symphony X” (Inside Out) 1995
Από νωρίς οι Αμερικάνοι ήθελαν να δείξουν τις ορέξεις τους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, άλλωστε αναζητούσαμε τους νέους power metal ήρωες. Για όσους γνώρισαν μετέπειτα την μπάντα, το ομώνυμο ντεμπούτο τους θα ηχεί για πάντα κατώτερο. Όσοι κατάφεραν να το ακούσουν όμως πριν έρθουν τα επόμενα, αγάπησαν το στυλ τους και κομμάτια όπως “The raging season”, “Masquerade”, “Rapture or pain” αν και ο Rod Tyler δε θα έμενε για πολύ στο μικρόφωνο. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ένα χρόνο πριν, το άλμπουμ πρωτο-κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία και μόνο.
Γιώργος Κουκουλάκης
