Έχει τύχει κάποιες φορές να ερωτηθώ, για ποιον λόγο παρουσιάζονται στο Rock Hard καλλιτέχνες σαν τον Walter Trout. Η πρώτη και πολύ εύκολη απάντηση, είναι «γιατί μας στέλνουν promos οι εταιρείες τους». Η δεύτερη και εξίσου εύκολη, έχει σαφέστατα πολύ μεγαλύτερο «βάθος» και νόημα: Γιατί ο Walter Trout, όπως και όλοι οι Trouts του κόσμου, είναι πολύ πιο κοντά στο rock, απ’ όσο ίσως πιστεύεις, ξέρεις, φαντάζεσαι. Η τρίτη έχει να κάνει με τον γράφοντα και την «πετριά» του με το blues rock, που όσο περνούν τα χρόνια, τόσο αυτή μεγαλώνει και θεριεύει.
Δυο χρόνια μετά το έξοχο “Ride”, ένα άλμπουμ που τα πήγε περίφημα και βρήκε θέση σε κάθε λίστα με blues/blues rock αλλά και καθαρόαιμες rock κυκλοφορίες που σέβεται τον εαυτό της, ο 72χρονος Walter επανέρχεται με το “Broken”. Μέσα από δώδεκα καινούργια τραγούδια, είναι και πάλι εδώ μαζί μας για να ξεχωρίσει με το αειθαλές ταλέντο του στην κιθάρα, την αδιαμφισβήτητη ικανότητά του στην σύνθεση και πάνω απ’όλα, την αδάμαστη θέλησή του για δημιουργία, για ζωή. Κι εδώ έρχεται σε πλήρη αντίθεση ο τίτλος που διάλεξε για τον νέο του δίσκο, με το περιεχόμενό του.
Εκ πρώτης όψεως, το “Broken” φαίνεται πεσιμιστικό, μελαγχολικό, θλιμμένο, αντικατοπτρίζοντας την δυστοπική πραγματικότητα του κατακερματισμένου από την πολιτική, την οικονομία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους πολέμους κόσμου μας. Με μια δεύτερη «ανάγνωση» όμως, τόσο επειδή ο Walter σπεύδει να ξεκαθαρίσει πως πάντα θα υπάρχει χώρος για ελπίδα, όσο και γιατί δε θα πάψει ποτέ να ισχύει η παγκόσμια σταθερά ότι «τα blues είναι ο καταλληλότερος τρόπος να αισθανθείς καλά, επειδή αισθάνεσαι άσχημα» (μεγάλε Johnny Winter!), τα τραγούδια του δίσκου δεν σε μελαγχολούν… κάθε άλλο!
Μαζί του, πλην του Michael Leasure στα drums, πουθενά δεν αναγράφεται ποιοι παίζουν. Πιθανολογώ λοιπόν πως το line-up του “Ride” έχει μείνει ίδιο, δηλαδή στα πλήκτρα είναι ο συμπατριώτης μας Teddy “Zig Zag” Andreadis και μπασίστας ο Jamie Hunting. Χωρίς όμως να θέλω να τους υποβαθμίζω (αν είναι δυνατόν έτσι κι αλλιώς μιλάμε για σπουδαίους μουσικούς), πιστεύω ότι οι σημαίνουσες προσωπικότητες που περνούν από μπροστά μας, είναι μεγάλο “asset” και η τελική τους συμβολή είναι μεγαλύτερη από τα συμφωνηθέντα.
Στο εναρκτήριο, ομώνυμο τραγούδι τα φωνητικά ανήκουν στη Beth Hart. Στο πρώτο single, το τέλειο boogie “Bleed” ακούμε τον βιρτουόζο της φυσαρμόνικας Will Wilde, ενώ στο μπυρόβιο bluesy hard rock “I’ve had enough”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που θα ακούσεις μέσα στη χρονιά, η εξίσου γνώριμη φωνή είναι αυτή του Dee Snider. Ναι, ένας είναι ο Dee, γι’ αυτόν λέω και δεν πρόκειται για συνωνυμία. Και οι τρεις τους δεν περνούν από μπροστά μας τυπικά ή από σπόντα, αλλά ταυτίζονται με τον Walter τόσο πολύ, που νομίζεις πως ακούς μια μπάντα της οποίας είναι ο καθένας μόνιμο μέλος. Τόσο απόλυτη είναι η ταύτιση!
Μεγάλη στιγμή επίσης το μαγευτικό instrumental “Love of my life”. To effect που παρομοιάζει τον ήχο της άρπας, τα πλήκτρα και τα έγχορδα πλαισιώνουν ιδανικά την κιθάρα. Ο Walter την αφήνει να μιλήσει, να βγάλει τα εσώψυχά της, να δείξει σε όλους μας πως ο άνθρωπος που την κραδαίνει είναι απλά ένας θρύλος του είδους. Πως μπορεί να έχει περάσει τα χίλια μύρια (ξαναπήγαινε στην παρουσίαση του “Ride” για να μάθεις τί) αλλά αρνείται να υποκύψει στην αγωνία και στον πόνο, τα κερδίζει με ένα solo, μια μελωδία, μια πονεμένη ερμηνεία. Γιατί έχει καρδιά, ψυχή και πείσμα. Μέγα πείσμα!
Στη ζυγαριά, σε σχέση με τον προκάτοχό του, το “Broken” χάνει στα σημεία. Δεν το βοηθούν τόσο κάποιες συνθέσεις, εκεί προς το τέλος του. Πολύ καλές είναι, απλά όχι… ΤΟΣΟ. Αλλά το «χάνει στα σημεία», δεν αναιρεί το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη διαμάντι του blues rock, που πρέπει να ακούσουν όλοι οι λάτρεις του είδους. Ok, βασικά όλοι όσοι έχουν σωστά κριτήρια περί μουσικής.
Δεν θα με απογοητεύσει ποτέ αυτός ο άνθρωπος.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
