Οι PAGAN ALTAR… Ίσως ό,τι πιο “cult”, με την πλήρη έννοια του όρου, ξεπήδησε από τη Γηραιά Αλβιώνα και το NWOBHM. Μαζί με τους WITCHFINDER GENERAL, εκ των πρωτεργατών της (proto) doom metal πλευράς του. Τόσο μοναδικοί, που είναι αναγνωρίσιμοι από τις πρώτες νότες, δίχως να χρειάζεται να ακουστεί η τόσο χαρακτηριστική φωνή του μακαρίτη πια Terry Jones. Επίσης τόσο μοναδικοί σε βαθμό που, ενώ αποτέλεσαν βασική επιρροή όλων αυτών των σχημάτων που φόρεσαν παντελόνια καμπάνες, πουκαμίσες και τραγούδησαν για τον Εωσφόρο, μαγείες και απόκρυφες τέχνες, ελάχιστοι ήταν αυτοί που δοκίμασαν, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, να τους μιμηθούν, βαθιά επηρεασμένοι από τη μουσική και στιχουργική τους άποψη.
Η επιστροφή τους, αποτελεί μια μεγάλη, όσο και ευχάριστη έκπληξη. Όταν κυκλοφορούσε, το 2017, το “The room of shadows”, τους αποχαιρετούσαμε, καθώς είχαμε πληροφορηθεί επισήμως ότι εκείνο θα ήταν το τελευταίο τους άλμπουμ. Δόθηκαν και κάποια τελευταία live shows και επήλθε μια… «σιωπή», προσωρινή τελικά, αφού το “Never quite dead” (πόσο ταιριαστός τίτλος!) ήρθε για να προστεθεί στους κρίκους της αλυσίδας των PAGAN ALTAR κυκλοφοριών και να αναθερμάνει το ενδιαφέρον των οπαδών και ίσως, λέω ΙΣΩΣ, να προσελκύσει και κάποιους καινούργιους!
Όχι, οι ίδιοι οι PAGAN ALTAR δεν έχουν αυταπάτες πως θα «αλιεύσουν» οπαδούς από τον mainstream χώρο, είμαι σίγουρος για αυτό. Ο χώρος του underground είναι όμως τόσο μεγάλος και η παρουσία εκεί του εξαιρετικού frontman Brendan Radigan (SUMERLANDS, SAVAGE OATH, MAGIC CIRCLE μεταξύ άλλων) τόσο επιβλητική και αναγνωρίσιμη από τη νέα γενιά οπαδών, εκείνων των «πεινασμένων» για «παλιακούς» ήχους, που οπωσδήποτε θα λειτουργήσει ως «κράχτης». Ειδικά οι SUMERLANDS έχουν κάνει πολύ μεγάλο «γκελ».
Πάμε όμως στο καινούργιο άλμπουμ. Για έναν λάτρη της μουσικής των PAGAN ALTAR, όλα τα «κουτάκια» είναι «τικαρισμένα». Η απόκοσμη, δραματική ατμόσφαιρα, οι occult στίχοι, το πρώιμο βρετανικό heavy rock/doom metal που φλερτάρει με το hard rock, οι folk επιρροές, τα ένρινα φωνητικά. Δεν ήταν διόλου δύσκολο βέβαια, από την στιγμή που ο Radigan μοιάζει ο ιδανικός ερμηνευτής για τη μπάντα και τα τραγούδια είναι όλα γραμμένα από την εποχή που ο Terry Jones ήταν εν ζωή και δραστήριος, κατά τη μακρά περίοδο μεταξύ 1984 και 2012-2013.
Ουδεμία σύνθεση του “Never quite dead” δείχνει να υστερεί. Ξεκινάμε από το – εντελώς BLUE OYSTER CULT – ιδανικό opener “Saints and Sinners”, για να «σκοτεινιάσει» ο ήχος με το “Liston church” και τη διλογία “Madame M’Rachael”/“Madame M’Rachael’s grave”. Πώς να μην «σκοτεινιάσει» βέβαια, όταν λόγος γίνεται στο πρώτο για ένα από τα πιο στοιχειωμένα μέρη της Αγγλίας και στο δεύτερο για έναν εξίσου τρομακτικό, γκροτέσκο θρύλο!
Το doom εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί στα “Well of despair” και “The Dead’s last march” για να έρθει, με εντυπωσιακό τρόπο, η καταληκτική ενότητα του δίσκου: Το ονειρικό “Kismet” μαζί με τη folk, τρόπον τινά εισαγωγή του, “Westbury express”, μακράν η καλύτερη στιγμή του και συνάμα μια από τις καλύτερες στιγμές στο σύνολο της PAGAN ALTAR εποποιΐας. Όσοι λατρεύουν το “Endless skies” των ASHBURY και το “Argus” των WISHBONE ASH, να ετοιμάζονται ίσως για το “top of the tops” ολόκληρης της χρονιάς! Η κιθάρα του υιού Jones, του Alan, «κεντάει»!
Με το “Never quite dead” τουλάχιστον ισάξιο του “The room of shadows”, oι Βρετανοί διατηρούν και τιμούν το cult/obscure status τους, με πρόθεση να το κρατήσουν αμετάβλητο και σεβαστό τόσο στον χώρο του underground metal όσο και σε αυτόν του “vintage/occult rock”. Δεν είναι οι «δεινόσαυροι» που σέρνουν το κουφάρι τους από studio σε live stage για τα φράγκα, είναι ένα ακμαιότατο σχήμα με «γεμάτο καβάλο». Μένει μόνο να δούμε αν όντως με αυτόν τον τρόπο κλείσει θριαμβευτικά το κεφάλαιο PAGAN ALTAR, ή το “Never quite dead” θα μας κάνει να καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα για τον διάδοχό του.
Δίσκος λίστας, με τα μέχρι τώρα δεδομένα.
(8,5 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PAGAN ALTAR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Never quite dead”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dying Victims Production
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Brendan Radigan – Φωνητικά
Alan Jones – Κιθάρα
Denis Schneider – Κιθάρα
Diccon Harper – Μπάσο
Andy Green – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Pagan Altar
Dying Victims Productions Bandcamp
Pagan Altar Bandcamp
Facebook
Spotify
Tidal
Deezer
Αφού μιλήσαμε για το «σήμερα», πάμε να μιλήσουμε λίγο για το «χθες» και σε περίπτωση που η σχέση σου με τους PAGAN ALTAR είναι επιφανειακή ή μηδαμινή, να σε καθοδηγήσω περί τα σχετικά. Γερή «βουτιά» λοιπόν στο παρελθόν, για να θυμηθούμε δίσκους κλασσικούς, που η αξία τους δεν αλλοιώνεται με το πέρασμα του χρόνου.
- “Judgement of the Dead”
Το ντεμπούτο. Ή πιο σωστά… ΤΟ ντεμπούτο! Ηχογραφημένο το 1982, το “Judgement of the Dead” είναι ένα διαχρονικό, κλασσικό άλμπουμ, από αυτά που επέδρασαν όσο λίγα σε μια ολόκληρη μουσική σχολή. Αποκρυφιστικό heavy rock/doom metal, παιγμένο από μεγάλους δασκάλους του είδους αυτού, προορισμένο όχι για τις «μάζες», μα για όσους έχουν τη θέληση αλλά κυρίως την αντοχή να το.. «κοινωνήσουν». Ένας από τους πιο αγνούς, «μαγικούς» δίσκους που γράφτηκαν ποτέ.
2. “The Time Lord”
Μπορεί να κυκλοφόρησε μετά το “Judgement of the Dead”, ωστόσο τούτο το EP ηχογραφήθηκε την περίοδο 1978-79 και περιλαμβάνει τις πρώτες ηχογραφήσεις των PAGAN ALTAR, αρκετές από τις οποίες θα τις βρίσκαμε και στο ντεμπούτο, υπό νέα μορφή.
3. “Lords of Hypocrisy”
Μέσα στην ατυχία τους, οι PAGAN ALTAR στάθηκαν τυχεροί γιατί ήταν παρόντες όταν το κοινό στράφηκε προς το underground metal αναβιώνοντάς το και όταν είχε ήδη ξεκινήσει η άνθιση του λεγόμενου “vintage rock”, παρακλάδι του οποίου ήταν και το occult rock. Έτσι, υπήρχε κόσμος που «διψούσε» για μουσική σαν αυτή που δημιουργούσαν τούτοι οι Βρετανοί μάγιστροι. Με τραγούδια που γράφτηκαν μεταξύ 1976 και 1983, το δεύτερο άλμπουμ των PAGAN ALTAR, συνεχίζει την πορεία του “Judgement of the Dead” και η μοναδική του ατμόσφαιρα, μαζί με το μακάβριο concept του (η παρακμή και το τέλος της Ανθρωπότητας), το καθιστούν μοναδικό.
- “Mythical & Magical”
To “magnum opus” του γκρουπ, γραμμένο κι αυτό την ίδια περίοδο με το “Lords of Hypocrisy”. Μπορεί αρκετοί από τους οπαδούς να ισχυρίζονται ότι όλα τα άλμπουμ της μπάντας είναι ισάξια, ωστόσο αν πάρουμε τα πράγματα «ψυχρά» και αντικειμενικά, εδώ έχουμε το καλύτερο PAGAN ALTAR άλμπουμ και ένα από τα ποιοτικότερα που βγήκαν ποτέ από τη Γηραιά Αλβιώνα. Ένα μεγαλοπρεπές, αρχέγονο ηχητικό αριστούργημα, που περικλείει στις συνθέσεις του μια (βρετανική) μουσική παράδοση αιώνων. Ας γράψω και το παλιό, τετριμμένο moto, του αρμόζει: Το “Mythical & Magical” είναι «απαραίτητο για κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη».
- “The Room of shadows”
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το “Mythical & Magical”, τούτο το άλμπουμ δεν ήταν τελικά το κύκνειο άσμα των PAGAN ALTAR, όπως περιμέναμε, αλλά ένας ακόμη δίσκος – θριαμβευτική επιστροφή. Επιστροφή στα ίδια επικά heavy rock riffs, στην ίδια folk ατμόσφαιρα, στους ίδιους ποιητικούς στίχους. O καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί η μνήμη του εκλιπόντος αρχηγού Terry Jones, ο οποίος ακούγεται εδώ για τελευταία φορά πίσω από το μικρόφωνο.
- “The story of Pagan Altar”
Ιστορική συλλογή, μόνο για συλλέκτες και (πολύ) φανατικούς οπαδούς, γεμάτη από πρωτόλειο, σπάνιο υλικό. Περιέχει πρόβες, demo εκτελέσεις και singles από το 1976 και μετά. Υπάρχουν τραγούδια από τους LIQUID GAS, την πρώτη μπάντα του Alan Jones, τους HYDRA, που έπαιξαν μαζί πατέρας και γιός πριν τους PAGAN ALTAR και τους MALAC’S CROSS, ένα project του Alan μετά τους PAGAN ALTAR, με την αδερφή του στα φωνητικά και τον Terry να συμμετέχει σε δύο κομμάτια.
Δημήτρης Τσέλλος
