Με το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Turn Loose the Swans” (1993), οι MY DYING BRIDE είχαν κατακτήσει όχι μόνο την underground σκηνή αλλά και τον μουσικό τύπο. Το Αμερικανικό Rolling Stone μάλιστα το είχε χαρακτηρίσει ως “Ο Δράκουλας του Bram Stoker για τα αυτιά”. Αλλά στο δυτικό Yorkshire, η μπάντα δεν μπορούσε να απολαύσει τους καρπούς της όποιας επιτυχίας (ποτέ τους δεν έγιναν τελείως αποδεκτοί στην Γηραιά Αλβιώνα) γιατί ήδη είχαν θέσει τον αγχωτικό στόχο να τον ξεπεράσουν και να κάνουν ένα ακόμα καλύτερο καινούργιο δίσκο. Οτιδήποτε μπορούσε να συμβάλει σε αυτό ήταν καλοδεχούμενο.
Από την αλλαγή του φωνητικού στυλ του Aaron Stainthorpe (από το death growl σε ένα πένθιμο μοιρολόγι) και τις κιθάρες των Andrew Craighan και Calvin Robertshaw που τώρα έμπαιναν και σε πιο alternative και ατμοσφαιρικά ηχητικά πεδία (από τους SWANS μέχρι τους DEAD CAN DANCE) μέχρι την καταπληκτική δουλειά του Martin Powell (πρώην ANATHEMA και CRADLE OF FILTH) στα πλήκτρα και στο βιολί που ανέβασε την μπάντα σε άλλο επίπεδο κι ακόμα και το ίδιο το artwork του δίσκου, παραμερίζοντας το σχεδόν black metal logo της μπάντας για ένα πιο «νορμάλ» και με το εξώφυλλο που περισσότερο θυμίζει εξώφυλλο μιας gothic rock μπάντας και μάλιστα χρησιμοποιώντας λαμπερά χρώματα, ένα ανάθεμα για τους απανταχού νταρκάδες.
Μπορεί οι true να τα έβλεπαν ως σημάδια sell out αλλά οι οιεσδήποτε αμφιβολίες σχετικά με την ποιότητα του δίσκου, διαλύονται από τα πρώτα λεπτά ακρόασης του δίσκου. Ναι, ήταν ο πιο «εμπορικός» δίσκος τους μέχρι τότε, (εάν μπορείς να ονομάσεις εμπορικό ένα δίσκο που ξεκινάει με ένα κομμάτι εννιά λεπτών) αλλά εάν την ίδια στιγμή δεν ήταν καλός, νομίζατε ότι θα τους έπαιρνε τηλέφωνο ο ίδιος ο Steve Harris για να τους έχει ως support στην τότε περιοδεία των Maiden; Δύσκολο λοιπόν να ταξινομήσω τα κομμάτια του δίσκου από χαμηλά προς ψηλά, αλλά θα το προσπαθήσω.
“The angel and the dark river” countdown:
7.“Black Voyage” (9.47)
Μια ωδή προς τον Χάρο που έρχεται να «κλέψει» από τον πρωταγωνιστή του τραγουδιού την αγαπημένη του. Ο μόνος λόγος που το βάζω στον «πάτο» είναι για την διάρκεια του (σχεδόν δέκα λεπτά) γιατί πραγματικά δεν έχω κάτι κακό να πω για το συγκεκριμένο κομμάτι.
6. “Your Shameful Heaven” (6.59)
Φανταστικό intro με το βιολί του Powell και μετά all hell breaks loose! Οι κιθάρες το τερματίζουν στην ταχύτητα και είναι το μόνο κομμάτι που μπορείς να κάνεις ασύδοτο headbanging. Και θα μου πείτε τώρα, και που είναι το στραβό; Γιατί, είπα εγώ ότι έχει κάτι στραβό;
5. “The Sexuality of Bereavement” (8.04)
Το μόνο κομμάτι με death growls (στην πραγματικότητα είναι bonus track) και το μόνο που θυμίζει 100% τους προηγούμενους δίσκους τους. Αυθεντικό death doom και το μόνο «ψεγάδι» του είναι ότι «χαλάει» την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου. Είπαμε, πρέπει να βρω μια δικαιολογία ότι να ‘ναι για να βάλω κομμάτια κοντά στον «πάτο».
4. “A Sea to Suffer In” (6.30)
Το ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου όπου ακούγεται ηλεκτρικό πιάνο. Ωραίο πάρε-δώσε μεταξύ του βιολιού και της φωνής του Stainthorpe. Ίσως από τα λίγα rock/metal κομμάτια που το βιολί είναι τόσο αναγνωρίσιμο όσο και τα άλλα όργανα. Ένα κλασσικό κομμάτι της μπάντας πια.
3. “Two Winters Only” (9.01)
Μια κραυγή αγωνίας προς έναν Θεό που αρνείται πεισματικά να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που μας καίνε όλους μας και πάνω από όλα να μας πει τι σημασία έχει να υποφέρουμε σε αυτήν την ζωή. Ποιος ο λόγος; Καθώς η σιωπή του είναι προς απάντηση μας, θα έχουμε ως παρηγοριά κομμάτια σαν κι αυτό με ένα βιολί που κλαίει για εμάς και αργές καθαριστικές μελωδίες που μας βουλιάζουν όλο και πιο πολύ στον βούρκο της μελαγχολίας.
2. “The Cry of Mankind” (12.13)
Ένα από τα κομμάτια σήμα-κατατεθέν της μπάντας με το αρχικό, σχεδόν εξώκοσμο, καθαριστικό riff και το πένθιμο ηλεκτρικό πιάνο που σε παίρνουν από το χέρι και σε πηγαίνουν κατευθείαν στα ύδατα της Στυγός. Να έχεις το νόμισμα έτοιμο για τον βαρκάρη. Ο μόνος λόγος που δεν βρίσκεται στην κορυφή είναι γιατί ακόμα δεν έχω συνέλθει από τότε που είδα τον Stainthorpe στο video clip ως Ιησού Χριστό με… κάτι σε πάνα-βρακάκι.
- “From Darkest Skies” (7.47)
Εδώ για πρώτη φορά, η μπάντα ακούγεται απίστευτα επική και απίστευτα heavy την ίδια στιγμή, κάτι που είχαν σχεδόν καταφέρει στο κομμάτι τους ‘Symphonaire Infernus et Spera Empyrium’, αλλά δεν είχαν κοτζάμ εκκλησιαστικό όργανο όπως εδώ. Είναι να το ακούς και να σου’ έρχονται στο μυαλό μόνο εικόνες από κρύπτες, Βικτωριανά νεκροταφεία και καθεδρικούς γοτθικούς ναούς. Μελωδίες που αργότερα θα εξελισσόντουσαν περαιτέρω στον δίσκο “Like Gods of the Sun” (1996) και “The Light at the End of the World” (1999), εδώ όμως έσπειραν τον πρώτο σπόρο.
Γιώργος Γκούμας
